Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             sobą. Już ani okien, ani drzwi. Nikt nie strzeże wyklętej
  2  1,  1 |      przerwało wkroczenie wieczerzy. Drzwi się otwarły i tłusta gospodyni
  3  1,  1 |      ukrytych miejsc pokazała się, u drzwi i okien miejsca zajmując.
  4  1,  1 |              puścił. Rzuciłem się we drzwi, między domostwa, wypadłem
  5  1,  2 |             w dodatku mały smarkacz. Drzwi się otwarły i wsunął się
  6  1,  2 |       klasnął w ręce. W mgnieniu oka drzwi się na oścież rozwarły.
  7  1,  2 |          krzesanie hołubców.~Otwarto drzwi, gdyż było duszno nawet
  8  1,  2 |           sąsiedniej śpiżami, której drzwi zostawiono otworem, i przyniósł
  9  1,  3 |          chwilę i z lekka popróbował drzwi wiodących do sieni. Ku jego
 10  1,  3 |        studenckiego pokoiku.~Otwarli drzwi, uczuli ciepły dech zimowego
 11  1,  3 |         świecę i, nim zdołali dopaść drzwi, zastąpił im drogę. Był
 12  1,  3 |           przeszedł się z wolna obok drzwi poetyki. Zajrzał w nie i
 13  1,  3 |             Ten Michałek stanął obok drzwi prowadzących na schody i
 14  1,  3 |        namacać dłonią klamkę. Otwarł drzwi i piskliwym głosem rzucił
 15  1,  3 |             się po klasach, zamykali drzwi i tylko sam prorektor oraz
 16  1,  3 |           korytarzem. Ale nim dopadł drzwi, dopędził go na giętkich
 17  1,  3 |          Wszystkie szyby wyleciały z drzwi, piorunowym ruchem zatrzaśniętych.
 18  1,  3 |            na czele rzucił się na te drzwi, nic nie zwracając uwagi
 19  1,  3 |   zawieszenie broni. W mig wysadzono drzwi z zawias. Filip dopadł zbiega
 20  1,  5 |             wyszedł, cicho zamykając drzwi izby ojcowskiej.~Minął kilka
 21  1,  5 |           stancyjek, znalazł w mroku drzwi do swojej, zamknął je i
 22  1,  5 |         poczciwa, ukochana zamieć...~Drzwi stajenne zawierały się na
 23  1,  5 |           odkręcił ją prędko, pchnął drzwi i wszedł do stajni. Przez
 24  1,  5 |            pod żłobami w sąsiedztwie drzwi, inni pokotem śpiący w tak
 25  1,  5 |         urównał puśliska i przymknął drzwi. Bez pomocy drugiego człowieka,
 26  1,  5 |           czy go rzucić w śnieg obok drzwi i za powrotem odszukać.
 27  1,  5 |           powolny zgrzyt otwieranych drzwi. Stojąc na wichrze Rafał
 28  1,  6 |         straszna godzino! O północku drzwi się otwarły i do tego zołmierza
 29  1,  6 |           udźwignąć...~Burza biła we drzwi i okna kłębami śniegu. Skostniałe
 30  1,  7 |              i część maja trzymała u drzwi śmierci, Rafałek wychudł
 31  1,  7 |            paszcze okien we dworach, drzwi powyłamywane, okiennice
 32  1,  7 |       ciemności, poszukując wejścia, drzwi otwarły się przed nim i
 33  1,  7 |            Piotr spoglądał za nim we drzwi przez czas niejaki, a potem
 34  1,  9 |             uszanowania wchodzili we drzwi niskiego dworu. Był także
 35  1,  10|             się i namyślał, oszklone drzwi uchyliły się i wsunął przez
 36  1,  10|          pewnej chwili głośno otwarł drzwi i poszedł śmiało ku stołom.
