Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |           się jeszcze. Patrzą. Coś je zamazało, zawlekło...~Kiedy
  2  1,  1 |           w jego oczach i zmieniła je we dwa pociski. Serce głośno
  3  1,  1 |          do niego taki pluder! Las je królewski. Starostwo je
  4  1,  1 |            je królewski. Starostwo je i pokój. Tu my takie stada
  5  1,  1 |        prawdziwie tęgie paliwo. To je dopiero tutiun! Żeby też
  6  1,  1 |   piersiach i w gardzieli.~- Takie je chłopskie paliwo, jaśnie
  7  1,  1 |         siły. Nardzewski podniecał je co chwila pieszczotliwymi
  8  1,  1 |       wymawiając słowa i śmiesznie je akcentując:~- Czy honor
  9  1,  1 |      srebrem nabijanymi, i położył je przed dziedzicem na stole.~-
 10  1,  2 |          owe "lasy i bory". Ujrzał je w oczach jak żywe: bory
 11  1,  2 |    bekiesze poczęły zawadzać, więc je rzucano w sanie. Hajduki
 12  1,  2 |        zabite gwoździami, wyrzucił je razem z futryną. Wnet z
 13  1,  2 |            w ciemności buty i wzuł je co prędzej, wyszukał po
 14  1,  3 |          śliskim szczękiem miotały je w górę. Zdarzało się, że
 15  1,  3 |             rozstawił nogi, wsparł je na burtach i zaczął łódź
 16  1,  3 |           dwie postacie nagie, jak je Bóg stworzył, unurzane w
 17  1,  4 |        słowa, jaki wiatr przyniósł je do uszu z karczem rybackich,
 18  1,  4 |         zbierał do kupy wolę, żeby je wygnać i zedrzeć ohydną
 19  1,  5 |           drzwi do swojej, zamknął je i upadł na posłanie. Leżał
 20  1,  5 |           która z wewnątrz na ukos je przypierała. Koniec tej
 21  1,  5 |         zamknąć, toteż zostawiając je na całą noc, aż do chwili
 22  1,  5 |           Baśkę w bok nogą i minął je galopem. . Zostały za nim
 23  1,  5 |      swojego szczęścia. Pochłaniał je oczyma, jakby ciemność dookolna
 24  1,  5 |           Omijał dwory i wsie albo je przebiegał cwałem, skracał
 25  1,  5 |            otchłań mroku, że znowu je dotykalnie widział i po
 26  1,  5 |     związane jednym ruchem, utopił je w wonnych, suchych kędziorach.
 27  1,  5 |        wywlókł z nich żelazo. Ujął je pośrodku długości. Z góry,
 28  1,  5 |            ciosem, chichocząc wbił je w lewe ślepie. Ujrzał, że
 29  1,  5 |         nosa i w czaszce. Miażdżył je teraz póty, aż się klucz
 30  1,  5 |     włochatych źrebiąt i zasypywał je śniegiem.~Rafał wołał na
 31  1,  6 |            we dwie strony, trzymał je u pysków i szedł krokiem
 32  1,  6 |       oddalały się wciąż i słychać je było jak przez grubą ścianę.
 33  1,  7 |      przylatywały do niego. Ledwie je słyszał i ledwie widział.
 34  1,  7 |    fizyczny, a ciężki ucisk gniótł je jak głaz.~Po długiej chorobie,
 35  1,  7 |        bolesne, tak spod serca, że je omijał, bał się na nie nogą
 36  1,  7 |        kopyt. Rafał nastawał, żeby je poprzybijać nowymi hacelami.
