Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |      mokrego śniegu runęła na jego ręce, twarz, kolbę i panewkę.
  2  1,  1 |           wyprostował się i wytarł ręce w śniegu.~- Wielmożny panie,
  3  1,  1 |           no, rozpal trochę ognia. Ręce mi zgrabiały.~Strzelec w
  4  1,  1 |         ognia i rozgrzewał nad nim ręce. Właśnie wtedy pan Nardzewski
  5  1,  1 |           i dwudziestego grosza na ręce egzaktora w Chęcinach, urodzonego
  6  1,  1 |    wszystkiego jakby w osłupieniu. Ręce jego bezwładnie leżały na
  7  1,  2 |           masyfu.~Pamiętał śliczne ręce w bufiastych rękawach ze
  8  1,  2 |       konia i tylko siłą wstrzymał ręce, żeby go nie objąć i ust
  9  1,  2 |           wąsa i z nagła klasnął w ręce. W mgnieniu oka drzwi się
 10  1,  2 |            kilka kieliszków wina w ręce jednego z sąsiadów, równie
 11  1,  2 |         bezwiednym ruchem ujął jej ręce, nachylił usta i dotknął
 12  1,  2 |             Po chwili uczuł w swej ręce dłoń panny Helenki. Oprzytomniał.
 13  1,  2 |          Widział głowy, rozrzucone ręce i nogi, poroztwierane usta,
 14  1,  3 |        toru, dokoła stłuczoną krę.~Ręce ich ustały, byli przemokli
 15  1,  3 |         kije z kolkami rozdzierały ręce, ale po długiej męczarni
 16  1,  3 |           Pan Filip narzucił na te ręce, ściśnięte do kupy jak gdyby
 17  1,  4 |       siadał w jej żłobie, splatał ręce na jej szyi, opierał czoło
 18  1,  5 |         potęgę i szał. Trzymając w ręce klucz od stajni Rafał pchnął
 19  1,  5 |         piersi, łasząc się, lizały ręce. Odpędził całą gromadę precz
 20  1,  5 |           kipi to wzburzone serce. Ręce pieściły nie dziewicze,
 21  1,  5 |      spotkała śmierć. I oto drogie ręce otoczyły jego szyję, ukochane,
 22  1,  5 |        krwi do głowy. Schylił się, ręce wsparł na łęku, nogi wyciągnął,
 23  1,  5 |     druzgotały mu piersi, ramiona, ręce - ciosy tego czarnego łba.
 24  1,  5 |            wrzask przeraźliwy, gdy ręce znalazły się w rozwartej
 25  1,  5 |         mrozem śmierci. Wtedy obie ręce wydarł z paszczy i zadał
 26  1,  5 |            błędną myślą, ścisnął w ręce żelazo i dźwignął się z
 27  1,  6 |       jakoby wodą zlał jego czoło, ręce i nogi. Przyszedł nań na
 28  1,  6 |      lecące na obłąkanych koniach. Ręce ich stały się grube, opuchłe
 29  1,  7 |        miotały przeraźliwe wyrazy, ręce ciskały w przechodzących,
 30  1,  7 |            Kapitan położył rękę na ręce Rafała i ścisnął ją mocno.
