Tom, Rozdzial

2501  2,  2 |                       Jednego z nich wcisnął w garść lokajowi, którego
2502  2,  2 |                      garść lokajowi, którego w przedsionku zdybał, i kazało
2503  2,  2 |                    jaką bądź cenę przepędzić w samotności, nie słyszeć
2504  2,  2 |                     go z życzliwymi ruchami. W pokoju, gdzie Rafał pierwszą
2505  2,  2 |           wdzięczność. Był oto nareszcie sam w cichym i poważnym miejscu.
2506  2,  2 |                   tchu rozebrał się, zakopał w pościeli i miał zamiar zdmuchnąć
2507  2,  2 |                      świecę, uczuł się znowu w mocy niezwyciężonego wstrętu.
2508  2,  2 |                     przyszłość, nerwowo grał w karty, wykonywał w marzeniu
2509  2,  2 |                      grał w karty, wykonywał w marzeniu bohaterskie napady
2510  2,  2 |                  marzeniu bohaterskie napady w gronie elegantów pierwszej
2511  2,  2 |                 głowa. To było właśnie samo, w osobie swojej -złe. Coś
2512  2,  2 |                      Głowonóg przemienił się w kobiecego trupa, w rozdęte,
2513  2,  2 |            przemienił się w kobiecego trupa, w rozdęte, opuchłe, śliskie
2514  2,  2 |                     wygniłe oczy wlepiły się w je-go sen, i dawno struchlałe
2515  2,  2 |               przywarły do jego ust. Słyszał w głębi swej duszy przemierzły
2516  2,  2 |                 miłosny...~Obudził się późno w nocy i usiadł na pościeli,
2517  2,  2 |                   jak drży ziemia, gdy burza w dal i noc uchodząca grzmi
2518  2,  2 |                 spłynął i obmył twarz skrytą w dłoniach. I tak już prawie
2519  2,  2 |                   pomsty, zbrodni, zdychania w hańbie. Co kiedykolwiek
2520  2,  2 |                  rozum, zdawało się, nie był w stanie objąć i zmieścić
2521  2,  2 |                      stanie objąć i zmieścić w sobie.~Nazajutrz wstał z
2522  2,  2 |              wielkich rozmiarów, oprawionymi w białą skórę. Gdy Rafał wszedł,
2523  2,  2 |                   się wzruszonym. Tylko dziś w daleko większej mierze...~-
2524  2,  2 |                 możność szybszego dociekania w Augustynie... - szepnął
2525  2,  2 |                     tu wcale i nigdy. Nikogo w Warszawie nie zna. Wszak
2526  2,  2 |                       Takeś mi wasze donosił w liście?~- Tak, donosiłem....~
2527  2,  2 |                     dostąpił. Tak sądzę, tak w głębi serca mniemam. Nigdy
2528  2,  2 |                    Jestem żołnierzem... Mieć w ręku swych możność wyprowadzania
2529  2,  2 |                    tak tajemniczego, cudnego w swej budowie, w swym życiu
2530  2,  2 |                      cudnego w swej budowie, w swym życiu i śmierci, jak
2531  2,  2 |                     objawia się bardziej niż w dojrzewaniu ziarna, w rodzeniu
2532  2,  2 |                    niż w dojrzewaniu ziarna, w rodzeniu się traw na łące,
2533  2,  2 |               przygrzeje słońce wiosenne - i w umieraniu ostatniego potrawu,
2534  2,  2 |                     na niej trzęsą się i raz w raz polśniewają, a mech
2535  2,  2 |                     rzekł Rafał ze drżeniem.~W myśli jego jak żywa stanęła
2536  2,  2 |                    obszedł go dookoła.~- Już w duchu dawnych, mgłą czasu
2537  2,  2 |                      kielich swój kształtuje w mrokach nocy, przed zimnym
2538  2,  2 |                  wszystkich na ziemi roślin. W ziarnie ustaje twórczość
2539  2,  2 |          najciekawsze, o jej uroczystościach w Eleuzis, że często - może
2540  2,  2 |                      mrocznych i dżdżystych, w których ciągu ziarno leży
2541  2,  2 |                     ciągu ziarno leży ukryte w gruncie. Persefona przebywa
2542  2,  2 |                   radosny anodos. Niewolnica w pełnym blasku piękności
2543  2,  2 |                 kwiatem i nowe rodzi ziarna. W Eleuzis oddawano cześć tej
2544  2,  2 |                     kształtów przy brzmieniu w tej samej chwili słów uroczystych,
2545  2,  2 |                   obecności Rafała. - Niesie w ręku swych dwie pochodnie,
2546  2,  2 |          oczyszczającej siły ognia. Spoczywa w Eleuzis i łamie długotrwały
2547  2,  2 |                      profanów. Z pochodniami w ręku zwiedzają miejsca boleści
2548  2,  2 |                  mówił z wolna, topiąc wzrok w oczach księcia.~Obaj siedzieli
2549  2,  2 |                      wygładzał niecierpliwie w ręku kartę wielkiej książki,
2550  2,  2 |         uszczęśliwiony, że nareszcie zyskuje w tym towarzystwie jakąś wyraźną
2551  2,  2 |             towarzystwie jakąś wyraźną rolę. W tej samej chwili książę
2552  2,  2 |                    się duch ludzkości, gdzie w bezgranicznym odosobnieniu
2553  2,  2 |                      pustelnik, gdzie Antoni w świętych marzeniach wyhodował
2554  2,  2 |                    tylko od własnego ciężaru w ziemię wrasta. Oto wszystko.
