Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |          dotarł do szczytu góry. Przez chwilę stał tam u wejścia na gołoborze
  2  1,  1 |               w pobliżu gałązka. Przez chwilę gęściej, obficiej śnieg
  3  1,  1 |                strzał wuja tylko go na chwilę ocucił...~Był już dzień
  4  1,  2 |               zwany larendogrą. I były chwile, że jak przykuty, jak we
  5  1,  2 |             stanął w tyle sanek. Przez chwilę myślał, że za ten krok będzie
  6  1,  2 |       przysunął się ku niej. Tak przez chwilę stali obok siebie, złączeni
  7  1,  2 |               siedziały znajome panie. Chwilę stali na miejscu, nim ogromny
  8  1,  2 |                szeptano po cichu, żeby chwilę jeszcze z grzeczności pobawić
  9  1,  2 |          zagłuszył ciąg dalszy. Ale za chwilę znowu dała się słyszeć rzecz
 10  1,  2 |              przyłączał się do niej na chwilę. Nie mógł, po prostu nie
 11  1,  2 |             rzeczy niewysłowione. Były chwile nadziemskie, że szli obok
 12  1,  2 |     wybuchających. Wtedy przez krótkie chwile iskrzył się w nich jak gdyby
 13  1,  2 |          wargami jasnych włosów. Przez chwilę trwał ten piekący, namiętny
 14  1,  3 |                 Interitura simul...~Na chwilę przerywał, z chytrością
 15  1,  3 |                umbrosamque ripam...~Za chwilę dla rozrywki zmieniali porządek.
 16  1,  3 |             szelestem prąc kry. Ciekli chwilę wśród lodu, . który się
 17  1,  3 |               w rozmiękły zagon. Przez chwilę leżał bez sił, z twarzą
 18  1,  3 |              oczy.:.~Rafał dumał przez chwilę i z lekka popróbował drzwi
 19  1,  3 |               Rafał wspomniał sobie tę chwilę. Doświadczał w ciele podobnego
 20  1,  3 |            niemu rozwartą paszczę i za chwilę ostre zęby utopić miała
 21  1,  3 |       skłębione ich ciała na ziemi. Za chwilę ujrzał mały łebek i gardło
 22  1,  3 |        schodach, ani na dziedzińcu. Za chwilę nie będzie go już nawet
 23  1,  4 |       kwiecisty cień. Przychodziły nań chwile, że chciał na rzeczy święte,
 24  1,  4 |                pragnął, żeby te dziwne chwile umarły, zbierał do kupy
 25  1,  4 |            przywarłą do serca. Ale nie chwile bieżące umierały, tylko
 26  1,  5 |             wpadł w głuche sapanie. Za chwilę chrapnął raz i drugi. Wtedy
 27  1,  5 |               wałęsa się pod ścianami. Chwilę nacichnie i znowu z rykiem
 28  1,  5 |                wszedł do stajni. Przez chwilę, stojąc w gorącym końskim
 29  1,  5 |                spełniał czyn straszny. Chwilę namyślał się, czy żelazny
 30  1,  5 |                i za powrotem odszukać. Chwilę namyślał się... I oto piorunem
 31  1,  5 |               marzeniom.~Czyhały na tę chwilę, goniąc stadem nieprzeliczonym.
 32  1,  5 |                Góreckich. Gdy tam stał chwilę, pierwszy raz ogarnęło go
 33  1,  5 |          Otrząsnął się, przeciągnął... Chwilę dumał i nasłuchiwał. Wreszcie
 34  1,  5 |               tego, żeby jeszcze przez chwilę oddychać powietrzem tego
 35  1,  5 |             rękoma rzuciła się w tył i chwilę stała przerażona, bez życia,
 36  1,  5 |     nadludzkiego i nadziemskiego przez chwilę go niosło w dali od tego
 37  1,  5 |                się. Nasłuchiwała przez chwilę, a później szepnęła cicho,
 38  1,  5 |             posłuszną. Wtedy doznał na chwilę szczęścia jakby cudzego,
 39  1,  5 |                 Tę samotną i potajemną chwilę rozkoszy z nagła roztrąciło
 40  1,  5 |            wichru. Rafał słyszał przez chwilę, jak rozmawiała na ganku
 41  1,  5 |            jakoby schylony filar, stał chwilę w powietrzu i rozlatywał
 42  1,  5 |                ale trwał ciągle. Przez chwilę Rafał stał przed tą ścianą
 43  1,  5 |              zionęło z jej pyska. Były chwile, że cmokanie nacichało.
