Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |              spłaszczonymi szczytami jakoby wieże strzeliste, nie wyprowadzone
  2  1,  1 |         westchnienia czy ciche jęki, jakoby mrowienie i łechtanie przechodzi
  3  1,  2 |     Nasławicach, rzucił jego uczucia jakoby na ptasie skrzydła. Koń
  4  1,  2 |            ognia uderzyły w Rafała i jakoby oczywiste prawdy zatrzęsły
  5  1,  2 |           cofnąć w górę rzeki, gdzie jakoby przed laty był jakiś lekki
  6  1,  3 |             płynęły szybko a ciężko, jakoby potrzaskane ściany ciosowych
  7  1,  3 |       Wysuwał w ciemność cały mózg i jakoby nowym narzędziem badał nieznaną
  8  1,  4 |       zelżywych, złych, nikczemnych, jakoby krew zgniła, co się z ciężarem
  9  1,  5 |            Kiedy niekiedy zrywał się jakoby schylony filar, stał chwilę
 10  1,  5 |         wrzask zawiei, ryk zdławiony jakoby przez pętlicę z rzemienia.
 11  1,  5 |              Kły worały się w ciało. Jakoby obuchem siekiery druzgotały
 12  1,  5 |             kości jęki jej ostatnie, jakoby wołanie o pomoc. Słyszał,
 13  1,  5 |            wstający począł gasnąć... Jakoby pokrywa ukuta z ciemności,
 14  1,  6 |            go ze sobą wiatronogi lot jakoby sen w czasie burzy na szczycie
 15  1,  6 |              i miłosierny wylew potu jakoby wodą zlał jego czoło, ręce
 16  1,  7 |         biały i różowawy kwiat okrył jakoby komżą świąteczną. Niskie
 17  1,  7 |           cudnymi zgięciami zagonów, jakoby głosy przerozmaite a wysokie
 18  1,  7 |           ramiona cudnością zieleni, jakoby tuwalnią pajęczą. Już krzywe,
 19  1,  7 |            grubsze śliwin lśniły się jakoby miodem powleczone. Ostry
 20  1,  7 |          wyrok rozległ się w głowie, jakoby głos dzwonu, który śmierć
 21  1,  7 |             jako kształt cierpienia, jakoby jego wizerunek i obraz prawdziwy.
 22  1,  7 |              przecudownych, lecących jakoby brylantowe strzały w jasny
 23  1,  7 |         przeciągłe, długie, padające jakoby ptaki zabite u jakiegoś
 24  1,  7 |              igły były przeźroczyste jakoby krople wody. Cień od drzew
 25  1,  8 |          skrzydeł bujającego bekasa, jakoby śmiech szyderczy, pełen
 26  1,  8 |            już ze drżeniem. Patrzały jakoby wystygły popiół, w którym
 27  1,  8 |           między jedną a drugą bryłą jakoby poprzeczne doliny w niezmiernych
 28  1,  8 |             się oczom w tej odległej jakoby ziemi. Złoto-biała obwódka,
 29  1,  8 |     strzeliła pręga ognista, drżąca, jakoby droga daleka, droga, grubym
 30  1,  9 |         wytężonych ku niebu, w owych jakoby barach, piersiach, plecach,
 31  1,  9 |           mnóstwem drobnych gałązek, jakoby dziady zgrzybiałe, obsiadłe
 32  1,  10|     sekretnie duma i z rozpaczą śni. Jakoby muzyka niedosłyszalna, tajemnicza,
 33  1,  12|               wywalając się zza góry jakoby ze straszliwego jej łona.