2555  2,  2 |                   jeszcze wzruszyć mnie jest w stanie, to wiosna. Gdy -
2556  2,  2 |                        jak mówi stary Hezjod w Dniach i pracach - "w liściach
2557  2,  2 |                 Hezjod w Dniach i pracach - "w liściach dębu pierwsza kukułka
2558  2,  2 |                      zanurzmy wszystek umysł w ten potężny widok, gdy Fortunatus,
2559  2,  2 |                     zdania świętego stoją mi w pamięci, jakby promieniami
2560  2,  2 |                   nie dwaj ludzie mocują się w słowie, nie dwaj kapłani,
2561  2,  2 |                  przezroczystej jako krynica w górach, twierdzi, że złe
2562  2,  2 |                twierdzi, że złe urodziło się w człowieku z jego wolnej
2563  2,  2 |                       gdzie ze swej pieczary w ciągu wielu lat wpatrywał
2564  2,  2 |                      wielu lat wpatrywał się w niebiosa, gdzie przez szereg
2565  2,  2 |                      przez szereg dni i nocy w samotności rozważał, ośmiela
2566  2,  2 |                   Wyznaje, że jest zwalczony w słowie. Zarazem wszakże
2567  2,  2 |                       że nie jest przekonany w duchu i do katolików się
2568  2,  2 |                   jadła - żyją wiecznie.~Oto w zwątpieniu stokrotnym, tysiąckroć
2569  2,  2 |                    się na pustynię, by znowu w samotności żgać, podniecać
2570  2,  2 |                    nie ulitować nad nim, gdy w ciemnej nocy spogląda na
2571  2,  2 |                    okrytą i źrenicą wlepioną w niebiosa usiłuje zobaczyć
2572  2,  2 |                      słońce aż do śmierci, a w nocy udręcza zimno, za którym
2573  2,  2 |            zwierzęcego trupa i zaszczepia ją w ciało dzieciątka, które
2574  2,  2 |                     losem człowieka, a ginie w niej słabszy i lepszy. W
2575  2,  2 |                     w niej słabszy i lepszy. W sobie samym ma żywioły nieznane,
2576  2,  2 |                   większego mozołu niż palma w szczerej puszczy, a jeden
2577  2,  2 |                         Gdzież wzrok obróci? W dziecinne lata... Tam, dokąd
2578  2,  2 |                      i z łona matki. Spojrzy w idącą bezlitośnie starość
2579  2,  2 |                wpatruje się ze swej pieczary w najwyższą potęgę ziemi,
2580  2,  2 |                      najwyższą potęgę ziemi, w najzawilszą sprawę świata,
2581  2,  2 |                   najzawilszą sprawę świata, w sprawę odrodzenia rodu ludzkiego.
2582  2,  2 |                      wszego żywota, napisany w chwili poczęcia ziemi między
2583  2,  2 |                 przemyślał wszystko. Widział w dumaniu szczęśliwego ojca,
2584  2,  2 |                      los dał kości twarde, a w nich niepożyty szpik. Widział
2585  2,  2 |                   doczekał siwizny syna, jak w nim po wtóre przeżył dojrzały
2586  2,  2 |                      dojrzały żywot, zamknął w pamięci ogrom zdarzeń, od
2587  2,  2 |                    gdy się doczekał wnuka, i w jego szczebiocie trzeci
2588  2,  2 |                 Widział go wreszcie zaszłego w lata, w głęboką, "dobrą",
2589  2,  2 |                    wreszcie zaszłego w lata, w głęboką, "dobrą", jak mówi
2590  2,  2 |                 gliną i piachem bez imienia, w który wrastają korzeniami
2591  2,  2 |               szumiące drzewa. Z niego idzie w gruby śniat, w tęgie konary
2592  2,  2 |                   niego idzie w gruby śniat, w tęgie konary i w owe gibkie
2593  2,  2 |                      śniat, w tęgie konary i w owe gibkie gałęzie, w lotne,
2594  2,  2 |                      i w owe gibkie gałęzie, w lotne, poświstne za każdym
2595  2,  2 |                żywota... Widział go, gdy się w głuchej tajemnicy przed
2596  2,  2 |                  chętnie marzył o wypoczynku w śmierci, nad którym unaszać
2597  2,  2 |                 krzywdy, widziane i przeżyte w ciągu ubiegłych lat. Wdycha
2598  2,  2 |                      do ust jasne czółeczko, w którym przeglądają się myśli
2599  2,  2 |                 kiedy stoi nad tonią jeziora w górach, do kości piersiowych
2600  2,  2 |                    żył swoich, wtulić całego w serce rozszarpane od boleści
2601  2,  2 |                   boleści i z nim razem ujść w zaświaty, na pagórki wieczności.
2602  2,  2 |                  gędzioli wesoło jak ptaszek w wiosenne rano, pyta się
2603  2,  2 |              jedynaka, jako ów Hektor, który w szyszaku bojowym, syna drogiego
2604  2,  2 |                    Puścić samotne chłopiątko w świat owładnięty przez krokodyle
2605  2,  2 |               krokodyle i skorpiony, na ląd, w który uderza niespodziane
2606  2,  2 |                  Myśleć, że czystymi oczyma, w których zamknięty jest firmament
2607  2,  2 |                    gromady...~Oto powiedział w duchu swym Fortunatus, że
2608  2,  2 |                     Sam wyniesie ducha swego w pustyni ponad ludzie, jedynego
2609  2,  2 |                   rozmowa, chociaż półgłosem w jego obecności prowadzona,
2610  2,  2 |                      skierowane do wewnątrz. W pewnej chwili oczy te ożywiły
2611  2,  2 |                       że wygodniej ci będzie w pokoju, który jest obok.~
2612  2,  2 |                    na prost niego sunęła się w dół stara grabowa aleja.
