Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |        nasłuchiwał.~Nad sobą i przed oczyma miał tęgie, powykręcane,
  2  1,  1 |           patrzała w Rafała umarłymi oczyma. Młodzieniec uczuł nagle
  3  1,  1 |         łojowych, obojętnie, zimnymi oczyma przypatrywał się Rafałowi,
  4  1,  1 |              obok strzelca i sennymi oczyma patrzał, jak czarna woda
  5  1,  1 |       spojrzał na strzelca okropnymi oczyma i z cicha mówił:~- Niech
  6  1,  2 |            zjawisk, które miał przed oczyma. Teraz już widział uśmiechy
  7  1,  2 |          szczęścia. Oczy, złączone z oczyma ślicznej panienki, pełne
  8  1,  2 |              nad wspaniałymi jeszcze oczyma.~W koło tańczących wtłoczyły
  9  1,  2 |           izby bawialnej. Tam ścigał oczyma błękitną panienkę. Smutek
 10  1,  2 |             się każdym spojrzeniem i oczyma mówili sobie rzeczy niewysłowione.
 11  1,  2 |        tłumem i coraz jawniej szukał oczyma panny Helenki.~Tak minęła
 12  1,  3 |          Szli tedy obejrzeć własnymi oczyma, czy tak jest, jak mówiona.
 13  1,  3 |        siedział zatopiony w sobie, z oczyma utkwionymi we drzwiach.
 14  1,  3 |             uśmieszkiem szukał kogoś oczyma. Znalazł Rafała i z lekka
 15  1,  3 |             i obserwował miejscowość oczyma wołu. Pan Filip gwizdał
 16  1,  3 |             wydobył się z obłąkanymi oczyma, z sinymi pręgami na szyi,
 17  1,  3 |           chwiejąc, się na nogach, z oczyma zasłanymi bielmem, z gębą
 18  1,  4 |         zasnuł przestrzeń między ich oczyma. Nim ukończyła się ta święta
 19  1,  4 |             oczy Baśki przymrużonymi oczyma, z dziwacznym uśmiechem
 20  1,  5 |              rękoma i mógł dosięgnąć oczyma. Widma cudowne! Nieskończoną
 21  1,  5 |             szczęścia. Pochłaniał je oczyma, jakby ciemność dookolna
 22  1,  5 |            jej tak cielesnymi prawie oczyma nie miała granic, łaska
 23  1,  5 |         drzew, które ona jutro ujrzy oczyma, kipiało w nim obłąkanie.
 24  1,  5 |        leżało w jego duszy. Smutnymi oczyma patrzał w głąb pokoju...~
 25  1,  5 |        bezsił, bez woli, z oślepłymi oczyma po tej straszliwej ścieżynie,
 26  1,  7 |          przed odjazdem.~Mając przed oczyma tylko sen swój wieczny,
 27  1,  7 |            ściany. Widząc to miejsce oczyma, Rafał ścisnął sobie gardło,
 28  1,  7 |          tego ogrodu i pochłaniał go oczyma na zawsze... Oglądał widome
 29  1,  7 |             Ze ściśniętymi zębami, z oczyma pełnymi ognia prosił się
 30  1,  7 |              i z wlepionymi w ziemię oczyma pogrążyły się w spokój zupełny,
 31  1,  7 |       widział bezmyślnie, cielesnymi oczyma, zwisły nad opałką łeb naręcznego
 32  1,  7 |           Patrzał w niebo rozwartymi oczyma. Miał jeszcze w sobie osłupienie
 33  1,  7 |               to otwierała się przed oczyma żółta smuga litego piasku
 34  1,  7 |            izby. Rafał wodził za nim oczyma i z nadzwyczajną ciekawością
 35  1,  7 |         znowu przed nim i pałającymi oczyma rozniecał w nim swadę. Porozumiewali
 36  1,  7 |          Piotr słuchał wszystkiego z oczyma szeroko otwartymi. Po dziesięć
 37  1,  8 |              tam dzień cały, sennymi oczyma patrząc w przestwór. Blada
 38  1,  9 |            swego śpichlerzyka. Przed oczyma jego wyskakiwały z karet,
 39  1,  10|         samej ze stojącymi włosami i oczyma krwią zalanymi szedł omdlałym
 40  1,  10|     położeniem oswoił, zaczął wodzić oczyma po tłumie. Przede wszystkim
 41  1,  10|             asan wodzisz za tą łyżką oczyma, jakbyś się bał, żeby ci
 42  1,  10|           się na zewnątrz. Milczał z oczyma wlepionymi w pusty talerz.~-
 43  1,  10|              nie zaprzeczy, ani tymi oczyma, co to... nie spojrzy. Ani
 44  1,  11|        Ujrzała go zdumiona, wielkimi oczyma. Ale i on pierwszy raz utopił
 45  1,  11|           milczeniu, ze spuszczonymi oczyma, słuchała opowiadania Rafała.