 37  1,  10|     niespodzianie przyjemnym pięknem drzwi i odrzwiów z mahoniu, olśniony
 38  1,  10|      sąsiednim saloniku. Półuchylone drzwi dawały Rafałowi możność
 39  1,  10|             nie domkniętymi połowami drzwi środek salonu, gdzie śliczne
 40  1,  10|             się, kiedy nie domknięte drzwi szybko się otwarły. Księżniczka
 41  1,  10|         sąsiedniego pokoju zamykając drzwi za sobą. Przepłynął przed
 42  1,  10|           wzgardę w piersi, gdy wtem drzwi boczne uchyliły się. Stał
 43  1,  11|           się tak samo jak wówczas u drzwi salonu. Nie brzmiał jui
 44  1,  12|            Bizancjum i stanęły tu, u drzwi św. Marka, na pięćset lat...~
 45  1,  12|           sali, dokąd wiodły wielkie drzwi dębowe, sztabą żelazną okute.
 46  1,  12|           Wówczas stanął u ostatnich drzwi z brązu, które złotym kluczem
 47  1,  12|       znajduje schody. Długo otwiera drzwi ostatnim złotym kluczem
 48  1,  13|      zwrócili się raptownie w stronę drzwi wejściowych. Oficer rozmawiający
 49  1,  13|             Tak jest.~Generał otwarł drzwi i wpuścił go do pokoju o
 50  1,  13|        Prawie siłą odprowadził go do drzwi otwartych na balkon i tam
 51  1,  13|            wyszli. Kiedy za ostatnim drzwi się miały zamknąć, rzucił
 52  1,  14|              Sam znalazł w ciemności drzwi wskazane i zastukał. Długo
 53  1,  14|              ciemne pokoje. Ostatnie drzwi żołnierz otwarł i cofnął
 54  1,  16|              tu i owdzie w parowach. Drzwi chat były już otwarte, jakby
 55  1,  17|            pękały w powietrzu, około drzwi i okien z hukiem głośniejszym
 56  1,  17|              W rozwarte jamy okien i drzwi skakały kłęby ognia. Zaduch
 57  2,  1 |         sczerniałym płótnem firanek, drzwi pozamykane. Po upływie znacznego
 58  2,  1 |             Rafał trafił na uchylone drzwi z kutego żelaza i wszedł
 59  2,  1 |        chwili, gdy to mówił, żelazne drzwi szczęknęły i bez szelestu
 60  2,  1 |     Kamerdyner odwrócił się, uchylił drzwi i wpuścił do sali wysokiego,
 61  2,  1 |            grzbiety, roztwierających drzwi, i znalazł się w salach
 62  2,  1 |               Idźże, Kaczorosiu, ode drzwi, żebym cię snadź nie skaleczył -
 63  2,  1 |         usunął się. Jarzymski otwarł drzwi z hałasem i wszedł pierwszy,
 64  2,  1 |             jak opętani. Skoro tylko drzwi się otwarły, barczysty wąsal
 65  2,  1 |           spadać na ściany kamienic, drzwi sklepów, żelazne kraty ogrodów.
 66  2,  1 |         chwili trzeszczały podważane drzwi i wydawały znakomity łoskot
 67  2,  2 |             stary Łukasz otworzył mu drzwi z tym samym powinnym i grzecznym
 68  2,  2 |         zamiar zdmuchnąć świecę, gdy drzwi się znowu z cicha otwarły
 69  2,  2 |        księcia. Już zbliżając się do drzwi żelaznych usłyszał rozmowę,
 70  2,  2 |       grabowa aleja. Rafał przymknął drzwi i usiadł w fotelu. Skoro
 71  2,  2 |              się twarde uderzenie we drzwi i po zwykłych pytaniach
 72  2,  3 |          jego zastukał do pierwszych drzwi, otworzył je stary, zgarbiony
 73  2,  3 |             boku kapelusz.~Napotkane drzwi otworzyły się. Książę wprowadził
 74  2,  3 |      zupełnie ciemne pokoje. Z nagła drzwi się piorunująco otwarły
 75  2,  3 |            odsunęły się niewidzialne drzwi i stanęli w ich świetle
 76  2,  3 |            przyjemność odosobnienia, drzwi, jak poprzednio, rozstąpiły
 77  2,  3 |        jakiekolwiek masz przy sobie.~Drzwi cicho zaszemrały i dał się
 78  2,  3 |              tych żądań, z trzaskiem drzwi się otwarły i pytający przed
 79  2,  4 |              się twarde uderzenie we drzwi i po zwykłych pytaniach
 80  2,  7 |        odświętna cucha górala. Mocne drzwi nabite kołkami prowadziły
 81  2,  7 |           szczęście. Kochane były te drzwi!~Jakże im miły był śliski
 82  2,  7 |      poziomki! Jakże im miłe były te drzwi grube, składane niezwykle,
 83  2,  7 |    hałaśliwie mówiąc: Otwórzcie się, drzwi kochane, prowadźcie nas
 84  2,  9 |             konwój do jego żelaznych drzwi. W dole szumiała zielona
 85  2,  9 |        ujrzał przed sobą mocne, kute drzwi, odwieczną rdzą pokryte,
 86  2,  10|            twej wyobraźni.~Zatrzasnę drzwi mego zamku i zatarasuję
 87  2,  10|           ciszy i nicości. Tymczasem drzwi się dawno otwarły i dozorca
 88  2,  10|         krzyż. Dozorca cofnął sil do drzwi i zaparł je swoją osobą.
