Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |       kiedy nie wyszły na mnie... -rzekł Rafał, czerwony jak burak.~-
  2  1,  1 |          Nie wie, skoro się pyta - rzekł Nardzewski. - Ludzie gadają
  3  1,  1 |       wskazał jedno z tych drzew i rzekł:~- Tu pięć lat temu zabiłem
  4  1,  1 |     uważnym spojrzeniem. Po chwili rzekł, z trudem wymawiając słowa
  5  1,  1 |          dworu.~- Siadaj, Rafale - rzekł Nardzewski. Zwracając się
  6  1,  1 |    przyjaźni.~- Rad bym wiedział - rzekł z cicha, uprzejmie i prawie
  7  1,  1 |            wypłynął na jego wargi. Rzekł ostrożnie, z namysłem:~-
  8  1,  1 |          tych progach, takem sobie rzekł: "Teraz Ci, Panie Jezu,
  9  1,  1 |             z cicha, głosem suchym rzekł szlachcic wstając ze swego
 10  1,  1 |  bezwładnie leżały na pistoletach.~Rzekł spokojnie:~- Skądże to waszmość
 11  1,  1 |        broni nabitej nie boję... - rzekł komisarz z dumą, wstając
 12  1,  2 |        Zimna woda, jaśnie panie! - rzekł pierwszy chłopowina z kraja.~-
 13  1,  3 |       brzeg i zostawimy ją tutaj - rzekł Olbromski - a sami pójdziemy
 14  1,  3 |     chlupały.~- Cedro, zimno ci? - rzekł szeptem.~- Zimno.~- Musimy
 15  1,  3 |          uniewinniał... Mnie!... - rzekł Rafał z pogardą, która kierowała
 16  1,  3 |          to, co mi się podobało! - rzekł głośno, zuchwale, pokazując
 17  1,  3 |           by lepiej po dobroci... -rzekł cicho Filip uśmiechając
 18  1,  3 |     zionęła z oczu.~- Z nożem... - rzekł półgębkiem do prorektora.~
 19  1,  5 |      rozumiesz, gapo?~- Rozumiem - rzekł Rafał.~W chwili gdy to mówił,
 20  1,  7 |        skręcić na lewo, gdy panicz rzekł:~- Wincenty... czy to my...
 21  1,  7 |          To je Wygnanka, paniczu - rzekł Wincenty obracając się na
 22  1,  7 |          To jest... ~- Nic a nic! -rzekł Rafał prędko i zaczerwienił
 23  1,  7 |          co...~Strzepnął palcami i rzekł prędko:~- Och, nie mogę...
 24  1,  7 |               Idź spać, stary:.. - rzekł do niego Piotr nie przerywając
 25  1,  7 |        obejmowała rąb ziemi. Piotr rzekł:~- Nie widziałeś nawet,
 26  1,  8 |          mówił.~- Cincinnatus... - rzekł Piotr oschle i równie szorstko --
 27  1,  8 |            na niego oczy znużone i rzekł z niechęcią:~- Nie. Już
 28  1,  8 |          że były tak straszne... - rzekł Piotr i zaśmiał się szyderczo
 29  1,  8 |            długim milczeniu książę rzekł twardo i sucho:~- Jest to
 30  1,  8 |           Milczałbyś oto waćpan! - rzekł Piotr grubiańsko i ordynarnie. -
 31  1,  8 |           koszt, mości książę... - rzekł szybko Olbromski.~Oczy jego
 32  1,  8 |          chory... więc milknę... - rzekł książę.~- Zraniłeś mię...~
 33  1,  8 |           sypkiej martwicy. Książę rzekł patrząc mu prosto w oczy:~-
 34  1,  8 |           dźwignął się z krzesła i rzekł przez zęby ściśnięte:~-
 35  1,  8 |         Olbromski milczał dziwnie. Rzekł jeszcze z cicha:~- To żołnierz...~
 36  1,  9 |               Wszak nie mylę się - rzekł - waćpan jesteś bratem zmarłego