 46  1,  11|              drugi spojrzał błędnymi oczyma, jakby go dopiero co zbudzono
 47  1,  11|             serca. To, co miał przed oczyma, to, co włamywało się w
 48  1,  12|          kościołowi Świętego Marka z oczyma pełnymi łez, z ustami pełnymi
 49  1,  12|             i z wlepionymi w kościół oczyma na długo tam został. Miał
 50  1,  12|          bizantyjskich przymrużonymi oczyma. Jakże się to dokonało,
 51  1,  12|           się rozmowie widział przed oczyma ów zastęp bagnetów znad
 52  1,  13|           wątłych gałęziach. Sennymi oczyma książę witał i żegnał wonne
 53  1,  13|            Widział niemal cielesnymi oczyma jej twarz, pamiętał każde
 54  1,  13|             buchnął z piersi. Wodził oczyma po ubraniach, po twarzach.
 55  1,  13|             Młody oficer zmierzył go oczyma, ale odpowiedział z galanterią:~-
 56  1,  13|             również. Gintułt poszedł oczyma za ich wzrokiem. Od wejścia
 57  1,  13|         sprzętów. Dąbrowski poszukał oczyma miednicy i, przeprosiwszy
 58  1,  14|              w stanie znieść słabymi oczyma piękności tego stroju. Z
 59  1,  15|          myśląc i nic nie wiedząc, z oczyma wlokącymi się po szarym
 60  1,  16|          radości. Patrzał zdumionymi oczyma, pełnymi mgły wiosennej,
 61  1,  16|            na nią drwiącymi, męskimi oczyma! Nic nie urosła powiedzieć
 62  1,  16|       głęboką powagą i przymrużonymi oczyma, w których gorzał ogień
 63  1,  17|           żywa rośnie przed upadłymi oczyma wydma piaszczysta gdzieś
 64  1,  17|          ulicznej, łypał na wszystko oczyma i przeciągał się od zimna.~-
 65  1,  17|        Książę wpatrzył się oślepłymi oczyma w ów szczególny, jedyny
 66  1,  17|              męstwem w bitwach przed oczyma dwu armii zdobyli, wiążą
 67  1,  17|             szyderstwa przymrużonymi oczyma spojrzał naokół i rzekł
 68  2,  1 |           zaraz, wskazując mu Rafała oczyma, rzekł tonem uspokajającym;
 69  2,  1 |            twarz zupełnie zamglonymi oczyma i czepiał się rękoma ramienia.