 89  2,  11|        krużganek. U krańca jego były drzwi domu. Jońskie i korynckie
 90  2,  12|         miejsca. Kiedy minął żelazne drzwi zamczyska, nie obejrzał
 91  2,  12|              na szyję rzucili się do drzwi.~Wędrowiec żywił marzenie,
 92  2,  12|     skorzystać z rwetesu i wypaść za drzwi, ale przezorny właściciel
 93  2,  12|           czekać na uśmiech fortuny. Drzwi otworzono szeroko i z wolna
 94  2,  12|           tudzież wyniesienia się za drzwi. Wędrowiec wolno dźwignął
 95  2,  12|       Odwrócił się i zaczął pilnować drzwi, a Rafał przebierał się
 96  2,  14|          mówiąc młody Cedro otworzył drzwi do sąsiedniej stancji i
 97  2,  17|           swoją ziemię. U samych jej drzwi musiałem przyklęknąć i czekać:
 98  2,  17|          izby i z trzaskiem rzucając drzwi za sobą.~
 99  2,  20|          uczęszczane, ciepłe, boczne drzwi. Były zupełnie otwarte i
100  2,  20|            co mówią klamki i zgrzyty drzwi. Czy to może towarzysz waćpana
101  2,  21|          młodzieży, u przeciwległych drzwi salonu, stali Olbromski
102  2,  21|             ą:~- Będą tam półotwarte drzwi.~Nic już nie rzekła aż do
103  2,  21|            kroków. Pchnął półotwarte drzwi i wszedł do buduaru. Panował
104  2,  21|            Olbromski zamknął za sobą drzwi i usiadł przed ogniem. Zapadł
105  2,  21|          dymów wonności.~Otwarły się drzwi. Kalwicki wyprowadził, a
106  2,  21|          dziurawym łachmanem. Niskie drzwi były obite słomianą plecionką,
107  2,  21|     oślizgłych gontów.~Zakołatali we drzwi pięściami. Nie zaraz otwarło
108  2,  21|         kukułek.~Rafał odchylił całe drzwi i mimo smrodliwej pary,
109  2,  22|     świetlicy trzaskał ogień i przez drzwi uchylone do sieni zdawał
110  2,  22|           blady śmiertelnie, rozwarł drzwi do stancji i rzucił wyraz:~-
111  2,  22|           huknął nań jak na sługę:~- Drzwi tarasować!~Rzucili się obadwaj
112  2,  22|            po grudzie. Wnet pchnięto drzwi: Rozległo się kołatanie,
113  2,  22|            Gdy się to działo, już we drzwi karczemne łomotano szablami
114  2,  22|              ze stępy kazał pilnować drzwi, a sam chwycił Żyda za łeb
115  2,  22|              Uchylił owe zwieruszone drzwi i przypatrzył się. Zliczył
116  2,  22|          karczmę, celując w okna, we drzwi i wrota. Potem w skok pomknęli
117  2,  22|              że za chwilę nadejdzie. Drzwi się wreszcie otwarły i poważnie
118  2,  22|           nadejdę.~Z cukierni, ledwo drzwi uchylili, buchnęło na nich
119  2,  22|           oczyma dowódców.~Tymczasem drzwi się otwarły i z miną marsową,
120  2,  24|       Prusacy strzelali z okien i ze drzwi. Wreszcie kiedy i bramę
121  3,  2 |     siedliska, w których najczęściej drzwi były pozamykane, a obory
122  3,  2 |              płonące od światła, nie drzwi otwarte, lecz jakby szeroka
123  3,  2 |         chwili rozległ się dzwonek u drzwi prowadzących do zakrystii,
124  3,  2 |           antaby do podnoszenia tych drzwi grobowych. Spod nich to
125  3,  2 |            plecy i pięty proboszcza. Drzwi zatrzasnęły się i klucz
126  3,  2 |             klamki przekonał się, że drzwi zostały z tamtej strony
127  3,  3 |           Okna dolne w mieszkaniach, drzwi sklepów, wejścia do sieni
128  3,  3 | niedostrzegalnych strzelnic. Nigdzie drzwi! Ani jednego żywego człowieka!
