Tom, Rozdzial

1  1,  5 |     Chwilę namyślał się... I oto piorunem zleciał weń napastniczy,
2  1,  5 | chrapaniem stanęła pod nim dęba, piorunem zwinęła się na tylnych nogach,
3  2,  17|        piskiem się chyba. Padnie piorunem w siwe, chodzące góry, w
4  2,  24|    Nieraz i znaczny dworski dach piorunem zjechał na ziemię i przemienił
5  3,  2 |        Północy sam świat górski. Piorunem spadające w przepaść boki
6  3,  11|       Pękały mu zduszone piersi. Piorunem leciała myśl szukając miejsca,
7  3,  12|          z gotowością do ukłonu. Piorunem oka przeszywał przybyszów.