 70  2,  1 |               jakich już nigdy potem oczyma nie widział, przemknęło
 71  2,  1 |              w Rafała swymi ciężkimi oczyma, mówił:~- Skoroś waść dobrze
 72  2,  1 |          krzyczano, a sam miał przed oczyma to salę widzów, to znowu
 73  2,  2 |             leżał na swej pościeli z oczyma przymkniętymi, pełen takiego
 74  2,  2 |         szafot, byleby z zawiązanymi oczyma. Nie był w możności znoszenia
 75  2,  2 |        książę wskazując Olbromskiego oczyma - przedstawić mego sekretarza.~-
 76  2,  2 |          uśmiechem niemal radości, z oczyma zaszklonymi sennymi łzami,
 77  2,  2 |         brudy... Myśleć, że czystymi oczyma, w których zamknięty jest
 78  2,  2 |              weń wpatrują zastygłymi oczyma... Z kart tej olbrzymiej
 79  2,  2 |            Ciągle również miał przed oczyma dzieła św. Bernarda, nade
 80  2,  2 |               Damy, które miał przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu,
 81  2,  2 |             tamtym świecie. Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją
 82  2,  3 |     tajemniczo. Przychodzień powiódł oczyma wokoło i nie bez drżenia
 83  2,  4 |            Ciągle również miał przed oczyma dzieła św. Bernarda, nade
 84  2,  4 |               Damy, które miał przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu,
 85  2,  4 |             tamtym świecie. Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją
 86  2,  6 |               Siedziała nieruchoma z oczyma idącymi za nim, z uśmiechem
 87  2,  6 |      otchłaniami bez dna. Szły przed oczyma w głębokość gruntu jakby
 88  2,  7 |           limb zrosłych od lat, szli oczyma po niezmierzonych obszarach
 89  2,  7 |             spostrzegał ducha. A gdy oczyma zatapiał się w jej oczy,
 90  2,  7 |               w biały dzień własnymi oczyma widział w niej swojego własnego
 91  2,  7 |            nim stało. Badali pilnymi oczyma, jak przecudna nowa zieloność,
 92  2,  7 |           spędzali godziny pieszcząc oczyma nici wody wytryskujące spomiędzy
 93  2,  8 |  wypatrywaniu ziemi i nieba. Sennymi oczyma witali pracowników górskiego
 94  2,  9 |             kołysać. Raz ją obracała oczyma ku ubiegłemu szczęściu,
 95  2,  9 |             w te miejsca spłoszonymi oczyma. Uczuł katowskie prześladowanie,
 96  2,  9 |        męstwa, patrzał znieczulonymi oczyma. Przebiegły był w chwili
 97  2,  9 |         potem, stał na tym miejscu z oczyma wlepionymi w ziemię. Słuchał.
 98  2,  9 |              na przełęczy jął orlimi oczyma wypatrywać wrogów. Był teraz
 99  2,  9 |           kozic, ale nie śledził ich oczyma. Póki słońce w błękitnym
100  2,  9 |          wdarły się jamniki. Widział oczyma, całym mózgiem i wszystkimi
101  2,  9 |          wiązanych. Tu i tam sennymi oczyma widział bydło rozrosłe,
102  2,  9 |           zardzewiałego rygla, przed oczyma nikły jakiś brzask światła,
103  2,  10|           dźwignął głowę i znużonymi oczyma jął patrzeć w daleki kąt
104  2,  10|        Patrzał weń z mroku stalowymi oczyma. Milczał.~- Dawno tu siedzisz?~-
105  2,  11|        podróżni szli z przymkniętymi oczyma. Trwoga śmiertelna obchodziła
106  2,  11|          zajęcia. Rzucił pośpiesznie oczyma po skałacli, po drodze,
107  2,  11|              w pole śnieżne czystymi oczyma, jakby szukając tam słów,
108  2,  11|         chwilami i patrząc zielonymi oczyma na nieznanych ludzi. Ludzie
109  2,  11|            krok za krokiem, wielbiąc oczyma cudne drzewa, a raczej niewysłowioną
110  2,  11|            rozkosz ukazały się przed oczyma pod przeciwległym murem
111  2,  12|         uwijał się chudy człeczyna z oczyma krzywoprzysięzcy, biegającymi
112  2,  12|      jastrząb na żerdzi i przewracał oczyma szukając, co by rozszarpać.