 37  1,  9 |           pogrzebie do mego domu - rzekł książę uprzejmie, patrząc
 38  1,  10|          nie śpi, wszedł do izby i rzekł:~- Pan marszałek kłania
 39  1,  10|       jakieś wzdychania, a w końcu rzekł do Rafała:~- Ta się śmieje,
 40  1,  10|       książę, jakby ociągając się, rzekł znowu:~- Brat waści był
 41  1,  10|         mówić z nikim... - z cicha rzekł książę - bo to ludzie zaraz
 42  1,  10|       mości książę...~- Tak, tak - rzekł pan uśmiechając się dziwacznie. -
 43  1,  10|         ogrodu.~- Kochałem go... - rzekł cicho. - Już go nie ma na
 44  1,  11|          siostry księcia pana... - rzekł Rafał.~- Jakimże to sposobem
 45  1,  11|         książę natarł nań koniem i rzekł półgłośno:~- Jesteś waćpan
 46  1,  11|             Po chwili ocknął się i rzekł:~- A to, proszę łaski panicza,
 47  1,  11|          ostatni raz się pytam... -rzekł jakiś człowiek w urzędowym
 48  1,  12|            oczy i na chybił trafił rzekł po polsku:~- Niech będzie
 49  1,  12|               Na wieki wieków... - rzekł tamten z niekłamaną radością
 50  1,  13|        chłopcy, z jakich okolic? - rzekł książę z niechcenia a głośno.~
 51  1,  13|           nienawidzenia tyranów! - rzekł ze srogością oficer.~- Do
 52  1,  13|           wyprawie wielkopolskiej. Rzekł pośpiesznie:~- Jestem na
 53  1,  13|           Zbliżył się do księcia i rzekł twardo:~- Waćpan do mnie
 54  1,  14|         obywatelem Sułkowskim... - rzekł sykając pod naciskiem dopiero
 55  1,  14|               Czy mię poznajesz? - rzekł Gintułt podchodząc do stołu.
 56  1,  14|        pytania, wreszcie stanowczo rzekł:~- Nie.~- Żałuję, że z równą
 57  1,  14|           te wyrazy.~- Ja nie... - rzekł po chwili z zimnym uśmieszkiem.~-
 58  1,  14|          że dość masz już wojny? - rzekł nagle w zamyśleniu.~- Tak,
 59  1,  14|     skrzywił się kwaśno. Po chwili rzekł:~- Nie. To przypadkowe zgromadzenie
 60  1,  14|        armée d'Italie...~- Widzę - rzekł książę z uśmiechem bladej
 61  1,  14|       naczelnego wodza".~Sułkowski rzekł z opryskliwym śmiechem:~-
 62  1,  14|     obrońca rewolucji, raz do mnie rzekł w zaufaniu, z uśmieszkiem
 63  1,  14|          gorzej dla republikanów - rzekł mi wtedy - jeśli spalą na
 64  1,  14|     dyskretnie.~- Toż mówiłem... - rzekł.~- Czy sądzisz może, że
 65  1,  14|            lśni oręż". Tak niegdyś rzekł Cezar do Metellusa, gdy
 66  1,  14|           Sułkowski zamyślił się i rzekł po chwili:~- Znienawidziłeś
 67  1,  14|          zaparł. Wówczas gość jego rzekł cicho:~- W miarę jak tracę
 68  1,  14|            Gdy Sułkowski skończył, rzekł z westchnieniem:~- Słuchając
 69  1,  17|           oczyma spojrzał naokół i rzekł niebale:~- Wszystko, co
 70  2,  1 |           a szkliste oczy posępne. Rzekł wreszcie:~- Brat twój umarł
 71  2,  1 |        wskazując mu Rafała oczyma, rzekł tonem uspokajającym; po
 72  2,  1 |          po czemu grają? Jarzymski rzekł z niedbałością:~- Jak tu
 73  2,  1 |      Szpilka, za wiele gadasz... - rzekł do owego modnisia o szyderczej
