Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         potem drugi głos, bliższy Rafała, odpowiedział jednokrotnie
  2  1,  1 |    rzucona bezwładnie, patrzała w Rafała umarłymi oczyma. Młodzieniec
  3  1,  1 |           co chwila rzucał się do Rafała, żeby go z czułością liznąć
  4  1,  1 |           była miejscem spoczynku Rafała. Tymczasem Nardzewski zrzuciwszy
  5  1,  1 |     zdołały pochwycić bystre oczy Rafała. Nardzewski ciągnął:~- Mówże
  6  1,  1 |        groźny głos bębna...~Konie Rafała, ściągnięte długim batem,
  7  1,  2 |          groty z ognia uderzyły w Rafała i jakoby oczywiste prawdy
  8  1,  2 |          jak wiatr poniosła duszę Rafała. Dłonie jego ścisnęły jak
  9  1,  2 |          swej towarzyszki, czy do Rafała.~On czuł, że musiała się
 10  1,  2 |      później galopem. Wierzchówka Rafała nie chciała ich naśladować
 11  1,  2 |        lewą ręką pochwyciła ramię Rafała: On instynktownym ruchem
 12  1,  2 |          rozkoszy ciągle odrywały Rafała wskazówki ojca, nawoływania
 13  1,  3 |        owiał.~Był to daleki kuzyn Rafała, jedyny syn bardzo zamożnego
 14  1,  3 |           wytrwałością. Uwielbiał Rafała za jego siłę, męstwo i bardzo
 15  1,  3 |       jestem! Ja to go namówiłem, Rafała, ja wymyśliłem...~- Cicho!
 16  1,  3 |       Włosy zjeżyły się na głowie Rafała.~- Dopiero druga... - wyszeptał
 17  1,  3 |     Krzysiem. Posłano po lekarza. Rafała otaczały zimne spojrzenia
 18  1,  3 |   ostatniego jakąś naradę. Oprócz Rafała nikt na to uwagi nie zwrócił,
 19  1,  3 |      szukał kogoś oczyma. Znalazł Rafała i z lekka cmoknął.~Potem
 20  1,  3 |           z nauczycieli i zawołał Rafała do salki prorektora. Gdy
 21  1,  3 |         się z nicości w piersiach Rafała. Coś w nim zakołysało się
 22  1,  3 |          nóż wydarty został z rąk Rafała. Michałek jedną ręką cisnął
 23  1,  3 |     Filipa w pięściach i pazurach Rafała. Z białych nosów obudwu
 24  1,  3 |          Jan Kapistran. Mieli już Rafała, gdy ten skokiem znalazł
 25  1,  3 |         dokoła, bełkotać i szukać Rafała.~Ale tego nie było już ani
 26  1,  4 |   rodzicielska, weszła do stancji Rafała i rzekła krótko:~- Jegomość
 27  1,  4 |          skierowane były w stronę Rafała, choć nie patrzały... Oczy
 28  1,  5 |           wymysłów i krzyku. Nowy Rafała obowiązek polegał na czytaniu
 29  1,  5 |           zadumane policzki. Oczy Rafała przywarły do jej ust rozchylonych,
 30  1,  5 |    niekiedy schyloną ,nisko twarz Rafała. Teraz dopiero czuł upojenie.
 31  1,  5 |           nogi wszczepił w piersi Rafała. Pazury zdarły w szmaty,
 32  1,  5 |      targał się w oszalałych ręku Rafała ze śmiertelną potęgą. Ślepia
 33  1,  5 |       zestrachanych koni, znalazł Rafała leżącego w poprzek sanic
 34  1,  6 |        raz otwarte na chwilę oczy Rafała ujrzały przed sobą rogatą
 35  1,  6 |         postrachu innych...~Głowa Rafała zsunęła się znowu na wiązkę
 36  1,  7 |           Okno w narożnej izdebce Rafała było otwarte i zapach wiosenny,
 37  1,  7 |        przyczyny nocnej wycieczki Rafała i katastrofy z kobyłą, stary
 38  1,  7 | najlichszą bryczkę do wywiezienia Rafała. Cześnik zgadywał, dokąd
 39  1,  7 |   sprychach jak w klepsydrze. Dla Rafała bardzo miłymi przyjaciółmi
 40  1,  7 |      białawy, rzadki tuman. Serce Rafała biło niespokojnie. Rozglądał
 41  1,  7 |    białego surduta. Gdy rozpoznał Rafała, uśmiech głębokiej radości,
 42  1,  7 |         na jego twarzy. I w sercu Rafała coś drgnęło na widok tej
 43  1,  7 |      Kapitan położył rękę na ręce Rafała i ścisnął ją mocno. Po chwili
 44  1,  7 |            a potem zwrócił się do Rafała s: zapytaniem:~- Czy ojciec
 45  1,  7 |           teraz tak samo jak oczy Rafała. Stali się teraz zupełnie
 46  1,  7 |          się poczęło.~Piotr objął Rafała wpół lewą ręką. I Rafał
 47  1,  8 |        szuflada zajęła imaginację Rafała. Ubierając zwłoki Michcik
 48  1,  9 |           czujący człowiek. Serce Rafała dźwignęło się i podniosło
 49  1,  9 |           szlachciurę, wskazał mu Rafała i wydał jakieś zlecenia.
