Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |            słabło coraz bardziej, aż wreszcie utonęło w milczeniu leśnym.
  2  1,  1 |         przedziwne szepty, półsłowa, wreszcie jakieś wyrazy płyną do niego
  3  1,  1 |         głośniej, im dalej w knieję; wreszcie, zda się, że biją jak dzwony.
  4  1,  1 |          postępujący przodem, ujrzał wreszcie wuja. Chudy szlachcic, niewielkiego
  5  1,  1 |       Miemiec szwargotać z polska, a wreszcie zawrzasnął:~"Marsz do Słupia!"~
  6  1,  1 |          złapać nie mógł, a choć się wreszcie uspokoił, długo jeszcze
  7  1,  1 |            sposób wcale niegościnny. Wreszcie nie mógł wytrzymać i popchnął
  8  1,  1 |       lepszemu spodziewaniu wycedził wreszcie przez zęby.~- To ad primum.
  9  1,  1 |        jegomości pana hołdowniczego, wreszcie on sam - i znowu korpus
 10  1,  2 |               bokóweczki, sienie, aż wreszcie zatrzymał się przed szczelnie
 11  1,  2 |            nogi, poroztwierane usta, wreszcie blask świecy płonącej w
 12  1,  2 |            to wszystko, domyślił się wreszcie, gdzie jest, ale nie mógł
 13  1,  3 |       łoskotem tłukły się w niej, aż wreszcie tył łodzi twardo uderzył
 14  1,  3 |            staje się coraz twardszy. Wreszcie wybrnęli i znaleźli się
 15  1,  3 |            później coraz prędzej, aż wreszcie pobiegł. Lecieli jak obłąkani
 16  1,  3 |              się jego chudym łydkom. Wreszcie słowo skrzydlate wyfrunęło
 17  1,  3 |         zadziwi całą sztubę, sztyft, wreszcie miasto i długo zostanie
 18  1,  4 |           serce stawało. Ugłaskał ją wreszcie. Teraz klacz go kochała.
 19  1,  5 |              coś oczekiwał. Przyszła wreszcie tajemnicza chwila i dźwignęła
 20  1,  5 |            sobie drogę ile się dało, wreszcie zbliżył się da Dersławic.
 21  1,  5 |          Chwilę dumał i nasłuchiwał. Wreszcie odszedł. Dużymi krokami
 22  1,  5 |         bardzo rozległy sad. Znalazł wreszcie miejsce dogodne i wkroczył
 23  1,  5 |            siepał się coraz wolniej. Wreszcie wśród nieustających uderzeń
 24  1,  5 |            zaczęły drgać bezwładnie, wreszcie opadły. Zbliżył do zdruzgotanej
 25  1,  5 |         gardła jego wypadał. Stracił wreszcie ostatnie dreszcze woli.
 26  1,  7 |    chłopskiej lepiance dalekiej wsi, wreszcie przeminęła. Ale wówczas
 27  1,  7 |             bardziej niepokojący, aż wreszcie zgoła ustały. Nie skutkował
 28  1,  7 |             miał przed sobą. Zapytał wreszcie:~- Czy pan kapitan Olbromski
 29  1,  7 |         długo całował w usta. Gdy go wreszcie posadził przy stole, jeszcze
 30  1,  7 |              przyjechałeś? - zapytał wreszcie przyduszonym głosem.~- Sam.~-
 31  1,  7 |       dworach w Krakowskiem, a jakem wreszcie wstał, w gruncie rzeczy...
 32  1,  8 |            Jest to sztych nieodbity. Wreszcie - cóż począć! Żadnej rady,
 33  1,  8 |             siły wytężyć kroku, i ci wreszcie, ostatni, którzy szli za
 34  1,  9 |        najadł a wypytał o drogę, nim wreszcie Rafał list obmyślił i wystylizował,
 35  1,  10|             nigdzie miejsca wolnego! Wreszcie, gdy owa ostatnia chwila
 36  1,  10|           jak burza zbliżały się, aż wreszcie zabrzmiały w sąsiednim saloniku.
 37  1,  10|         trwało kłopotliwe milczenie. Wreszcie książę, jakby ociągając
 38  1,  10|            go słucha. Uśmiechnął się wreszcie owym uśmiechem wdzianym
 39  1,  11|        bracia i kuzyni byli znużeni. Wreszcie dwu z nich puściło w skok
 40  1,  11|               niósł coraz wścieklej, wreszcie poszedł w lot niepohamowany.
 41  1,  12|             regiment Działyńskich, a wreszcie regiment pierwszy imienia
 42  1,  14|              Długo mu nie otwierano. Wreszcie, na odgłos coraz silniejszego
 43  1,  14|       zakłopotany nagłością pytania, wreszcie stanowczo rzekł:~- Nie.~-
 44  1,  15|      niestworzony sylogizm i dowiódł wreszcie, że koń Aleksandra był obdarzony
 45  1,  15|            począł uskarżać na zimno. Wreszcie, nie czekając końca godziny,
 46  1,  16|            Długo ze sobą walczył, aż wreszcie powziął decyzję: nikomu
 47  1,  17|              szerszemu kołu wiary, a wreszcie każdemu, kto przyszedł.
 48  1,  17|             swe doły. Usta zamilkły. Wreszcie czyny ręki były to już raczej
 49  1,  17|          rozbieganemu sercu. Namacał wreszcie wolą obojętność w ciemnościach
 50  1,  17|         Rosła kupa trupów i rannych. Wreszcie wnętrze biretu opustoszało.
