Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             wyrazy płyną do niego z piersi. To .bezlitosne światło
  2  1,  1 |   wierzchowe jak diabły, ryngraf na piersi, i sam odwiózł do chorągwi
  3  1,  1 |             owiewał. Co pewien czas piersi jego jęk wstrząsał, a wargi
  4  1,  2 |       rozkosznie ściskającej stan i piersi, potoczystej, z ogonem i
  5  1,  2 |             okrzyk wyrwał się z jej piersi. Odsunęła go w zdumieniu
  6  1,  3 |          nieswoim, surowym, z głębi piersi.~Złomy lodu płynęły szybko
  7  1,  3 |         Rafałowi do gardła. Twarzy, piersi, rąk jego dotknęło coś,
  8  1,  3 |            bałwan wodny pchnął go w piersi i dokądś odtrącił.~Cedro
  9  1,  3 |          jego rozmyślań i spadał na piersi jak cios kamiennej kuli.
 10  1,  3 |         Filipa i głęboko wciągnął w piersi powietrze.~Pan Filip był
 11  1,  4 |           ich mięśnie wystawały nad piersi, a muskuły udowe podkasane
 12  1,  5 |       zaczęło z wolna wysuwać się z piersi, wysuwać jak dusza. Został
 13  1,  5 |            łańcuchów. Skakały mu na piersi, łasząc się, lizały ręce.
 14  1,  5 |        szczęśliwa, krzyk ze wzdętej piersi i całej gardzieli. Śnieg
 15  1,  5 |      śliczną twarz, odkrytą szyję i piersi. Miała wrzuconą na ramiona
 16  1,  5 |       kożuszka i przywarł ustami do piersi odkrytych. Usunęła natrętną
 17  1,  5 |             złamała i przytuliła do piersi. Przygarnął ją ze czcią,
 18  1,  5 |       Przywierał ustami do stromych piersi i w oczarowaniu miłosnym
 19  1,  5 |       brnęła przez dawne śniegi, do piersi jej sięgające. Nogi jej
 20  1,  5 |           zimne skręty żmii. Wnet z piersi jego wylatywał krzyk martwiejący
 21  1,  5 |      obuchem siekiery druzgotały mu piersi, ramiona, ręce - ciosy tego
 22  1,  5 |             cztery nogi wszczepił w piersi Rafała. Pazury zdarły w
 23  1,  5 |    mlaszczącym pyskiem źre dostojne piersi. Nie miał odwagi wstać.
 24  1,  5 |              z krzykiem chwytając w piersi powietrze. Brnął potykając
 25  1,  5 |             poczuł i spostrzegł, że piersi jego są nagie i że są jedną
 26  1,  5 |            jęzorami oplata żebra. Z piersi wyrasta jarząb. Gruby pień
 27  1,  5 |             otwierały się rany jego piersi i skrzepła, zastygła krew
 28  1,  6 |         śmiechem skoczył na siodło. Piersi mu pękały od szalonego tchu
 29  1,  7 |        niezwalczony, nerwowy płacz. Piersi jego rozrywał ból fizyczny,
 30  1,  7 |             szlochanie rozsadzające piersi albo z całej siły woli krzywił
 31  1,  7 |           was będzie łkanie naszych piersi, w was bicie serc, w was
 32  1,  7 |        dziwnego doznał ściśnienia w piersi. Patrzał w te okna, których
 33  1,  7 |            Kapitan przycisnął go do piersi i bez słowa, długo całował
 34  1,  8 |           symptoma to bicie krwi do piersi, do gardła, z czego częste
 35  1,  8 |          jakby mu wilk rozszarpywał piersi i wydzierał serce.~- Niech
 36  1,  8 |            łkać i stękać. Bił się w piersi twardą pięścią żołnierską.
 37  1,  8 |          ołowiu zwaliły się na moje piersi, a ognie zapłonęły we włosach,
 38  1,  8 |          obrócił. Tyś włożył w jego piersi męstwo nadludzkie, na jego
 39  1,  8 |           bytowanie Twoje.~Wyrwij z piersi przebiegłe zwątpienie i
 40  1,  10|          Śmiech podnosił się z jego piersi, śmiech przemądrzały i bezlitosny.
