Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |              samej ziemi małą siekierką, którą nosił za pasem. Okrzesał
  2  1,  1 |                rzece, ku Czarnej Nidzie, która ze strumieni górskich urasta.
  3  1,  1 |                boczną, karkołomną drogę, która szła tuż nad brzegiem górskiej
  4  1,  1 |               się do snu w rogu kanapki, która była miejscem spoczynku
  5  1,  2 |                  cieniem zakryte obrazą, która trwa przez mgnienie oka,
  6  1,  2 |              starości ramami, w bokówce, która zamknęła w sobie niejedno
  7  1,  2 |          jadalnię dziwnie powykrzywianą, która szła wskroś całego dworzyszcza.
  8  1,  3 |               czyli szkoły żołnierskiej, która mieściła się w tymże gmachu
  9  1,  3 |             przejmujące seplenienie kry, która się w nich gęsto kołysała.
 10  1,  3 |             mówiona. Rafał znalazł łódź, którą był widział przybijającą
 11  1,  3 |               Odszedł brodząc po wodzie, która cienką warstwą stała na
 12  1,  3 |                   sunął po płaszczyźnie, która się uginała i zanurzała
 13  1,  3 |             rozpacz. Nie wiedział już, w którą stronę iść: stracił wszelki
 14  1,  3 |                   rzekł Rafał z pogardą, która kierowała się właściwie
 15  1,  3 |                  westchnieniem modlitwy, która się z serca odrywała jak
 16  1,  3 |                 że on to jest zwierzyną, którą osaczają w ten sposób. Było
 17  1,  4 |               ani jednej litery książki, którą trzymał w ręku, nie widział.
 18  1,  4 |              dumy...~Cienka skóra, przez którą znać było wszystkie żyły,
 19  1,  5 |               węgierskich do wsi Arcole, która dla swego położenia wśród
 20  1,  5 |               siebie flaszkę larendogry, którą był skrycie zabrał siostrom.
 21  1,  5 |         zawierały się na sztabę żelazną, która z wewnątrz na ukos je przypierała.
 22  1,  5 |                przytwierdzało się śrubą, która przewiercając odrzwia wychodziła
 23  1,  5 |              najwyższy. Słuchał melodii, którą budziło jej przyjście, i
 24  1,  5 |               lecz i dobroczynną potęgą, która niesie w jego strony...~
 25  1,  5 |                  Stał w ulicy ogrodowej, która prowadziła do dworu. Niskie
 26  1,  5 |          nozdrzami przedziwną atmosferę, która jak podniecający zapach
 27  1,  5 |                 ramiona futrzaną szubkę, którą okryła się była, widać,
 28  1,  5 |               rozmyślał, co ma czynić, w którą stronę jechać. Co prędzej
 29  1,  5 |                  kozła przez łeb kobyły, która runęła na ziemię, i zleciał
 30  1,  5 |      przebłyskiem nadziei mordu w duszy, która jak płomyk ciepły stanęła
 31  1,  5 |                 sobie jedną jedyną myśl, która nad czymś płakała. Chciał
 32  1,  5 |                 tej cudności dziewiczej, którą był pojął tej nocy, i rozkosz
 33  1,  6 |              ściółką leśną, małą szybkę, którą szron tak powlókł, że wyglądała
 34  1,  7 |               głaz.~Po długiej chorobie, która go przez marzec, kwiecień
 35  1,  7 |                  straszna jakaś choroba, która z tego wynikła, gdy go na
 36  1,  7 |                 zamków.~Boczna droga, na którą z gościńca skręcili, powiodła
 37  1,  7 |            najmłodszej rózgi wierzbowej, która się w ciągu poprzedniej
