Tom, Rozdzial

  1  1,  3 |           Alcaicus enneasyllabus...~Cedro wyciągał:~- Fastigit umbrosamque
  2  1,  3 |           kościoła Świętego Piotra. Cedro był szczupły, mizerny i
  3  1,  3 |           piersi i dokądś odtrącił.~Cedro krzyknął nagle, a potem
  4  1,  3 |       uginała i zanurzała w wodzie. Cedro ocknął się z jękiem i zaczął
  5  1,  3 |           butach głośno chlupały.~- Cedro, zimno ci? - rzekł szeptem.~-
  6  1,  3 |         Panie profesorze! - zawołał Cedro wyciągając ku niebu zabłoconą
  7  2,  12|         oczy mylą. Był to Krzysztof Cedro, towarzysz ze szkoły sandomierskiej,
  8  2,  12|         dłońmi.~Tymczasem Krzysztof Cedro zrzucił płaszcz i chodził
  9  2,  12|           poznasz, koleżko Krzysiu?~Cedro z okrzykiem żachnął się
 10  2,  12|            puzderko! Waluś...-wołał Cedro nachylając przed Rafałem
 11  2,  12|              pieczyste i przysmaki. Cedro sam usługiwał mu z nerwowym
 12  2,  12|          kolegi rozłożoną na stole.~Cedro rzekł:~- Sam nie wiem, co
 13  2,  12|               Dawaj tamto! - syknął Cedro. - Sługa wyrzuci...~- Nie!~-
 14  2,  12|       furman coś szeptał do lokaja, Cedro przeciągnął się i tęgo zawinął
 15  2,  13|             Dojeżdżając do Olszyny, Cedro nie mógł usiedzieć na miejscu.
 16  2,  13|               Mery! - zawołał młody Cedro z uczuciem radości. Panienka
 17  2,  13|    rodzicielskim "hrabia" Krzysztof Cedro...~Policzki starego pana
 18  2,  13|      rodzicielskim hrabia Krzysztof Cedro, to od czegóż ma zacząć
 19  2,  13|              Okazało się, że Marcin Cedro...~- No, tak, tak... - rzucił
 20  2,  13|        wiemy dobrze, kto był Marcin Cedro...~- Ależ kiedy wynalazłem
 21  2,  14|                Hrabia... - dorzucił Cedro.~- Że pan... cha, cha! -
 22  2,  14|       porządku utrzymane. Krzysztof Cedro zrzucił płaszcz z ramion
 23  2,  14|            rodak, imć pan Krzysztof Cedro spotkawszy mię w ciężkiej
 24  2,  14|         Tytuł hrabiowski... - rzekł Cedro do Rafała.~- A waszmość
 25  2,  14|            tak patrzysz? - krzyknął Cedro.~- Patrzę i tyle.~- Nie
 26  2,  14|        bodaj to!...~- Ja... - mówił Cedro przez ściśnięte zęby - nie
 27  2,  14|            nagości.~To mówiąc młody Cedro otworzył drzwi do sąsiedniej
 28  2,  14|             zaślepienie! - krzyczał~Cedro zbliżając twarz aż do twarzy
 29  2,  16|           były jego rozrywki. Młody Cedro zimę spędził z ojcem i siostrą
 30  2,  17|         Trzej przyjaciele - Trepka, Cedro i Olbromski - siedzieli
 31  2,  17|           Iście całuje... - szepnął Cedro.~- Panu hrabiemu całusy
 32  2,  17|            i rzekł:~- Żebrak.~Młody Cedro wydobył z kieszonki cwancygiera
 33  2,  17|                Jeszcze czego!~Młody Cedro zwyczajem swym popędliwie
 34  2,  17|         dachem tego domu... - rzekł Cedro zniżonym głosem.~Weszli
 35  2,  17|            stało później? - szepnął Cedro.~- W Marsylii równa nas