 44  1,  5 |            rodzinnego domu, dnia... Za chwilę była to już tylko straszliwa,
 45  1,  5 |         zleciał w głęboką zaspę. Przez chwilę leżał na wznak, po szyję
 46  1,  5 |           pięście biły w wiatr. Już za chwilę począł uciekać w przeciwnym
 47  1,  6 |                Pierwszy raz otwarte na chwilę oczy Rafała ujrzały przed
 48  1,  6 |        napełniały nim całą budowlę. Za chwilę ciągnący dech wysysał go
 49  1,  7 |                 Myśli, porzucone przez chwilę, mściły się, czucia nieszczęsne
 50  1,  7 |                jednak przychodziły nań chwile przedziwne. Zatapiał się
 51  1,  7 |                ciężki i gnuśny. Ale za chwile z suchych piasków uciekał
 52  1,  7 |            nadaremnie widzianych przez chwilę zarysów.~Fornal usnął jak
 53  1,  7 |             zrodzonej odnóżce usnąć na chwilę, wytchnąć pożywnym drzemaniem
 54  1,  8 |          Trafiały się w ciągu tych dni chwile zdziwień prawie bolesnych,
 55  1,  8 |               lip obok brata i miał za chwilę wyruszyć na dalszą wędrówkę.
 56  1,  8 |               wrotami jakiś pojazd. Za chwilę wpadła na dziedziniec para
 57  1,  9 |              mozołem przypomniał sobie chwilę, która przed nim jak chybka
 58  1,  9 |              jak chybka mysz uciekała, chwilę, gdy patrzał na bezwładne
 59  1,  10|              Rafał ścierpł w głębi. Za chwilę zbliżył się już tak, że
 60  1,  10|       błyskawicowo przeczuwał ostatnią chwilę, która miała nadejść za
 61  1,  10|           wówczas swą długą głowę i na chwilę śmiech panieński przycichał.
 62  1,  10|                uroczyste miny, żeby za chwilę zwrócić na się oczy pełne
 63  1,  10|               drugi. Księżniczka przez chwilę na kogoś jak gdyby czekała...
 64  1,  10|         lśniącego złota. Wówczas przez chwilę czuł coś bardziej jeszcze
 65  1,  10|                przerwać śmiech, zepsuć chwilę radości, nie mógł się ruszyć
 66  1,  10|           grzecznym, ale przewidującym chwile dużej nudy, wezwał Rafała
 67  1,  10|                mu miejsce. Sam chodził chwilę tam i sam.~- Czy waćpan
 68  1,  10|            złotem i podał ją Rafałowi. Chwilę trwało kłopotliwe milczenie.
 69  1,  10|                tam i z powrotem. Przez chwilę zatrzymał się u otwartego
 70  1,  10|            starszą o wiele, wiele lat. Chwilę tak przyglądał mu się z
 71  1,  11|             porwał cudowną dziewczynę. Chwilę miał jej włosy na chciwych
 72  1,  11|               ją i zabić, czy uciekać? Chwilę jechał trupiomartwy, jakby
 73  1,  13|          budowie "dzieła rogowego", na chwilę przerwany został, a ten
 74  1,  13|              generale, pragnę prosić o chwilę rozmowy...~- Kto prosi?~-
 75  1,  13|                panem w gniewie. Zostań chwilę. Powiem ci jeszcze słowo.~
 76  1,  13|                mię jutro do dnia...~Za chwilę był we drzwiach prowadzących
 77  1,  14|            Książę zastanowił się przez chwilę, dość zakłopotany nagłością
 78  1,  14|      niecierpliwie, przeciągnął się... Chwilę się wahał, jakby w zamiarze
 79  1,  16|                oczy zaszły łzami. Miał chwilę tak dziwną, że pragnął rzucić
 80  1,  16|               Zdarzały mu się jednakże chwile niepewności.~Jednego dnia
 81  1,  16|              dokładnej wiedzy o nim na chwilę rozchyliła się przed jego
 82  1,  17|            samoistnymi lądami. Były to chwile najbardziej niebezpieczne.
