Tom, Rozdzial

  1  1,  3 |            jesteśmy? - cicho spytał Krzysztof.~- Ty czasem masz pyszne
  2  1,  3 |             Czy to brzeg? - zapytał Krzysztof.~Rafał zmacał to miejsce
  3  1,  3 |           nie jest nasza! - zawołał Krzysztof stanowczo. ~Musimy ją odstawić
  4  2,  12|             że go oczy mylą. Był to Krzysztof Cedro, towarzysz ze szkoły
  5  2,  12|             twarz dłońmi.~Tymczasem Krzysztof Cedro zrzucił płaszcz i
  6  2,  12|       właśnie! - wołał z pośpiechem Krzysztof.~- Ale cóż mam czynić? Jestem
  7  2,  13|   rodzinnego domu, troską o swoich.~Krzysztof opowiadał przyjacielowi
  8  2,  13|      światła.~- Nie śpią! - zawołał Krzysztof dziecięcym prawie dyszkantem.~
  9  2,  13|             szerokiego przedsionka. Krzysztof rzucił się w ramiona kogoś,
 10  2,  13|  ministrantura... - myślał w pasji.~Krzysztof porwał go za ramię i ciągnął
 11  2,  13|           ślicznie, złożyła ręce...~Krzysztof z błazeńską miną pokazał,
 12  2,  13|  przepraszam, papusiu!... - mruczał Krzysztof - gdyby też wasz młody pan
 13  2,  13|    stawiając nowy talerz.~Za chwilę Krzysztof z błyszczącymi oczyma krajał
 14  2,  13|             Tarnowie - szybko rzekł Krzysztof. - Rafał powracał właśnie
 15  2,  13|         domu rodzicielskim "hrabia" Krzysztof Cedro...~Policzki starego
 16  2,  13|           domu rodzicielskim hrabia Krzysztof Cedro, to od czegóż ma zacząć
 17  2,  13|        Filut z papusia... - szepnął Krzysztof nachylając się ku ojcu i
 18  2,  13|            z mojej łaski... - rzekł Krzysztof zwracając się do siostry. -
 19  2,  13| świecznikach wiszących i stojących. Krzysztof obrócił się do pantaleonu
 20  2,  13|            char amene Zéphir...~Ale Krzysztof przerzucił się wnet do innej
 21  2,  14|        panowie zabawili w Olszynie. Krzysztof wyrywał się do swoich Stokłosów,
 22  2,  14|         wesoło. Ku zdumieniu Rafała Krzysztof począł śmiać się również,
 23  2,  14|            Cha, cha!... - śmiał się Krzysztof stając naprzeciwko i biorąc
 24  2,  14|          były w porządku utrzymane. Krzysztof Cedro zrzucił płaszcz z
 25  2,  14|            przytomny rodak, imć pan Krzysztof Cedro spotkawszy mię w ciężkiej
 26  2,  14|           Tak... - przedrzeźniał go Krzysztof, szybko chodząc po pokoju. -
 27  2,  14|       bibuły? - czepiał się jeszcze Krzysztof.~- A nie, owszem - i o motylicę
 28  2,  16|      Tymczasem na jesieni roku 1805 Krzysztof, posłuszny woli ojca, znowu
 29  2,  17|         rzekł do niego z pośpiechem Krzysztof drżącymi usty - gdzie stąpisz,
 30  2,  18|         zaklinam cię! - wołał swoje Krzysztof. - Skoro tylko wyjedziemy,
 31  2,  18|         ugorów, w żal sennych dróg. Krzysztof ściągnął cuglami konia i
 32  2,  18|         uboczu został rodzinny dom. Krzysztof raz tylko rzucił w jego
 33  2,  18|          rozwiewał między chmurami. Krzysztof stanął w strzemionach, poprawił
 34  2,  18|           była noga syna. Ujrzał go Krzysztof. Ręka wydelikacona, biała,
 35  2,  18|             cię... - miamlały usta.~Krzysztof puścił wodze wolnym, obłąkanym
 36  2,  18|     wszystko przepadło.~Ale z nagła Krzysztof się ocknął i dźwignął. Oczy
 37  2,  18|           miejsca i runęły naprzód. Krzysztof swojemu nie przestawał zadawać
 38  2,  19|         głowy wskazał coś w oddali. Krzysztof wytrzeszczył oczy, ale dla
 39  2,  20|         huczały nagie konary drzew. Krzysztof siedział zadumany z głową
 40  2,  20|          ustach. Coś do niego mówił Krzysztof. Nie mógł i nie chciał dosłyszeć
 41  2,  20|             ten bezcenny wizerunek!~Krzysztof znalazł na stoliczku również
 42  2,  20|            szczęśliwe czasy...~Wtem Krzysztof nie mógł wytrzymać i prawie
 43  2,  20|             oczy na ziemię i, kiedy Krzysztof bawił gospodynię grzeczną
 44  2,  20|       procedurę austriacką... rzekł Krzysztof ze swym bezwiednym dygiem.~-
 45  2,  20|  sąsiadowała druga" gdzie miał spać Krzysztof. Rafał rozebrał się i rzucił
 46  2,  21|            że zaczyna się ich epos. Krzysztof przyjął ten widok jako młodzieńczą
 47  2,  21|          będzie stracone, o świcie. Krzysztof, jeśli chce, niech idzie
 48  2,  21|             zębami.~Minęła północ i Krzysztof coraz częściej począł szukać
 49  2,  21|           dal. Zbliżył się do niego Krzysztof i rzekł:~- Bądź gotów.~Rafał
 50  2,  21|          tak znowu wiele... - rzekł Krzysztof ze złym uśmiechem. - Co
 51  2,  21|            klął na czym świat stoi. Krzysztof był już gotów.~- Gdzieżeś
 52  2,  21|        siadł na koźle i ujął lejce. Krzysztof stanął w tyle sanek jako
 53  2,  21|             tyłem do sanek, Rafał i Krzysztof zsunęli się ze swych miejsc
 54  2,  21|         siły, wśród potężnej pracy, Krzysztof zachwiał się na nogach.