 38  1,  7 |                nocach na samotną miłość, która by się zabłąkała przechodząc
 39  1,  7 |              ogromny jakiś staw i rzeka, która długą taśmą blasku wiła
 40  1,  7 |           osłonione były kępami tarniny, która już okwitała. Na przypiaskowych
 41  1,  7 |            drgnęło na widok tej postaci, którą z dzieciństwa ledwie-ledwie
 42  1,  7 |             niewysłowioną barwę niebios, która z wolna płonąć zaczynała,
 43  1,  8 |                 obrębem wyobrażeń, przez którą płynęły strugi łez...~Kapitan
 44  1,  8 |               wioski? Puszczęć zastawem, którą zechcesz, na warunkach powszechnych,
 45  1,  8 |                  na tej drodze otwartej, która go wiodła; jeśli chciał,
 46  1,  8 |                  to olśniła mię ta myśl, którą czczę teraz. Znalazłem w
 47  1,  8 |          oficerze, nie pojmował radości, którą na twarzy brata jawnie się
 48  1,  8 |                 wyszedł do drugiej izby, która zmarłemu za sypialnię i
 49  1,  9 |                przypomniał sobie chwilę, która przed nim jak chybka mysz
 50  1,  9 |          miamlanie, słowienie tej nazwy, która mocniejsza jest nad dzień
 51  1,  10|                widać było głęboką aleję, która dokądś, jakby w ziemię,
 52  1,  10|              przeczuwał ostatnią chwilę, która miała nadejść za mgnienie
 53  1,  10|          wszystek od niewymownej złości, która nie mogła wydobyć się na
 54  1,  10|           obsypały jedną z uczestniczek, która została w kole.~Rafał nie
 55  1,  11|                Rafał błąkał się po alei, która od jego domku szła w ogród.
 56  1,  11|                  szeroką wyboistą drogę, która prowadziła do brzozowego
 57  1,  12|                słupami saraceńskimi, nad którą strzelają minarety arabskie
 58  1,  12|                zniszczenia ich ojczyzny, którą tyle pokoleń własnymi rękoma
 59  1,  12|            zaznajomić. Na karcie księgi, którą trzymał przez wieki złoty
 60  1,  12|               żarłoczność republikańską, która za nic zdzierała z miasta
 61  1,  12|           nieprzyjemnego uczucia ironii, która co chwila przeciwko niemu
 62  1,  13|              mości książę, tej szlachty, która do złotej księgi pisała
 63  1,  14|                niepowstrzymanej wzgardy, która natychmiast mogłaby się
 64  1,  14|                wrócić do roli żołnierza, która mocniejsza jest w nim niż
 65  1,  14|                  nowa, odrodzona ziemia, którą widzę tak, jak tę oto mapę.
 66  1,  14|              mostu Zelwy! Po tej hańbie, która mi kopytami zmiażdżyła duszę!
 67  1,  14|                wzruszeń tej dziewczynki, która zbliżywszy się do niego
 68  1,  15|               zadowolenia zwierzchności, która żądała kończenia gimnazjów
 69  1,  16|         zapomnieć o miłostce dla Heleny, która ze swą opiekunką bawiła
 70  1,  16|         przesuwającą się między tarniną, którą oblewał kwiat śniegowy.
 71  1,  16|                między cierniami ścieżkę, która chyłkiem szła w górę do
 72  1,  16|              nikt nie widzi, a tam zaraz która z dziewek zobaczy i woła
 73  1,  16|         spływającą niby kropla zjadliwa, która rozgryza i kruszy wszystko,
 74  1,  17|           wyniosłą grubolistną magnolią, którą kula ścięła w połowie wysokości.