 50  1,  10|    wzdychania, a w końcu rzekł do Rafała:~- Ta się śmieje, hę?~-
 51  1,  10|         marszałek dworu skinął na Rafała, przywołał go do siebie
 52  1,  10|            Spostrzegła była widać Rafała dość już dawno, ale nie
 53  1,  10|         chwile dużej nudy, wezwał Rafała do pokoju, z którego wyszedł
 54  1,  10|            Och, Boże!~Podniósł na Rafała oczy szklane i twarz porzniętą
 55  1,  11|            Jeden był rówieśnikiem Rafała i ten właśnie był najnieprzystępniejszy.~
 56  1,  11|        Wygnanki, gdzie zmarł brat Rafała. Wziął w tej zabawie udział
 57  1,  11|      oczyma, słuchała opowiadania Rafała. Gdy skończył, parsknęła
 58  1,  11|  przerażeniem, że nawet pędzącego Rafała nie dojrzał. Inne chałupy
 59  1,  11|          bok sąsiada i wskazał mu Rafała. Sam znowu wlepił w środek
 60  1,  11|           człowieka wolnego!~Żyły Rafała uległy zaciśnieniu, a krew
 61  1,  12|       rezydentów, a między innymi Rafała. Przydał ostatniego za pewien
 62  1,  15|         Namówił dla towarzystwa i Rafała do składania egzaminu z
 63  1,  15|           do słuchania filozofii. Rafała nie bawiło wcale to przeniesienie
 64  1,  16|          płacz się rozległ. Serce Rafała zmiękło i oczy zaszły łzami.
 65  2,  1 |          bądź w Krakowie. W duszy Rafała zrodziło się wówczas rozpaczliwe
 66  2,  1 |          posadzkę. Gdy spostrzegł Rafała, na jego twarzy odmalowało
 67  2,  1 |  wchodzącym i zaraz, wskazując mu Rafała oczyma, rzekł tonem uspokajającym;
 68  2,  1 |          Po chwili zwrócił się do Rafała:~- Możesz teraz iść na miasto
 69  2,  1 |        czy swarów.~Jarzymski ujął Rafała pod rękę i prowadził tam
 70  2,  1 |     młodociane. Na Jarzymskiego i Rafała nie zwracano prawie uwagi.
 71  2,  1 |          wrócił. Przysiadł się do Rafała i oparł się o niego ramieniem
 72  2,  1 |       szkolnej zażyłości było dla Rafała szczególnie przyjemne. Po
 73  2,  1 |         jak szpony w ręce i twarz Rafała, pragnąc wyśledzić i chwycić
 74  2,  1 |          ziemi, nie spuszczając z Rafała oka badawczego w sposób
 75  2,  1 |        wszedł pierwszy, prowadząc Rafała pod ramię.~Niewielka owalna
 76  2,  1 |         wrzaskliwie i prezentował Rafała wszystkim:~- Kolega mój
 77  2,  1 |    bełkotał blondyn siedzący obok Rafała.~Patrzał mu w twarz zupełnie
 78  2,  1 |       rotmistrza i innych, dbał o Rafała z pilnością. Nalewał mu
 79  2,  1 |       sapał. Oczy miał wlepione w Rafała.~Rzekł do niego:~- A waszmość
 80  2,  1 |       wyciągnął rękę i, patrząc w Rafała swymi ciężkimi oczyma, mówił:~-
 81  2,  1 |       złudzenia drżący nieco głos Rafała - nie tylko na cześć psiarni
 82  2,  1 |         błocie. Jarzymski chwycił Rafała pod rękę i pociągnął go
 83  2,  2 |     olbrzymiego dziecka. Na ukłon Rafała odpowiedział przyjaznym
 84  2,  2 |  zapominając zupełnie o obecności Rafała. - Niesie w ręku swych dwie
 85  2,  2 |   wreszcie rzekł obracając się do Rafała:~- Chciałem cię właśnie
 86  2,  2 |       Gintułt przy pomocy "brata" Rafała pisał swe dzieło szczególne.
