Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |       zaiste niezgruntowana...~Ale oto z krańców leśnych wypłynął
  2  1,  1 |       początku życia istnieją?~Ale oto cisza nastaje, a pospołu
  3  1,  1 |        huczy od echa janczarów. Aż oto w pewnym miejscu zasłona
  4  1,  1 |         ciemnych bajorach drogi. I oto znowu ruiny ukazują się
  5  1,  1 |      obficiej śnieg się posypał... Oto spomiędzy zarośli młodej
  6  1,  1 |            Panie świeć... Stoją se oto pode drzewem z cicha i czekają.
  7  1,  1 |               Byliśmy we dwu z tym oto strzelcem. Wyszlakował był
  8  1,  1 |           cicho... Aż jak wrzaśnie oto ten - Rozbój: ai-ai-ai!
  9  1,  1 |         obcasy wparł w ziemię. Tym oto kozikiem, co go ma u pasa,
 10  1,  1 |         mógł? Zawsze na służbie... Oto i teraz delegowany na komisją
 11  1,  1 |             trzydzieści lat z tych oto Wyrw nie wyjeżdżałem i nie
 12  1,  1 |           Siostrę moją, matkę tego oto młodzieńca, wychowała nieboszczka
 13  1,  1 |       uwijała koło Miechowa. Wtedy oto pierwszy raz widziałem Kraków.
 14  1,  1 |     dopiero dano nam podwody i tak oto z wolna jechaliśmy w oczach
 15  1,  1 |          całej wsi i w oczach tego oto pana komisarza sto pięćdziesiąt
 16  1,  2 |           ściany każę wyjąć z tych oto pradziadowskich węgłów!...~-
 17  1,  2 |         skoro go masz przed nosem. Oto filozof...~Rafał poszedł
 18  1,  3 |         przez miłostki zgubić tego oto Sybarysa? Czemuż do Marsowego
 19  1,  3 |       pełne upadków i wybuchów. Aż oto w jej głębi, jakby w czarnych
 20  1,  3 |            Uciekać... do domu. Ale oto jakiś dźwięk, szmer, słowo
 21  1,  4 |         każda tworzyła nowy świat. Oto wszystko. Sam nie mógł ani
 22  1,  5 |           Chwilę namyślał się... I oto piorunem zleciał weń napastniczy,
 23  1,  5 |       wielbił swą Baśkę! Stała się oto dla niego wszystkim: nie
 24  1,  5 |     jeszcze dwa kroki naprzód... I oto znalazłszy się za węgłem
 25  1,  5 |   Nienasycone oczy zaszły łzami. I oto jak mordercza kula przeszyło
 26  1,  5 |       osoby szczęścia raz jeszcze. Oto jakaś wysoka, niedosięgła
 27  1,  5 |           za to spotkała śmierć. I oto drogie ręce otoczyły jego
 28  1,  5 |        zjawa zbliżała się ciągle i oto Rafał z podziwem ujrzał
 29  1,  6 |          kurczyło się co minuta... Oto schylone kłęby dymu, a z
 30  1,  6 |    przerażenia, u boku śmierci. Aż oto dobrotliwy, łaskawy i miłosierny
 31  1,  7 |          choroba: męczarnie duszy. Oto poprzedniego dnia powziął
 32  1,  7 |            komu innemu się udziela oto wszystko. Zarazem rozważał
 33  1,  7 |            i straszliwych, mieszka oto w tak nędznym starym domu. "
 34  1,  7 |        Leżałem między trupami. Ten oto żołnierz, coś go widział,
 35  1,  7 |             Wziąłem w dzierżawę tę oto wioszczynę i tak siedzę.
 36  1,  8 |          czego najbardziej żałuję? Oto tego, żem przez czas tak
 37  1,  8 |      Żółkiewskiego...~- Milczałbyś oto waćpan! - rzekł Piotr grubiańsko
 38  1,  8 |    Szczególnie po tym wszystkim... Oto w tej chwili najbardziej
 39  1,  8 |            takiego rozkazu, gdybyś oto... mógł stać na nogach.~-
 40  1,  8 |        cmentarne zwłoki człowieka.~Oto w mrokach nocy kołatała
 41  1,  8 |      straszna strasznych żywota: - Oto umieram! - przebiła na wskroś
 42  1,  10| nieustannie szeptem rozmawiała - i oto dawał się słyszeć wybuch
 43  1,  10|            cicho jak w świątyni.~I oto niespodzianie gdzieś za
 44  1,  11|        dworem, harce po błoniach - oto były zajęcia codzienne.