129  3,  3 |         pierwszego piętra. Wszystkie drzwi i okna zabite głazami. Entuzjastyczne,
130  3,  3 |              stojący w środku pchnął drzwi, przy których stał. Otwarły
131  3,  3 |            będzie dalej, zatrzasnęły drzwi owej sieni za sobą, założyły
132  3,  3 |         chłodnych ścianach, szukając drzwi do mieszkań. Komin krętych
133  3,  3 |       piętrze w niewielką platformę. Drzwi prowadziły na zamknięte
134  3,  3 |           Czwarty i piąty uciekał we drzwi na prawo. Jednego dopadł
135  3,  3 |        trudem i poszedł za innymi we drzwi napotkane, otrząsając buty
136  3,  3 |          Martwymi oczyma patrzyły we drzwi. Nim słowo rzec, gromada
137  3,  3 |            łby, kolbami i kolanem za drzwi, do następnego pokoju. Zostawiono
138  3,  3 |        konających. Żołnierze zawarli drzwi jedne i drugie. Z rozwścieczonym
139  3,  3 |              kąsającą mu ręce, aż do drzwi. Rozwarł je uderzeniem nogi.
140  3,  3 |             obróciła się wchodząc we drzwi napotkane. Zostawiła je
141  3,  3 |             oczy żywota...~Wszedł we drzwi i postąpił kilka jeszcze
142  3,  3 |              Usłyszał za sobą łoskot drzwi zatrzaśniętych. Palce-szpony,
143  3,  3 |      podstarzałych bab, wyrzucona za drzwi. Zdradziecko go napadły.
144  3,  3 |        rozległ się trzask wywalonych drzwi. Tupot nóg! Krzyk przeraźliwy...
145  3,  3 |               za nogi wprost z progu drzwi ciskali za poręcz balkonu
146  3,  3 |              dłońmi sprzętów, okien, drzwi, szła dokądś. Piechury spojrzały
147  3,  3 |         łoskot. Pękały gdzieś daleko drzwi, waliły się stoły i szafy
148  3,  3 |             na nas idzie!~- Wyłamały drzwi na dole!~- Banda!~- Idą...~
149  3,  3 |            końcu tej sieni były kute drzwi zamknięte na sztabę i zabarykadowane
150  3,  3 |        odgłosów... Zrozumieli, że te drzwi prowadzą wprost na ulicę
151  3,  3 |            na prawej ręce niewielkie drzwi, prowadzące do izby na piętrze.
152  3,  3 |      starannie bron, zawarli za sobą drzwi. Raptem, otwarłszy obadwa
153  3,  3 |            nie ma co!~- Do dzieła!~- Drzwi na oścież!~Wielkimi krokami,
154  3,  3 |           ataku!~- Marsz!~Zerwali ze drzwi wejściowych od ulicy Engracia
155  3,  3 |       grenadierów na warcie. Otwarli drzwi przed kapitanem śmiejąc
156  3,  3 |         tamten stanął przed celą bez drzwi, zajrzał do środka i pociągnął
157  3,  3 |             Chodź no, chodź!~Odsunął drzwi wyrwane z muru wraz z zawiasami,
158  3,  3 |              swej celki. Zatrzasnęła drzwi. Dość długo je wyważali...