 75  2,  1 |               się w tę podróż po wojnie, która się tam rozegrała. Chciałem
 76  2,  1 |                bezczynną niezgrabnością, którą (czuł to dobrze) wszyscy
 77  2,  1 | zadosyćuczynienia od tej chudej aktorki, która do reszty zgłupiała ujrzawszy
 78  2,  1 |             Przez pustą już salę teatru, którą oświetlała samotna świeczka
 79  2,  2 |              żelaznych usłyszał rozmowę, która pod wysokim sklepieniem
 80  2,  2 |                nieśmiałej przychylności, która narzucać się nie chce, lecz
 81  2,  2 |            zarazem widomym znakiem siły, która nigdy się nie wyczerpie,
 82  2,  2 |               się nie wyczerpie, potęgi, która była, jest i będzie aż do
 83  2,  2 |                 stał się osobistością, z którą się niemal przestaje. Ciągle
 84  2,  2 |              Witajcie w świątyni chwały,~Którą ręce świętej zgody~Dla dobra
 85  2,  2 |         odpowiedział, że. jest profanka, która pragnie być przyjętą do
 86  2,  2 |                bardzo szeroką przepaską, która prawie całą twarz od czoła
 87  2,  2 |               wśród pól. Widział śmierć, która idzie. Nowo przyjęta siostra
 88  2,  3 |                 a na nim trupia głowa, w którą wstawiana świeca tliła się
 89  2,  3 |                  nad brzegiem przepaści, która ci się odgraża zgubą ostateczną.
 90  2,  3 |                 Bracie Pierwszy Dozorco, która jest godzina?~- Północ.~-
 91  2,  4 |                 stał się osobistością, z którą się niemal przestaje. Ciągle
 92  2,  4 |              Witajcie w świątyni chwały,~Którą ręce świętej zgody~Dla dobra
 93  2,  4 |         odpowiedział, że. jest profanka, która pragnie być przyjętą do
 94  2,  4 |                bardzo szeroką przepaską, która prawie całą twarz od czoła
 95  2,  4 |               wśród pól. Widział śmierć, która idzie. Nowo przyjęta siostra
 96  2,  5 |               duszą i ciałem, od władzy, którą tak kocham. Za jego szczęście
 97  2,  6 |                  Balbisia, ochmistrzyni, która ją wyniańczyła i wychowała,
 98  2,  7 |          najżywiej, najjaśniej zielonej, która wznieca w żyłach i kościach
 99  2,  7 |            Pozdrawiały ją od wieczności, która dawno przeminęła, i kiwały
100  2,  7 |                  ziemi rodzącej, wodzie, która pokazuje uciekanie wszystkiego,
101  2,  7 |                  o barwie trupiej kości, którą wicher, słońce i deszcz
102  2,  7 |              trzymając się rękoma skały, którą czas łupał w tafle drobne,
103  2,  7 |                 małą, zwiędłą gencjankę, która pośród rudego mchu samotnie
104  2,  7 |              cudnej, mieniącej się wody, która zamykała w sobie wszystkie
105  2,  8 |              rozkoszną słoneczną doliną, która leżała nisko, otulona w
106  2,  9 |                bulwami w grubszym końcu, którą od jednego razu można by
107  2,  9 |                sercem, ale i jej sercem, która w pośrodku was została zamordowana!~
108  2,  9 |                 O zmienna wodo, bądź tą, która nas oboje kochała...~Ty,
109  2,  9 |            czarnej, w wodzie miedzianej, którą jaśniejąca pleśń rannej
110  2,  9 |          piękności, obojętnej na śmierć, która się tu dokonała, zapłonął
111  2,  10|              wieki. Tam przebywa zemsta, która jest moją.~Wezmę na własność
112  2,  10|                na własność każdą chwilę, którą swoją przywykłeś nazywać,
113  2,  10|          przybywającego do głuchej mety, która gdzie jest i jaka... komuż
114  2,  10|                żelaznym odemknął obręcz, która w połowie korpusu obejmowała
115  2,  10|                  do zduszenia gardzieli, która przed chwilą napełniła to
116  2,  11|          samotnej pieśni górskiej rzeki, która przeraźliwymi skokami miotała
117  2,  11|                 co była okropna zawieja, która je tu przyniosła?~Mistrz
118  2,  11|                 nizinach z rzeką Ticino, którą byli widzieli, gdy zlatała
119  2,  11|                  mógł powstrzymać myśli, która, jako prawda nieujęta, niejasna,
120  2,  11|            bracie, tej - rzekł de With - która była godną tych kwiatów.