 45  1,  11|       pacierzu. Na oczy więcej tej oto Wygnanki nie obaczysz. Ja
 46  1,  12|           piersi i utykał w sercu. Oto idą znowu, idą znowu! Łoskot
 47  1,  12|            Wskrzeszenie Łazarza... Oto chimeryczne korynckie konie
 48  1,  12|   przeistacza się żywy człowiek. I oto rozszerzył się żal. zabrzmiał
 49  1,  12|       umiejętności i kunsztów... I oto jednego dnia przybywa z
 50  1,  12|        okolicznym. Przyciska go, i oto spada most żelazny. Bez
 51  1,  12|          ostatnim złotym kluczem i oto wchodzi do bazyliki na balustradę
 52  1,  12|          Bernardo dei Machiavelli. Oto były te słowa, zawierające
 53  1,  13|       fantastyczne gmachy i wieże. Oto rozesłal się w bladej poświacie
 54  1,  13|      jestem także obywatel polski! Oto masz moją rezolucją: żołnierz
 55  1,  13|            haniebna!~- Wdziać taki oto strój pański podróżny i
 56  1,  14|               Co to mnie obchodzi? Oto ramię strzaskane ułamkiem
 57  1,  14|       darmo go usiłuje naśladować. Oto masz przed sobą trzy tarany:
 58  1,  14|          kolana.~- Nie rozumiem.~- Oto generał Francji, sługa ojczyzny,
 59  1,  14|            którą widzę tak, jak tę oto mapę. Gdybym mógł stawać
 60  1,  14|          pies, motyl. A zresztą... Oto zbudziły się w nas ambicje
 61  1,  15|          się po szarym gruncie, aż oto jęk w sobie słyszał żałosny,
 62  1,  17|         sprawami wiecznymi! Kaprys oto losu uwikłał go w sprawy
 63  1,  17|       żywego ducha niż akty ciała.~Oto teraz siedząc po przebudzeniu
 64  1,  17|       Jakubowskiego z San-Giorgio. Oto dzwonią pociski z bastionu
 65  1,  17|         piersiową jak cios pięści. Oto z narożnego domu na przecięciu
 66  2,  1 |     robaków i łysych staruszków. A oto nagle przyszło i trzyma...
 67  2,  1 |            wytłumaczę. A teraz weź oto ten sekstern i pisz wyraźnie
 68  2,  2 |            rzewną wdzięczność. Był oto nareszcie sam w cichym i
 69  2,  2 |      elegantów pierwszej wody, gdy oto nagle zjawiła się na jego
 70  2,  2 |           żebyś mi wytłumaczył ten oto ustęp z łaciny na polskie.~
 71  2,  2 |           ciężaru w ziemię wrasta. Oto wszystko. Wzruszenie moje
 72  2,  2 |           i jadła - żyją wiecznie.~Oto w zwątpieniu stokrotnym,
 73  2,  2 |           za wzrokiem Fortunata... Oto wpatruje się ze swej pieczary
 74  2,  2 |          sztuką jakiejś gromady...~Oto powiedział w duchu swym
 75  2,  3 |           gniewu. Wściekał się, że oto zostawiono umyślnie trupie
 76  2,  3 |          mustry potwierdzenia. Ale oto po ciszy chwilowej wydźwignęła
 77  2,  5 |           jak nadeptana żmija.~Ale oto ramiona jej zadrżały od
 78  2,  7 |        granica. Widać tamto jak tę oto węgierską stronę. Wejdziemy
 79  2,  7 |        węgłach i przyciesiach.~Ale oto trzask gałęzi, łoskot i
 80  2,  7 |       cicho gasły ruchome wełny.~I oto ginął w nich kaprys. Wizerunki
 81  2,  7 |         tobą za chwilę stanie...~I oto, jak gdyby w odpowiedzi,
 82  2,  9 |            duszy ten obcy widok. I oto nagle rzuciła się na niego
 83  2,  9 |      unosiły się nad czarną tonią. Oto wypływa spomiędzy nich obłoczek
 84  2,  9 |         wyrachowanie, wiara... Ale oto wydarte zostały ostatnie
 85  2,  9 |          zadał mu rany straszliwe. Oto on sam jest lisem i czeka
 86  2,  9 |       przeciwko bezbronnym stopom.~Oto w trakcie tego pochodu wytrysnął
 87  2,  10|        dookoła ze śpiewem i zginą. Oto dźwięk łaskawy twarz mu
 88  2,  11|            postawił naszą kolebkę! Oto jest ziemia godna człowieka.
 89  2,  12|    Sprzykrzywszy ją sobie, wygnał. Oto wszystko. Poszła do miasta
 90  2,  12|           wielkiego włoku niedoli. Oto najgorsze, co mógł jeszcze
 91  2,  12|          minuty, niepewna sekundy.~Oto pola, pola żałobne pod jesień.
 92  2,  12|            Oj, da-da-da da moja...~Oto ugór, tak widać nędzny,
 93  2,  13|      przedstawił go ojcu mówiąc:~- Oto papa ma przed sobą mojego
 94  2,  13|         zagrodzie, więc równy temu oto... panu hrabiemu i pannie
 95  2,  14|         Włazimy ci na kark obadwaj oto z Rafciem. Będziemy gospodarowali.
