Tom, Rozdzial

1  1,  17|         wilgotną sień strwożona kobieta. Przyzwyczajony do codziennego
2  2,  1 | aczkolwiek był wydelikacony jak kobieta. Jego czoło, białe jak alabaster,
3  2,  12|       gdy go pytano, gdzie jest kobieta, z którą, według świadectwa
4  2,  20|   dziesięćkroć piękniejsza jako kobieta, ale nie dawna już księżniczka
5  2,  21|   taniec, i zostawiła go z inną kobietą, z tancerką, którą sobie
6  3,  3 |     Można było mniemać, że i ta kobieta nie należy już do świata
7  3,  12|   ledwie patrzą. Zofka! Ogromna kobieta, na pół ubrana, przy nadziei,