Tom, Rozdzial

1  1,  7 |   patrząc się w cudne wody, w niewysłowioną barwę niebios, która z wolna
2  1,  11|     towarzyszących mu myśli i niewysłowiona rozpacz wwaliła się do serca.
3  2,  2 |     zdania:~- Nigdzie potęga, niewysłowiona mądrość, miłość jednako
4  2,  11| oczyma cudne drzewa, a raczej niewysłowioną ich piękność. W jednym miejscu
5  2,  12| omglone...~Rafał powitał je z niewysłowioną radością. Jego nienawiść
6  2,  18|       ciała ciągnęła ku sobie niewysłowiona potęga.~Zdało się Rafałowi,
7  2,  21|     tamtego świata: Ujrzawszy niewysłowioną mowę boleści w tej twarzy