 36  2,  17|                  Dokąd? - wyszeptał Cedro.~- Dokąd? Zrazu mówili,
 37  2,  17|        waćpan, co z tobą - nastawał Cedro.~- Jam ci należał do 113
 38  2,  17|           do dusznego pokoju.~Młody Cedro ukazał się w oświetleniu
 39  2,  18|             śniadanie... - przerwał Cedro.~- Dobrze jest wydrzeć język
 40  2,  18|      spełnili. .~- Nekanda! - wołał Cedro.~- Czekaj! Oto... na starą
 41  2,  18|              Niech podają - mruknął Cedro.~Przywołany chłopiec pobiegł
 42  2,  18|         gęstych drzew wyszedł stary Cedro i brnął środkiem błotnego
 43  2,  19|           ucha słowo:~- Ciotunia...~Cedro raz jeszcze skierował oczy
 44  2,  19|  podbechtanym i jak gdyby radosnym. Cedro i Olbromski, potrącani i
 45  2,  20|       pozorem troskliwości o konie. Cedro, niby to zabierając się
 46  2,  20|             strzeżona nie na żarty. Cedro nie tracąc tęgiej miny,
 47  2,  20|            kuzynka Trepki.~- Pokaż.~Cedro wydobył z sekretnego przedziału
 48  2,  20|           idąc do pałacu... - rzekł Cedro z ukłonem.~- I nie odwodzi
 49  2,  20|           zupełnie otwartą... mówił Cedro. - Gdyby nasza przeprawa
 50  2,  20|         zgoda?~- O, pani... - rzekł Cedro unosząc się z krzesła.~-
 51  2,  20|      waszmość pana... - kłaniał się Cedro. - Właśnie jego opieka i
 52  2,  20|        Nozdrza szybko drgały. Kiedy Cedro wziął pod rękę starego szlachcica
 53  2,  21|           salonu, stali Olbromski i Cedro. Ujrzawszy Niemca poczuli,
 54  2,  21|            przyciągnął... Tymczasem Cedro stał wyprostowany wpatrując
 55  2,  21|        przypominam, złośliwy, mości Cedro. Lubię dobry dowcip, a Gez
 56  2,  21|               O ciebie... - szepnął Cedro ze ściśniętymi zębami, ale
 57  2,  22|         mięsiwem z zapasów woźnicy. Cedro był gniewny i oburkliwy.
 58  2,  22|         mężnie w otwór okienny. Tam Cedro ujrzawszy ich przed sobą
 59  2,  22|          jegrów aż na środek drogi. Cedro niespodziewanie skoczył
 60  2,  22|      zapytał:~- Nazwisko waćpana?~- Cedro.~- A twoje Olbromski, to
 61  2,  22|          się do artylerii - wtrącił Cedro.~- Do artylerii, a! to co
 62  2,  22|             Rafał... - rzekł raptem Cedro cały czerwony i ze spuszczonymi
 63  2,  22|         sobą do jedzenia ani picia. Cedro wśród swoich nieśmiałych
 64  2,  23|          Stało się, że "Galicjanie" Cedro i Olbromski nie dotarli
 65  2,  23|             się twarzą w tę stronę. Cedro i Olbromski, stojąc obok
 66  2,  23|            swoje poczyna...~Ścisnął Cedro rękę towarzysza z całej
 67  2,  24|          drogi Rafała i Krzysztofa. Cedro został w szeregu, na miejscu,
 68  2,  24|             na dyplomatę, Krzysztof Cedro, nauczył się wnet cenić,
 69  2,  24|             A ty się nie waż pytać!~Cedro słuchał tych bajdów-pogwarów
 70  2,  24|        północnej, należał Krzysztof Cedro. W Toruniu był już spory
 71  3,  1 |        szwadronu Chopina.~Krzysztof Cedro nie wyszedł ze swego szeregu.