 55  2,  21|    żołnierze, do stosownej nagrody.~Krzysztof słuchał uważnie. Wytrzeszczonymi
 56  2,  21|            Rafał parsknął śmiechem. Krzysztof patrzał na niego bezsilnymi
 57  2,  21|           za uszy ciągnę do wojska:~Krzysztof był już od dawna spokojny.
 58  2,  21|     furmankę nająć. Wtem ujrzał, że Krzysztof kozikiem pochwyconym ze
 59  2,  21|            lewe ramię. Wreszcie gdy Krzysztof wyrzucił z kieszeni wszystko,
 60  2,  21|              co masz zamiar czynić?~Krzysztof nie odpowiedział. Całe jego
 61  2,  21|             za ramię. Ale znienacka Krzysztof odtrącił go precz od siebie
 62  2,  22|             koni do Mysłowic? Kiedy Krzysztof nadszedł, już go przyjaźnie
 63  2,  22|          się prosić i tęgo zajadał. Krzysztof wypił kilka kieliszków wódki
 64  2,  22|           mruknął Rafał niechętnie.~Krzysztof, podobnie jak na początku
 65  2,  22|             i z wąsem co się zowie. Krzysztof, mówiący po francusku bez
 66  2,  22|    ćwiczenia. Pobiegli tam co tchu. Krzysztof teraz się dopiero ożywił.
 67  2,  22|          osobnego stoliczka Rafał i Krzysztof znaleźli się w kącie wobec
 68  2,  22|             Cedry i Olbromskiego...~Krzysztof, czerwony jak burak, wstał
 69  2,  22|     kompania.~Nastała chwila ciszy. Krzysztof podniósł głowę i rzekł śmiało:~-
 70  2,  22|           środka...~- Ale - ciągnął Krzysztof - nim ten toast wychylę
 71  2,  22|           przez Bóg żywy! - zawołał Krzysztof głosem twardym i nie znoszącym
 72  2,  22|        Pijemy jego zdrowie! - rzekł Krzysztof.~- Skoro wznosimy toasty -
 73  2,  23|            i upragnionej artylerii. Krzysztof nie miał ani grosza, gdyż
 74  2,  24| Wydelikacony kandydat na dyplomatę, Krzysztof Cedro, nauczył się wnet
 75  2,  24|         Aczkolwiek miał pocztowego, Krzysztof sam pilnował swego konia.