 83  1,  17|             poświęcenia. Patrzał przez chwilę na całe rzeczy, na początek
 84  1,  17|             kwiaty stratowane... Przez chwilę zadumał się sennie nad wyniosłą
 85  1,  17|              za głowę i siedział przez chwilę bez ruchu. Potem dopiero
 86  1,  17|            strudzone wojsko czekało na chwilę wyjścia z przeklętego miejsca,
 87  2,  1 |          rzeczywistości tylko odwlekał chwilę ogłoszenia dawno powziętej
 88  2,  1 |               w samą porę. Właśnie mam chwilę czasu i chęć do gawędy.
 89  2,  1 |                prawie zdumienie. Przez chwilę nie odrywał od niego oczu
 90  2,  1 |               pomógł panom wysiąść. Za chwilę znalazł się Rafał w mieszkaniu
 91  2,  1 |               zgoła nie .wie, rozległe chwile ubiegłych zdarzeń. Uczucia,
 92  2,  1 |               się wszystkim. Krzyki na chwilę umilkły. Ktoś niezręcznie
 93  2,  1 |            perspektywie jest bufet.~Za chwilę wszyscy znaleźli się w ciemnych,,
 94  2,  1 |             zaułek. Słychać było przez chwilę rozpaczliwe wrzaski zamkniętych
 95  2,  1 |            Ktoś skrzesał ognia i przez chwilę Rafał podziwiał czterech
 96  2,  1 |            wyrwaną sztabę z szyldem. W chwilę potem blacha szyldu zgrzytnęła
 97  2,  2 |         później; chodziło mu jedynie o chwilę bieżącą, o zdarcie koszuli
 98  2,  2 |            skórę. Gdy Rafał wszedł, na chwilę zamilkli i przerwali swą
 99  2,  2 |            waszmość kiedy widział taką chwilę, czyś okiem wewnętrznym
100  2,  2 |        przymglone oczy majora widzą tę chwilę dokładnie, jasno, nie gorzej
101  2,  2 |            porankiem...~Zadumał się na chwilę, jakby zapomniał, że ma
102  2,  2 |              poganinem...~Książę przez chwilę wygładzał niecierpliwie
103  2,  2 |               pokoleń. Widział tę jego chwilę, kiedy znużony długością
104  2,  2 |            przepaski, ale ją ujrzał za chwilę. Bez oddechu, jakby bez
105  2,  3 |             nawrócić jeszcze, prosić o chwilę przejażdżki po mieście...
106  2,  3 |                salki i wyszedł. Gdy za chwilę powrócił, był we fraku zapiętym
107  2,  3 |            tylekroć zalecanej mu na tę chwilę przez księcia, czuł niecierpliwość
108  2,  3 |                nań wiatr z miechów. Za chwilę obalono go na taczki i wieziono
109  2,  3 |              Wreszcie, pozostawiony na chwilę w spokoju, zajął miejsce
110  2,  4 |            przepaski, ale ją ujrzał za chwilę. Bez oddechu, jakby bez
111  2,  6 |               się kochali. Gdyby jedną chwilę trzeba było oddać, cofnąć,
112  2,  6 |          poruszenia zastygłą wargą.~Za chwilę, rzuciwszy karczmarzowi
113  2,  7 |               obszar milczenia. Trwało chwilę oczekiwanie nabożne, głuchy
114  2,  7 |                wiesz, co się z tobą za chwilę stanie...~I oto, jak gdyby
115  2,  8 |              jak oni w sobie. Osiągali chwile szczęścia największego na
116  2,  9 |         rozpędzone koła. Faliste, a za chwilę wzdęte opony jak żagle unosiły
117  2,  9 |               czeka na huk strzału. Za chwilę ma skoczyć z nory i wlec
118  2,  9 |               przetrąconym krzyżem. Za chwilę, za mgnienie oka... Bo teraz
119  2,  9 |               żołnierze przystanęli na chwilę, żeby się napić wody. Czasami
120  2,  10|                swej głowy, który go na chwilę nie opuszczał, w łoskotach
121  2,  10|                Wezmę na własność każdą chwilę, którą swoją przywykłeś
122  2,  10|            spoczywa. Zdawało mu się za chwilę, że on sam to jest nie co
123  2,  10|                ta jest wselnijakie.~Za chwilę góral, wtłoczony w obręcz,
124  2,  11|            drodze, po moście... Już za chwilę oczy jego utknęły w próżni
125  2,  11|        Mistrzowi. Ten wziął ją i przez chwilę trzymał w ręku ściśniętych.