121  2,  12|                zniesławić po śmierci tę, która z jego winy zginęła, dla
122  2,  12|            pytano, gdzie jest kobieta, z którą, według świadectwa gazdy,
123  2,  12|              nawet zwykłej porcji kijów, którą prawo austriackie żegnało
124  2,  12|           niesione naszczekiwanie psiny, która kwaśnym, ochrypłym dyszkantem
125  2,  12|              polu murowana oberża, przed którą niemal wszyscy podróżni
126  2,  13|                  w dość wąskiej dolinie, którą zasypał kamieniec, żwir
127  2,  14|              posiadacz wielkiej fortuny, którą na polityczne interesa przefacjendował,
128  2,  14|          przemieniały się w glinę podłą, którą rzekomo gardziły. Środek
129  2,  14|                 siłą, w rolniczą potęgę, którą bezużytecznie trzymasz w
130  2,  15|                 czemu poszedł nad rzekę, która w odległości kilkudziesięciu
131  2,  15|                 szyję niby ręce siostry, którą jedno i to samo łono wypielęgnowało.
132  2,  17|               Renu w dziedzinę Toskanii, która Królestwa Etrurii wzięła
133  2,  18|             Strzemienne~Rzeka Pilica, na którą w dniu 28 listopada 1806
134  2,  18|               opuszczenie. Dawna miłość, która tyle już sercu zgotowała
135  2,  18|               przebywali bezludną drogę, która prowadziła do szerokiego
136  2,  20|               dla niego obojętną rzeczą, którą z księżniczek mógłby przy
137  2,  20|               jeszcze raz chwili młodej, która już umarła na wieki. Widzem
138  2,  20|            Pragnął wypatrzyć z akwareli, którą miał przed oczyma, wszystko,
139  2,  20|           zasłuchany w ulubioną melodię, która mu budzi i nęka duszę, która
140  2,  20|             która mu budzi i nęka duszę, która porusza i wskrzesza obumarłe
141  2,  20|                  i sam, trafił na jedną, która mu się od razu stała pocieszycielką:~
142  2,  20|               sama księżniczka Elżbieta, która go napawała udręczeniami
143  2,  20|             także zachwycającą nadzieją, która wiedzie jakoby na skrzydłach
144  2,  21|                inną kobietą, z tancerką, którą sobie był wybrał. On szedł
145  2,  21|                 cielesną wonią dotknięć, która jeszcze nie uleciała, ciepłem
146  2,  21|                Gdzieś u końca tej drogi, którą lecieli, paliło się ognisko,
147  2,  21|                 głęboką donicę w zaspie, która je przydęła. Dym wywalał
148  2,  21|                  i mimo smrodliwej pary, która ich owiała, wszedł do środka.
149  2,  21|         przyprószonym ponownie - ku wsi, którą widać było w przestworze.
150  2,  22|         wprowadzone pod dach, do stajni, która stanowiła jakoby przedsionek
151  2,  22|                  drzwiach wystawy, przez którą podawano słomę na poddasze
152  2,  23|            cząstka pospolitego ruszenia, która ćwiczyła się w Siewierzu,
153  2,  24|                 z twierdzy wrocławskiej, która się była właśnie poddała,
154  2,  24|                  Do tej drugiej gromady, która miała wejść w skład legii
155  2,  24|            Kwidzyna. W przedniej straży, która zostawała pod ogólnym naczelnictwem
156  2,  24|           rycerstwa z jazdy sieradzkiej, która była przebyła Wisłę, żeby
157  3,  1 |                 jak i podczas rejterady, która poszła z chwałą. Porucznicy
158  3,  1 |               przedpokojach?~Z Warszawy, która za tych dni była jak pełny
159  3,  1 |                  Cedry ową wagą śruciny, która czułą szalę przechyla. Niezwyciężony
160  3,  2 |        Częstokroć nad rozległą doliną, w którą wkroczyli przebywszy najwyższy
161  3,  2 |                   Mała armia Lefebvre'a, która szła w tropy przedniej straży,