 37  1,  7 |           mocą wyobraźni przynosił je całe, olbrzymie jak świat,
 38  1,  7 |           to miał w sobie, zamykał je pieszczotliwie w duszy swej
 39  1,  7 |            w udręczeniach, spaliła je na węgiel. Zaczął chodzić
 40  1,  7 |         szały miłosne i zawierając je w sercu, które się szarpało
 41  1,  7 |       widziały płomień ogniska, bo je raził i nękał, można było
 42  1,  7 |          tonów słowiczych, całował je z radosnym uśmiechem, przyciskał
 43  1,  7 |       pierwotne, tak lekkie, jakby je wywoływało dotknięcie strun
 44  1,  7 |      kępach drzew biały dwór.~- To je Wygnanka, paniczu - rzekł
 45  1,  7 |         sobie na pytanie, ale miał je wyryte w sercu. Wówczas
 46  1,  8 |           rozum. To żyto ozime, co je tam widać, to pan kapitan
 47  1,  8 |           całą okolicę, i ustawiał je na kobierczyku. Kapitan
 48  1,  8 |           Ujrzałem życie, ujrzałem je całe. Trzeba w sobie mieć
 49  1,  8 |            lichtarzach i ustawiono je dwoma rzędami obok ostatniego
 50  1,  8 |         zwiezionego z łąki, zasłał je pościelą. Ale Rafał nie
 51  1,  10|            się z miejsca, a zajęła je osoba stojąca na środku.~-
 52  1,  10|          Pożyczył mi sumę... Weźże je sobie, tę trochę uciułanych
 53  1,  11|      porozdzierane. Rafał rozumiał je dobrze. Słyszał, że Michcik
 54  1,  12|        zwłoki i o całuny uczuć, co je do snu wiecznego otuliły.
 55  1,  12|            żelazną okute. Otworzył je kluczem i przeszedł. Był
 56  1,  12|      święte; dalej widać było, jak je okrywali słoniną, jak muzułmanie
 57  1,  12|        Bierze święte kości, obwija je w płaszcz swój. Korzysta
 58  1,  13|           jak on. Przysiągłbyś, że je wykuto ze skamieniałej światłości
 59  1,  13|           mają do nich prawo? Skąd je wzięli? Pięścią, przemocą.
 60  1,  14|           swoich piorunów! Czujnie je trzyma w dłoni. Ale mogłem
 61  1,  14|         rzeczypospolitej, poznawać je, psuć w sposób równie dowcipny
 62  1,  14|           rąk karabiny i chwytając je za bagnety zadawali z niewidzianą
 63  1,  15|            jego licu i wytłumaczył je sobie jako skutek głębokości
 64  1,  16|      rękoma jego włosów i gładziła je nieznacznie, siostry dziwiły
 65  1,  16|       kształt, zawsze jednako było je widać, niby złudne marzenia,
 66  1,  16|          zniosła kamienie i okryła je ziemią a darnią. Po co?
 67  1,  17|        szmer w ścianach przeniknął je jakoby dreszcz tyfusowy.
 68  1,  17|          było zagrodzone. Zapchała je barykada zwalonych ścian
 69  1,  17|         sobą białe mundury. Wzięła je ścigać wilczymi susy. Wnet
 70  1,  17|            sklepione mosty, minęły je, ale nie posuwały się dalej.
 71  1,  17|        czapki wbijali na oczy albo je zdzierali i wlekli obezwładnionych
 72  1,  17|          oficerskie z tych, którzy je męstwem w bitwach przed
 73  2,  1 |            Niekiedy tylko przerwał je głos tego lub owego gracza:~-
 74  2,  1 |      najzupełniejszą pewnością, że je w trójnasób odbierze. Nie
 75  2,  1 |          węgierskie.~Ktoś śpiewał:~Je ne trouve rien de charmant ~
 76  2,  1 |        charmant ~Comme tes belles;~Je ne pourrais un seul moment~
 77  2,  1 |         sans jamais trop m'engager~Je les courtise...~Ktoś inny
 78  2,  1 |           bezbożnie śpimy, rozwozi je po Żydach, przebrany za
 79  2,  1 |     obrączkowe. Gospodarz zgarniał je z rzewnym uśmiechem, schylając
 80  2,  1 | bezpiecznego schronienia. Znaleźli je w wiadomych Jarzymskiemu
 81  2,  2 |       słoty października zasłaniać je zaczną. Czyś waszmość kiedy
 82  2,  2 |      uczynił to wszystko złe? Któż je wysnuł ze swego łona? Skąd