126  2,  12|                ślepe z boleści. Ale za chwilę, gdy go pytano, gdzie jest
127  2,  12|             głodu. Domyślał się, że za chwilę coś przedsięweźmie: wydrze
128  2,  12|       smażonego...~Karczmarz pomilczał chwilę, jakby wyliczał sobie w
129  2,  12|               Furman zawahał się przez chwilę, a później udając, że nie
130  2,  12|                 rozłożyła obrus, .i za chwilę Rafał wobec zdumionych świadków
131  2,  13|               stoczył się ze wzgórza i chwilę zatrzymał przed bramą. Ale
132  2,  13|               zabawnym uśmieszkiem. Za chwilę szepnęła:~- Czy przywiozłeś?~-
133  2,  13|              stawiając nowy talerz.~Za chwilę Krzysztof z błyszczącymi
134  2,  15|             pewnością, że rozszerzy tę chwilę mocy na godzinę, na dzień,
135  2,  15|                łono wypielęgnowało. Na chwilę oddał się temu uczuciu.
136  2,  17| najstraszliwsze. Noce tylko przynosiły chwilę odetchnienia. Pod sam koniec
137  2,  17|               a ten poszedł spocząć na chwilę pod cieniem palm i magnolii.~
138  2,  17|          chłodnym, obojętnym okiem. Na chwilę zamilkł.~- Po toście tam
139  2,  17|           obszedł świat czekając na tę chwilę, nie pójdę z nimi. Ale nim
140  2,  18|                stajniom i za niewielką chwilę dało się słyszeć miarowe
141  2,  18|    przechodzące w zimny deszcz. Trepka chwilę przystanął i słuchał, jak
142  2,  18|            złamany od wiatru padnie za chwilę na ziemię. A ręce bezwiednymi
143  2,  20|            Helenę de With czy co... Za chwilę wejdzie, za chwilę się ukaże...
144  2,  20|                  Za chwilę wejdzie, za chwilę się ukaże... Czyż to możliwe?
145  2,  20|             węzeł na tyle głowy.~Przez chwilę mierzyła przybyszów dość
146  2,  20|                postać Olbromski liczył chwile, które pozostały do odjazdu.
