Tom, Rozdzial

1  1,  8 | przynajmniej pozwól. To naturze ludzkiej nie wadzi... Cóż u licha!
2  1,  14|   wszechmoc i wszechmoc naszej, ludzkiej śmierci. Toteż życie bez
3  2,  6 |        święty, na który w mowie ludzkiej nie ma słów. Dusze, jak
4  2,  10|      promień słońca na mgnienie ludzkiej źrenicy chyłkiem zagląda,
5  2,  10|     żałości, głos wypływający z ludzkiej duszy... W sercu zostaje
6  3,  4 |   wynalazków w dziedzinie myśli ludzkiej. Śmiech dobrotliwy otacza
7  3,  11|       się do kościoła. Wir masy ludzkiej rozbitej i pędzonej odepchnął