 72  3,  1 |          strony polskiej. Krzysztof Cedro znalazł się w Kocie na początku
 73  3,  1 |           Szymański i Rzeciszewski. Cedro znał ich wszystkich jeszcze
 74  3,  1 |            śmianie, z trzech stron. Cedro pierwszy raz w biały dzień
 75  3,  1 |           generał Izydor Krasiński. Cedro dostał szlufy pąsowe ze
 76  3,  1 |        jakoby zmartwiałe. Krzysztof Cedro słuchał tej wieści nikiej
 77  3,  1 |            w awangardzie. Krzysztof Cedro znalazł się w końcu czerwca
 78  3,  1 |        awantury...~Tak myślał młody Cedro. Miał stanąć, a raczej zamieszkać
 79  3,  1 |         wszelkiego rodzaju awantur. Cedro musiał się tęgo wkupić do
 80  3,  1 |      widokiem łaskawszym.~Krzysztof Cedro w ciągu tych długich kawaleryjskich
 81  3,  1 |            wreszcie widać Pireneje. Cedro wlepiał w dal oczy i szukał
 82  3,  1 |          być bujne trawy. Krzysztof Cedro, jako żołnierz władający
 83  3,  1 |       Zmierzch wolno padał na góry. Cedro spiął konia ostrogami i
 84  3,  1 |            ujściach rzek.~Krzysztof Cedro stał sam jeden w ciemności
 85  3,  2 |     przestrzeni blisko sześciu mil.~Cedro, peregrynujący obok swego
 86  3,  2 |       nogach. Pod wieczór strapiony Cedro spostrzegł, że jest sam
 87  3,  2 |      śpiżarni zabite sarny i dziki. Cedro zawołał na niego z odległości
 88  3,  2 |           już, przez deszcz zalane. Cedro pomacał wystające ramię.
 89  3,  2 |            i odzierali go z pierza. Cedro doświadczał uczucia niewymownej
 90  3,  2 |             w sposób iście zabawny. Cedro śmiał się do rozpuku mechanicznym,
 91  3,  2 |       rozległ się w całym kościele. Cedro cieszył się na równi ze
 92  3,  2 |           żeby mu zagrodzić dostęp. Cedro spojrzał na nich wyniośle
 93  3,  2 |             czasy wojsko cesarskie. Cedro był tak zgłodniały, znużony
 94  3,  2 |         wzajem pochyleni, i właśnie Cedro miał zamiar wytłumaczyć
 95  3,  3 |       heroica"~Blisko sześć tygodni Cedro spędził na siodle z rzemieniem
 96  3,  3 |      instynkty tropicieli i zbójów. Cedro odnalazł w sobie duszę jakiegoś
 97  3,  3 |           serce jeźdźca. Wówczas to Cedro poznał, czym jest lanca
 98  3,  3 |           długo... Nieraz Krzysztof Cedro zatrzymał konia i zapamiętał
 99  3,  3 |              czekając na dany znak. Cedro z towarzyszami artylerzystami
100  3,  3 |             Spracowałeś się waćpan?~Cedro spojrzał na niego ze zdumieniem.~-
101  3,  3 |            wieści, ze słuchu, panie Cedro. ~Krzysztof ukłonił się
102  3,  3 |       diable czubaty... - rozmyślał Cedro. - Powinowactwo...~Rzucił
103  3,  3 |            dalekim powinowactwie... Cedro... Cha, cha! Cedro! Nie
104  3,  3 | powinowactwie... Cedro... Cha, cha! Cedro! Nie ma już, bracie, Krzysztofa
105  3,  3 |            miedzy nimi ułan-piechur Cedro - puściło się na oślep w
106  3,  3 |             W górnym otworze, który Cedro mógł widzieć, bo znajdował
107  3,  3 |           jesteś piękna... - marzył Cedro, pełen płomienistego wesela
108  3,  3 |            na prawo. Jednego dopadł Cedro. Ksiądz nagle odwrócił się
109  3,  3 |             zostały w mig suknie...~Cedro stał przed swoją wybranką
110  3,  3 |            się, zakołysał, zawahał. Cedro szarpnął w owej chwili prawą
111  3,  3 |        podwórze, z drugiego piętra.~Cedro leżał dość jeszcze długo.