113  2,  12|           się po izbie przymrużonymi oczyma i zaczął jednego ze służących
114  2,  13|             którego Rafał miał przed oczyma.~- Siłą go zabrałem z drogi...~-
115  2,  13|             stole, nawet wówczas gdy oczyma i słowami pieścił syna,
116  2,  13|             Krzysztof z błyszczącymi oczyma krajał na ćwierci pain de
117  2,  13|              gdy tak z roziskrzonymi oczyma brała udział w rozmowie,
118  2,  15|             Rafał leżał w ubraniu, z oczyma zwróconymi ku niebu. Sam
119  2,  17|              że do się z dala gadają oczyma albo przez znaki: pierwszy
120  2,  17|          głowy. Milczą i żegnają się oczyma z lądem, co ich wydał. Straszny
121  2,  17|        księżyc. Nieraz my go opasali oczyma i tak oto całą noc leżym
122  2,  17|          okręt tak blisko, że my weń oczyma zajrzeli. Szalupa zaczepiona
123  2,  17|         gromkim, szukając towarzysza oczyma.~Tamten siedział na niskim
124  2,  19|             raczej płynęli w masie z oczyma utkwionymi w nagie, żółtawe
125  2,  20|              głową wspartą na ręce i oczyma zatopionymi w płomieniu
126  2,  20|           akwareli, którą miał przed oczyma, wszystko, co w niej było
127  2,  21|             się pilnie źle widzącymi oczyma w figurę austriackiego oficera.
128  2,  21|             począł szukać towarzysza oczyma. Rafał słyszał bicie nadchodzącej
129  2,  21|            chwilach. Z przymkniętymi oczyma marzył o tym, co będzie.~
130  2,  21|           jednocześnie drwiąc z niej oczyma pełnymi odrazy i wzgardy
131  2,  21|           wokoło jasnymi, uciszonymi oczyma. Pilnował w sercu płomyka
132  2,  21|               tonąć w sobie nawzajem oczyma. Każdy ukłon i każdy przegub
133  2,  21|        odrzwia mahoniowe i otwartymi oczyma patrzał w dal. Zbliżył się
134  2,  21|      Patrzali się w siebie zaklętymi oczyma przez długi, niewymowny
135  2,  21|             uważnie. Wytrzeszczonymi oczyma patrzał, jak Rafał drze
136  2,  21|          patrzał na niego bezsilnymi oczyma, do których spływały jeszcze
137  2,  21|            rzekł Rafał licząc ponuro oczyma dzieci - że te... że przyńdzie
138  2,  22|             nieco powietrza, Wskazał oczyma dyl w kącie. Podnieśli tę
139  2,  22|             przypatrzył się. Zliczył oczyma zielonych jegrów. Było ich
140  2,  22|           czerwony i ze spuszczonymi oczyma - ja... postanowiłem dosługiwać
141  2,  22|          patrząc na nich bestyjskimi oczyma, z dobrotliwym i wyrozumiałym
142  2,  22|             obadwaj, wyprostowani, z oczyma wlepionymi w jego oczy,
143  2,  22|            mówiąc, powtórnie wskazał oczyma dowódców.~Tymczasem drzwi
144  2,  23|     olbrzymią posturą. Generał wiódł oczyma po szyku i niezgruntowana
145  3,  1 |          patrzy po twarzach wielkimi oczyma, gorąco od niego bije. "
146  3,  1 |               kraju Guipuzcoa.~Przed oczyma sterczał na skalnym zboczu
147  3,  1 |       skrzydła gór, których prędkimi oczyma objąć nie sposób, wziął
148  3,  1 |            tam nieskończenie, tam za oczyma - to także ocean... Olbrzymie
149  3,  1 |           oceanu. Poszła tą drogą za oczyma uniesiona myśl człowiecza,
150  3,  1 |       ukazują z kolei przed martwymi oczyma Seleny. Jak posłusznie wstają