 31  1,  8 |            korzeniami. Sękate jego ręce okryte były dużymi plamami
 32  1,  8 |         kamieniu, podparł głowę na ręce i patrzał. On patrzał, on
 33  1,  8 |      smukły młodzieniec. Rzucił na ręce lokaja płócienny kitel i
 34  1,  8 |           Michcik wsunął pod niego ręce, wziął go jak niemowlę i
 35  1,  8 |             ale Rafał oderwał jego ręce. Uczuł w sobie nagle tak
 36  1,  10|          poprzednio, i ściskając w ręce garść dukatów w jedwabnej
 37  1,  11|         brzegu chwycił Michcika za ręce. Ale skazaniec odepchnął
 38  1,  14|           pionem czy tam laufrem w ręce pierwszego lepszego Berthier
 39  1,  15|  zaskoczony znienacka, z kartami w ręce, pragnąc co prędzej pozbyć
 40  1,  16|           interesem. Wnet ogorzał, ręce mu zgrubiały, fryzura ŕ
 41  1,  16|         swe niewidzialne, nieujęte ręce. Uczuł na sobie smugi jej
 42  1,  16|     opierając przechyloną głowę na ręce i patrząc w ziemię.~- Jakże
 43  1,  17|           przytłukła go jak wieża. Ręce i nogi leżały cięższe od
 44  1,  17|        wierzch straszliwe oczy, na ręce błądzące bezradnie po nagim
 45  1,  17|          na ich plecach i barkach. Ręce mdlały od wprowadzania łóż
 46  1,  17|  obezwładnionych po bruku. Wiązali ręce powalonym na ziemię. Oficerowie
 47  1,  17|           w błocie ulicznym, wiążą ręce i nogi. Ujrzeli wreszcie,
 48  1,  17|             ze skrwawioną szpadą w ręce, blady jak trup poszedł
 49  2,  1 |         odpowiedź nadeszła, ale na ręce starego Olbromskiego. Książę
 50  2,  1 |           wpijały się jak szpony w ręce i twarz Rafała, pragnąc
 51  2,  1 |      jakieś głupie słowa, zanurzać ręce po łokcie w garnkach kwaśnego
 52  2,  1 |     szewcami.~- Kazali mu zanurzać ręce po same łokcie w słojach
 53  2,  1 |       towarzysz i brat. Piję w twe ręce, bracie... jak ci na imię? -
 54  2,  1 |           imię? - Rafał.~- W twoje ręce, Rafał! Nasamprzód za tamtego,
 55  2,  1 |       Rafał zobaczył w nim potężne ręce, trzymające niby sztandar
 56  2,  1 |     przygodny wódz.~- Wziąć się za ręce, i w tył!~- Osaczą nas,
 57  2,  1 |       przejściami, wziąwszy się za ręce. Nie zatrzymali się wcześniej,
 58  2,  2 |        głowę rwało obok, stronami. Ręce drętwiały z ohydy, że się
 59  2,  2 |           w świątyni chwały,~Którą ręce świętej zgody~Dla dobra
 60  2,  2 |        powstawszy wyciągnęli prawe ręce ku obrazowi, Przewielebny
 61  2,  2 |      dokoła loży, trzymając ją pod ręce, po czym, umieszczona naprzeciwko
 62  2,  3 |           przed chwilą pchnął go w ręce dwu dozorców stojących obok,
 63  2,  3 |       otworze stołu i podali sobie ręce. Mistrz podał ręce Dozorcom,
 64  2,  3 |           sobie ręce. Mistrz podał ręce Dozorcom, ci Braciom służącym,
 65  2,  4 |           w świątyni chwały,~Którą ręce świętej zgody~Dla dobra
 66  2,  4 |        powstawszy wyciągnęli prawe ręce ku obrazowi, Przewielebny
 67  2,  4 |      dokoła loży, trzymając ją pod ręce, po czym, umieszczona naprzeciwko
 68  2,  5 |         włosy, ale za każdym razem ręce jej opadały bezwładnie i
 69  2,  5 |   Wyciągała ku ogrodowi stęsknione ręce i stęsknione usta, przycisnęła
 70  2,  5 |          powiew szczęścia. Złożyła ręce na piersiach, schyliła głowę...
 71  2,  5 |             Włosy jego głowy są na ręce mej obnażonej, a białe czoło
 72  2,  6 |           ją całą od stóp do szyi. Ręce leżały bezwładnie, splecione
 73  2,  6 |            piersiach, lecz drżało, ręce same się splotły i błogosławieństwo
 74  2,  6 |           Tak samo splotły się jej ręce i oczy zasłoniły powiekami.
 75  2,  7 |            powłoki ziemskie, przez ręce uściskiem zwarte przypominał,
 76  2,  8 |       piękne, że Helena załamywała ręce i płakała z zachwytu. Kiedy
 77  2,  8 |   straszliwie, zębami broniła, jak ręce zbója zdzierały z niej suknie,
 78  2,  9 |      cieńszym końcem podsunięta ku ręce, jesionowa maczuga z bulwami
 79  2,  9 |         mózg trawi ognisty wybuch. Ręce konwulsyjnie ścisnęły narzędzia
 80  2,  9 |            trupy! Po łokcie uwalać ręce w dymiącej krwi i pluć w
 81  2,  9 |        teraz ciężki jest jak głaz. Ręce jego, nogi, głowa, a osobliwie
 82  2,  9 |            zza pasa. Poczuł, że mu ręce skrępowano na plecach, łącząc
 83  2,  10|           z niezgłębionego odmętu. Ręce ma zimne jak woda, nogi
 84  2,  10|          zawył radośnie. Wyciągnął ręce do góry i rozprostował zgięty
 85  2,  10|            wyrzucając nogi. Splótł ręce i założył je na tył głowy...~-
 86  2,  10|           Ale przód ci łańcuski na ręce, na nogi włozyli, a do belki
 87  2,  11|        zgarbił. Splecione kurczowo ręce przycisnął do piersi. Z
 88  2,  12|          kolana podwinęła pod się, ręce wtuliła w zanadrze, okryła
 89  2,  12|       nędzny, że go tknąć nie chcą ręce niczyje. Trawa go ledwo-ledwo
 90  2,  13|              Śpi ślicznie, złożyła ręce...~Krzysztof z błazeńską
 91  2,  13|   ujrzawszy to widowisko wyciągnął ręce ku niebu i zawołał:~- Garus!
