Tom, Rozdzial

1  1,  2 |          i to starego węgrzyna. Gwarzył też coraz głośniej, śmielej,
2  1,  3 |        przy tym i coś do siebie gwarzył z niemiecka czy z polska.
3  2,  1 |    śmiał się niekiedy, niedbale gwarzył o Sandomierszczyźnie, o
4  2,  1 |    towarzysz wyprawy ciągle coś gwarzył zanosząc się od śmiechu.~-
5  3,  6 |      zawiązał głowę Austriarka. Gwarzył mu wciąż w oczy:~- Szable
6  3,  9 |        znowu szkła na szaniec i gwarzył do siebie:~- Kąt narożnikowy
7  3,  14| Francuzim z woltyżerów w Toledo gwarzył, jak to tam z nimi było,