 74  2,  1 |        Dajcież mu się wygadać... - rzekł Jarzymski.~- Będę gadał,
 75  2,  1 |            miał wlepione w Rafała.~Rzekł do niego:~- A waszmość z
 76  2,  1 |       kilka lat temu.~- Umarł... - rzekł tamten ze spokojem, jakby
 77  2,  1 |             w pokoju wiecznym... - rzekł Rafał rozrzewniony, wychylając
 78  2,  2 |            dymek?~- Widziałem... - rzekł Rafał ze drżeniem.~W myśli
 79  2,  2 |          schyliwszy ją nad książką rzekł z cicha:~- Ponieważ jest
 80  2,  2 |       wielkiej książki, a wreszcie rzekł obracając się do Rafała:~-
 81  2,  2 |            te ożywiły się i książę rzekł innym głosem:~- Tu ci będziemy
 82  2,  2 |        pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto, kim jesteś?~-
 83  2,  3 | społeczności wolnych mularzów... - rzekł Rafał.~- Stanie się zadość
 84  2,  3 |            ostatnie słowa wymówił, rzekł Mistrz katedry:~- Bracie
 85  2,  3 |           mocno cyrkiel i głośniej rzekł:~- Im Namen der gesetzmässigen,
 86  2,  3 |     stopnia światła?~- Pragnę... - rzekł Rafał.~Poczuł gaszenie świateł,
 87  2,  3 |            Znowu Meister vom Stuhl rzekł uderzając młotkiem.~- Bracie
 88  2,  3 |           mości panie?~- Światła - rzekł Rafał.~- Dozorcy! udzielcie
 89  2,  3 |            zasłonę.~- Bracie mój - rzekł Mistrz swoim dobrym, radosnym
 90  2,  3 |          znakami.~- Zur Ordnung! - rzekł Mistrz.~Wszyscy schowali
 91  2,  3 |      postawił siedm takich kroków, rzekł Mistrz:~- Postawcie go na
 92  2,  3 |       prochem tęgim?~- Wszystkie - rzekł Brat Dozorca.~- Damy ognia
 93  2,  4 |        pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto, kim jesteś?~-
 94  2,  7 |            zimnym milczeniu.~Rafał rzekł:~- Śmierć... Już nas nie
 95  2,  10|         otrzymał wcale odpowiedzi, rzekł głośno po polsku:~- Cóżeś
 96  2,  10|      podłym krzykiem.~- Słuchaj! - rzekł stojąc nad zbójem - zaduszę
 97  2,  10|         Nic mi z twojej nauki... - rzekł Rafał śmiejąc się ze swej
 98  2,  11|      cieniu.~- Jakiż to urok!... - rzekł do towarzysza.~- Prawdziwie...~-
 99  2,  11|         zwróciwszy się do księcia, rzekł:~- Nie wiem.~- Dla człowieka,
100  2,  11|      słowie, rozpierała mu piersi. Rzekł wreszcie:~- Jakże obmierzłymi
101  2,  11|           potężny patrycjuszu... - rzekł Gintułt odchodząc z tego
102  2,  11|          Nie ma już, bracie, tej - rzekł de With - która była godną
103  2,  12|   Wędrowiec wolno dźwignął głowę i rzekł mu przez zęby, że nie myśli
104  2,  12|               Słuchaj no, człeku - rzekł szeptem, dobrotliwie - idź
105  2,  12|            Stanął w świetle okna i rzekł:~- Czy też mię poznasz,
106  2,  12|          Zawichost...~- Rafał... - rzekł tamten z cicha, zbliżając
107  2,  12|            służących i namyślał... Rzekł do karczmarza:~- Nie macie
108  2,  12|          rozłożoną na stole.~Cedro rzekł:~- Sam nie wiem, co robić...
109  2,  12|      dalszej drogi.~- Mówiłeś mi - rzekł - że dążysz w stronę Krakowa.