 96  2,  14|              E, cóż tam moje sądy. Oto przyjaciel pana hrabiego
 97  2,  14|         udławił się jej dochodami. Oto wszystko.~- Nie wszystko.
 98  2,  14| strupieszało w grobie. Wówczas ten oto tutaj przytomny rodak, imć
 99  2,  14|       druków oraz skryptów do tego oto Tusculum. Słyszane rzeczy.
100  2,  14|         kazańko księdza Łuskiny... Oto i wszystko.~- Ty wolterianisto!
101  2,  14|       konie leczyć, a nawet owce - oto moja dziedzina.~- Wcale
102  2,  14|           odwrócić i swoje robić - oto wszystko. Żadnych a żadnych
103  2,  14|   bezwstydnie do wytępienia takich oto jak my rolników i marzących
104  2,  14|      ludzie mogą to sprawić, że ci oto twoi chłopi podejdą w nocy
105  2,  15|       Przestał już służyć duszy. I oto została sama jedna. Szła,
106  2,  17|    powiadam pod słowem, że takiego oto dnia z takim wianiem wiatru
107  2,  17|         batalią wygrali, a ja nogę oto postradał.~- Toż w grudniu
108  2,  17|        świętą ziemię strzaskali. A oto z młodego draba ja dziad
109  2,  17|          został na świecie.~Wracam oto w swoje płaszczyzny. Idę
110  2,  17|             we swoich ścianach. Aż oto jednej i tej samej nocy
111  2,  17|          nas w ambit wbijać! Idzie oto nasz Słoński, chłop osobisty,
112  2,  17|            go opasali oczyma i tak oto całą noc leżym na pokładzie
113  2,  17|             oddech wolniejszy. Ale oto zacznie ustami, nosem, uszami,
114  2,  17|            jego bramy. Austerlitz! Oto ja ujrzał te czeskie i morawskie
115  2,  18|             wołał Cedro.~- Czekaj! Oto... na starą naszą w dziejach
116  2,  19|        parę godzin osądzeni, mieli oto zawisnąć na hakach świeżo
117  2,  20|            mają się przemycać, ale oto Rafał z ust pewnego modnisia,
118  2,  20|          takie znów fenomenalne?~- Oto tu nareszcie znajduję samego
119  2,  20|      niejako swojskich wyrazów - i oto Rafał poczuł w sobie ucisk
120  2,  20|           rzekła pani Ołowska. - A oto dwaj zdrajcy. Czy mam wymienić
121  2,  20|          wiedzieć, kto malował ten oto widok?~- Można.~- Któż to?~-
122  2,  20|        skąd nigdy już nie powrócą. Oto marzył długo i namiętnie,
123  2,  20|       oddech śpiącego Krzysztofa i oto już drugi raz uczuł w sobie
124  2,  21|         pomyślał - jeszcze czas.~I oto niespodziewanie olśnił go
125  2,  21|      dokoła jakoby fale rozkoszne. Oto przesuwają się pary jedna
126  2,  21|       białe wstążki skrzyżowane... Oto trzyma rękę je j w swej
127  2,  21|        kwiat nasyca się mgłą nocy.~Oto mówi do niego tak cicho,
128  2,  21|  przestrzeń salonu, wróciła znowu. Oto ująwszy palcami gazę spódnicy
129  2,  22|       kolegi. Trwało to chwilę, bo oto zdjęli z pleców karabiny,
130  2,  22|           drodze do naszego celu - oto i wszystko. Dziękuję w imieniu
131  2,  23|     puszczał aż do końca mowy. Ale oto ujrzeli obadwaj, jak generałowie
132  2,  24|          furiery:~- Słuchaj! Tamte oto czarne lasy, co pod Radzyminem
133  3,  1 |            wiara i spełni swoje...~Oto minęli już seciny rzek,
134  3,  1 |           Noc nad nią ciężka.~Lecz oto jedno słabe a pożądliwe
135  3,  1 |          uderzyły o podwodne pnie. Oto bałwan jeszcze widoczny
136  3,  2 |           jeszcze kilka kroków - i oto w niewielkiej odległości
137  3,  2 |  Pięćdziesięcioletnia malaga w tym oto antałku...~Wrzask radości
138  3,  2 |          nic a nic nie ma, że jego oto prosięta, cielęta, krowę,
139  3,  3 |          śmiertelny stratowanego - oto wszystko. Zawsze niezwyciężony
140  3,  3 |           lepiej do strzału... Tak oto z kolbą przy szczęce znieruchomiał
141  3,  3 |          patrzał ułan w jamę okna. Oto zza futryny wysuwa się cichaczem
142  3,  3 |      szponami szukała koło siebie. Oto zaczęły te ręce obciskać
143  3,  3 |          nim wszystkie ze świstem. Oto jakaś jedna ręka sunie się
144  3,  3 |      chwili rękojeść puginału.~Ale oto rozległ się trzask wywalonych
145  3,  3 |       Runąć na twarz między takich oto - i spoczywać na wieki wieczne.