151  3,  2 |            mogło. Otworzył się przed oczyma, gdy tylko wyszli ze stromych
152  3,  2 |              stał nad nim jeździec z oczyma utkwionymi w zmierzchłych
153  3,  2 |           gębie, rozdętego w szyi, z oczyma wywalonymi na wierzch przez
154  3,  2 |       miejsce i tych ludzi! Zmierzyć oczyma ich liczbę! Bronić się,
155  3,  2 |           jowialni kamraci. Wyszukał oczyma wolne miejsce pod boczną
156  3,  2 |         żywiej. Krzysztof ociężałymi oczyma patrzał na białe place po
157  3,  2 |           proboszcza. Księżyna łypał oczyma stojąc w ciemnym kąciku
158  3,  3 |            Osera. Rysowały się przed oczyma niezliczone wieże: wyniosły
159  3,  3 |             będziesz nam stała przed oczyma, zmoro przeklęta! Przeciw
160  3,  3 |              chudy brunet z pięknymi oczyma. Szpadę obnażoną trzymał
161  3,  3 |        wzniesieniu. Dopadli. Ujrzeli oczyma żywych ludzi w tych murach
162  3,  3 |        palcem na cynglu, łypiąc jeno oczyma, z której też strony pocisk
163  3,  3 |   Woltyżerowie porachowali ów tłumek oczyma... Za chwilę wypadli zza
164  3,  3 |             się rozpadł, bezwładnymi oczyma patrzał ułan w jamę okna.
165  3,  3 |         twarz. Uśmiech owładnął jego oczyma i ustami. Stali przez mgnienie
166  3,  3 |            lat, naprzeciwko siebie z oczyma w oczy zatopionymi. Chwila
167  3,  3 |              dużego salonu. Martwymi oczyma patrzyły we drzwi. Nim słowo
168  3,  3 |              postawił mu lufę między oczyma, mówiąc od jednego tchu:~-
169  3,  3 |        spojrzały po sobie strasznymi oczyma. Milczeli.~- To już chyba
170  3,  3 |              niego sennymi, zgasłymi oczyma i ledwie go w półmroku widział.~-
171  3,  3 |      Wyganowski ocknął się i powiódł oczyma. Pchnął ręką drzwi na lewo
172  3,  3 |             twarz;, a z rozszalałymi oczyma, inni z mordami, w których
173  3,  3 |              z wywalonymi na wierzch oczyma, z zakrzepłym w gardzieli
174  3,  3 |              spojrzał w górę. Szukał oczyma kapitana Wyganowskicgo.~
175  3,  3 |            sufitu. Widział trzeźwymi oczyma ogniste, kręte zwoje boleści,
176  3,  3 |            kucki na miejscu i wodząc oczyma po ogrodzie i murach.~Wieszał
177  3,  3 |              ciemnej wytrysnął przed oczyma ponad szarzejący mur-czarny,
178  3,  3 |          wyjawiła się twarz blada, z oczyma rozwartymi szeroko od dumy,
179  3,  3 |            na miejscu.~Z zamkniętymi oczyma, z ustami pełnymi żałosnych
180  3,  4 |           Krzysztof leżał na wznak z oczyma utkwionymi w chmurne niebo.
181  3,  4 |              Dym ciężki błądzi przed oczyma, wlecze się po piasku, gdzie
182  3,  4 |         kamieni...~Otwiera się przed oczyma cudne dziwactwo, widziane
183  3,  5 |             ulicę wiejską. Witał się oczyma z niewysokimi domami, twardo
184  3,  5 |            początku wodził po tłumie oczyma nie przyzwyczajonymi do
185  3,  6 |            długo, długo z wlepionymi oczyma. Psy szczekały bez końca,
186  3,  6 |             na jawie, niby trzeźwymi oczyma ujrzał ojca... Nigdy prawie
187  3,  6 |              wydać nie może.~Powiódł oczyma po polach. Naokół... Przystanął.