 92  2,  13|         znajdujących się po prawej ręce od wejścia. Były świeżo,
 93  2,  13|             splecione i zaciśnięte ręce zdawały się przytulać do
 94  2,  15|            objęło go za szyję niby ręce siostry, którą jedno i to
 95  2,  17|           dochodzące aż do omdleń. Ręce i nogi przeszywał ból, jakby
 96  2,  18|           Ramiona wzdrygały się, a ręce trzęsły jak od przypalania
 97  2,  18|      padnie za chwilę na ziemię. A ręce bezwiednymi ruchami usiłowały
 98  2,  18|          Schylił się pomału i ujął ręce dziada, jakby go obezwładniał,
 99  2,  18|          go obezwładniał, jakby te ręce bolesne i cudne chciał związać,
100  2,  19|        postacie. Trzy blade widma. Ręce ich związane w tył, szyje
101  2,  19|      pierwszemu z brzega rozwiązał ręce. Potem go ujął za ramię
102  2,  19|       skazańcowi z kolei rozwiązał ręce i sprowadził go ze schodów.~
103  2,  20|        zadumany z głową wspartą na ręce i oczyma zatopionymi w płomieniu
104  2,  21|      rękawiczki osłaniały obnażone ręce. Za przepaską, pod odsłonionymi
105  2,  21|           węgli, jej twarz, szyję, ręce. Ujrzał ją przed swoją duszą.
106  2,  21|        jeśli zechcesz... dam się w ręce dragonów. Grób zachowa tajemnicę...
107  2,  21|     oficera, który leciał mu przez ręce. Dragon stanął w strzemionach,
108  2,  21|           silnie każdego z nich za ręce i wciągnął do łodzi. Mruknął
109  2,  21|        jego padła do nóg zabitego, ręce kurczem objęły mokre, staplane
110  2,  22|            wódki, zwiesił głowę na ręce, oparł się całym ciałem
111  3,  1 |         jak własną duszę. Nasze go ręce pchają i niosą tam przecie,
112  3,  1 |          toczącą swe fale po lewej ręce odwiecznego traktu na Tartas
113  3,  1 |        kierunku na Irun. Po prawej ręce mieli wciąż jeszcze diuny,
114  3,  2 |           właśnie były przywiązane ręce woltyżera francuskiego w
115  3,  2 | szczegółowo rozpoznał wszystko. Te ręce związane kręcono, widać,
116  3,  2 |           w ciągu godzin wykręcane ręce, a nogi palone wolnym ogniem!~
117  3,  2 |          odwiedzionym pistoletem w ręce nasłuchiwał.~Cisza wokół
118  3,  2 |      ryczał z zachwytu i klaskał w ręce. Tamci, błaznujący, poustawiali
119  3,  3 |           w nim od tych rozmysłów, ręce się trzęsły. Z duszy jego
120  3,  3 |        nogi. Wyciągały się jeszcze ręce ściskające długie noże.~
121  3,  3 |          Szpadę obnażoną trzymał w ręce. Cedru rzucił na niego przekrwawionym
122  3,  3 |           bagnetu, szarpali zębami ręce i twarze żywych i umarłych,
123  3,  3 |         stamtąd buchał. Wziąwszy w ręce nabity przez kamrata karabin
124  3,  3 |        koło siebie. Oto zaczęły te ręce obciskać suknię na lędźwiach,
125  3,  3 |          jak szczenię, kąsającą mu ręce, aż do drzwi. Rozwarł je
126  3,  3 |            z drugiego... Ani mowy! Ręce rozkrzyżowane i, zda się,
127  3,  3 |           się, prostował, wyciągał ręce, kładł czapkę. Skoro stanął
128  3,  3 |          grupy, zobaczył na prawej ręce niewielkie drzwi, prowadzące
129  3,  3 |       stopy, jak, kajdany ściskała ręce.~Zadawał sobie pytanie,
130  3,  3 |            leżała młoda zakonnica. Ręce jej były złożone pobożnie