 87  2,  2 |          wpłynęły na usposobienie Rafała. Ani jeden krok jego nie
 88  2,  2 |           Mgła łez zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś zbliża
 89  2,  2 |       Mistrza. Tak przyszła przed Rafała. Wyciągnęła rękę i dotknęła
 90  2,  2 |          jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły ich cichym, straszliwym
 91  2,  3 |         szpadę. Zbliżywszy się do Rafała ów mąż środkowy począł mówić
 92  2,  3 |         towarzysze przystąpili do Rafała i zaczęli go rozbierać.
 93  2,  3 |         znowu kilkakroć zapytywał Rafała: kim jest? z jakiego kraju?
 94  2,  3 |    Wówczas odsunięto nieco z oczu Rafała przepaskę.~Ujrzał płomień
 95  2,  3 |          uderzeniem zdjęto z oczu Rafała zasłonę.~- Bracie mój -
 96  2,  3 |       tych dygnitarzach posadzono Rafała. Stoły były ustawione w
 97  2,  3 |           Wypite wino działało na Rafała w sposób nadzwyczajny. Nie
 98  2,  3 |         między sobą wszyscy aż do Rafała, najnowszego ucznia. Łokieć
 99  2,  3 |        cios zatrząsł całym ciałem Rafała, spadł powoli do jego stóp
100  2,  4 |       Gintułt przy pomocy "brata" Rafała pisał swe dzieło szczególne.
101  2,  4 |          wpłynęły na usposobienie Rafała. Ani jeden krok jego nie
102  2,  4 |           Mgła łez zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś zbliża
103  2,  4 |       Mistrza. Tak przyszła przed Rafała. Wyciągnęła rękę i dotknęła
104  2,  4 |          jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły ich cichym, straszliwym
105  2,  10|         próg kaźni, postawił obok Rafała posiłek i wodę. Był to.
106  2,  10|     smudze światła, tuż nad głową Rafała. Góral wstrzymał pilnowacza
107  2,  12|         kąt defilował, spostrzegł Rafała. Zwrócił się zaraz do oberżysty
108  2,  12|           podskokach przybiegł do Rafała i więcej niż dobitnie żądał
109  2,  12|           nędzy zbudziła w piersi Rafała wybuch postanowienia. Pojedynczym
110  2,  12|         miarę tych ruchów w duszy Rafała tworzyć się poczęły fale
111  2,  13|   Przedstawiam ci naszego kuzynka Rafała Olbromskiego.~- Kuzyna... -
112  2,  13|    odgarniając loki i wlepiając w Rafała oczy tak oszołomione, jakby
113  2,  13|    siostra nie spuszczając oczu z Rafała. - Śpi ślicznie, złożyła
114  2,  13|       pain de gibier, mrugając na Rafała, żeby czasu nie tracił.
115  2,  13|        twarzy i zabawnie śledziła Rafała.~- Czy papa widzi, co za
116  2,  14|          tak wesoło. Ku zdumieniu Rafała Krzysztof począł śmiać się
117  2,  14|    hrabiowski... - rzekł Cedro do Rafała.~- A waszmość również z
118  2,  14|  zstępujesz w te powiaty? zapytał Rafała.~- Nie, on nie z Wiednia,
119  2,  14|                odciął się Trepka.~Rafała na widok tych książek ogarnął
120  2,  16|      strzelił, upłynął rok pobytu Rafała w Stokłosach. Jesień jako
121  2,  18|          powziętego przez Cedrę i Rafała. Wielokrotnie Szczepan Trepka
122  2,  19|    kościach słuchających. Na usta Rafała wypełzał z wolna więzienny
123  2,  20|         gdy weszli w aleje parku.~Rafała ogarnął teraz pewien niepokój.
124  2,  20|          zwracał się odruchowo do Rafała, żeby mu zakomunikować te
125  2,  20|          Posłuchaj...~Podniósł na Rafała oczy i nagle spuścił książkę.
126  2,  20|      powitać Waszeć Mościpanów...~Rafała przyjęła nieco odmiennie,
127  2,  20|  Powiedziawszy te słowa zmierzyła Rafała drwiąco napastniczym spojrzeniem.
128  2,  20|           rzekł nachylając się do Rafała ze swym entuzjastycznym,
129  2,  20|      piękna pani zwracając się do Rafała.~- Tak... - rzekł zagadnięty
130  2,  20|         spuszczając oczu z twarzy Rafała wyrzekła przez ściśnięte
131  2,  21|          ciągu tych dwu dni twarz Rafała osunęła się, a oczy pełgały
132  2,  21|       austriackiego oficera. Ręka Rafała spoczęła na ramieniu towarzysza,
133  2,  21|          swoje nowe postanowienie Rafała. Unosił się wśród szczęścia
134  2,  21|      obłąkane, skostniałe oczy na Rafała i pytał go z ogłupiałym
135  2,  22|   oburkliwy. Na troskliwe pytania Rafała odpowiadał, że jest niezdrów.