110  2,  12|        Rafał namyślał się głęboko. Rzekł z wolna:~- Prawdę mówiąc,
111  2,  12|      Podniósł na Krzysztofa oczy i rzekł:~- Jeżeli ci to będzie na
112  2,  13|         pan.~- W Tarnowie - szybko rzekł Krzysztof. - Rafał powracał
113  2,  13|          rzeczy zwraca uwagę!... - rzekł ojciec sentencjonalnie. -
114  2,  13|       całując go w rękę.~Po chwili rzekł głośno zwracając się do
115  2,  13|       hrabianką z mojej łaski... - rzekł Krzysztof zwracając się
116  2,  14|              Tytuł hrabiowski... - rzekł Cedro do Rafała.~- A waszmość
117  2,  14|            żyć, myśleć nauczę... - rzekł chwytając Cedrę za rękę.~-
118  2,  17|          żegna z nami Favoni?... - rzekł Trepka.~- Iście całuje... -
119  2,  17|          prosto w źrenice padał, i rzekł:~- Żebrak.~Młody Cedro wydobył
120  2,  17|          Chciałem zapytać się... - rzekł ubogi śpiewną podlaską czy
121  2,  17|           i czyste oczy.~- Ta... - rzekł nierychło Trepka cicho i
122  2,  17|          pod dachem tego domu... - rzekł Cedro zniżonym głosem.~Weszli
123  2,  17|     panowie bracia.~- Braciszku! - rzekł do niego z pośpiechem Krzysztof
124  2,  17|     pocieszać i uspokajać. Nic nie rzekł i wyszedł na pokład. Tam
125  2,  17|    pięściami.~- Wojna jest wojna - rzekł Ojrzyński. - Bóg nasz sędzia,
126  2,  17|           Sprawiedliwie mówisz... -rzekł twardo Trepka. -Niegodne
127  2,  17|          leniwie i niedbale czoło. Rzekł z wyrazem szczególnej wzgardy:~-
128  2,  20|       skarby na kuli ziemskiej... -rzekł Rafał przeciągając się leniwie.~-
129  2,  20|      przeciągało się bardzo długa, rzekł podnosząc głowę:~- Cóż u
130  2,  20|         wojska idąc do pałacu... - rzekł Cedro z ukłonem.~- I nie
131  2,  20|            procedurę austriacką... rzekł Krzysztof ze swym bezwiednym
132  2,  20|          Czy zgoda?~- O, pani... - rzekł Cedro unosząc się z krzesła.~-
133  2,  20|           pojutrze zacznie wojna! -rzekł nachylając się do Rafała
134  2,  20|          się do Rafała.~- Tak... - rzekł zagadnięty głosem twardym
135  2,  21|           lodu.~- Nie boję .się! - rzekł zupełnie jak dziecko, gdy
136  2,  21|           się do niego Krzysztof i rzekł:~- Bądź gotów.~Rafał spojrzał
137  2,  21|       uśmiechnął się dobrodusznie. Rzekł cicho głosem spokojnym i
138  2,  21|           nie tak znowu wiele... - rzekł Krzysztof ze złym uśmiechem. -
139  2,  21|            pocznę?...~- Wiesz co - rzekł Rafał ściągając przemokłe
140  2,  21|            dolinę Wisły.~- Krzyś - rzekł szybko Rafał głosem wesołym -
141  2,  21|       warna powiedzieć, matka... - rzekł Rafał licząc ponuro oczyma
142  2,  22|       kilkakroć ze swej fajeczki i rzekł wesoło:~- Kto ich wie? Panuje
143  2,  22|            i odwracając się bokiem rzekł:~- Tak mi się widzi, że
144  2,  22|            nam wszystko jedno..: - rzekł Rafał obłudnie - ale zawsze
145  2,  22|            południe, kiedy woźnica rzekł, jako niezadługo ujrzą trakt
146  2,  22|            a gnał. W pewnej chwili rzekł wesoło:~- Rychtyg my taką
147  2,  22|       wytłumaczyli, chwilę dumał i rzekł wreszcie:~- Czemuż to koniecznie
148  2,  22|        jest człowiekiem zamożnym - rzekł Rafał. - A jeśli tak, to
149  2,  22|           wiem, jak tam Rafał... - rzekł raptem Cedro cały czerwony
150  2,  22|        basta. - Bardzo dobrze... - rzekł Jarzymski.~Rafała śmiech
151  2,  22|  wykierować się na dygnitarza... - rzekł patrząc Jarzymskiemu prosto
152  2,  22|           Zmienił tedy nieco ton i rzekł:~- Żałuję, że w tej żołnierskiej
153  2,  22|         oczach spojrzał na Cedrę i rzekł:~- A no, dobrze, owszem...
