Tom, Rozdzial

1  1,  1 | Połanki ról wżarły się w samą knieję, liszajem pełzną w strzępy
2  1,  1 |    coraz głośniej, im dalej w knieję; wreszcie, zda się, że biją
3  1,  1 |      jutro od świtu idziemy w knieję.~- Aż nadto, wuju.~- Nadto,
4  1,  10|    prętów i liści rozepchnęła knieję brzóz, sokór, brzostów,
5  1,  11|       nią zawsze przez jakieś knieje, gdzie noga ludzka nie postała,
6  1,  14|       rozumie: zapuścić się w knieję zdrad, matactw, oszustw,
7  2,  6 |   zimny, w gęsty jego mrok, w knieję ziejącą mroźnym oddechem.