Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |            słucha. Cisza była wciąż ta sama, głęboka, głęboka,
  2  1,  1 |       harmonii, ku rozkosznym, jako ta leśna, melodiom... Ojciec
  3  1,  1 |           się na wieki został?...~A ta wiosenka... Po świętach
  4  1,  1 |           od krewnych do domu. Jadą tą samą drogą. Wolno wlecze
  5  1,  1 |           biegu.~- Ij... tak mi się ta nawinął... Sam nawet nie
  6  1,  1 |          Nie wyszły, i pokój! A już ta pod tym bukiem niejeden
  7  1,  1 |           pastuch przygnał. Jeszcze ta była ścięta jedla, okrzesana,
  8  1,  1 |         Łysicy po suchą jedlę, żeby ta już była dobra jedla, smolna,
  9  1,  1 |             konie i pojechał z góry tą dróżką, co ta idzie nad
 10  1,  1 |       pojechał z góry tą dróżką, co ta idzie nad strugą ku Porąbkom.
 11  1,  1 |       kurzył. Jak wyszli z lasu, są ta połanki wykarczowane, a
 12  1,  1 |    pokłonili się i pedają:~"Niechże ta wielemozny pan feśter darują..." ~
 13  1,  1 |             czapkę i gada: "Niechże ta choć wielemozny pan feśter
 14  1,  1 |            przecie poczuły. Ale cóż ta mieli jechać "do Słupia"
 15  1,  1 |           sprzężaj zacina... Aż jak ta konie poszły co duchu, jak
 16  1,  1 |        tylne koła wytną w skibę czy ta w kamień... Jakosi się Miemiec
 17  1,  1 |           sam tego nie wiem, bo się ta i oni, choć i Jamrozek,
 18  1,  1 |            pedają, noc szła - cóżem ta miał robić?..."~- Któż Niemca
 19  1,  1 |           Ij, wielmożny panie, któż ta tyli las wytnie? Nie było
 20  1,  1 |          ścinali, a las stoi. A cóż ta dopiero za prawo ma do niego
 21  1,  1 |          nie ja stał, ino oni, choć ta już na Boskim sądzie, Panie
 22  1,  1 |      paniczek zapróbował... Już się ta z tym nie zrównają ani debrejskie
 23  1,  1 |             knaster niekrajany, ani ta i nasz powszedni w obertuchach.~-
 24  1,  1 |            padało światło księżyca. Ta ziemia, opasana borem, skryta
 25  1,  1 |           Miemiec czy co. Trudno go ta wyrozumieć. Przyjechali
 26  1,  1 |         bywałem pod dzikiem. Już mi ta jeden orał kożuch na plecach
 27  1,  1 |        droga szeroka lasem. No, mój ta już był blisko kraj. Z dala
 28  1,  1 |             waszmość, że działa się ta sprawa w roku Pańskim 1768.
 29  1,  2 |  gronostajów cynkowanych.~Osobliwie ta starsza, w salopie złotego
 30  1,  2 |            niemu i drugi kołpaczek. Ta głowa dziewicza była bliżej.
 31  1,  2 |           moją być musisz!...~Pieśń ta w inną stronę jak wiatr
 32  1,  2 |            już krzesano hołubca pod tą strzechą niską za dobrych
 33  1,  2 |        najmniej odważnych. Chwilami ta rozbawiona młódź sprawiała
 34  1,  2 |         Wszystko w nim zagrało, jak ta rozkoszna, z dala dochodząca
 35  1,  3 |                Powinieneś zrozumieć tą właśnie głową "wonnościami
 36  1,  3 |        głowie, bo uczuł, że to cała ta olbrzymia kra ugina się
 37  1,  3 |             to tylko jest pewna, że ta sprawa się wykryje.~Oczy
 38  1,  3 |            światło i mrok, upływała ta noc nieskończona. Widziało
 39  1,  4 |           oczyma. Nim ukończyła się ta święta msza, odbyło się
 40  1,  4 |             Rafał odjechał do domu.~Ta niedziela stała się jakby
 41  1,  5 |         moczarów jest bardzo mocna. Ta wieś zatrzymała cały dzień
 42  1,  5 |           nim tylko zimny rozmysł i ta żelazna pewność, że klucz
 43  1,  5 |           jest na pewno, że może za tą ścianą ona oddycha, we śnie
 44  1,  5 |             sobie utworzyć w myśli. Tą właśnie sprawą był zajęty...