2613  2,  2 |                     przymknął drzwi i usiadł w fotelu. Skoro tylko poczuł,
2614  2,  2 |                     że jest sam, zaraz upadł w łoże duchowego lenistwa,
2615  2,  2 |                 przesunęła się utajona żądza w czystej swojej postaci,
2616  2,  2 |          Jarzymskiego. Nic to, że przychodzi w nocy obmierzłe uczucie złego...~
2617  2,  2 |                     niż przewidywał. Nawykły w szkołach do zagadnień sofistycznych,
2618  2,  2 |                     satysfakcji wciągnął się w przedziwną dysputę św. Augustyna
2619  2,  2 |                 wbrew woli, pogrążony został w surowe studia źródeł do
2620  2,  2 |                      rozkoszą to tu, to tam, w różnych miejscach tekstu
2621  2,  2 |               pisaniem wymykał się wieczorem w sekrecie do Jarzymka. Grał
2622  2,  2 |               składki (z pieniędzy wygranych w karty) i z wolna zyskiwał
2623  2,  2 |                    rola przygodna, jak urząd w loży.~Na uroczystość świętojańską
2624  2,  2 |                  Sióstr masonek i złączyć je w jedną. Kilkanaście Sióstr
2625  2,  2 |                  Wschodu polskiego mieszkało w Warszawie. Były nowe kandydatki,
2626  2,  2 |              Niemcami, zakrzątnęli się żywo. W początkach czerwca powstał
2627  2,  2 |                 nadzwyczajne zainteresowanie w świecie masońskim. Szeptano
2628  2,  2 |                    nim z mieczem i łańcuchem w ręku. Wśród ogólnego naprężenia
2629  2,  2 |                    siostry swobody,~Witajcie w świątyni chwały,~Którą ręce
2630  2,  2 |                     a później zajęły miejsca w kolumnach. Wielki Mistrz
2631  2,  2 |                     otworzył lożę i wygłosił w języku francuskim powitanie
2632  2,  2 |                    przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu, a i kandydatka,
2633  2,  2 |                      czekających go tej nocy w loży, dusznej jak łaźnia
2634  2,  2 |                 bujnych pozłocistych włosów, w grecki pukiel krobylos związanych,
2635  2,  2 |                       spostrzegł je i zamarł w oczekiwaniu, tęsknym aż
2636  2,  2 |                      Ani jedna myśl nie była w stanie wydźwignąć się z
2637  2,  2 |                   nie krzyknął. Zdławił głos w piersiach i tylko palce
2638  2,  2 |                    ręki wpiły się jak szpony w dłoń lewą. Rozpacz i szczęście
2639  2,  2 |                     do profanki i plątał się w tej przemowie jak żaczek
2640  2,  2 |                   pazury wilcze werznęły się w jego gardło, młotem biły
2641  2,  2 |                  jego gardło, młotem biły go w dekę piersiową, włamały
2642  2,  2 |                  nieba:~- Oby ogień panujący w wyższych powietrznych sferach
2643  2,  2 |                  dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym. Na nieznanym,
2644  2,  2 |                  Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
2645  2,  2 |               obszedłszy środek, do kolumny, w której na samym końcu stał
2646  2,  2 |                    ujrzawszy tego ostatniego w szeregu, oniemiała. Oczy
2647  2,  2 |               odchyliła się jeszcze bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły
2648  2,  2 |                       Zdawało się, że padnie w tył. Wolno udźwignęła lecącą
2649  2,  2 |                wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona jak
2650  2,  2 |                   uśmiech cała pogrążona jak w blask miesiąca.~Usta jej
2651  2,  2 |             straszliwym muśnięciem rozkoszy. W tej samej chwili szept,
2652  2,  2 |                 szept szczęścia przemieniony w strach piorunowy, spłynął
2653  2,  2 |                    piorunowy, spłynął z nich w usta kochanka:~- O, Boże...~
2654  2,  3 |                                  Loża ucznia~W mroźny wieczór marcowy Rafał
2655  2,  3 |                    czerwonego domu". Otulony w niedźwiedzie futro, wzdrygał
2656  2,  3 |                    śmiało wszedł za księciem w ciemne przejścia za bramą.
2657  2,  3 |                zapiętym na wszystkie guziki, w czarnych pończochach i płytkich
2658  2,  3 |                   rękawiczki.~Przeszli teraz w milczeniu przez dwa puste
2659  2,  3 |                  Rafał znalazł się sam jeden w sali wysokiej, sklepionej,
2660  2,  3 |                       a na nim trupia głowa, w którą wstawiana świeca tliła
2661  2,  3 |                     nie bez drżenia zobaczył w kątach czaszki, piszczele,
2662  2,  3 |             przeprawy i zaśmiał się czaszkom w oczy. Zamiast modlitwy i
2663  2,  3 |                    głos zaczęta, rozlała się w chór szeroki:~O, selig war
2664  2,  3 |                    gdy błysło światło jakoby w rozdzielonym murze. Miękko
2665  2,  3 |                 niewidzialne drzwi i stanęli w ich świetle trzej mężowie
2666  2,  3 |                       Na zapytanie, czy trwa w zamiarze pełnienia wszelkich
2667  2,  3 |                       znowu pozostawiając go w samotności. Nim wszakże
2668  2,  3 |                     i rozciągłość oznaczając w długim wywodzie. Gdy na
2669  2,  3 |                      wywodzie. Gdy na zadane w końcu pytanie: czy chce
2670  2,  3 |                   teraz dziko i nienawistnie w brutalnym zapytaniu:~- Czego
2671  2,  3 |                  kraju? ile ma lat? czy trwa w zamiarze wstąpienia do towarzystwa? -
2672  2,  3 |              pytający przed chwilą pchnął go w ręce dwu dozorców stojących
2673  2,  3 |                    światła. Ustawiony twarzą w jakimś kierunku, którego
2674  2,  3 |                     gdybyś ujrzał najlżejszy w nim upór, przeszyj mu na
2675  2,  3 |                     swą oparte ostrze szpady w tym miejscu, gdzie bije
2676  2,  3 |                    za prawą rękę i prowadził w półokrąg sali. W pewnym
2677  2,  3 |                   prowadził w półokrąg sali. W pewnym miejscu kazał mu
2678  2,  3 |                 stalowym szczękiem schylony, w półokrąg. Na końcu drogi
2679  2,  3 |                   się major:~- Prowadźcie go w te okropne strony, do których
2680  2,  3 |                     jeśli zadrży, rzućcie go w otchłań obok niego krążącą!~
2681  2,  3 |                       pozostawiony na chwilę w spokoju, zajął miejsce w
2682  2,  3 |                     w spokoju, zajął miejsce w końcu szeregu osób, które
2683  2,  3 |                      wciąż naprzód posuwały.~W pewnej chwili usłyszał głos
2684  2,  3 |                    Ewangelii, daj mu cyrkiel w rękę. Niech koniec jego
2685  2,  3 |                      serca swego przyłoży...~W tej chwili po raz pierwszy
2686  2,  3 |                  jego przetrąciło. Uczuł, że w tej samej chwili na ciemieniu
2687  2,  3 |                  zanikania tchu, jak wówczas w Sandomierzu, kiedy pierwszy
2688  2,  3 |                 najświętobliwiej dochować, a w razie konieczności krwią
2689  2,  3 |        najpoważniejszej społeczności bronić. W przypadku przestąpienia
2690  2,  3 |                     głos majora, którego już w myśli nazywał Przewielebnym
2691  2,  3 |                      i mówił po niemiecku:~- W imię Najwyższego Budownika
2692  2,  3 |                płomień, ukazywała się jakoby w chmurze. Rozległo się drugie
2693  2,  3 |                     zaczęto lożę oświecać, a w całym zgromadzeniu stala
2694  2,  3 |                      przy stolikach. Stojący w szeregu trzymali szpady
2695  2,  3 |                      szeregu trzymali szpady w ręku.~Najprzewielebniejszy
2696  2,  3 |                    ciekawym spojrzeniem.~Był w sali obitej suknem niebieskim.