 83  2,  2 |         pomiędzy zbiry ludzkie, że je bezbronne otoczą przemądrze,
 84  2,  2 |            gorsze od chorób otoczą je zbrodnie ludzkie, nieprzeliczone
 85  2,  2 |           Sióstr masonek i złączyć je w jedną. Kilkanaście Sióstr
 86  2,  2 |   trzyletniego dziecka, spostrzegł je i zamarł w oczekiwaniu,
 87  2,  3 |         pierwszych drzwi, otworzył je stary, zgarbiony służący,
 88  2,  3 |             a tamten odpowiedział, je z odwagą.~Dał się słyszeć
 89  2,  4 |           Sióstr masonek i złączyć je w jedną. Kilkanaście Sióstr
 90  2,  4 |   trzyletniego dziecka, spostrzegł je i zamarł w oczekiwaniu,
 91  2,  5 |          pragnące wsparcia, kładła je na ramieniu nocy, a rozchylonymi
 92  2,  6 |         nie chcące odejść. Dźwigał je po zboczach i garbach wyniosłych
 93  2,  7 |         rzucały jej w serce? Jakie je miała zakląć? Co na swoje
 94  2,  7 |            wówczas jej oczu. Kryła je tajemnicza zasłona z rosy
 95  2,  7 |        Podnieśli czoła i, sparłszy je na ręku, długo patrzali
 96  2,  7 |      chorego kwiatuszka, podnosiły je i usiłowały ocucić. Z boku
 97  2,  7 |           poprzek strumienia. Woda je jadła przez lata. Chciwą
 98  2,  7 |          białymi kłami pian gryzła je wciąż, bez jednej chwili
 99  2,  7 |            kochali jeziorko. Zwali je "Zmiennym". W odległej nieraz
100  2,  7 |       żółte, dalekie turnie, jakby je ku tej wodzie samotnej i
101  2,  7 |      jakoby włosy zielone, przędła je w sploty cudaczne, ciągnęła
102  2,  9 |   wyraźniejszych dowodów i znalazł je w zdeptanej ziemi... Czarne,
103  2,  9 |    księżycowych promieni i ciskały je na wielki stos. Wznosiły
104  2,  9 |        same turnie widział, że już je deptał i przeklinał, że
105  2,  9 |         czarne i niebieskawe. Więc je wymijał lub zdobywał, co
106  2,  10|         gdzie ptak w locie truchle je, gdzie wąż nie pełza, gdzie
107  2,  10|       cofnął sil do drzwi i zaparł je swoją osobą. Wtedy uwolniony
108  2,  10|        nogi. Splótł ręce i założył je na tył głowy...~- No, Mocarny,
109  2,  10|        Powiadaj.~- Sifcug, wis, to je tak: Hań nad okrutnom wodom,
110  2,  11|          Świętych, którymi, głośno je wyśpiewując, stróż nocny
111  2,  11|        była okropna zawieja, która je tu przyniosła?~Mistrz katedry
112  2,  12|          odległym stajanku i upiec je na zaraniu w jałowcowych
113  2,  12|           omglone...~Rafał powitał je z niewysłowioną radością.
114  2,  12|     półmrokach szynkwasu i połknie je w mgnieniu oka... Siedział
115  2,  12|           życie. Tylko ja sam mogę je odtrącić...~Wstał od stołu
116  2,  12|     żałobne pod jesień. Zbruździły je już nowe zagony. Żółta,
117  2,  12|            dziewanny. Teraz okrywa je jasnożółty kwiat-złotogłów.
118  2,  12|     przewracał się wiatr i kołysał je w prawo i w lewo. Na głębi
119  2,  13|     uderzyło mu w piersi, ale wnet je zdławiły wspomnienia...
120  2,  13|         pieczone kartofle!... Herr Je! cóż za kartofle!... Tylko
121  2,  14|           zawiązywać stosunki, aby je wyzyskać. Gdybyś wiedział,
122  2,  15|         potwornych kłów. Obwieszał je śluz szuwarów, zeschłe jelita
123  2,  17|           twarzy na drugą, badając je do głębi. Wreszcie dłużej
124  2,  17|            było wielkie morze. Jak je sobie wspomnieć!... Dalekie,
125  2,  17|             a długo patrzysz, żeby je gwałtem, jak idą między
126  2,  17|           rowy i murowane fosy, co je krew naszych braci zbroczyła.
127  2,  17|          od drugiego lepsze, jakby je sam diabeł wymyślał. Duszy
128  2,  17|          Darować komu życie czy mu je skrócić-jedna jedyna chwila.
