Tom, Rozdzial

1  1,  17|     trzepało się jak dzwon na trwogę. Widział był dotychczas
2  1,  17|    kula skrzydlata... Wtem tę trwogę senną, straszliwszą niż
3  2,  10|     spuszczę na cię nie wątłą trwogę, lecz smycz zgłodniałych
4  2,  17|        nikiej bolesny znak na trwogę. Ptactwo na żelaznym niebie
5  2,  20|    Sprawiło to w nim szybki i trwogę miłą szerzący rozruch. Tym
6  3,  6 | śpiżowy, przepotężny dzwon na trwogę, rozkosz życia.~Siły w nim
7  3,  11|   gdzieś za ścianą wrzaski na trwogę. Trzeba było wstać. Dźwigał