 76  2,  24|           pysku był miękki w miarę. Krzysztof jeszcze od Jarzymskiego
 77  2,  24|            czyli północnej, należał Krzysztof Cedro. W Toruniu był już
 78  3,  1 |            szefa szwadronu Chopina.~Krzysztof Cedro nie wyszedł ze swego
 79  3,  1 |        odwetowe ze strony polskiej. Krzysztof Cedro znalazł się w Kocie
 80  3,  1 |             szybko, jak się zaczął. Krzysztof pędził za innymi w mroku
 81  3,  1 |             Oddziałem, w którym się Krzysztof znajdował, dowodził rotmistrz
 82  3,  1 |            aż do chwili stanowczej. Krzysztof nie mógł zrozumieć nic a
 83  3,  1 |       milczeniu, jakoby zmartwiałe. Krzysztof Cedro słuchał tej wieści
 84  3,  1 |              w polu, w awangardzie. Krzysztof Cedro znalazł się w końcu
 85  3,  1 |         jednym widokiem łaskawszym.~Krzysztof Cedro w ciągu tych długich
 86  3,  1 |             wolno puszczał w drogę, Krzysztof poczynał żyć. Oddziały,
 87  3,  1 |        Karlomana Wielkiego - marzył Krzysztof. - Od Niemna za Ren, z dziedzin
 88  3,  1 |           Szlakiem Cesarza...~Nigdy Krzysztof Cesarza na oczy nie widział,
 89  3,  1 |            tam już być bujne trawy. Krzysztof Cedro, jako żołnierz władający
 90  3,  1 |            krew tylekroć zbroczyła.~Krzysztof stał na koniu. Olśniony
 91  3,  1 |          drwa i suchą mierzwę oślą. Krzysztof umieścił swego konia przy
 92  3,  1 |             portów i ujściach rzek.~Krzysztof Cedro stał sam jeden w ciemności
 93  3,  2 |            Ebru dla zajęcia Tudeli. Krzysztof musiał prowadzić swego konia
 94  3,  2 |      towarzyszów, a noc się zbliża, Krzysztof odpiął obergort czapraka,
 95  3,  2 |        doliną Ebru. W pewnej chwili Krzysztof zjadł kromkę chleba, którą
 96  3,  2 |       organach - i znowu milczenie.~Krzysztof wypoczął już i nabrał tchu.
 97  3,  2 |       zdecydował przywołany kapral. Krzysztof zbiegł po kilkunastu stopniach
 98  3,  2 |         ognie pełgały coraz żywiej. Krzysztof ociężałymi oczyma patrzał
 99  3,  2 |      zdobywcy... - pomyślał leniwie Krzysztof ziewając z całego serca.~
100  3,  2 |  przejmujący, zwilgły, trupi chłód. Krzysztof ,nie mógł wytrzymać. Złożył
101  3,  2 |           kielichy między pijących. Krzysztof grzał się i suszył, z dala
102  3,  2 |             zwarty tłum, spostrzegł Krzysztof owego starego proboszcza.
103  3,  2 |       zaprzeczał. Po wyrazie twarzy Krzysztof poznał, że został zrozumiany.
104  3,  2 |            kapę z czarnego aksamitu Krzysztof narzucił ją co tchu na ramiona
105  3,  2 |             ze czcią, w szufladach. Krzysztof mu nie przeszkadzał. Sam
106  3,  2 |          rąk żołnierza w kapie. Już Krzysztof zbliżył się do ołtarza,
107  3,  3 |      zatraceniem. Zapomniał już był Krzysztof liczby starć, bójek, pościgów
108  3,  3 |         wielekroć tłumy. Nieraz już Krzysztof prał w falach Ebra płótno
109  3,  3 |       patrzeć w nie długo... Nieraz Krzysztof Cedro zatrzymał konia i
110  3,  3 |             wolna.~Pod koniec lipca Krzysztof, jako znający język francuski,
111  3,  3 |      spędzać zatrudnionych chłopów.~Krzysztof porzucił konia i wyprawy,
112  3,  3 |            na przedmieście Arcabal. Krzysztof Cedru stał w baterii naprzeciwko
113  3,  3 |          ściany zasypywały od razu. Krzysztof znalazł się nad brzegiem
114  3,  3 |            ze słuchu, panie Cedro. ~Krzysztof ukłonił się po wojskowemu.~-
115  3,  3 |         przerwał rozmowę. Za chwilę Krzysztof siedział znowu na swym worku,
116  3,  3 |          jednej chwili wytchnienia.~Krzysztof Cedru znalazł się w ulicy
117  3,  3 |        wyłom, ku zakrętowi uliczki. Krzysztof uczynił za innymi, co kazano.
118  3,  3 |        nabity przez kamrata karabin Krzysztof uważnie zmierzył w to okno.