 41  1,  10|    wpychając sobie ohydną wzgardę w piersi, gdy wtem drzwi boczne uchyliły
 42  1,  11|        chciwych ustach, a ramiona i piersi na piersiach...~Ale z nagła
 43  1,  12|      każdego oddziału nożem padał w piersi i utykał w sercu. Oto idą
 44  1,  12|          bary. Rzucony na ziemię, z piersi przyduszonej kolanami, ze
 45  1,  13|          zadrżało. Śmiech buchnął z piersi. Wodził oczyma po ubraniach,
 46  1,  15|  przyniesione uczucie ocknęło się w piersi. Zdarzało się, że szedł
 47  1,  17|            głowę, na ciemię jej, na piersi i na ramiona. Tymczasem
 48  1,  17|       Czyjeż oczy wyleją łzę? Czyje piersi westchną? W mrok się rozpraszał
 49  1,  17|     urwanych. Przycisnął płaszcz do piersi i wśród wzmagającej się
 50  1,  17|   zgrabiałymi palcami przyciskał do piersi, coraz mocniej, coraz trwożliwiej,
 51  1,  17|           Kilkakroć skakały na jego piersi pociski przeraźliwe. Uderzały
 52  1,  17|       przezsennym jękiem, którego z piersi nie można wyrzucić, uciekał
 53  1,  17|         rzygającą z ran krwią zlane piersi i gęby, wyszczerzone zębce,
 54  1,  17|           ze wzgardą cisnął mu ją w piersi.~Wołano z szeregów:~- Zdrajco!~-
 55  2,  1 |              przyciskając dłonie do piersi.~- Mój przyjaciel. Ja prowadzę.
 56  2,  2 |        ukłuć bezsilnego żalu kąsały piersi jak nocne komary błotnistej
 57  2,  2 |          się odtrącić ani zedrzeć z piersi. Zimny pot osiadł kroplami
 58  2,  2 |             z chorobą o całe bary i piersi, jakoby zapasy siły z siłą.
 59  2,  2 |   błogosławieństwo, jak mówi Pismo, piersi i żywota, a ona krekorze
 60  2,  2 |       ramiona śnieżnej białości, na piersi obnażone. Spod zasłony widać
 61  2,  2 |            cudne, prawie odsłonione piersi oddychały głęboko. Kiedy
 62  2,  3 |             przed nim i dotyka jego piersi końcem szpady. Głos tak
 63  2,  3 |    przytknął ostrze cyrkla do lewej piersi nowego ucznia i mówił po
 64  2,  3 |   komenderował:~- Strzelba do lewej piersi, do prawej, do środka piersi,
 65  2,  3 |        piersi, do prawej, do środka piersi, dwa razy uczynić trójkąt!~
 66  2,  4 |       ramiona śnieżnej białości, na piersi obnażone. Spod zasłony widać
 67  2,  4 |            cudne, prawie odsłonione piersi oddychały głęboko. Kiedy
 68  2,  5 |         miłość dałabym sobie wyrwać piersi, a za to, żeby w głuche
 69  2,  6 |           należąca, wydarta z głębi piersi, że jak skamieniały nie
 70  2,  7 |            kochają. Przyciskając do piersi schudłe w miłości ciało,
 71  2,  7 |       człowiek bije samego siebie w piersi i głowę. Gaje kosodrzewiny
 72  2,  7 |         jego wybuchów płynęły z jej piersi tak samo jak owe śliczne
 73  2,  8 |          imion, wyrzucali zarazem z piersi błogosławieństwo nieba i
 74  2,  8 |            w dole, błogosławieństwo piersi i żywota. Nie byli w stanie
 75  2,  8 |             żelaza, rozdzierał jego piersi i gardło, głowa, siepiąc
 76  2,  9 |            wschodem słońca. Wtedy z piersi wydarł się głos, równie
 77  2,  9 |    westchnienia wyrywały się z jego piersi, uczuł w sercu i w mózgu,
 78  2,  9 |        kamienny świat krzyk z całej piersi. Na wschód, na zachód, na
 79  2,  9 |          ludzi. Ludzi! Wbijać w ich piersi ostry sztylet, miażdżyć
 80  2,  10|              Głowa leniwo zwisła na piersi, włosy zsunęły się na czoło
 81  2,  10|            kolana swe wgniotła mu w piersi. Był jak kamień na drodze,
 82  2,  10|          zimowa, nie burzyło wiązań piersi,, nie szarpało się jak niewolnik
 83  2,  10|             migała to tu, to tam. Z piersi wypadał obłąkany krzyk,
 84  2,  11|             w słowie, rozpierała mu piersi. Rzekł wreszcie:~- Jakże
 85  2,  11|         kurczowo ręce przycisnął do piersi. Z niewidocznych oczu jego
 86  2,  12|             do tej nędzy zbudziła w piersi Rafała wybuch postanowienia.
