Tom, Rozdzial

1  1,  1 |      grozą. Och, jakże miło, jak radośnie w tym cienistym sadzie rodzinnego
2  1,  4 |       nadchodził, rżała z cicha, radośnie, gdy się zbliżał, a biła
3  1,  7 | horyzoncie aleje w Derstawicach, radośnie westchnął. Droga jego nie
4  2,  10|           stanął na nogi i zawył radośnie. Wyciągnął ręce do góry
5  3,  5 |           Cedro witał się z nimi radośnie. Rozglądając się wkoło spostrzegł
6  3,  11|    Książę śmiał się dobrotliwie, radośnie i szczerze, słuchając, jak