147  2,  20|             szorstkości. Jeszcze przez chwilę z upodobaniem zatapiał myśl
148  2,  20|                 Coraz dłużej trwały te chwile, w których ciągu nie był
149  2,  20|         oczekuje. Kazała go prosić. Za chwilę wszedł mężczyzna wysoki,
150  2,  20|               tuż przed Rafałem. Przez chwilę miała oczy spuszczone, na
151  2,  20|                swobodnie. Ani na jedną chwilę, na jedno mgnienie oka nie
152  2,  20|             duszy postanowienia, by za chwilę zniknąć w podziemnych swoich
153  2,  21|          wymieniając jego nazwisko.~Za chwilę jej atłasowe ciżmy prześliznęły
154  2,  21|             pałacu i zmarnować dogodną chwilę. Uda, że się spił. Człowiek
155  2,  21|            około północy, przez krótką chwilę udało mu się przebiec salon
156  2,  21|                nową figurę. Śnił przez chwilę; iż inny zgoła człowiek
157  2,  21|                ostatniej, gdy razem na chwilę stanęli, rzekła mu:~- Będzie
158  2,  21|     Księżniczko, daruj mi jedną jedyną chwilę, nim stąd odejdę, jedną
159  2,  21|                 nim stąd odejdę, jedną chwilę na osobności.~- Zamilcz.~
160  2,  21|               Pójdź... do siebie...~Za chwilę znowu:~- Stamtąd zejdziesz...~
161  2,  21|                mgnienie powieki, by za chwilę z tym straszniejszą miłością
162  2,  21|              zajęła to miejsce i przez chwilę nieruchoma siedziała z rękoma
163  2,  21|         Kalwicki znikł im z oczu, a za chwilę podjechał sam ku bocznemu
164  2,  21|              wrócił do pałacu. Czekali chwilę. Konie na miejscu kuły nogami
165  2,  21|                wypadły mu z rąk. Przez chwilę w zdumionych oczach zbiegów
166  2,  22|             zerwał się na równe nogi i chwilę stał w bezczynności, nie
167  2,  22|      opatrywali rękę kolegi. Trwało to chwilę, bo oto zdjęli z pleców
168  2,  22|          kapitan pije już kawę i że za chwilę nadejdzie. Drzwi się wreszcie
169  2,  22|             już wszystko wytłumaczyli, chwilę dumał i rzekł wreszcie:~-
170  2,  22|              tęgiego co się zowie. Ten chwilę się namyślał musztrując
171  3,  1 |             zwierzyli sekretny papier.~Chwilę tylko jednak trwała tajemniczość.
172  3,  1 |         wycięła w najwyższy kres, a za chwilę wydała przeciągły syk musując
173  3,  2 |        dokuczliwy, nie ustający ani na chwilę. Konie jeszcze bardziej
174  3,  2 |            Skutkował taki okrzyk przez chwilę, ale wnet odprężała się
175  3,  3 |                 radzi, że nie idą choć chwilę na ślepe, dymiące mury.
176  3,  3 |         Aljaferii przerwał rozmowę. Za chwilę Krzysztof siedział znowu
177  3,  3 |     porachowali ów tłumek oczyma... Za chwilę wypadli zza węgłów ulicy
178  3,  3 |              szczęki.~Utworzył siei za chwilę dokoła tej sieni zator ludzki
179  3,  3 |             dymu osmalił mu twarz i na chwilę oślepił oczy. Gdy dym się
180  3,  3 |        wszystkim, co było pod ręką. Na chwilę przerwały ciszę błagania.
181  3,  3 |                zwalisk, usiłując przez chwilę złapać cały oddech i pierwszą
182  3,  3 |             dłoń przyciągnął ku sobie. Chwilę gotował cios. Zadał go z
183  3,  3 |                które na nim leżało. Za chwilę wsunął dłoń między swe ciało
184  3,  3 |                 wrzała bitwa. Słuchali chwilę w milczeniu jej obłąkanych
185  3,  3 |              jak zasnął. Słuchał przez chwilę huku wystrzałów, wrzasków
186  3,  3 |           wściekłość nie ustała ani na chwilę, nawet wówczas, gdy biała,
187  3,  3 |               zdolny pozostać teraz na chwilę sam ze sobą. Wnet myśli
188  3,  3 |              Powiodła nimi po trupach.~Chwilę słuchała strzałów z głową
189  3,  4 |           armat:~- Vive l'Empereur!~Za chwilę drugi:~- Wiwat Cesarz!~Chwila
190  3,  4 |            miłość wolności ważył przez chwilę na szali z koroną władcy
191  3,  4 |             stał jeszcze nad nim długą chwilę. Kamiennym wzrokiem patrzał
192  3,  5 |             powiódł ręką po wąsach. Za chwilę wzniósł dłoń uroczyście,
193  3,  5 |               było rżenie i wrzawę. Za chwilę trąbiono wsiadanego.~- Chłopcy!