119  3,  3 |           owe schody ceglane. Kiedy Krzysztof wbiegał pierwszy na wąskie,
120  3,  3 |            wiedząc wcale, co czyni, Krzysztof w mgnieniu oka dźwignął
121  3,  3 |            że się wwierci w ziemię.~Krzysztof co prędzej chwycił ją za
122  3,  3 |           Chodźmy... - rzekł drugi.~Krzysztof obciągał na sobie kurtkę
123  3,  3 |            mogli prażyć!... - wołał Krzysztof.~- Co ty tam możesz wiedzieć,
124  3,  3 |     ostatnie ładunki nami wychodzą.~Krzysztof chwycił z jego rąk nabity
125  3,  3 |       korytarzach klasztornych. Gdy Krzysztof wszedł do głównego budynku,
126  3,  3 |             się jak gdyby w studni. Krzysztof był śmiertelnie strudzony.~
127  3,  3 |     niejednego człowieka... - rzekł Krzysztof, tępo patrząc mu w żywe
128  3,  3 |            koło, naprzód przedarli, Krzysztof zobaczył kilkadziesiąt nagich
129  3,  3 |             pana kapitana? - spytał Krzysztof.~- Są moi, są Francuzi.~-
130  3,  3 |         Podniósł lewą rękę umarłej. Krzysztof nachylił się... Zobaczył
131  3,  3 |            Afrykańskiego... - rzekł Krzysztof z łagodną ironią, zmierzając
132  3,  3 |     kompanią z tego domu wychodził.~Krzysztof dopadłszy głową posłania
133  3,  3 |        smutku szmerów lecącej wody. Krzysztof uczuł go niespodzianie.~
134  3,  3 |             jak drzwi bez zawias...~Krzysztof nie mógł już teraz przypomnieć
135  3,  3 |            jak niedźwiedź, o hasło. Krzysztof rzucił mu je nie patrząc
136  3,  3 |          Idąc od ogniska do ogniska Krzysztof wypowiadał jednym głosem
137  3,  3 |           szatą świadczyło o życiu.~Krzysztof wsunął dłoń między połowy
138  3,  3 |            o klęcznik...~Ocknął się Krzysztof z głębokiego zachwytu. Wydobyła
139  3,  3 |            raniła miękkie dłonie...~Krzysztof na palcach pobiegł balkonem
140  3,  4 |         gościńcu huczały i dudniły. Krzysztof leżał na wznak z oczyma
141  3,  4 |          okiennica złego nie wróży.~Krzysztof słyszał teraz zgrzytanie
142  3,  4 |             ruchome łóżko na ziemi. Krzysztof rozejrzał się na wsze strony
143  3,  4 |      miotają krzyk:~- Wiwat Cesarz!~Krzysztof podniósł się z legowiska.
144  3,  5 |            Wieczór się robił, kiedy Krzysztof docierał nareszcie do wsi
145  3,  5 |            wybiegli koledzy, i wnet Krzysztof jechał jak tryumfator wśród
146  3,  5 |        zwrzaskliwymi oznakami czci, Krzysztof posadzony został przy długim
147  3,  10|             sobie jego duszę... On, Krzysztof! Pomyślże tylko... On, Krzysztof!~
148  3,  10|    Krzysztof! Pomyślże tylko... On, Krzysztof!~
149  3,  14|            Biały płaszcz, który był Krzysztof przypadkowo zarzucił, zwracał
150  3,  14|      nigdzie śladu ludzkiego życia. Krzysztof tak doskonale poznał odległość
151  3,  14|    żelaznych drągów i ciosy kilofa. Krzysztof słuchał tego przez czas
152  3,  14|   zamajaczyło kilka ciemnych figur. Krzysztof wyciągnął zza pasa pistolet,
153  3,  14|         wznak z jękiem śmiertelnym. Krzysztof skoczył przez niego, tnąc
154  3,  14|         drugi zadawał razy okropne. Krzysztof czuł jego chrapliwy oddech
155  3,  14|      tarzali się po kamieniach. Raz Krzysztof był na wierzchu, drugi raz
156  3,  14|             trupów stał nieruchomo, Krzysztof wydarł się z rąk zbira.
157  3,  15|     zniszczeni od wichru i deszczu.~Krzysztof Cedro przez czas dosyć długi
158  3,  15|            barw, lilii i tulipanów, Krzysztof ocknął się, zażądał wyznaczenia
159  3,  15|              Wyprawami dowodził sam Krzysztof. Chodzili najczęściej gęsiego,
160  3,  15|         okolicą kapitan Wyganowski. Krzysztof miał przełamać niemałe trudności,
161  3,  15|            Cóż takiego? - śmiał się Krzysztof.~- Wyszedłem na lustrację
162  3,  15|        duszy.~- Dobrze - powiedział Krzysztof - spełnię to wszystko. A
163  3,  16|               Dymisja~Kilka dni już Krzysztof oczekiwał w Tortozie na
164  3,  16|          drugiego pułku zamordował.~Krzysztof skoczył jak pchnięty nożem.
165  3,  16|          pod stopami. Trup cuchnął.~Krzysztof wstał i wielkimi kroki poszedł
166  3,  16|             kurzawa dymu zasłoniła.~Krzysztof wrócił do przyjaciela. Wyciągnął
167  3,  17|             niemu z całej piersi: - Krzysztof! Krzysztof!~Podbiegli ku
168  3,  17|          całej piersi: - Krzysztof! Krzysztof!~Podbiegli ku sobie i padli
169  3,  17|            to znowu wielką wyprawę?~Krzysztof popatrzał na niego z ukosa
170  3,  18|    ramionami wzniesionymi ku górze. Krzysztof Cedro nie spuszczał z niego