112  3,  3 |   odciągnęli i zabrali ze sobą. Ale Cedro położył mu rękę na ramieniu
113  3,  3 |          weź ino na bok tego draba!~Cedro wyrwał zza pasa pistolet
114  3,  3 |       strzelaj, gałganie! - zawołał Cedro.~- No, żebyś tylko drugi
115  3,  3 |           tę stronę, skąd przyszli. Cedro rzeczywiście nie myślał
116  3,  3 |           jeszcze moment! - zawołał Cedro zstępując za nimi z góry.~
117  3,  3 |           Potem westchnął i ucichł.~Cedro nie miał dostępu do okna.
118  3,  3 |         schody i znikł w ich mroku. Cedro nie dał jeszcze pięciu strzałów,
119  3,  3 |             karabiny. Nagą garścią! Cedro ujrzał błysk sztyletu toledańskiego.
120  3,  3 |           trzeci jak kosą podcięty. Cedro, zimnym strachem gnany,
121  3,  3 |    Jerozolimskich i franciszkański. Cedro wraz z tłumem towarzyszów
122  3,  3 |           się na wojnie przytrafia.~Cedro grubiańsko milczał.~- Czemuż
123  3,  3 |           Nie zostanę tutaj - rzekł Cedro z przesadną wyniosłością.~-
124  3,  3 |             na korytarzu?~- Możesz.~Cedro oddał mu ukłon wojskowy.~-
125  3,  3 |            począł z trudem bełkotać Cedro dysząc i nie mogąc słów
126  3,  3 |             przypuszczać? - zapytał Cedro wyniośle i z lodowatym uśmiechem
127  3,  3 |        chętnym a ochotnym sercem...~Cedro już prawie spał, ramieniem
128  3,  3 |          obroniłeś, co? - cisnął mu Cedro w twarz słowo jak rękawicę.~
129  3,  3 |         rozwiniętymi sztandarami...~Cedro, którego nudziły słowa tego
130  3,  3 |                To śpij... - mruknął Cedro.~- Nie, ja tu sobie posiedzę.
131  3,  3 |            Wyganowskiego do dzieła. Cedro obudził się tak samo nagle,
132  3,  3 |             zasłane były tumanem...~Cedro otrząsnął się i wstał z
133  3,  3 |   rozszalałą tłuszczą przesuwał się Cedro zstępując ze Schodów. Stanął
134  3,  3 |         Kiedy spotkali się u drzwi, Cedro wziął go za rękę. Przycisnął
135  3,  3 |     siekierą szafy, stoły i stołki. Cedro wyminął go szybko i wbiegł
136  3,  3 |   odpowiedziała mu salwa karabinów. Cedro uczuł taki ból, jakby to
137  3,  4 |             i całą noc do Alcala...~Cedro przechylił do ust garnuszek,
138  3,  4 |      niweczy wszelkie przywileje...~Cedro słyszał wszystko dokładnie
139  3,  4 |        Jeśli umrę... - począł mówić Cedro w języku francuskim, spokojnie
140  3,  5 |        stały siły francuskie, toteż Cedro czuł bezpieczeństwo dokoła
141  3,  5 |          wami? - zdołał dopytać się Cedro.~- Pan pułkownik Konopka?
142  3,  5 |          żołnierze, napełnili izbę. Cedro witał się z nimi radośnie.