2697  2,  3 |                    obitej suknem niebieskim. W głębi jej stał tron ze złotymi
2698  2,  3 |                      literę B, na drugiej J. W pobliżu kolumn stały dwa
2699  2,  3 |              lichtarze z płonącymi świecami, w głębi, obok ołtarza - trzeci.
2700  2,  3 |                      do gardła ręki złożonej w kształt węgielnicy, oraz
2701  2,  3 |                   Niewiele z tego zrozumiał. W głowie miał szczególny szum
2702  2,  3 |                     szczególny szum i ogień, w skroniach czuł bicie krwi.
2703  2,  3 |                      jest północ, oświadczże w rzędach swoich, że zamyślam
2704  2,  3 |                 Rafała. Stoły były ustawione w podkowę i nowy mularz widział
2705  2,  3 |                      sami roznosili potrawy. W drugim rzędzie poza nakryciami
2706  2,  3 |                    głośnym hałasem. Po wtóre w ten sam sposób wypito zdrowie
2707  2,  3 |               Castillon, profesora filozofii w królewskiej Akademii Berlina,
2708  2,  3 |                      wino działało na Rafała w sposób nadzwyczajny. Nie
2709  2,  3 |                    jasno, rozumiał jak nigdy w życiu, co się z nim dzieje
2710  2,  3 |                   potężna siła płynęła teraz w jego żyłach, ramiona dźwigały
2711  2,  3 |                   ostry jak topór. Spoglądał w oczy nowych swych Braci,
2712  2,  3 |                     oczy nowych swych Braci, w jedne oczy po drugich, w
2713  2,  3 |                     w jedne oczy po drugich, w twarze Niemców i Polaków,
2714  2,  3 |                     raz pierwszy widziane, i w każdym oku widział siłę
2715  2,  3 |                   nieubłaganą, taką samą jak w sobie.~Wtem Mistrz katedry
2716  2,  3 |                      od nas wiecznej chwały.~W nim to moralni Mularze,~
2717  2,  3 |                     Cnocie stawiają ołtarze,~W cnotliwym uznają Brata...~
2718  2,  3 |                     Brata...~Wszyscy stanęli w otworze stołu i podali sobie
2719  2,  3 |                    ku oczom Mistrza, utopiły w nich i tak na długo zastygły.
2720  2,  3 |                  zdało się, jak gdyby wsiąkł w ziemię...~
2721  2,  4 |                 wbrew woli, pogrążony został w surowe studia źródeł do
2722  2,  4 |                      rozkoszą to tu, to tam, w różnych miejscach tekstu
2723  2,  4 |               pisaniem wymykał się wieczorem w sekrecie do Jarzymka. Grał
2724  2,  4 |               składki (z pieniędzy wygranych w karty) i z wolna zyskiwał
2725  2,  4 |                    rola przygodna, jak urząd w loży.~Na uroczystość świętojańską
2726  2,  4 |                  Sióstr masonek i złączyć je w jedną. Kilkanaście Sióstr
2727  2,  4 |                  Wschodu polskiego mieszkało w Warszawie. Były nowe kandydatki,
2728  2,  4 |              Niemcami, zakrzątnęli się żywo. W początkach czerwca powstał
2729  2,  4 |                 nadzwyczajne zainteresowanie w świecie masońskim. Szeptano
2730  2,  4 |                    nim z mieczem i łańcuchem w ręku. Wśród ogólnego naprężenia
2731  2,  4 |                    siostry swobody,~Witajcie w świątyni chwały,~Którą ręce
2732  2,  4 |                     a później zajęły miejsca w kolumnach. Wielki Mistrz
2733  2,  4 |                     otworzył lożę i wygłosił w języku francuskim powitanie
2734  2,  4 |                    przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu, a i kandydatka,
2735  2,  4 |                      czekających go tej nocy w loży, dusznej jak łaźnia
2736  2,  4 |                 bujnych pozłocistych włosów, w grecki pukiel krobylos związanych,
2737  2,  4 |                       spostrzegł je i zamarł w oczekiwaniu, tęsknym aż
2738  2,  4 |                      Ani jedna myśl nie była w stanie wydźwignąć się z
2739  2,  4 |                   nie krzyknął. Zdławił głos w piersiach i tylko palce
2740  2,  4 |                    ręki wpiły się jak szpony w dłoń lewą. Rozpacz i szczęście
2741  2,  4 |                     do profanki i plątał się w tej przemowie jak żaczek
2742  2,  4 |                   pazury wilcze werznęły się w jego gardło, młotem biły
2743  2,  4 |                  jego gardło, młotem biły go w dekę piersiową, włamały
2744  2,  4 |                  nieba:~- Oby ogień panujący w wyższych powietrznych sferach
2745  2,  4 |                  dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym. Na nieznanym,
2746  2,  4 |                  Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
2747  2,  4 |               obszedłszy środek, do kolumny, w której na samym końcu stał
2748  2,  4 |                    ujrzawszy tego ostatniego w szeregu, oniemiała. Oczy
2749  2,  4 |               odchyliła się jeszcze bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły
2750  2,  4 |                       Zdawało się, że padnie w tył. Wolno udźwignęła lecącą
2751  2,  4 |                wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona jak
2752  2,  4 |                   uśmiech cała pogrążona jak w blask miesiąca.~Usta jej
2753  2,  4 |             straszliwym muśnięciem rozkoszy. W tej samej chwili szept,
2754  2,  4 |                 szept szczęścia przemieniony w strach piorunowy, spłynął
2755  2,  4 |                    piorunowy, spłynął z nich w usta kochanka:~- O, Boże...~
2756  2,  5 |                 trawnikiem, znowu cofała się w głąb pokoju, miotając się
2757  2,  5 |                   się z boleścią. Spoglądała w czarną noc stojącą między
2758  2,  5 |                 stojącą między pniami drzew, w noc słabo poczerwieniałą
2759  2,  5 |                   nadchodzącego już wschodu, w noc upalną jak żelazo, gdy
2760  2,  5 |                   ciche, sekretne, zakazane, w tęsknocie poczęte wyrazy.