 45  1,  5 |             chwilę Rafał stał przed tą ścianą niewidzialnego boru
 46  1,  6 |         swoje pazury. Zdało się, że ta kurna zagroda stanęła na
 47  1,  6 |          ino trzy dukaty, hal niech ta, dam woma jednego". A we
 48  1,  6 |         dziadku, macie skrzypki, że ta aże za Królestwo Niebieskie
 49  1,  6 |          tańczyć. Ón gada: "Nie mam ta ochoty, hale jeśli chceta
 50  1,  6 |             ulicę". "No, rzekę, jak ta chcesz!" Ogień szedł, a
 51  1,  6 |          zdychał wedle zagona, jako ta krowa i kóń...~- Tako i
 52  1,  7 |           dowie się!~- Hale, ón się ta nie dowie!... Będę baty
 53  1,  7 |           stronę Dersławic.~Była to ta sama droga. Na rozstaju
 54  1,  7 |           godziny. Na samą myśl, że ta droga, w marzeniu milion
 55  1,  7 |            nie odezwie się do niego ta mowa... Jechał dalej a dalej,
 56  1,  7 |          niezwykłego jąkałę:~- Któż ta?~Rafał nie wiedział, co
 57  1,  7 |            W w... w... domu. A któż ta?~- Brat.~Ów człowiek odsunął
 58  1,  7 |             się wtedy patrzącym, że ta chwila trwać winna wiecznie,
 59  1,  8 |   przestrzeń bezpłodnego pastwiska. Ta gleba, zarosła jałowcem,
 60  1,  8 |       wywodów. Wtedy to olśniła mię ta myśl, którą czczę teraz.
 61  1,  8 |            Nie mógł zrozumieć, skąd ta służalcza czołobitność w
 62  1,  8 |        szufladą zamkniętą na klucz. Ta właśnie szuflada zajęła
 63  1,  9 |             nie wsiadła. Dopiero za tą wspaniałą czeredą szedł
 64  1,  10|            Ojca tak asan wodzisz za tą łyżką oczyma, jakbyś się
 65  1,  10|              bratem onego, Panie mu ta świeć, filozofa z Wygnanki,
 66  1,  10|     nieboszczyka ze dwora, choć ich ta tyle, żeby żydowska koza
 67  1,  10|           ten nieboszczyk, Panie mu ta świeć, zrobił. Chłopa zepsuł
 68  1,  10|            ale to do odrobienia, to ta już moja rzecz. Co zaś do
 69  1,  10|           prawda.~W chwili, gdy się ta rozmowa toczyła, zabrzmiał
 70  1,  10|            końcu rzekł do Rafała:~- Ta się śmieje, hę?~- Jakaż
 71  1,  10|          jednak upłynęło czasu, nim ta chwila nadeszła. Książę,
 72  1,  10|          może się jeszcze spotkać z tą panną, że jeszcze raz, w
 73  1,  10|         komisarzowi polecenie, żeby ta sprzedaż... A może już wydałem?...
 74  1,  11|           tłumu i jechał z powrotem tą samą drogą, ku Grudnu. Słyszał,
 75  1,  12|      gestach skostniałych rąk. Mowa ta usiłowała wyjawić wieść
 76  1,  12|           ich i królowie? Świątynia ta stała już taka sama, kiedy
 77  1,  12|          jest.~Książę dotknięty był tą wiadomością. Józef Sułkowski
 78  1,  12|             swobodnymi wodami stała ta droga wzdychania w obliczu
 79  1,  12|          możná...~- E... rozsuń się ta!... Niechże idą, aby chyłkiem
 80  1,  13|       wróciło go ku dawnym chwilom. Ta kapitalna duma żołnierska!