 34  1,  13|             ciskały na ościenne mury jakoby cyfry jakieś i napisy, znaki
 35  1,  13|           naokół leżało w martwocie, jakoby cmentarz olbrzymi, pełen
 36  1,  17|              Ujrzy to miejsce, rzuci jakoby lauru liść na czoło upojone
 37  1,  17|             w ścianach przeniknął je jakoby dreszcz tyfusowy. W luftach
 38  2,  1 |           dawno zapomniane upojenie. Jakoby dźwięki muzyczne, przypominające
 39  2,  2 |          dająca się wyrazić słowami, jakoby zawód choroby z chorobą
 40  2,  2 |        chorobą o całe bary i piersi, jakoby zapasy siły z siłą. Na podobieństwo
 41  2,  2 |              się i wałęsa za wiatrem jakoby nikły dymek?~- Widziałem... -
 42  2,  2 |       dzieciom swym strawę. Jest on, jakoby znak hieroglificzny wszego
 43  2,  2 |              z .pociechą, stawał się jakoby rolą niską i płaską; gruntem
 44  2,  2 |               Przecudny głos brzmiał jakoby pieśń spod nieba:~- Oby
 45  2,  3 |            pieśń, gdy błysło światło jakoby w rozdzielonym murze. Miękko
 46  2,  3 |     migotliwy płomień, ukazywała się jakoby w chmurze. Rozległo się
 47  2,  4 |               Przecudny głos brzmiał jakoby pieśń spod nieba:~- Oby
 48  2,  5 |             ruchem. Słyszała w sobie jakoby melodię gwiazd, śpiew ich
 49  2,  5 |       palcami żelazne ozdoby balkonu jakoby powrozy niedoli, które ją
 50  2,  6 |           dusze. Patrzali w ten kraj jakoby w obraz miłości swej, w
 51  2,  6 |            Las uciekł sprzed oczu i, jakoby ciemne skrzydło, chyżo poleciał
 52  2,  7 |         wyciosane były ściany chaty, jakoby zamek. Spiczasty a rozłamany
 53  2,  7 |             do rozkoszy najwyższych, jakoby do początku szczęścia wiecznego,
 54  2,  7 |              Dokoła wąskiej czeluści jakoby kamienne ostrza, groty,
 55  2,  7 |        świecie lekceważenie tego, co jakoby jest wielkie, i tego, co
 56  2,  7 |             wielkie, i tego, co jest jakoby małe. Nic między nimi nie
 57  2,  7 |         czyniła z nich smugi długie, jakoby włosy zielone, przędła je
 58  2,  8 |             pomłody, białe obłoczki, jakoby tchnienia wiatru stężałe
 59  2,  9 |           głupim ciężarem. Stała się jakoby chytrym a podłym człowiekiem.
 60  2,  9 |             szarpać się w piersiach, jakoby istota osobna, nie należąca
 61  2,  9 |           nie należąca do człowieka, jakoby siła samoistna, jakoby druga
 62  2,  9 |               jakoby siła samoistna, jakoby druga nieużyta władza. Czyniło
 63  2,  9 |        zarysy skał zawisły nad głową jakoby młoty i obuchy siekier.
 64  2,  9 |           się wszystka ostrym głazem jakoby grotami włóczni i stanęła
 65  2,  10|            odległe, odległe poszumy, jakoby świst-poświst na leśnej
 66  2,  10|          skaczą fale. Głowa spoczywa jakoby na czyjejś dłoni dobrotliwej,
 67  2,  10|            Poczuł w duszy nową siłę, jakoby w mocnej dłoni poczuł nagle
 68  2,  11|          liściu, a tu i owdzie kwiat jakoby naszego ostu wytryskał z
 69  2,  11|     podzielone przez wstęgi błękitne jakoby na chóry anielskie, śpiewające
 70  2,  11|            swym ciemnym odosobnieniu jakoby arcykapłan, wznosząc ku
 71  2,  11|              nakłuwają czarne znaki, jakoby ukąszenia ciemności. Książę
 72  2,  12|    nadzwyczajnie bezczelnym sprytem, jakoby to było dziewczę lekkich
 73  2,  12|          byłego więźnia. Ogarnęła go jakoby matnia wielkiego włoku niedoli.