2761  2,  5 |               poczęte wyrazy. Wlepiała wzrok w aleje niewidoczne, których
2762  2,  5 |                    osobną, odmienną i jedyną w życiu! Porywała ku sobie,
2763  2,  5 |               nadzieją szczęścia, które jest w pobliżu, krąży dokoła domu,
2764  2,  5 |                  krąży dokoła domu, czai się w słupach dymiących aromatów,
2765  2,  5 |                     hez szelestu. Serce biło w Helenie de With twardymi
2766  2,  5 |                 uderzenia jego rozlegały się w uszuch jak kroki szczęścia
2767  2,  5 |                     szczęścia nadchodzącego. W jednym miejscu, między obłokami
2768  2,  5 |                  melodyjnym ruchem. Słyszała w sobie jakoby melodię gwiazd,
2769  2,  5 |                   moją pięknością? Cóż mi ty w darze przyniesiesz? Czy
2770  2,  5 |                     które się śnią uśpione i w nocy i w zamyśleniu chodzącej
2771  2,  5 |                      śnią uśpione i w nocy i w zamyśleniu chodzącej we
2772  2,  5 |                  Potworny jesteś i obmierzły w twojej mądrości i dobroci,
2773  2,  5 |                   głowy. Wszystkam jest jego w marzeniach całej młodości,
2774  2,  5 |                      we mnie i pogrążają się w moje oczy. Czy patrzę na
2775  2,  5 |              czerwienią się od krwi jak róże w moim ogrodzie, czarne brwi
2776  2,  5 |                 wyrwać piersi, a za to, żeby w głuche noce być jego, dałabym
2777  2,  5 |                  Wzburzona nienawiść ucichła w sercu. Coś jak wietrzyk
2778  2,  5 |                    na obnażoną szyję. Uczuła w sercu swym z niewymowną
2779  2,  5 |               błyskawica. Któż to mię całuje w tej ciszy i ciemności? Czy
2780  2,  5 |                  młody mój cieniu? Echo moje w górach, błękitne widmo na
2781  2,  6 |                                       Tam...~W pierwszych dniach lipca
2782  2,  6 |              Niezwykle krótko zatrzymała się w Krakowie. Co dziwniejsza,
2783  2,  6 |                       Dersławic, dóbr swoich w Sandomierszczyźnie. Ochmistrzyni
2784  2,  6 |                      kazała czekać na siebie w Krakowie, a sama wczesnym
2785  2,  6 |                  jechała co prędzej, ale nie w stronę Sandomierza. Suto
2786  2,  6 |                    zmieniała konie i pędziła w tumanach kurzu po urwistych
2787  2,  6 |              urwistych górskich drogach. Gdy w ostatnim miasteczku, którego
2788  2,  6 |                      miasteczku, którego już w nocy dosięgła, wysiadła
2789  2,  6 |                   weszła do oberży i usiadła w kącie pustej izby. Świeciła
2790  2,  6 |                 chwili on przyszedł i stanął w taki sposób, żeby ją od
2791  2,  6 |                      chwili: patrzał na nią. W półciemności widzieli wzajem
2792  2,  6 |                      tylko swe oczy i tonęli w nich zapamiętawszy się na
2793  2,  6 |                     wstały i rozszerzyły się w oczach i ustach.~Dał się
2794  2,  6 |                     się od światła i zajrzał w oczy. Siedziała nieruchoma
2795  2,  6 |                     Helena z Dersławic?~Stał w obłoku powietrza uszczęśliwionym
2796  2,  6 |                    na nią czekał tyle godzin w spazmach tęsknoty i paroksyzmach
2797  2,  6 |                     nierychło przesunęła się w jego duszy smuga łaskawego
2798  2,  6 |                      Ta sama myśl odbiła się w jej oczach, w ustach i na
2799  2,  6 |                     odbiła się w jej oczach, w ustach i na czole.~Ujrzał
2800  2,  6 |             jerychońska róża. Serce nie biło w jego piersiach, lecz drżało,
2801  2,  6 |                      powiekami. Stał patrząc w swe ziszczone szczęście
2802  2,  6 |            przytuleni do siebie, czując, jak w ich żyłach przepływają te
2803  2,  6 |                      wilgotne opary, mgiełki w tych miejscach zrodzone
2804  2,  6 |                zniżały. I droga - to leciała w dół, ku rzece błyszczącej
2805  2,  6 |                    kadłub skalisty i szarzał w świetle miesięcznym. Czasami
2806  2,  6 |                    światełko nie zapowiadało w nich życia. Psy ze wściekłością
2807  2,  6 |                      od tych schronisk rosły w oczach i zdawały się być
2808  2,  6 |                potwornego kształtu i ogromu. W jednym miejscu konie krótko
2809  2,  6 |                  miękkie, delikatne, żółtawe w tym blasku gałęzie, których
2810  2,  6 |                światłem księżyca, a cały dom w mroku ginął. Na tej ścianie
2811  2,  6 |                      sczerniałą belkę, każdy w niej cios siekiery, każdą
2812  2,  6 |                     pochyłości urwiska góry, w szumie.gałęzi, w poświstach
2813  2,  6 |               urwiska góry, w szumie.gałęzi, w poświstach zielonych igieł,
2814  2,  6 |                   słowo, każdy dźwięk spadał w tajemniczą skarbonę, jak
2815  2,  6 |                  Gościniec biegł teraz chyżo w dół, ku rzece lśniącej,
2816  2,  6 |                długich liściach, które teraz w świetle księżyca jaśniały
2817  2,  6 |                    leśnych gór odrzynały się w zrzedłym błękicie nieba
2818  2,  6 |                    bardziej, jak na nizinach w późnej jesieni. Na prawo
2819  2,  6 |                   bez dna. Szły przed oczyma w głębokość gruntu jakby wskroś
2820  2,  6 |                     Tam to rzucała się droga w rozwartą paszczę. Oczy wierzyć
2821  2,  6 |                      nią, gdy nagle zwracała w bór czarny i zimny, w gęsty
2822  2,  6 |               zwracała w bór czarny i zimny, w gęsty jego mrok, w knieję
2823  2,  6 |                    zimny, w gęsty jego mrok, w knieję ziejącą mroźnym oddechem.