154  2,  22|       wołano naokół.~- Słuchajcie -rzekł Jarzymski, uroczyście podnosząc
155  2,  22|         Krzysztof podniósł głowę i rzekł śmiało:~- Nie dziwcie się,
156  2,  22|             Pijemy jego zdrowie! - rzekł Krzysztof.~- Skoro wznosimy
157  2,  24|          mu zadawać pytania. Wtedy rzekł:~- Oj, ludzie, ludzie!...
158  3,  2 |     Później pocałował go w ramię i rzekł mu do ucha:~- Wielebny ojcze,
159  3,  3 |           do tego wiarusa o krok i rzekł z całej duszy: - Bracie,
160  3,  3 |      położył mu rękę na ramieniu i rzekł prosto w ślepie:~- Mówię
161  3,  3 |          To już chyba chodźmy... - rzekł wreszcie jeden.~- Chodźmy... -
162  3,  3 |     wreszcie jeden.~- Chodźmy... - rzekł drugi.~Krzysztof obciągał
163  3,  3 |       rozewrzeć bramę, kiedy Krzos rzekł szeptem:~- No, wiecie, chłopcy,
164  3,  3 |        kazuję, ja tu teraz wódz! - rzekł pierwszy z brzegu.~- Karabina
165  3,  3 |       oglądał go od stóp do głowy. Rzekł wreszcie:~- Widziałem waćpana
166  3,  3 |          niejednego człowieka... - rzekł Krzysztof, tępo patrząc
167  3,  3 |    Zostaniesz tu waćpan zapewne? - rzekł pieszczotliwie, zaglądając
168  3,  3 |        ucho.~- Nie zostanę tutaj - rzekł Cedro z przesadną wyniosłością.~-
169  3,  3 |        korytarz.~- Tu są cele... - rzekł Wyganowski. - Mógłbyś w
170  3,  3 |             nachylił się nad nią i rzekł do Cedry:~- Patrz!~Podniósł
171  3,  3 |           zaprzeczył ruchem głowy. Rzekł po chwili:~- Uciekła do
172  3,  3 |         Czy mogę się tu położyć? - rzekł przerywając potok szczodrobliwej
173  3,  3 |          się, gnojku, i śpij!... - rzekł wskazując tapczan.~- Pan
174  3,  3 |        Scypiona Afrykańskiego... - rzekł Krzysztof z łagodną ironią,
175  3,  4 |       podniósł rękę do kapelusza i rzekł:~- Soit.~Oddalił się wolnym,
176  3,  5 |  najstarsze!~- Według rozkazu... - rzekł wyprostowany Dys.~Usunął
177  3,  5 |           kielichem Val de Penas i rzekł między jednym haustem a
178  3,  5 |        spojrzał na niego z ukosa i rzekł:~- To acan żyjesz? Mora
179  3,  6 |       włosach.~- A to tak gadaj! - rzekł wachmistrz. - Boli cię?