188  3,  6 |          ziół wiosennych.~Wtem przed oczyma zamglonymi dumaniem błękit
189  3,  6 |             koń!~Rafał bezwiednie, z oczyma utkwionymi w dal, przeniósł
190  3,  6 |       rodzinne gniazdo stanęło przed oczyma. Muślinowe firanki wisiały
191  3,  6 |          myśleć o spaniu. Miał przed oczyma pełgający krąg światła,
192  3,  6 |            od wszystkich, sam. Przed oczyma jego po prawej i lewej ręce
193  3,  6 |       mięsiwa. Poszukał Olbromskiego oczyma i rzekł do niego:~- Jedź
194  3,  6 |              ku olszynie. Zdumionymi oczyma szukał batalionów. Nie widział
195  3,  6 | niespodziewanie Sokolnicki. Wyszukał oczyma Sołtyka i dał mu rozkaz:~-
196  3,  6 |             bladych, z wystraszonymi oczyma. Były to bataliony Wukasowicza
197  3,  6 |          Rafał poznał ich wszystkich oczyma, nie myśląc wcale o tym,
198  3,  6 |       rozgromiony batalion ognistymi oczyma. Żołnierze widząc go poczęli
199  3,  7 |          sługi.~Andrzej chwilę łypał oczyma, zanim zdołał wykrztusić: ~-
200  3,  7 |            patrzał na niego uważnymi oczyma i zginał sztywny kark w
201  3,  7 |          mówił Rafał ze spuszczonymi oczyma.~- Tak sądzisz?~- Wczoraj
202  3,  8 |        przystawał, oglądał zebranych oczyma i znowu zaczynał chodzić
203  3,  8 |       Widziałem przecie tymi starymi oczyma, co już nie na jedno patrzały...
204  3,  9 |          Podniósł tedy głowę, skinął oczyma i rzekł:~- Dziękuję.~Później
205  3,  10|          Spojrzał dawnymi, drwiącymi oczyma, zaśmiał się w głos rubasznie:~-
206  3,  10|        wsunął się do salonu. Powiódł oczyma po zgromadzonych.~Jeden
207  3,  10|           kobiety. Powiodła uroczymi oczyma po zgromadzeniu mężczyzn.
208  3,  10|         szpaleru stary Cedro powiódł oczyma i ręką po widzialnych obszarach
209  3,  11|              z łóżka, kiedy mu przed oczyma wybuchnął olbrzymi żagiel
210  3,  11|                 Teraz oto przed jego oczyma wszystkie bezsilnie konały.
211  3,  11|        spojrzał na niego półmartwymi oczyma i rozkazał:~- Wydrzyj im
212  3,  11|           zrozumiał tę radę. Powiódł oczyma po ziemi. To książę Gintułt...
213  3,  12|        miejsca. Ogród rodzinny przed oczyma Rafała! Cały w gęstym obłoku...
214  3,  12|             On leżał z przymkniętymi oczyma, na pół przytomny, patrzący
215  3,  13|      pachniała knieja. Stanęła przed oczyma jej głębia wewnętrzna, jej
216  3,  14|        sklepienia. Stały teraz przed oczyma jak trupy gnijące. Z całej
217  3,  14|        fizyczny zachwyt. Osłupiałymi oczyma wlókł się z miejsca na miejsce,
218  3,  14|            Nie stoisz wreszcie przed oczyma ze starodawnym krzykiem
219  3,  14|             się człowiek, z uszami i oczyma zawinięty w opończę. Biały
220  3,  14|          nich stanął w biegu i wiódł oczyma białą postać. Charczące
221  3,  14|          cień, który zdołał uchwycić oczyma. Parękroć razy sprawdził
222  3,  14|               Widział teraz ów otwór oczyma jakoby w biały dzień. Nie
223  3,  15|            rozmowę i badał go pilnie oczyma. Nie ufając sobie powiódł
224  3,  16|           wlókł, żeby pohańbić przed oczyma całego wojska. Tu z niego
225  3,  17|         dziwowisku, jakie miał przed oczyma. Nie będzie już starego
226  3,  18|      wyprostowanymi frontami, wiodąc oczyma po liniach ludzkich jakoby