194  3,  6 |           skrzydłowego wachmistrza. Za chwilę siedział w kucki na zagonie,
195  3,  6 |           niech cię wszyscy diabli!~Za chwilę chrapał.~Skoro tylko ciemne
196  3,  6 |          wreszcie i siadł na łóżku. Za chwilę otrząsnął się i porwał na
197  3,  6 |               Rafał wypuścił konia. Za chwilę był w środku wsi.~Ludność
198  3,  6 |              ruchu i wyczekawszy sporą chwilę Rafał posunął się dalej,
199  3,  6 |                pociski batalionowe.~Za chwilę dokoła jeźdźców warknęły
200  3,  6 |                 brnął przed siebie. Za chwilę znalazł się w szeregach
201  3,  6 |           Krótko trwało ich męstwo. Za chwilę musieli ustąpić. Żolnierz
202  3,  6 |         przypatrując się im przez małą chwilę.~Książę mierzył rozgromiony
203  3,  6 |                wybuchnął drugi wóz. Za chwilę trzeci... Jakiś kanonier
204  3,  7 |              Sokolnicki pomyślał przez chwilę, obejrzał go od stóp do
205  3,  7 |           swego starego sługi.~Andrzej chwilę łypał oczyma, zanim zdołał
206  3,  8 |              rozkazów.~Dąbrowski przez chwilę milczał. Potem ciężkimi
207  3,  9 |         wyciągając ręce.~Przez krótkie chwile mniemał, że jest w Grudnie
208  3,  9 |               dano znać do kwatery.~Za chwilę wołano już do generała.
209  3,  9 |              obejrzał konia i broń. Za chwilę ułan z kopyta ruszył w drogę.
210  3,  9 |           lunetę przy oczach. Kiedy na chwilę odjął szkła, rzekł do towarzyszów:~-
211  3,  9 |           rojących się w fosach. Przez chwilę wszyscy w milczeniu przypatrywali
212  3,  9 |             Sokolnicki rozmyślał przez chwilę, a później kazał wezwać
213  3,  9 |            pułkownika Sierawskiego. Za chwilę szef lewego, czyli pierwszego
214  3,  9 |          ogromny bretnal w zapał, a za chwilę począł bić stemplem wewnątrz
215  3,  9 |                 Zwarty, podwójny, a za chwilę potrójny szereg źgał Austriaków
216  3,  10|                na ustach śpiewaczki.~W chwilę potem zdarzyło się Rafałowi
217  3,  11|               kapitulnego Kamienia; za chwilę co koń skoczy pędził z rozkazami
218  3,  11|         miernika czasu. Dzwoniły przez chwilę jego rozsypane koła po miedzianym
219  3,  11|               ich wilczymi susami, ale chwilę trwała niepewność. Gintułt
220  3,  11|            gliniastych stopniach, miał chwilę samowiedzy, że już raz spełniał
221  3,  11|            stąd! Skryj się co tchu! Za chwilę będziesz rozstrzelany, jeśli
222  3,  12|               szańców ani śladu. Przez chwilę czuł w sobie gniew, gniew
223  3,  12|          kwieciście. Zda się jej przez chwilę, że rozumie wszystko, co
224  3,  12|              Rafał zapinał popręgi. Za chwilę siedzieli na siodłach. Wparli
225  3,  13|             drzew na końcu ogrodu i na chwilę dał wolność duszy. Ujrzał
226  3,  14|            strzechą olszyńską! Widział chwilę powitania, prowadził z Trepką
227  3,  14|           ziemi z twarzą przy twarzy i chwilę czekali na śmierć słabszego.
228  3,  15|        rozmieszczać przybyszów. Ale za chwilę już postawa i brzmienie
229  3,  15|               głos jak dziecko. Ale za chwilę był już sobą.~- Żartujesz,
230  3,  17|          wzajem w ramiona bez słów.~Za chwilę Rafał siedział z przyjacielem
231  3,  18|                 oczy przysięgłe. Przez chwilę coś zamigotało w twardych