146  3,  3 |        zajął uwagę idących widzów. Oto człowiek muskularny i na
147  3,  3 |        temu leżącemu motłochowi? I oto ujrzał sen tłuszczy, sen
148  3,  3 |        czynów spełnionych.~I teraz oto uczuł się zmuszonym do ruchu.~
149  3,  3 |      palcach zeszedł ku cysternie. Oto miał przed sobą uśpione
150  3,  3 |            dwie czy trzy sienie, i oto stanął u wejścia do domu,
151  3,  3 |            murów śliskich jak lód. Oto drzwi prowadzące na wewnętrzny,
152  3,  3 |      leżeli zamordowani. Starcy... Oto jego własny ksiądz... Siwa
153  3,  4 |            Cesarz!~Chwila cicho... Oto znowu bucha ten szalejący
154  3,  5 |         witaj! - wołali.~- Wina!~- Oto gość!... Jakby spod ziemi
155  3,  6 |            Już go nie ma. Stał się oto skibą gliny, kopką nawozu,
156  3,  6 |          czy orać tamte uwrocia?~I oto znowu wypełza z niepostrzeżonej
157  3,  6 |          skąd szedł daleki takt. I oto w odległości co najmniej
158  3,  6 |           równo, sporą ryścią. Ale oto w oczach począł się zrastać,
159  3,  6 |            została, lecąca w polu. Oto poszli co pary w koniach...~
160  3,  6 |             zimne, mężne oczy!~Ale oto skrzywienie odrazy maluje
161  3,  6 |         zamiar wygnać go stąd, gdy oto spostrzegł jego odzienie
162  3,  6 |            obraz przygasłym okiem. Oto kobiecina z najbliższej
163  3,  6 |     odtrąciły bataliony polskie. I oto z nagła ucichły. Lecz w
164  3,  7 |          przedwieczornego czadu.~- Oto jeszcze jeden ranny... -
165  3,  8 |           i skrzepła w smutku. Ale oto wzrok mu się ożywił.~- A
166  3,  8 |     Cesarzem i czynić, co rozkaże. Oto wszystko.~- Księstwa tak
167  3,  8 |            Na tym mi życie zeszło. Oto, mości książę, daj mi rozkaz.
168  3,  9 |          od Warszawy aż do Góry. I oto gdy natężonym uchem wojaka
169  3,  9 |         kim myśli i kogo wspomina. Oto z dala, z dala, zza Wisły
170  3,  10|          rzucić okiem na prawo - i oto ujrzał tui tuż samego, we
171  3,  10|       samotne głosy i okrzyki. Ale oto coś zadrżało w melodii tej
172  3,  10|         gości z pańskich oczu. Ale oto przy dźwiękach radosnych
173  3,  10|          choć bił się tutaj jak ci oto, którzy mój dom napełnili
174  3,  11|            w ogniu. Wiatr wionął i oto płomieniste jęzory musnęły
175  3,  11|        przełęczy górskich..: Teraz oto przed jego oczyma wszystkie
176  3,  11|        Prędzej morduj, chamie!~Ale oto ów żołdak garścią zasłania
177  3,  11|         słyszeli, co się dzieje... Oto środkiem tłumu biegł z gołą
178  3,  11|           która by $o tknąć mogła. Oto przybiegł zdyszany adiutant
179  3,  11|        przypadł do drugiego... Ale oto oficer sekcyjny pchnął go
180  3,  11|      korytarze, w gęstym mroku. Aż oto w jednym miejscu przyjmie
181  3,  12|          uczynił, o dziwo... Wraca oto znowu w progi domowe nie
182  3,  12|            figury, wyległa służba. Oto matka... Staruszka, babinka,
183  3,  13|           gniewem małych pian. Tam oto spada srebrzystym snopem
184  3,  13|            milczenie zalega ciżbę. Oto rozwija sukienkę kielicha
185  3,  13|          milczy aż do grobu. Widzi oto w tej chwili człowieka,
186  3,  14|          słyszał wycia wiatru. Ale oto uderzyły go szczególne dźwięki.
187  3,  15|            folwarki okoliczne, jak oto: Bellastar, Chiva, Rosel,
188  3,  15|            mi tu zmierzło do cna - oto dlaczego!~- Ależ dlaczego?~-
189  3,  17|            tej chwili. Ledwiem się oto wydarł.~- Ależ wałacha masz,
190  3,  18|           wlepionych oczu. Widział oto spełniony na jawie swojego