2824  2,  6 |                    pustyni ze snu ocknionej. W cieniu śniące gałęzie, cicho
2825  2,  6 |                sennej drodze. Leciał stamtąd w martwy las na podobieństwo
2826  2,  6 |                      owiewał dusze. Patrzali w ten kraj jakoby w obraz
2827  2,  6 |                   Patrzali w ten kraj jakoby w obraz miłości swej, w tajemnicę
2828  2,  6 |                 jakoby w obraz miłości swej, w tajemnicę swego życia. Skądże
2829  2,  6 |                    uczynił? Oczy nurzały się w nią, nurzały bez końca i,
2830  2,  6 |                   końca i, zapamiętawszy się w cudnym blasku miesięcznym,
2831  2,  6 |                   nie mogły objąć piękności. W sercach powstawał niesłychany
2832  2,  6 |             niesłychany żal, przeobrażał się w krzyk przerażenia czy radości,
2833  2,  6 |                     przerażenia czy radości, w hymn święty, na który w
2834  2,  6 |                      w hymn święty, na który w mowie ludzkiej nie ma słów.
2835  2,  6 |                sylaby niezdolne, zawierające w sobie całkowite czucie -
2836  2,  6 |                   się ku gwiazdom rozsypanym w niebiosach.~Wtem droga zawisła
2837  2,  6 |                     urwiskiem i skręciła się w miejscu. Las uciekł sprzed
2838  2,  6 |                     skrzydło, chyżo poleciał w bok, na dół. Helena krzyknęła.
2839  2,  6 |                    na dół. Helena krzyknęła. W dali, w przestworzu, w odległej
2840  2,  6 |                    Helena krzyknęła. W dali, w przestworzu, w odległej
2841  2,  6 |                       W dali, w przestworzu, w odległej dolinie między
2842  2,  6 |                   dym obłoku i rozwiewał się w błękitną nicość. Nad nim,
2843  2,  6 |                    miękkich zwojów podnosiły w niebo kamienne głowy bezleśne
2844  2,  6 |                   ich oblicza uśmiechały się w złotawym niebie. Helena
2845  2,  6 |                 śmiech, cichy śmiech zadrżał w jej krtani. Po chwili znowu
2846  2,  6 |                     żebra, a ślepie patrzały w twe oczy! Jakżeś jest mężny,
2847  2,  7 |               puszczy. Czarny jej dach ginął w cieniu odwiecznych jaworów.
2848  2,  7 |                    uroczyste jak organy, gdy w późną, dżdżystą noc, znużeni
2849  2,  7 |                     nich z daleka i kołatali w nie hałaśliwie mówiąc: Otwórzcie
2850  2,  7 |                      Przed chatą ciągnął się w dół smug łąki aż do potoku,
2851  2,  7 |               kamieni, niby wąż różnobarwny, w rudą i sinawą rdzę obleczony.
2852  2,  7 |                   żeby zanurzać oczy i dusze w łące-kochance. Łąka zmieniała
2853  2,  7 |                      wciąż piękniejąca. Było w niej coś z wiatru, z płynących
2854  2,  7 |                    coś z wiatru, z płynących w niebie obłoków, coś ze spienionej
2855  2,  7 |                   leśny tu i owdzie rozkisał w młakę. W tych miejscach
2856  2,  7 |                     owdzie rozkisał w młakę. W tych miejscach rozpleniały
2857  2,  7 |                      zielonej, która wznieca w żyłach i kościach radosną
2858  2,  7 |                 mietlicy zawsze rozkołysane. W dole, gdzie w kamiennym
2859  2,  7 |                   rozkołysane. W dole, gdzie w kamiennym łożysku pieniła
2860  2,  7 |                  skalinę Tatr, aż się wyrwał w ciepłe niziny, kępami rosły
2861  2,  7 |                   mlekiem i miodem płynącej, w ciche, błękitnawe nadednia.~
2862  2,  7 |                cząbrów. Patrzały z jej głębi w okna chaty oczy łąkowych
2863  2,  7 |                     minęły już, nim przyszła w to miejsce ze swym kochankiem.
2864  2,  7 |                    jakby niemowlątko poczęte w drżącym łonie.~Cóż im miała
2865  2,  7 |                   wieczności nie rzucały jej w serce? Jakie je miała zakląć?
2866  2,  7 |                wiatru. Nie mogła nie przyjść w to miejsce ze swym kochankiem.
2867  2,  7 |          księżyc-wietek, z rogami zwróconymi w stronę zachodnią, niechętne,
2868  2,  7 |                 tchnienie wieków...~Do dnia, w pogodne czasy, szli w góry.