129  2,  17|        łachmany na zbóju. Wietrzyk je czasem rozdął, i wtedy statek
130  2,  17|         jasny na jesieni. Przypływ je dopiero zaczął poganiać
131  2,  17|            mielizny zatok. Porasta je drzewo manyles, podobne
132  2,  17|           i morawskie wzgórza, com je jako piechur austriacki
133  2,  18|              Nie marudź!~- Chłopak je śniadanie. Dajcież ludziom
134  2,  18|           się wśród pola.~Zgłuszył je śmiały i potężny tętent
135  2,  18|      skrępować na zawsze. Podniósł je obie i z jękiem przycisną)
136  2,  19|           po gruzach murów i okrył je sobą. Wolno sunęła konnica
137  2,  19|          przytrzymał ciało i mocno je za ramiona szarpnął ku dołowi.
138  2,  19|          dłoni rękawiczki i cisnął je na szafot.~
139  2,  20|       rogach i grzbiecie. Otworzył je i zaraz na pierwszych kartach
140  2,  20|      błękitne źrenice i zatrzymała je na twarzy gościa. Uśmiech
141  2,  20|           przytomne. Z oczu, kiedy je na piękną zwracał, buchały
142  2,  21|     skrzyżowane... Oto trzyma rękę je j w swej dłoni, nieruchomą,
143  2,  21|         stos bukowych węgli. Okrył je już popiół fioletowoperłowy.
144  2,  21|      stanęła we drzwiach. Zamknęła je za sobą. Gdy wstał z fotela
145  2,  21|       balowe szaty. Wszystkie, nim je odrzucił, to żabot, to rękawy
146  2,  21|            Rafał w rozpaczy zwalił je wiosłem, ale tylko zadźwiękło
147  2,  21|     głęboką donicę w zaspie, która je przydęła. Dym wywalał się
148  2,  21|       pięściami. Nie zaraz otwarło je babsko wyschłe, czarne,
149  2,  21|            należy i za to wino, co je to przemycał, to wam kazał
150  2,  22|            ta nie ostatnie, śtreka je, ale święto...~- Widzicie,
151  2,  22|            Mamy tu dosyć tego, jak je Cesarz Jegomość nazywa,
152  2,  22|       zdrowie, widać, godne, skoro je tak zacna kompania chórem
153  2,  23|   stajenkach konie swe i obrządzić je ile można, rzucili się w
154  2,  24|            stajenki i wozówki. Tam je pocztowi z miejsca rozkulbaczali,
155  2,  24|    najbardziej rozrosłe, wkopywali je w ziemię jeden przy drugim,
156  2,  24|             tak zmykasz! Gdzież to je twoja ziemia? Pokaż no ją!
157  2,  24|        uczył starszy żołnierza, co je ów Gdańsk, gdzie i na jakiej
158  2,  24|        części swojej dywizji kazał je zająć. Sam pociągnął dalej. ,
159  2,  24|       Ponieważ był z miasta i znał je wybornie, zaczęto mu zadawać
160  3,  1 |       ujrzeli ognie, toteż obeszli je całe w promieniu kilkuwiorstowym,
161  3,  1 |           przeszkadzały, oficer ma je z prawego ramienia. Pendenty
162  3,  1 |        swoją w posiadanie, zamknął je w jedną ojczyznę. Nad niezgłębioną
163  3,  2 |        czyszczenia koni, i zapinał je na ośmnaście guzików z boku
164  3,  2 |   odwinąwszy ich klapy zawiązywali je pod brodę, żeby osłonić
165  3,  2 |          obawa pistolety, wpakował je za pendent, lancę do boku
166  3,  2 |          pod boczną ścianą i zajął je prawem kaduka; z rozkoszą
167  3,  2 |    przedmioty rzeczywiste. Rzucano je wraz z chorągwiami, z mszałami
168  3,  2 |          prosięciu ogon i szczypał je paznokciami, gdyż kwiczało
169  3,  2 |      podnosić alby, komże, składać je sekretnie, pośpiesznie,
170  3,  3 |      posępne. Nie było fortecą, bo je otaczał jeno niski, dziesięciostopowy
171  3,  3 |        wydane z góry o tyle, a ile je uznał za zmierzające do
172  3,  3 |        pojedyncze kamienie i rwali je gołą garścią w ogniu i dymie,
173  3,  3 |           Porwał w ramiona. Zawarł je z żelazną silą. Nikt mu
174  3,  3 |          pośpiechem zabarykadowali je stołami, stołkami, wszystkim,
175  3,  3 |         ręce, aż do drzwi. Rozwarł je uderzeniem nogi. Zatrzasnął
176  3,  3 |         drzwi napotkane. Zostawiła je otworem.~Zapomniał, że broni
177  3,  3 |          izby na piętrze. Otworzył je i co tchu przywołał towarzyszów.~-
178  3,  3 |           bramy były zawalone, ale je wnet wyłamano. Hiszpanie
179  3,  3 |      Zatrzasnęła drzwi. Dość długo je wyważali... Nareszcie wyrwali
180  3,  3 |       ostatnich oddechów i chwytał je w lot, kiedy jeszcze były
181  3,  3 |         hasło. Krzysztof rzucił mu je nie patrząc i wyszedł na
182  3,  3 |         sprzęty drewniane. Ciskali je bez przerwy w płomienie.