 87  2,  13|          Rzeźwo serce uderzyło mu w piersi, ale wnet je zdławiły wspomnienia...
 88  2,  13|       szambelańskiego, wydrzyj mi z piersi serce hrabiowskie...~- Krzyś,
 89  2,  13|        głowę niejasnym udręczeniem, piersi szlochaniem, których opanować
 90  2,  13|            ku niemu, ku gościowi. Z piersi dziewiczej płynęła coraz
 91  2,  15|            kamieniu. Czasami z jego piersi wydzierało się westchnienie -
 92  2,  15|            kępy olszowe. Wciągnął w piersi wilgotny zapach i nasłuchiwał
 93  2,  16|           na krzyż przecinające ich piersi, były uciarane w bagnie,
 94  2,  17|          krzyż przewieszonymi przez piersi, prostego i w średnim jeszcze
 95  2,  17|          ładownica, biały pas przez piersi - i na mustrę. He, szelmy!
 96  2,  17|         szalupy. Rozpacz tłukła nam piersi jak ona burza... Bo burza
 97  2,  17|          Niejednego bałwan huknął w piersi i połknął pianami na wieki
 98  2,  17|             pędzi, jakoby ci Murzyn piersi zgniótł kolanami. Już po
 99  2,  18|            i z jękiem przycisną) do piersi. Głowy ich zetknęły się,
100  2,  19| opustoszałymi placami, w zdławionej piersi miasta, rozległ się samotny,
101  2,  20|         Niezwykły ciężar uciskał mu piersi. Spuścił oczy na ziemię
102  2,  20|           pierwiastkowym płynęła do piersi wonnymi falami nieprzezwyciężona
103  2,  20|         stare lata muszę; jeśli nie piersi, to pleców nadstawiać pod
104  2,  20|       odtrąceniem, przycisnąć ją do piersi i złote włosy mieć sekundę
105  2,  21|            znowu. Odkryte ramiona i piersi, włosy przetykane perłami
106  2,  21|   uśmiechnięte usta, słuchać, jak w piersi serce łomoce... Jak teraz...~-
107  2,  21|       naprzód, charcząc i ciągnąc w piersi powietrze, aż runął na dziób
108  2,  24|          głęboka rozpacz buchnęły w piersi jeźdźca. Miał jeszcze w
109  2,  24|            i w bój! Rafał co tchu w piersi szarpnął rękę, wydarł się,
110  3,  1 |            srebrne, ładownicę przez piersi. Czapraki na siodłach mają
111  3,  1 |       mgliste zamiary, wypełniła mu piersi. Uczucie męstwa przejęło
112  3,  1 |          nagle w zdumieniu. Od jego piersi spadała pionowa ściana,
113  3,  1 |    nadbrzeżnymi wantami, rozszarpią piersi swe o kły samotnych szkopułów,
114  3,  2 |        uśmiechu pyska.~Pchnęła go w piersi ta niespodziana przeszkoda
115  3,  2 |    dopędzało. Krzyk wydzierał się z piersi, ale go wola dusiła w gardle.