2869  2,  7 |                  dnia, w pogodne czasy, szli w góry. Helena ubierała się
2870  2,  7 |                    góry. Helena ubierała się w kierpce góralki i w lekkie,
2871  2,  7 |                      się w kierpce góralki i w lekkie, wykwintne, najozdobniejsze
2872  2,  7 |                  przeznaczone niby to do wód w Bardyjowie. Rafał przywdziewał
2873  2,  7 |               obejmowali się wpół i zapadali w głuchy sen albo splótłszy
2874  2,  7 |                      przez gęste obłoki gór, w świetle przeczystych promieni
2875  2,  7 |               Przyciskając do piersi schudłe w miłości ciało, wyszczuplałe
2876  2,  7 |                   barki - przestawał widzieć w niej radości cielesne, szczęście
2877  2,  7 |                człowiecze. Nie mógł odszukać w niej kobiety i niespodziewanie,
2878  2,  7 |                     niespodziewanie, a wciąż w oślepiającym jasnowidzeniu,
2879  2,  7 |                    które trwało bez przerwy, w radości nieznanego porządku,
2880  2,  7 |                      gdy oczyma zatapiał się w jej oczy, gdy wdzierał się
2881  2,  7 |                   jej oczy, gdy wdzierał się w nie, wstępował i przebywał
2882  2,  7 |                 innym człowiekiem. Na jawie, w biały dzień własnymi oczyma
2883  2,  7 |                      własnymi oczyma widział w niej swojego własnego ducha.
2884  2,  7 |                    godziny i rozległe czasy, w których przeciągu zapatrywali
2885  2,  7 |                    przeciągu zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci.
2886  2,  7 |                     góry, obłokami płynącymi w lazurze nieba, dwiema falami
2887  2,  7 |                podobnie jak z nicości wstają w szczelinach granitu błędne
2888  2,  7 |                Śliska, czarna ściana spadała w przepaść zionącą z głębi
2889  2,  7 |                   szumiał na dnie, rojąc się w nim jak biały pędrak, który
2890  2,  7 |                   kleszcze katowskie czekały w zimnym milczeniu.~Rafał
2891  2,  7 |                   Sen dusz, kiedy spoczywają w objęciach.~- A jeśli nie
2892  2,  7 |                   spadając nie rozlecieć się w rozmaite miejsca przepaści.~
2893  2,  7 |                   niż łoskot wód spadających w dół, w przedwieczne czary
2894  2,  7 |                łoskot wód spadających w dół, w przedwieczne czary z kamienia,
2895  2,  7 |                     widok zaklęsłych żlebów, w które przez stulecia sypią
2896  2,  7 |              przygrzane przez słońce. Daleko w głębiach rozpadlin widać
2897  2,  7 |                  stały poszczerbione turnie. W mroku ich złomów wisiały
2898  2,  7 |                      wicher, słońce i deszcz w próchno obracają. Czaiły
2899  2,  7 |                      skały, którą czas łupał w tafle drobne, a deszcz ściągał
2900  2,  7 |                     drobne, a deszcz ściągał w doliny. Helena, z głową
2901  2,  7 |                 opartą na kamieniu, patrzała w małą, zwiędłą gencjankę,
2902  2,  7 |                      nad przepaścią wrastały w skałę niewielkie świerki
2903  2,  7 |                 kolosalnych smereków, gdzieś w dole, jakby u samego podnoża
2904  2,  7 |                    barki, chwytał się z nimi w zapasy. Uczuwali wtedy rozkosz
2905  2,  7 |                świerków, jodeł i buków. Była w tym rozkosz zamknięta, niewyrażona,
2906  2,  7 |                      zamierał, gdy przeszedł w chwale poświstów. Zdało
2907  2,  7 |                   wówczas, że góra rusza się w swoich posadach, chwieje
2908  2,  7 |                fundamentach i głucho skrzypi w węgłach i przyciesiach.~
2909  2,  7 |                płynnymi falami przelewał się w szum, a z szumu wychodził
2910  2,  7 |                    szum, a z szumu wychodził w obszar milczenia. Trwało
2911  2,  7 |                  głuchy bezwład i odpoczynek w niemocy, dopóki cienkie
2912  2,  7 |                  człowiek bije samego siebie w piersi i głowę. Gaje kosodrzewiny
2913  2,  7 |               objąwszy kolana wpatrywała się w bure, gorące chmury, które
2914  2,  7 |                wylatywały z kamiennych dolin w szalejące lasy, i śpiewała
2915  2,  7 |              niespodziane chmury z łona gór. W ustach zmieniały się na
2916  2,  7 |             wylatującego z dolin ku niebu, a w którym słychać jakby śmiganie
2917  2,  7 |                   deszcz trzymał zamkniętych w jakiejś kolebie skalnej
2918  2,  7 |          niedostępnym i nieznanym zgoła. Nic w tych spowiedziach nie było
2919  2,  7 |                   Wszystko wychodziło na jaw w słowie tak, jak było. Tak
2920  2,  7 |                   było. Tak samo mówiła ona. W tych godzinach nieporównanych
2921  2,  7 |                     mądre, spokojne i jedyne w świecie lekceważenie tego,
2922  2,  7 |              wynurzało się wszystko, co jest w istocie, co było naprawdę,
2923  2,  7 |                 będzie. Z tym właśnie twarzą w twarz obcowali. Cieszyli
2924  2,  7 |                      a nieustraszoną źrenicą w sprawy i zajścia ducha niebezpieczne,
2925  2,  7 |              niespodziewani, rozciekawiający w tym, co było szczere i istotne.
2926  2,  7 |                     dwa kwiaty, co zawierają w sobie woń i truciznę. Kochali
2927  2,  7 |                      woń i truciznę. Kochali w sobie z natarczywą i porywającą
2928  2,  7 |                szeregiem modrzewie i szemrzą w ciemności jedwabne baśnie,
2929  2,  7 |                    baśnie, lubili błąkać się w pobliżu swego domu. Świerki
2930  2,  7 |                niepogoda, wchodzili ciekawie w las, patrzeć, co się z nim
2931  2,  7 |                trwająca jeden dzień, wpełzła w pomrok pod ciemnymi smerekami,
2932  2,  7 |                      serc wydobytą i ukazaną w zewnętrznym świecie odnajdowali
2933  2,  7 |                  świecie odnajdowali patrząc w ścigłe potoki, które się
2934  2,  7 |              wysysają podziemne źródło, były w tym miejscu potwornej wielkości.