 74  2,  13|         umyśle słuchacza tworzył się jakoby welon, zasłona drogocenna,
 75  2,  14|              Podobnie oczy znać było jakoby dwie szpary pod czarnymi
 76  2,  15|         strony pnie sosen obite były jakoby złotolitymi blachami. Sroki
 77  2,  15|            została sama jedna. Szła, jakoby wśród ruin strzaskanych
 78  2,  15|          leżały bezwładnymi smugami, jakoby trzewia i połcie równo rozcięte
 79  2,  15|           nowej dla niego, nieznanej jakoby obcy świat.~Zadumał się
 80  2,  17| jakimowieckiego placu. Tak, zda się, jakoby wczoraj było. Z rozpaczą
 81  2,  17|         śmierć zieje z oczu... Wtem, jakoby na komendę, staną przed
 82  2,  17|         ostatni kwiatek nadziei. Tak jakoby spod onych bram Wiednia...
 83  2,  17|              czy Korsyki góra wodna, jakoby dziki, zjuszony koń... W
 84  2,  17|          czasami ino rozciągnie się, jakoby siły swojej mocarskiej próbował.~
 85  2,  17|            na bok kłaść, bić w pierś jakoby belką! Straszne, siwe morze!
 86  2,  17|     rozciągniętych na brzegu Afryki. Jakoby wiklowe chlusty widzą się
 87  2,  17|               Żołnierz czuł w marszu jakoby cios od kuli. Nieraz przysięgały
 88  2,  17|            Nigdzie ulgi. Dech pędzi, jakoby ci Murzyn piersi zgniótł
 89  2,  17|         którym słychać głos znajomy, jakoby prędkiego wiatru w podlaskim
 90  2,  17|           słyszysz, że żaby rechoczą jakoby u nas w parną a krótką lipcową
 91  2,  17|           wtedy i uczynił się z niej jakoby płytki brzeszczot, co krwią
 92  2,  18|             oczy miłościwe, zamazane jakoby łzami, wypłakane i skostniałe
 93  2,  19|       melodyjnym łoskotem biły wciąż jakoby wzburzone serce tłumu. Znienacka
 94  2,  19|             głos, dochodzący z dala, jakoby dziecięce gwarzenie, głos
 95  2,  20|       wyglądali przepysznie w swych, jakoby w Wiedniu najbardziej modnych,
 96  2,  20|           niewysłowionej ciekawości, jakoby na widok nagle odsłonionego
 97  2,  20|              nadzieją, która wiedzie jakoby na skrzydłach motylich poprzez
 98  2,  21|          muzyka - przepływały dokoła jakoby fale rozkoszne. Oto przesuwają
 99  2,  21|             linie i szlaki niepewne, jakoby ślady bujania w kraju widzeń,
100  2,  21|              głowy dzieci o twarzach jakoby kobuzów i kukułek.~Rafał
101  2,  22|              stajni, która stanowiła jakoby przedsionek oberży, parskając
102  2,  23|         wierzchowe z własnej stajni, jakoby tak niezrównanej wartości,
103  2,  24|      porządkiem widziano w szeregach jakoby Tyrolczyków. Z szykiem i
104  2,  24|              poruszeń bojowych, tych jakoby skurczów i odruchów żywego
105  2,  24|              nauczył się wnet cenić, jakoby skarb, zacną mazowiecką
106  2,  24|        strzałów i ciągłe echa leśne, jakoby posępne jęki puszcz. Po
107  3,  1 |            Wojska stały w milczeniu, jakoby zmartwiałe. Krzysztof Cedro
108  3,  1 |           Ziemia stawała się z wolna jakoby rzecz niebyła, jakoby lata
109  3,  1 |          wolna jakoby rzecz niebyła, jakoby lata przeżyte, jak sen odegnany
110  3,  1 |           później coraz oczywiściej, jakoby odległe chmury.~Lecz chmur
111  3,  1 |            zamgleniem błękitu nieba, jakoby snem patrzącego oka, aż
112  3,  1 |         kryształu czy soli, wypukłe, jakoby sieć splątana badylów i
113  3,  1 |          porasta skłębionymi kłakami jakoby królewskiemu zwierzęciu,
114  3,  2 |    rozkraczony i patrzał na leżącego jakoby z grubym cygarem w gębie,
115  3,  2 |      żołnierzy. Naprzód szedł szereg jakoby chłopców mających służyć
116  3,  3 |             z głębin ziemia tworzyły jakoby schody olbrzymie, wiodące
117  3,  3 |          maleńkiej celki, do niskiej jakoby krypty z ceglaną podłogą.
