Tom, Rozdzial

1  1,  7 |    dnia biały i różowawy kwiat okrył jakoby komżą świąteczną.
2  1,  7 |    modrzew, tam i sam stojący, okrył ramiona cudnością zieleni,
3  1,  7 |       wszędzie już radosny jar okrył szarą nędzę ziemi. Od zetknięcia
4  2,  12|         które, jak oko sięgło, okrył prześliczny kwiat liliowy,
5  2,  19| rozpierzchł po gruzach murów i okrył je sobą. Wolno sunęła konnica
6  2,  21|       się stos bukowych węgli. Okrył je już popiół fioletowoperłowy.
7  3,  3 |  łachmanami ktoś tak starannie okrył ciało, że nagość nie przeświecała