 81  1,  13|            teraz nad tym: te legie, ta chłopska i małoszlachecka
 82  1,  14|         tyle tajemnic i takich...~- Ta jest różnica, że ja nie
 83  1,  14|             Ażaksiô", że trzeba, by ta sama Francja popadła w nierząd
 84  1,  14|        Dantego.~- Ciesz się do woli tą pewnością! Cha-cha! Niewarte
 85  1,  16|          Grudnie i Krakowie. Chwila ta przeminęła szybko i do wyznań
 86  2,  1 |           czytania książek. Dawniej ta żyłka nie odzywała się we
 87  2,  1 |    nasyconej żywą barwą krwi. Twarz ta, spojrzenie oczu, uśmiech
 88  2,  2 |        początku i końca, wiekuiście ta sama, wielki duch Budownika
 89  2,  2 |        czasu zakrytych plemion żyła ta sama trwoga i wytryskała
 90  2,  2 |               Ja tak jestem porwany tą boską opowieścią o dziejach
 91  2,  2 |        dzieje tamtego żywota? Azali ta sama ręka tworzy dobro i
 92  2,  2 |          pewnie dla zbadania, czemu ta dłoń tak drży, podniosła
 93  2,  4 |          pewnie dla zbadania, czemu ta dłoń tak drży, podniosła
 94  2,  5 |          Jakże dziwną była dla niej ta duszna noc, jakże była osobną,
 95  2,  5 |         ciało i duszę. Ale nie sama ta radość dawała szczęście
 96  2,  6 |   szczęśliwych szereg nieskończony.~Ta sama myśl odbiła się w jej
 97  2,  6 |           Helena. - Tam pojedziemy. Ta jest droga prowadząca do
 98  2,  6 |             szczęścia...~- Patrz, a ta biała ściana domu... - mówił
 99  2,  6 |             wierzyć nie chciały, że ta jasna, srebrnolita wstęga
100  2,  6 |              Skądże przyszła ku nim ta ziemia przedziwna? Kto ją
101  2,  7 |             ich dusze. Co dnia była ta sama, a co dnia inna, wciąż
102  2,  7 |            Zwierzali sobie myśl, że ta dziwna woda rodzi się z
103  2,  9 |             okap, zwieszała się nad tą doskonałą i ciepłą kolebą..
104  2,  9 |            straszliwą wydała mu się ta noc zbiegająca szybką stopą
105  2,  9 |                O zmienna wodo, bądź tą, która nas oboje kochała...~
106  2,  10|       perciami. Hale puste, ino się ta niedźwiedź kole schronisk
107  2,  10|          jak żółć i ocet. Ciemność, ta ciemność, w której przebywa
108  2,  10|          zbój z gór jako i ty.~- To ta nie zbójnik.~- No?~- To
109  2,  10|             sponiewierany ceper. Ka ta takiemu!...~- A skądże na
110  2,  10|             być chwat!~- Chwaty som ta jest wselnijakie.~Za chwilę
111  2,  10|                Nie powiesz?~- Co mi ta! Cłeku! Powim. Za cóz byk
112  2,  10|        honorne! Śli my w Polskom cy ta na Węgry, na Śląsk, na Morawe,
113  2,  10|       Dunajem, ka Sigedyn,.wis? som ta jest młacyska, bory straśne,
114  2,  10|          błocisku zagrzebli. Ale to ta nic. Dy lekce hań na dnie
115  2,  10|            by cię sądzili.~- Ni! To ta nic nie płaci. Choćbyś sto
116  2,  10|             Więcej nie trza. Ale ja ta wolem dobrom, bo krótkom
117  2,  10|            a powiedz se tak: Niekze ta! Niekze... Bij, kie mas
118  2,  11|         jego duszy wolę straszliwą. Ta to zatoka wywiodła go w
119  2,  11|          lśniąc i świecąc, dzwoniły tą samą zaiste mową kępy czarnego.~
120  2,  12|     poszybuje do najbliższej kniei.~Ta chmurna, spłowiała strona
121  2,  12|           chce diablo, a tu jeszcze ta pokraka marudzi... - mruczał
122  2,  12|             był burką przyjaciela i ta go chroniła od deszczu,
123  2,  13|            jest Zachodniej Galicji, ta amerykańska sierotka...