118  3,  3 |      podobizny drzew ściętych, które jakoby grzyb obojętności porósł
119  3,  3 |               rżenie, poszczekiwanie jakoby psie, kwik jakoby kobył
120  3,  3 |     poszczekiwanie jakoby psie, kwik jakoby kobył zhasanych w błoniu,
121  3,  3 |       ciemnych wnękach czarnej nocy, jakoby światła żałosne, zwisłe
122  3,  3 |           łoskot armatniego strzału. Jakoby wrzask tysiąca odpowiedziała
123  3,  4 |           rzeźby z marmuru, lecz tak jakoby maszkary sztucznie ożywione...
124  3,  4 |            cudne dziwactwo, widziane jakoby pierwszy raz, wypukłych,
125  3,  6 |           Idzie staruszek zgarbiony, jakoby pleśnią żółtawą obrosły,
126  3,  6 |              i rozcinająca na dwoje, jakoby płytka damasceńska stal.
127  3,  6 |          nagich i żałośnie uroczych, jakoby prześliczne niewiasty zhańbione
128  3,  6 |     przecięło więzów. Ześliznęło się jakoby po kościach i naszarpało
129  3,  6 |          Raszyn wygląda od Nadarzyna jakoby wzgórek na tamtej równinie.
130  3,  6 |             wstawał z tego podziemia jakoby widmo. Wyciągniętymi rękoma,
131  3,  6 |        obrastające groblę, zadrżały, jakoby w ciemność bojaźni wtrącone.~
132  3,  6 |         prosięta z pieczołowitością, jakoby dzieciątka rodzone, zaganiano
133  3,  6 |            Duże, na czele folwarku a jakoby u podstawy opustoszałej
134  3,  6 |           dymiące się słupy drgnęły, jakoby wpół nożem przecięte. Ogromny,
135  3,  6 |            gałęzie i delikatne bazie jakoby piąstki wylękłego dziecka.
136  3,  6 |          dwiema bryzgającymi skibami jakoby dwie potworne wargi. Tuż
137  3,  6 |           ogniami szły coraz gęściej jakoby stada ognistych ptaków.
138  3,  9 |           Kalwarii. Wspominał także, jakoby pewien zdrajca Prusak wydał
139  3,  9 |          boleścią nie do zniesienia, jakoby piąstka dziecka. Coś poczęło
140  3,  9 |            łozy, świszczą na wietrze jakoby badyle na dawnym cmentarzu
141  3,  10|            się zajmować. Wylot alei, jakoby okno półokrągłe u góry,
142  3,  10|           pokrewnym światem młodości jakoby przed sądem przenikliwym,
143  3,  10|           spłakane. Pokorne pytanie, jakoby ubogiego chłopa, który się
144  3,  11|           pożaru... Szelest płomieni jakoby łamanie kości żywych przez
145  3,  11|            żywych przez obcęgi kata, jakoby czynienie wyroku tyrana.
146  3,  11|      ognistym, zgrzybiała, straszna, jakoby grobowiec, na$ który nie
147  3,  11|            do mroku, dojrzał w głębi jakoby wzgórze szare, jakoby kopiec
148  3,  11|          głębi jakoby wzgórze szare, jakoby kopiec pochyły...~Wstał
149  3,  12|             Ale naraz w zgrzybiałej, jakoby pleśnią pokrytej twarzy
150  3,  13|              powłóczyste smugi chmur jakoby dech żywy, idący w niebo
151  3,  13|               starcze, żółte twarze, jakoby widm zza świata...~Wstał
152  3,  14|              postać. Charczące słowo jakoby zgrzyt ostrza puginału,
153  3,  14|              ziemi, na której leżał, jakoby dreszcz gruzów i zwalisk.
154  3,  14|             prawej strony i z lewej, jakoby gończy pies, szukający,
155  3,  14|           głowę siłą nie swoją, lecz jakoby sześciu ludzi, i z chichotem
156  3,  14|        Widział teraz ów otwór oczyma jakoby w biały dzień. Nie miał
157  3,  18|           oczyma po liniach ludzkich jakoby po nasypach martwej ziemi,