116  3,  2 |             przyłożył mu karabin do piersi. Sam ledwie mógł wykrztusić
117  3,  2 |             z płaczem jął bić się w piersi, przysięgać na świętości
118  3,  3 |    zwierzęta. Rzygnęła z przebitych piersi krew. Wał trupów zagrodził
119  3,  3 |             sztuki pierwsze głowy i piersi. Jasna krew strugą ściekała
120  3,  3 |              Konając od stu w jedne piersi pchnięć bagnetu, szarpali
121  3,  3 |             znaleźli się pierś przy piersi, z rękoma wzniesionymi do
122  3,  3 |           zadał uderzenie w jęczące piersi. Bagnet przebił wszystko
123  3,  3 |            puściła. Wtedy co tchu w piersi zaczął wołać:~- Ratunku!
124  3,  3 |        pomoc! Na pomoc!~Dokoła jego piersi, głowy, szyi - ruch rąk,
125  3,  3 |            szepnął chwytając dech w piersi. W tej samej chwili, nie
126  3,  3 |              że widok ich dźwigał z piersi przemocą westchnienie.~Woltyżerowie
127  3,  3 |             otwarta, wstrętne nagie piersi szybko dychały. Wał, toczący
128  3,  3 |       bagnetami, twarze zmiażdżono, piersi złamano obcasami. Wiązani
129  3,  3 |         wszechwładzy serca, z całej piersi wołał w przestwór słowami
130  3,  3 |           za rękę. Przycisnął ją do piersi nie wiedząc, że to uczynił.
131  3,  3 |          jeszcze tchnienie uroczych piersi pod czarną szatą świadczyło
132  3,  4 |      dalekiej przeszłości, jak to w piersi tworzy się nagle a niespodziewanie
133  3,  4 |     przyjacielu... Tyż to obejmiesz piersi moje, kamieniu? Tyż to ostatnia
134  3,  4 |      męskich, zdrowych żołnierskich piersi grzmi niby dźwięczny strzał
135  3,  6 |       szereg schylił lance grotem w piersi wroga, drzewca na pół łokcia
136  3,  6 |           oficerowie. Wielki dech w piersi...~Świsnęły oficerskie szable,
137  3,  6 |     wrzynały się między jeźdźców, a piersi rumaków naparły w galopie
138  3,  6 |          pchnął go wtedy sztychem w piersi. Ostrze zaorało po kości
139  3,  6 |     opatrzono ranę naprędce. Była w piersi i w boku. Szła z dołu pod
140  3,  6 |         Zraniona duma szarpie się w piersi Rafała. Buchają niczym niezatamowane
141  3,  6 |          parowie i ma wszczepione w piersi jego pazury.~Słyszał głos
142  3,  6 |             sadzy. Odsapnął z głębi piersi. Strzepnął palcami. Była
143  3,  6 |             dźwigać śpiże co tchu w piersi a siły w ramionach.~Po wielkim
144  3,  7 |         bluznęła z tysiąca kilkuset piersi na drodze raszyńskiej -
145  3,  9 |       wilczymi nozdrzami do mściwej piersi, rzuciła się nań wspomnienie.
146  3,  9 |          rozwalił mu głowę, przebił piersi, brzuch, boki, plecy...
147  3,  11|         brzega draba między oczy, w piersi drugiego. Targnął się z
148  3,  11|            oczy. Pękały mu zduszone piersi. Piorunem leciała myśl szukając
149  3,  11|            chwycił Sokolnickiego za piersi, krzycząc, żeby kazał zaprzestać.
150  3,  11|         sekcyjny pchnął go szpadą w piersi. Żołnierze odtrącili rozszalałego
151  3,  12|          usta... Szlocha starzec na piersi synowskiej jak dziecko...~
152  3,  12|       drugiej... Obiedwie przycisną piersi ciężko dyszące. Usta szepcą
153  3,  13|              Blady, ze zwieszoną na piersi głową, usta sobie stułą
154  3,  13|             żelaznymi obcęgi ściska piersi, gdy wchodzą tłumem szumnym
155  3,  13|         była zmasakrowana, ramiona, piersi i ręce pocięte. Ale naokół,
156  3,  14|        przystawiwszy lufę niemal do piersi człowieka, który go chwytał
157  3,  14|          rzutem, chcąc zadać cios w piersi. Obadwaj runęli na ziemię.
158  3,  14|         słabszego. Hiszpan nabrał w piersi tchu i rzucił się pierwszy
159  3,  17|             huknie ku niemu z całej piersi: - Krzysztof! Krzysztof!~