Tom, Rozdzial

1  1,  1 |     to było?~Chłop spoglądał posępnie i zwlekał.~- Łakomiec nama
2  1,  6 |     na ich zamyślone twarze, posępnie wsłuchane w głos starego
3  1,  8 |     lasach i piaskach, jakoś posępnie i nieswojo.~- Być może,
4  3,  5 |  wąsem do góry zadartym albo posępnie zwieszonym, oczy wilcze
5  3,  7 | słowa oznajmienia.~Olbromski posępnie milczał.~- Przyszedłem tutaj
6  3,  15|       marsz!~Westchnęli jeno posępnie i - bywaj! do koni.~Nad
7  3,  17|      siodło...~Rafał milczał posępnie. W pewnej chwili rzekł nie