162  3,  2 |           Krzysztof zjadł kromkę chleba, którą miał był jeszcze z dnia
163  3,  2 |                  węższa okoliczna droga, która jak cięciwa przecinać się
164  3,  2 |                  nieugięta.~Drożyna owa, którą szedł, kamienista i poryta
165  3,  2 |           ornacie, trzeci tylko w albie, którą podnosił w sposób damski,
166  3,  2 |               wykonaniu pracy ostatniej, która daje możność poznania forsy
167  3,  3 |               zaczajoną bandę gerylasów, która rzucała się na nich z krzykiem
168  3,  3 |          inżynierskiej i artyleryjskiej, którą ze zdolniejszych ułanów
169  3,  3 |            trzeciej linii tego kwadratu, która to linia musiała znowu łączyć
170  3,  3 |              dotarli do rogu.~W uliczce, która była czwarta przecznicą
171  3,  3 |                 włosów nad białą twarzą, którą w maskę zgrozy ściągnęło
172  3,  3 |               spodnie zbroczone od krwi, która wytrysła i pierzchła na
173  3,  3 |                 zaświaty za duszą swoją, która go wiedzie w błogosławione
174  3,  3 |                 pod kolumnadą klasztoru, która wychodziła na ogrody. Stały
175  3,  3 |                po deskach ganku, a zanim którą nadepnął, sto razy próbował
176  3,  3 |                prawdzie i pełni tę salę, którą miał w mózgu jak widziadło.
177  3,  6 |                czerwone oczy. Zgadnij, w którą też zmienił się teraz...
178  3,  6 |              bagnety kompanii pieszej.~- Która teraz, we dwa pacierze,
179  3,  6 |                   pełne sadzy prochowej, która dusiła i wyżerała oczy.
180  3,  6 |                  kule armatnie rozwaliły którą stodołę, powyciągały z węgłów
181  3,  8 |               wskazał im właściwą drogę, która prowadziła między dwoma
182  3,  8 |                  jak głęboką fosę wodną, która szła od szańca do Wisły.~-
183  3,  9 |                  nad Świder. Kolumna ta, która bagnetem pułku Weyssenhoffa
184  3,  9 |          naprzeciwko wioski Świdry Małe, która leży po tamtej już stronie,
185  3,  9 |                 że cała siła austriacka, która przyszła była zza Świdra,
186  3,  9 |                rozmiękłych kupach ziemi, która wraz z nimi zjeżdżała w
187  3,  10|                śni się ta wielka ziemia, która do nikogo nie należy, staremu
188  3,  10|            należy, staremu śni się mała, która należy tylko do niego...
189  3,  11|                Kolumna nieprzyjacielska, którą odepchnięto od wzgórza Salve
190  3,  11|                lud żołnierski w kolumnę, która by weszła w obręb baterii
191  3,  11|                 masz dość potężnej siły, która by $o tknąć mogła. Oto przybiegł
192  3,  11|                murem, w wąskiej uliczce, która prowadziła na sandomierski
193  3,  13|               jej pochyła górska ziemia, którą we władzę wzięły olbrzymie
194  3,  13|              tych puszcz dzikich. Drogę, która w te miejsca prowadzi, mniszkom
195  3,  13|                drugiej połowy swych sił, która miała czekać przed kościołem.
196  3,  13|               posążek świętej Katarzyny, która trzyma w ręce koło swego
197  3,  14|                przez niego, tnąc szablą, którą w prawą dłoń chwycił, na
198  3,  14|                 z ziemi olbrzymią bryłę, którą stopami potrącił, a kolanem
199  3,  15|                  W górzystej krainie, na którą teraz wstąpili, częściej
200  3,  15|                pomaszerowali nową drogą, którą generał Suchet budował właśnie
201  3,  16|                  Wyganowskiego. Dymisja, która leżała w kancelarii generała
202  3,  17|                 warstwą ziemi rodzajnej, którą okrywała trawa, mech, kwiatek
203  3,  17|               owies i paść nim stadninę, którą w myśli stale powiększał.