124  2,  13|     załzawionych źrenicach oddychał tą melodią. Nogi jego, obute
125  2,  14|          Ale ja znam naturę ludzką. Ta natura - to jest szelma
126  2,  17|          szorstkie i czyste oczy.~- Ta... - rzekł nierychło Trepka
127  2,  17|       grudniu zeszłego jeszcze roku ta batalia była!~- Prawdę mówisz,
128  2,  17|       habendzie, na jednym zagonie, ta szlachcic dobry. Ojrzyński
129  2,  17|           co brat, co siostra. Idę, ta ciężkie myśli przed sobą
130  2,  17|            między nami poczciwego. "Ta choćby brukanem z pola!" -
131  2,  17|         podkomendnych. Nie zostawił ta zresztą komendant pobratymca
132  2,  17|         drugi raz - kula w łeb. Toś ta i język umiał dobrze trzymać
133  2,  17|      młodymi zębami kłapał. Ale był ta między nimi kto inny ku
134  2,  17|             jak muchy, i nieśli ich ta tłumem na owo piękne Campo
135  2,  17|          suchych gołogórach, jak se ta na nasze trupy ostrzyli
136  2,  17|          między ślepie wstawił, abo ta na paluszkach szedł z nożem
137  2,  17|     tornistrze dźwigasz!"~Zaraz się ta mężniej nogi ruszały i głód
138  2,  17|             górę, na skrzydłach, aż ta zginie. U nóg twoich, człowieku,
139  2,  17|            chepa a ślocha. Jakie to ta w nim głosy! Jakie ta krzyki!~
140  2,  17|            to ta w nim głosy! Jakie ta krzyki!~Stoi domek strażniczy
141  2,  17|       zranion w nogę i kurowałem ją ta, zasypując ranę miałko tartym
142  2,  17|    skrócić-jedna jedyna chwila. Ani ta przedtem zastanowienia,
143  2,  17|            korek na fali. Podpłynął ta ku niej Murzynek portowy
144  2,  17|      śmierdzieć swoimi trupami! Nam ta trupy nie dziwne..." Język
145  2,  17|             równy był wodzowi. Nikt ta już nie zajmował się myślą
146  2,  18|              Zdało się Rafałowi, że ta chwila nigdy się nie skończy.
147  2,  19|            ktoś z tłumu.~- E, to mu ta stary łaskę wyprosi!~- Łaskę
148  2,  19|          tego rozumu nie mieć!~- To ta młodość szelmowska, widzisz
149  2,  20|       Szelest ucichł. Nastała znowu ta sama cisza. Tylko mały,
150  2,  20|             wyrwała się.., te!... z tą gotowością pomagania waćpanom.
151  2,  20|          dopiero poznał, że to jest ta sama księżniczka Elżbieta,
152  2,  20|         pomocą skutecznych środków. Ta sama. Widzi i nie widzi,
153  2,  20|       niezbitej prawdy, że piękność ta nie zmniejszyła się, lecz
154  2,  20|    niewielkiej ogrzanej komnacie. Z tą sąsiadowała druga" gdzie
155  2,  20|        piękności swojej straszliwą. Ta myśl najgłówniejsza obchodziła
156  2,  21|             już nigdy nie nadejdzie ta chwila, żeby mógł dotknąć
157  2,  21|             na chaszczach. Pomiędzy tą skorupą a jazem umykali
158  2,  21|        spokoju. Gdzież u licha jest ta chałupa? Kalwicki tu nam
159  2,  21|           zwrócił się do baby.~- Ja ta nie wiem, przewozi czy nie
160  2,  22|             saneczkami przeleci jak ta jaskółka! - nastawał Rafal.~-
161  2,  22|       nastawał Rafal.~- Moje fuchsy ta nie ostatnie, śtreka je,
162  2,  22|                Patrzajcież!~- Byłem ta zawczoraj w kościele, w
163  2,  22|              po Małápanew. Powiadał ta nad wieczorem jeden mieszczan,
164  2,  22|          nie spotykać.~- A no, i ja ta nierad ich widzę. Pojedziemy
165  2,  22|           ten Żyd nie wydał, nic by ta nie było frymuśnego.~- A
166  2,  22|           to nie piśnie.~- A no rób ta, jak chcesz... - mruknął
167  2,  22|      Kurzelowa. Historie my mieli z tą naszą wyprawą. Bo to my
168  2,  22|            za swoje. Czternastu ich ta leży po mieszczanach, we
169  2,  24|         kanty kurtek znaczyły, skąd ta kto rodem. Tu barwy papuzie -
170  2,  24|        piachy cicho płyną. Gdzie to ta wlazł - Jezusie, Maryja!