183  3,  3 |           drugiego piętra. Znalazł je omackiem. Wyszukawszy ręką
184  3,  3 |            bez wyboru, przycisnęły je do łona wstrząśniętego od
185  3,  4 |           Śmiech dobrotliwy otacza je niby mgła...~Nie jesteś
186  3,  5 |           zdradą zabił.~- Chowacie je na pamiątkę?~- Chowamy je
187  3,  5 |          je na pamiątkę?~- Chowamy je na pamiątkę. Muzeum tu nasze
188  3,  5 |        Pełne ma chlewy świń, karmi je tak, że się ani jedna ruszyć
189  3,  5 |         się odgrzebaliśmy fosy, co je podobno Maurowie z Andaluzji
190  3,  6 |         lasy, w różnych kierunkach je przejrzeć i złączyć się
191  3,  6 |      pochylenia korpusu ciała. Tam je chwyciły sękate garście
192  3,  6 |            wolą ku sobie i oglądał je wszystkie w promieniach
193  3,  6 |       wszystkie sprzęty, szturchał je i rzucał z miejsca na miejsce.
194  3,  6 |      poszycia ze strzech i wiązano je w snopki.~Kiedy wypędzono
195  3,  6 |        Falenty Małe a przecinającą je drogą do Piaseczna oraz
196  3,  6 |           wyrwanych wrótni, kazano je opierać o ściany wysuniętych
197  3,  6 |  jednocześnie.~- No! No! - wyzywał je kawaler. - Bij, bij!~Jak
198  3,  6 |       olszowym zaskrzypiało, jakby je niewidzialna siła zacięła
199  3,  6 |            kuli działowej, rozdarł je i wyrzucił w górę dwiema
200  3,  6 |           następujące i wdeptywały je w bagno. Nie było miejsca
201  3,  6 |           za osie i grona ciągnęli je żołnierze piechoty pospołu
202  3,  8 |            spoczynek i uprowadzano je dalej a dalej forsownym
203  3,  8 |            mi powierzył, a tu mogę je tylko zmarnować.~Szmer niechęci
204  3,  9 |        było z przeprawą armat, ale je przeciągnięto bez szwanku
205  3,  9 |       wystawiały widok. Kwiat jary je ubarwił. Iwina przydrożna
206  3,  9 |        zdradzieckie echa i wciągał je wilczymi nozdrzami do mściwej
207  3,  9 |          zażądał pisma. Przeczytał je od rzutu oka t zagadnął
208  3,  9 |      palisad przy skarpie. Chybaby je bili przy przeciwskarpach,
209  3,  9 |     Pułkownik Czerwinek przeczytał je i rzekł mi, że powierzonego
210  3,  11|       wybiegł z domostwa, już dach je okrywający stał w ogniu.
211  3,  12|            z miasta. Właśnie mieli je zająć Kozacy, przeprawiający
212  3,  14| wszczepiały się w ubrania targając je kęsami, ręce jak żelazne
213  3,  14|    nadludzką, oszalałą siłą miotał je z wściekłym pośpiechem w
214  3,  14|       przemokłe skiby muru i walił je w dół wciąż, bez końca,
215  3,  15|          siły powstańcze. Należało je wyśledzić, zbadać i, jeśli
216  3,  15|      bluszczami i trawą, że trudno je było odróżnić od zburzonych
217  3,  15|          tak zadawać pytania i tak je popierać argumentami, że
218  3,  15|           dreszczów...~- Miałem ja je w sobie.~- Co? Dreszcze?~-
219  3,  16|        suknie hiszpańskie i rzucił je niedaleko między krzewy.
220  3,  17|               melduję... jako gość je... jedzie.~- Wściekłeś się