136  2,  22|          bez porównania lepiej od Rafała, stał się teraz pierwszą
137  2,  22|      dobrze... - rzekł Jarzymski.~Rafała śmiech ogarniał, ale i złość
138  2,  22|      duszy, ocknęła się w pamięci Rafała. Ileż to lat zbiegło od
139  2,  23|          fundusz zaszyty w kurcie Rafała po skrupulatnym obliczeniu
140  2,  23|           sposoby zdołał nakłonić Rafała do pozostania w Siewierzu.
141  2,  24|   Rozdzieliły się w Łowiczu drogi Rafała i Krzysztofa. Cedro został
142  2,  24|         Była to pierwsza utarczka Rafała. Mało z niej odniósł wrażeń.
143  3,  6 |          z otwartego miejsca.~Koń Rafała stał w płytkiej wodzie leśnej
144  3,  6 |          się pod wąsem, ale wobec Rafała nie ważył ust otworzyć.
145  3,  6 |          wreszcie chirurg i wziął Rafała w obroty. Jako pierwszym
146  3,  6 |    miejscu! - wypalił dobroczyńca Rafała, chwytając tamtego za ramię
147  3,  6 |         duma szarpie się w piersi Rafała. Buchają niczym niezatamowane
148  3,  6 |        świecą, twarzą naprzeciwko Rafała, rozłożono przed nim mapę,
149  3,  6 |         błękitne we mgle i ciszy. Rafała ogarnął dawno nie uczuwany
150  3,  6 |       wzrok jego skierował się na Rafała. Spalone usta wydawały nieznośny
151  3,  6 |      Sokolnicki skinął brwiami na Rafała i obadwaj ruszyli środkiem
152  3,  6 |     potworne wargi. Tuż w pobliżu Rafała przeleciał potężny ziew
153  3,  6 |     wybuchu powietrza, grzmotnęła Rafała w plecy i rzuciła w błoto
154  3,  7 |      okolicach Mokotowa zaczepiła Rafała straż gwardii obywatelskiej
155  3,  7 |        Stary ów wiarus na pytania Rafała o generała Sokolnickiego
156  3,  7 |      oddziałek gwardii spostrzegł Rafała przytulonego do kraty ogrodu
157  3,  7 |       dwaj gwardziści wprowadzili Rafała do przedsionka, na ich spotkanie
158  3,  7 |          Grudna. Nie poznał wcale Rafała i zajął się nim z ledwie
159  3,  7 |     Książę Gintułt zbliżył się do Rafała i długo patrzał nań z odcieniem
160  3,  8 |       Dynasowskich w towarzystwie Rafała dla przeprawienia się za
161  3,  8 |      Zdaje się - rzekł z cicha do Rafała - że już więcej nie zobaczę
162  3,  9 |      wstrzymał konia i szepnął do Rafała:~- Czy widzisz szaniec?~
163  3,  9 |        zatrzymał konia i rzekł do Rafała:~- Stój przy mnie.~Słychać
164  3,  10|           gdzieniegdzie domki..."~Rafała przeszył do szpiku kości
165  3,  10|         Trepka prowadząc pod rękę Rafała wchodził na ganek, ozwały
166  3,  10|           uwagi nie zwrócił prócz Rafała. Po skończeniu śpiewu rozległy
167  3,  11|           podłożył ręce pod głowę Rafała, dźwignął go z ziemi i posadził
168  3,  11|      Gintułta ułożył na płaszczu, Rafała obok. Sam usiadł w kącie.~
169  3,  12|       wystarał się o lepszego dla Rafała. Ułański płaszcz, związany
170  3,  12|       Ogród rodzinny przed oczyma Rafała! Cały w gęstym obłoku...
171  3,  12|           bujnie, nie znany oczom Rafała dziwaczny przybysz rozwlókł
172  3,  12|    ochłonąć z uniesienia na widok Rafała, a już w zdumieniu słuchali
173  3,  12|          bez przeszkody patrzeć w Rafała. Staruszkowie obstąpili
174  3,  12|          do koni. Ale zarówno koń Rafała jak Michcika był zgrzany,
175  3,  17|         tak wesołym i hucznym, że Rafała aż złość wzięła. Zarazem
176  3,  17|      oglądać konie i wybierać dla Rafała wierzchowca.~