2935  2,  7 |                     sama ze sobą, ażeby gnać w kamiennym łożysku, wśród
2936  2,  7 |                      rozkoszy pian, rozdymać w banie i wiry, miotać się
2937  2,  7 |                     banie i wiry, miotać się w szumnych, niespodziewanych
2938  2,  7 |                    przepaść wodospadu będzie w ich życiu jak w tym potoku? -
2939  2,  7 |             wodospadu będzie w ich życiu jak w tym potoku? - pytali się
2940  2,  7 |                       pytali się nawzajem... W jednym miejscu znaleźli
2941  2,  7 |              znaleźli drzewo wyrwane, leżące w poprzek strumienia. Woda
2942  2,  7 |                 zgniłego kloca, brali udział w życiu jego, jak częstokroć
2943  2,  7 |                 stamtąd zasmuceni, jak gdyby w nich zamieszkały na nowo
2944  2,  7 |               jeziorko. Zwali je "Zmiennym". W odległej nieraz stronie
2945  2,  7 |                  miejsc szli do niego prędko w odwiedziny. "Zmienne" leżało
2946  2,  7 |                      Czasami przeglądały się w nim żółte, dalekie turnie,
2947  2,  7 |                    ptaszek, siwarnik, ukryty w czarnej głębi smereków,
2948  2,  7 |                    ślepy, głuchy i zdziczały w mękach zazdrości, osłaniał
2949  2,  7 |                     się wody, która zamykała w sobie wszystkie cuda niebios,
2950  2,  7 |                więdnących szuwarów. Ciągnęła w swoje odmęty las, pozwalała
2951  2,  7 |                    włosy zielone, przędła je w sploty cudaczne, ciągnęła
2952  2,  7 |                    sploty cudaczne, ciągnęła w poprzek swej tafli i kołysała
2953  2,  7 |                   ruchome wełny.~I oto ginął w nich kaprys. Wizerunki drzew
2954  2,  7 |               Wizerunki drzew odmieniały się w widma długie, niepodobne
2955  2,  7 |                    niczego na ziemi, niby to w kliny włochate, nastrzępione,
2956  2,  7 |                    mokre, ostrzami zanurzone w głębinie i dosięgające tak
2957  2,  7 |                     wracały stamtąd, umykały w górę, strwożone i chwiejne,
2958  2,  7 |                   jeziora przypadła, siadała w nieruchomości i mówiła do
2959  2,  7 |                   stanie...~I oto, jak gdyby w odpowiedzi, rozwierało się
2960  2,  7 |                nieopisanym przepychem płynął w nim obłok oślepiająco biały,
2961  2,  7 |                     lazuru szedł rozwiać się w postać inną, w coś innego
2962  2,  7 |                   rozwiać się w postać inną, w coś innego się zamienić,
2963  2,  8 |               połupany szczyt, otwierała się w pewnym miejscu i ciasny
2964  2,  8 |            dziedziniec zburzonego zamczyska. W górze, na zrębach podobnych
2965  2,  8 |                    skalnego schodziła dokądś w dół grota ciągnąca się długim
2966  2,  8 |                 ostro sklepionym korytarzem. W cieniach jego leżał lód
2967  2,  8 |                  która leżała nisko, otulona w jasne hale, w nadrzeczne
2968  2,  8 |                 nisko, otulona w jasne hale, w nadrzeczne murawy, wzdychając
2969  2,  8 |                   ich szczeliny. Wszczepiały w nie żarłoczne korzenie małe
2970  2,  8 |                     na puchu. Wygrzewali się w słońcu przy otworze pieczary
2971  2,  8 |                      przy otworze pieczary i w szczelinach skalnych.~A
2972  2,  8 |               wnętrza jaskini, zawierającego w swej głębi bryłę wiecznego
2973  2,  8 |                   wiecznego lodu. Śmieli się w głos ze słońca, wyczuwając
2974  2,  8 |                   tchnienia wiatru stężałe i w kształt zaklęte, kiedy z
2975  2,  8 |                 kształt zaklęte, kiedy z gór w cichości świętej wychodząc
2976  2,  8 |                szczytów gór leciały ich oczy w dół za cieniami, pełnymi
2977  2,  8 |                       Kiedy niekiedy rzucali w ten wielki a bezludny przestwór,
2978  2,  8 |                 wielki a bezludny przestwór, w ten olbrzymi kraj niczyj,
2979  2,  8 |                    spieszczone, przemienione w pocałunek i, zachwyceni,
2980  2,  8 |                    się góry i rzeki tak sama w nich kochają jak oni w sobie.
2981  2,  8 |                  sama w nich kochają jak oni w sobie. Osiągali chwile szczęścia
2982  2,  8 |           błogosławieństwo przepaści leżącej w dole, błogosławieństwo piersi
2983  2,  8 |                    piersi i żywota. Nie byli w stanie odejść stamtąd. Nie
2984  2,  8 |                       Targnął się z ziemi... W mgnieniu oka poczuł, że
2985  2,  8 |               dosięgnąć sztyletu, który miał w zanadrzu, ale ręka nie ruszyła
2986  2,  8 |                    twarzą ku ziemi, z rękoma w łokciach i dłoniach, z nogami
2987  2,  8 |                łokciach i dłoniach, z nogami w kolanach i stopach spętanymi
2988  2,  8 |                     świerkowego pnia. Gdy to w półśnie uczuwał i zaczął
2989  2,  8 |                 odwrócić głowę. Ujrzał wtedy w płomieniach buchającego
2990  2,  8 |                      siedmiu czy ośmiu osób. W przerażeniu, które mu język
2991  2,  8 |                      rzeczywistości, wlepiał w nią oczy i nie był w stanie
2992  2,  8 |                 wlepiał w nią oczy i nie był w stanie uwierzyć temu, co
2993  2,  8 |                     siekiery, pałki-bunkosze w ręku. Oglądał ich koszule
2994  2,  8 |                    że postronki werznęły się w niego aż do kości, a same
2995  2,  8 |                     ślepymi rzuty, trzaskała w pień smereka, a oczy wywracały
2996  2,  8 |                    smereka, a oczy wywracały w dołach. Krzyk Heleny wzywał
2997  2,  8 |                 wariata. Ciało jego wiło się w sznurach, palce wszczepiły
2998  2,  8 |                   sznurach, palce wszczepiły w żwir skalny. Ktoś siadł
2999  2,  8 |                    Płaty krwi zaczęły bić go w oczy, a ogień buchnął w
3000  2,  8 |                      w oczy, a ogień buchnął w mózgu. Udało mu się dźwignąć