131  3,  3 |            zimnym truchłem, nogi i ręce już zesztywniały, ale twarz
132  3,  3 |          rozjuszone psy. Nagie ich ręce, kolana, lędźwie, brzuchy,
133  3,  3 |           Szept w nim, klaskanie w ręce, podrygi, rżenie, poszczekiwanie
134  3,  3 |         ciała zabite i zimne. Gołe ręce spod płachty krwią utłuszczonej
135  3,  3 |       Piotra, zostawiała na prawej ręce katedrę del Seo, na lewej
136  3,  3 |      Wszczepił mu we włosy koślawe ręce swoje krzyk obijający się
137  3,  3 |        rozwarte usta, porozrzucane ręce i nogi, w trwodze i męczarni
138  3,  3 |         Wysoko przytroczył szablę. Ręce miał wyciągnięte, żeby zwiewny
139  3,  3 |           jego piersiach, że wonne ręce oplatają mu szyję. Łkały
140  3,  3 |     bezsenne białe róże. Same jego ręce zanurzyły się w krzew mokry,
141  3,  3 |         stuk w ścianę. Wyciągnięte ręce dotykały murów śliskich
142  3,  3 |       spracowanej głowy. Bezwładne ręce leżały na kolanach. Można
143  3,  3 |       zakonnik zwiesiwszy głowę na ręce wsparte o klęcznik...~Ocknął
144  3,  6 |     Prędzej, niż słowo rzec, prawe ręce zsunęły się po drzewcach
145  3,  6 |          galonowaną i trzymał ją w ręce.~Wznosząc wysoko łojową
146  3,  6 |     generał zacierając siarczyście ręce.~Po chwili dodał:~- Trafił
147  3,  6 |      oczyma jego po prawej i lewej ręce rozwierały się dwie niziny:
148  3,  6 |           cieniu...~Zwiesił głowę. Ręce oparł na kuli. Mgły snują
149  3,  6 |            Każdemu polecono mieć w ręce rydel, łopatę, widły, siekierę.~
150  3,  6 |        przeniósł go w wyciągniętej ręce o cztery cale przy końcu
151  3,  6 |         Nadaremnie z gołą szpadą w ręce parł ich swym koniem Godebski...~
152  3,  8 |            papier, który trzymał w ręce. Generałowie milczeli, ale
153  3,  9 |            za drzewami, wyciągając ręce.~Przez krótkie chwile mniemał,
154  3,  10|        nabiegły krwią. Nie drgnęły ręce, ozdobnie złożone na poręczach,
155  3,  11|            pożaru... Ktoś podłożył ręce pod głowę Rafała, dźwignął
156  3,  12|        ujrzeli wyciągnięte z ganku ręce.~Wypadli z podwórza olbrzymimi
157  3,  13|          Katarzyny, która trzyma w ręce koło swego męczeństwa i
158  3,  13|               Na piersiach złożone ręce. Oczy nieruchome... Bolesne,
159  3,  13|    zmasakrowana, ramiona, piersi i ręce pocięte. Ale naokół, w pustych
160  3,  13|             Trup już był ostygł. W ręce ściskał jeszcze swój cudnie
161  3,  14|            dalszy widok. Na prawej ręce, dookoła klasztoru Świętego
162  3,  14|      nieświadomie. Musiał wyciągać ręce pragnąc dotknąć murów po
163  3,  14|            Walił się na kolana, na ręce, zrywał i odskakiwał od
164  3,  14|        ubrania targając je kęsami, ręce jak żelazne kły szukały
165  3,  15|        murów, przerzucać przez nie ręce swoje, gdy z ziemi pełnej .
166  3,  15|       przyniesie.~Mówiąc to wsparł ręce na ramionach Cedry i uśmiechał
167  3,  16|       koszulę przez głowę zostawił ręce trupa wyprostowane w górę.
168  3,  16|      wyprostowane w górę. Te nagie ręce, bezbronne i bezsilne, ciśnięte,
169  3,  16|            tam zwłoki. Wyciągnięte ręce skrzyżował na piersiach.