180  3,  6 |            od błagalnych spojrzeń, rzekł oschle:~- Wachmistrz, zawiązać
181  3,  6 |         swój pogląd.~- Co do mnie- rzekł książę Józef zwracając się
182  3,  6 |          Michałowie. Zmarzłem... - rzekł mały generał zacierając
183  3,  6 |           patrzał na nią. Wreszcie rzekł niby do siebie:~- Mało nas,
184  3,  6 |           Poniatowski ocknął się i rzekł z uśmiechem:~- Panie generale
185  3,  6 |       sposobności i robić karierę. Rzekł tedy śmiało:~- Panie generale,
186  3,  6 |     Poszukał Olbromskiego oczyma i rzekł do niego:~- Jedź waćpan
187  3,  6 |            Najbliższemu z oficerów rzekł z cicha, nad uchem:~- Batalion
188  3,  7 |     obejrzał go od stóp do głowy i rzekł niechętnie:~- Możesz zgłosić
189  3,  7 |          jest Rafuś Olbromski... - rzekł wreszcie z cicha do swego
190  3,  7 |            z łóżka.~- Cieszę się - rzekł Gintułt - że nie jesteś
191  3,  7 |           Po jakimś dopiero czasie rzekł:~- Nieraz wspominaliśmy
192  3,  7 |            Zaćmiła się jego twarz. Rzekł wstając ze swego miejsca:~-
193  3,  8 |          dochodziła.~- Zdaje się - rzekł z cicha do Rafała - że już
194  3,  8 |         się ożywił.~- A wiesz ty - rzekł szeptem, jakby się bał,
195  3,  8 |         przypatrzył się gościowi i rzekł półgłosem:~- Gdzie ja go
196  3,  8 |          patrzą.~- Mości książę! - rzekł Niemojewski do naczelnego
197  3,  8 |           tych ludzi.~- Tak tedy - rzekł wódz naczelny - raczcie,
198  3,  8 |      spokojnie. Blady z ran Fiszer rzekł dalej: - Dlaczego sądzisz,
199  3,  8 |        wiemy, ale jakiż wniosek? - rzekł oschle książę Poniatowski.~-
200  3,  8 |     długiej i ciężkiej ciszy mówca rzekł łagodniej:~- Ja tu zresztą
201  3,  8 |            oczu twarze generałów i rzekł:~- Moja rada jest taka:
202  3,  8 |        bitwę obstoi takie słowo! - rzekł twardo Sokolnicki.~- Pójdziesz
203  3,  9 |       Kiedy na chwilę odjął szkła, rzekł do towarzyszów:~- Miał Turno
204  3,  9 |       siodłach, bez ruchu czekali. Rzekł odwracając się do nich:~-
205  3,  9 |              Dziś tedy w nocy... - rzekł ktoś z boku.~- Proszę o
206  3,  9 |        tedy głowę, skinął oczyma i rzekł:~- Dziękuję.~Później zapatrzył
207  3,  9 |            pewnej chwili pułkownik rzekł nieznacznie do podkomendnego
208  3,  9 |          Czerwinek przeczytał je i rzekł mi, że powierzonego posterunku
209  3,  9 |            się waćpan sprawił... - rzekł pośpiesznie Sokolnicki.~
210  3,  9 |       Sokolnicki zatrzymał konia i rzekł do Rafała:~- Stój przy mnie.~
211  3,  9 |     Pelletier poskoczył ku niemu i rzekł wskazując na mężnych:~-
212  3,  11|           zapytać się...~- Pal! -- rzekł Sokolnicki odtrącając natręta.~
213  3,  14|       Wtedy on podniósł pistolet i rzekł spokojnie po francusku:~-
214  3,  15|           na tapczanie.~Wyganowski rzekł:~- Ktoś mi tu mówił, tfy!
215  3,  15|          Co to gadać! Wiesz ty? -- rzekł nagle, zwracając się twarzą
216  3,  15|          jednak do złych wniosków. Rzekł tylko, że chłop musi być
217  3,  17|       popatrzał na niego z ukosa i rzekł:~- Na wielką wojnę.~- A
218  3,  17|         famulus.~- To Michcik... - rzekł Cedro z uszanowaniem. -
219  3,  17|      wielką wojnę obaj idziecie! _ rzekł nagłe Cedro zmieniając -
220  3,  17|          posępnie. W pewnej chwili rzekł nie patrząc na towarzysza:~-