159  3,  3 |          powiódł oczyma. Pchnął ręką drzwi na lewo i wszedł do celki
160  3,  3 |          kiedy już zaczęto burzyć we drzwi, kołatać kolbami i słowem
161  3,  3 |             towarzyszów wywalających drzwi. Nikt nie wiedział, co to
162  3,  3 |    kilkanaście kroków od wejściowych drzwi. Grzmotnęła kula we wrótnie,
163  3,  3 |       rozjuszeni napastnicy dosięgli drzwi cel wychodzących na prawo
164  3,  3 |       rozprysnął w krwawą fontannę u drzwi wejściowych, już inny zajął
165  3,  3 |              bić koleją w niezdobyte drzwi taranami. Żołnierze przemienili
166  3,  3 |            się w oszalałe katapulty. Drzwi jęczały, szły w drzazgi
167  3,  3 |           ciągnąc za nogi w kierunku drzwi. Twardych w karku, opornych,
168  3,  3 |           Schodów. Stanął wreszcie u drzwi na dole i spojrzał w górę.
169  3,  3 |     Wyganowski. Kiedy spotkali się u drzwi, Cedro wziął go za rękę.
170  3,  3 |         powieki na zranione oczy jak drzwi bez zawias...~Krzysztof
171  3,  3 |              bibliotek klasztornych. Drzwi wejściowe od ulicy były
172  3,  3 |          murów śliskich jak lód. Oto drzwi prowadzące na wewnętrzny,
173  3,  3 |              podwórza, czarne okna i drzwi. Jakże to wszystko okrutnym
174  3,  3 |           sienie, te straszne okna i drzwi wychodziły na spotkanie
175  3,  5 |           spotkanie wychyliły się ze drzwi i okien figury wiarusów
176  3,  6 |               Gdy mu kazano otwierać drzwi do najlepszego pokoju "na
177  3,  6 |           raz wtóry i otwierając nim drzwi na oścież.~Z sieni dał się
178  3,  6 |       Dobijano się do okien, szukano drzwi. Na pewien czas wszystko
179  3,  6 |          przybysze już się oddalili, drzwi do pierwszego pokoju otwarły
180  3,  6 |       kosmatym łbie, wyrzucał przeze drzwi graty, statek, ławy, kosy,
181  3,  6 |          bose dziecko wyrzucone pode drzwi. Chore było na jakieś krosty.
182  3,  6 |         Wówczas wnoszono tam wyrwane drzwi, szafy, ławy, beczki i tworzono
183  3,  7 |    poprzedniego wieczora. Ze stołów, drzwi, okiennic, ławek i stołków
184  3,  7 |            tam w kucki pod nakryciem drzwi wyrwanych skądś z zawiasami
185  3,  7 |        Stanęły naprzeciwko jego oczu drzwi zamknięte, okna z zapuszczonymi
186  3,  8 |          Zaledwie Niemojewski otwarł drzwi, posłyszeli w sąsiedniej
187  3,  8 |              Gintułt zatrzymał się u drzwi i głębokim spojrzeniem,
188  3,  10|          Okna we dworze pootwierane, drzwi na ganek szeroko rozwarte...
189  3,  11|      uciekali od własnych domów, ode drzwi mieszkań, z rąk żołnierzy,
190  3,  11|           długiego podwórza. Pchnęli drzwi, zawarte na zardzewiałą
191  3,  12|            do izby rannego. Uchyliła drzwi, zajrzała przez szczelinkę.
192  3,  12|              kajdany. Wsunęła się za drzwi bez szelestu, wtuliła w
193  3,  12|             krzyk. Zofka buchnęła we drzwi. Rafał biegł na dwór wdziewając
194  3,  12|        trzęsącymi się rękoma rozwarł drzwi stajenne takim ruchem, jakby
195  3,  13|           widłami, z siekierą. Ja we drzwi, a tu, słyszę, tych oficerów
196  3,  13|          Uskoczył do małej stancji i drzwi za sobą zaparł. Dopiero
197  3,  13|        oficery za nami! Zatrzaśli my drzwi... Pan mi powiada: "Leź
198  3,  13|             ta niejednego. Tymczasem drzwi wywaliły. Nie miał się,
199  3,  14|         belki, wisiały okna, resztki drzwi... Gdzieniegdzie wznosiły
200  3,  17|       stolarz dopasowywał już okna i drzwi. Przez całe lato słychać