171  2,  24|           Nie pomoże mu nikt, żebyś ta nie jednego, ale dziesiąci
172  2,  24|            i mocno przytroczyć - to ta już pierwsza rzecz! Równo
173  2,  24|      wysokości lewego brzegu Wisły. Ta straż przednia składała
174  3,  1 |       wachmistrz Gaj koś, dowodzący tą kompanią, wnet szlusował
175  3,  1 |         służbach cyzalpińskich. Oni ta wreszcie pod króla Józefa
176  3,  1 |            Hieronim'?~- A diabeł go ta rozezna, co on za jeden!
177  3,  1 |              jak se wspomniał, choć ta i twardy w sobie na potęgę!
178  3,  1 |       Dowódca tych Prusaków, jakisi ta Anhalt, na koniu w te pędy
179  3,  1 |          stary włóczykiju!~- No, ja ta idę do wiary, do swoich.
180  3,  1 |    zmieścili ze wstydu. Niechże ich ta uczy, kto umie. A ja nie
181  3,  1 |             Z jakim? ~- A diabli go ta wiedzą, z jakim!~- Z francuskim,
182  3,  1 |             ciemnicy oceanu. Poszła tą drogą za oczyma uniesiona
183  3,  2 |          pyska.~Pchnęła go w piersi ta niespodziana przeszkoda
184  3,  2 |      rzęsiściej. Okolica wciąż była ta sama: garbata na północy
185  3,  2 |              Bez wahania puścił się tą boczną drogą. Wyjął w biegu
186  3,  3 |    wymordować pierwsze szeregi, już ta barykada była roztrzęsiona
187  3,  3 |            sięgającą obłoków. Ulica ta wyglądała jak nieznaczne
188  3,  3 |            oczy zatopionymi. Chwila ta trwała krócej, niż zajmie
189  3,  3 |             Nim słowo rzec, gromada ta została rozerwana, rozbita
190  3,  3 |      rupieciem. Z tamtej strony, za tą bramą, wrzała bitwa. Słuchali
191  3,  3 |           zobaczą, jakiego to my im ta piwa nawarzyli, co my zrobili
192  3,  3 |          którzy żyją! Należy im się ta chwila przed śmiercią...
193  3,  3 |            Można było mniemać, że i ta kobieta nie należy już do
194  3,  5 |          męstwo?~ ~Jeszcze brzmiała ta pieśń, kiedy dał się słyszeć
195  3,  6 |      wywalił na sto łokci.~- Będzie ta i bez niego, nie bój się...~
196  3,  6 |              szczyptą popiołu. Kość ta już jedna z niego nie została.
197  3,  6 |    piernatów. Wcale go nie martwiła ta pewność, był bowiem dość
198  3,  6 |       Nieprzyjaciel przedzierał się tą samą drogą. Ale teraz wszystkie
199  3,  9 |           Pragi nad Świder. Kolumna ta, która bagnetem pułku Weyssenhoffa
200  3,  9 |             mogło jej krasie. Jakże ta Kępa odmienna była od swoich
201  3,  9 |       Rafałowi wydała się tak podłą ta jego czynność, że skoczył
202  3,  10|        Ujechali już kilkaset kroków tą aleją w milczeniu.~Rafał
203  3,  10|          słychać ją było w śpiewie. Ta pieśń skarżyła się przed
204  3,  10|             go prawie lata ubiegłe. Ta sama piękna, starcza twarz,
205  3,  10|        owoce, pachną kwiaty... Jego ta glina, ten wiatr, ten szum...
206  3,  10|        gromadzkiej. Młodemu śni się ta wielka ziemia, która do
207  3,  11|    płomienie. Na ludzi padła wraz z tą perzyną i trzaskiem brandkuglów
208  3,  12| nieodmiennie zmarszczone, jakby nad tą samą wciąż myślą głęboko,
209  3,  13|            swoją, uderzało i dziś z tą samą siłą...~Klasztor! Z
210  3,  13|         góry!" Poszedłem i układłem ta niejednego. Tymczasem drzwi
211  3,  14|           stanął bez rozkazu. Droga ta, jak wszystkie inne, jak
212  3,  14|             deszczu jesiennym. Cała ta ziemia była jeszcze żółta,
213  3,  15|            przecie wojna skończy.~- Ta wojna nigdy się nie skończy.
214  3,  15|             wierutne! Przeszedłem z tą szpadą niemało świata, widziałem
215  3,  17|            wyrastać. Jednocześnie z tą budową domu prowadzony był
216  3,  17|           które płynęła rzeka. Niwa ta służyła aż dotąd za pastwisko.