143  3,  5 |            to także muzealne?-pytał Cedro, ciekawie oglądając srebrnolite,
144  3,  5 |     obchodzicie! - wołał zachwycony Cedro.~- A ty coś myślał! Wprawdzie
145  3,  5 |          Wstał cały półpijany stół. Cedro powiódł po nich okiem i
146  3,  5 |           Cóż to za Mora? - zapytał Cedro.~Mikułowski spojrzał na
147  3,  5 |               wrzasnęli oficerowie.~Cedro roztrącił tłum biegnąc do
148  3,  10|      periculum in mora. Obiad stary Cedro wydaje dla sztabu. Aby jeno
149  3,  10|         księcia, siedział stary pan Cedro. Nie zmieniły go prawie
150  3,  10|       szukała nut w tece, stary pan Cedro wysunął się z tłumu.~Szedł
151  3,  10|             do końca szpaleru stary Cedro powiódł oczyma i ręką po
152  3,  10|           na nowo zaczął użalać się Cedro.~- Nie jam go podmawiał,
153  3,  10|        mojej niedoli?... - mamrotał Cedro.~- Musiało co lepsze ocknąć
154  3,  14|             wszelkie dostawy. Młody Cedro, który do tej wyprawy należał,
155  3,  14|       powitanie i cześć zwycięzcom.~Cedro wykręcił się na siodle,
156  3,  14|   bezpiecznie i spokojnie.~O zmroku Cedro nabił swe pistolety, wysoko
157  3,  14|            mury jak pocisk armatni. Cedro wyrwał drugi pistolet zza
158  3,  14|      wymacał. Wtedy odwróciwszy się Cedro nagle strzelił przystawiwszy
159  3,  14|            dołów! W jednym z takich Cedro stanął. Czuł po zmienionym
160  3,  14|        gruby i żelaznej mocy, toteż Cedro nie mógł mu sprostać. Ratowała
161  3,  15|         wichru i deszczu.~Krzysztof Cedro przez czas dosyć długi nie
162  3,  15|        tkliwą strażą ich karabinów. Cedro powitał Wyganowskiego jak
163  3,  15|             znosił jakieś przybory. Cedro przypatrywał mu się spod
164  3,  15|           buchający do izby oknami. Cedro siadł na posłaniu rześki
165  3,  15|             zadrwił krwawo kapitan. Cedro przyskoczył do niego z okrzykiem:~-
166  3,  15|             skinął głową i wyszedł. Cedro udał się do swoich ludzi
167  3,  15|          Mówił nieźle po francusku. Cedro wszczął z nim rozmowę i
168  3,  15|             jeśli dymisja nadeszła. Cedro przyrzekł.~
169  3,  16|             natychmiast do Morelli. Cedro pod różnymi pozorami, jak
170  3,  16|             się po przybyciu. Toteż Cedro codziennie jeździł w tę
171  3,  16|              że Wyganowski przybył. Cedro porwał się z pościeli i
172  3,  16|             Wyganowskiego trup.~Gdy Cedro skoczył z konia i przypadł
173  3,  16|        dziwnym zdarzeniu i odeszli. Cedro został sam. Przy głowie
174  3,  17|          ejże! Czy to tylko nie pan Cedro do nas jedzie?~- Nie mogę
175  3,  17|            paśli - skromnie wtrącił Cedro.~- Ależ koń!~- Musiałem
176  3,  17|            Dom stawiasz! -wybuchnął Cedro śmiechem tak wesołym i hucznym,
177  3,  17|             Twój koniuszy? - spytał Cedro.~- To jest taki Michcik,
178  3,  17|               To Michcik... - rzekł Cedro z uszanowaniem. - Słyszałem
179  3,  17|                Do diabła! - mruknął Cedro.~- Dopraszam się łaski pana
180  3,  17|             idziecie! _ rzekł nagłe Cedro zmieniając -przedmiot rozmowy. -
181  3,  18|        odbyła się rewia powszechna. Cedro i Rafał Olbromski spodziewali
182  3,  18|    wzniesionymi ku górze. Krzysztof Cedro nie spuszczał z niego wlepionych