 51  1,  17|           wiążą ręce i nogi. Ujrzeli wreszcie, że zdzierają mundury oficerskie
 52  2,  1 |             późnymi nocami, a gdy go wreszcie ułożył i tysiąc razy odczytawszy
 53  2,  1 |          żałować tego, co napisał, a wreszcie popadł w dawną apatię.~Tymczasem
 54  2,  1 |            siły roboczej. Zwyciężyła wreszcie pokusa kariery. Jednego
 55  2,  1 |            drugą salę i znaleźli się wreszcie w obliczu księcia. Rafał
 56  2,  1 |               nic nie słyszałeś, nic wreszcie nie rozumiesz.~- Słucham
 57  2,  1 |         szkliste oczy posępne. Rzekł wreszcie:~- Brat twój umarł tak młodo
 58  2,  1 |             kręgi. Koniec jej trafił wreszcie na żywe mięso.~Wówczas dopiero
 59  2,  2 |        zdarcie koszuli Dejaniry. Gdy wreszcie stanął przede drzwiami pałacu
 60  2,  2 |            kartę wielkiej książki, a wreszcie rzekł obracając się do Rafała:~-
 61  2,  2 |             niemowlęctwa.~Widział go wreszcie zaszłego w lata, w głęboką, "
 62  2,  2 |              wieczór nadchodził, gdy wreszcie skończył wyznaczoną pracę.
 63  2,  3 |      wieziono po nierównej pochylni. Wreszcie, pozostawiony na chwilę
 64  2,  3 |            znak czci dla kobiety), a wreszcie nauczył go znaku ucznia,
 65  2,  3 |         Friedrich Wilhelm zur Säule, wreszcie zawiązującej się loży sióstr
 66  2,  8 |          suknie, szarpały koszulę, a wreszcie to najstraszniejsze, co
 67  2,  9 |            lochy podobne do kominów, wreszcie zimno podziemi, wydrążeń
 68  2,  10|      wirsycku, wirsycku...~Udało się wreszcie strażnikowi grodu chwycić
 69  2,  11|          rozpierała mu piersi. Rzekł wreszcie:~- Jakże obmierzłymi są
 70  2,  12|           urzędowy pozbawiony oznak, wreszcie krótki i wyszarzany spencerek
 71  2,  12|          nastawał.~Karczmarz wyniósł wreszcie ze swego Laboratorium żelazną
 72  2,  13|      wznosiła się, zwracała ku ojcu, wreszcie ku niemu, ku gościowi. Z
 73  2,  13|              bujna melodia piosenki. Wreszcie popłynęły wyrazy:~Au matin
 74  2,  16|        ozdobnym połyskujący strojem, wreszcie pułki białych kirasjerów
 75  2,  17|         monotonii ruszył się Trepka, wreszcie od niechcenia Rafał. Gdy
 76  2,  17|          drugą, badając je do głębi. Wreszcie dłużej spoczęły na obliczu
 77  2,  17|             w jelitach.~Kapitulowały wreszcie nasze "Bartki" - Massena
 78  2,  17|              mówili, że do Tulono, a wreszcie wyznali wprost.~- Na Antyle?... -
 79  2,  17|    kilkunastu nas dołożyło ramienia. Wreszcie poszła. Okręt manewruje
 80  2,  17|             i czterech nocach zaczął wreszcie żywioł naci chać. Dopiero
 81  2,  17|         kilkunastu dniach zebrał się wreszcie i popłynął ku Maladze. Tam
 82  2,  17|               gangrena rąk i nóg - i wreszcie już upragniona śmierć. Ilu
 83  2,  17|           krwią ocieka. Udało mi się wreszcie dostać z kilku towarzyszami
 84  2,  18|          myśliwca pod Tarnów. Wstało wreszcie owo Bodnia zimne, wietrzne...~
 85  2,  19|      wskazanym kierunku... Dostrzegł wreszcie dziwaczny znak... Wyniosły
 86  2,  19|         nastawiając uszu, zrozumieli wreszcie, że wkrótce mają być przyprowadzeni
 87  2,  20|           szukając dostępu i trafili wreszcie na uczęszczane, ciepłe,
 88  2,  20|            do pokojów służebnych, aż wreszcie $ trafili na starego lokaja
 89  2,  20|         odpowiedziała na ich ukłony. Wreszcie posunęła się uprzejmie ku
 90  2,  20|             onego oficjerka zaprosił wreszcie na święty Szczepan. Com
 91  2,  20|           mijał pokoje i znalazł się wreszcie w niewielkiej ogrzanej komnacie.
 92  2,  21|         swojemu wymuskał i oczyścił. Wreszcie ukazał się ów porucznik.
 93  2,  21|           pana Ołowskiego, przystała wreszcie na odtańczenie gawota. Zagrała
 94  2,  21|            miłością upajać się sobą.~Wreszcie, nim piękność ukończyła
 95  2,  21|          jeszcze nie ostygło. Cisnął wreszcie wszystko w otwartą walizę
 96  2,  21|         obejrzał kapelusz oficerski, wreszcie trącił konia ostrogą, żeby
 97  2,  21|             prawe, to na lewe ramię. Wreszcie gdy Krzysztof wyrzucił z
 98  2,  22|          chwilę nadejdzie. Drzwi się wreszcie otwarły i poważnie wyszedł
 99  2,  22|   wytłumaczyli, chwilę dumał i rzekł wreszcie:~- Czemuż to koniecznie
100  2,  22|            najeżoną szopę na głowie, wreszcie dał folgę wrodzonej swadzie:~-
101  2,  24| Poniatowskiego, który zdecydował się wreszcie na krok przystąpienia do
102  2,  24|        wynalazł koleżeństwa i został wreszcie wpisany do księgi kompanicznej
103  2,  24|         ruszył znowu naprzód. Stanął wreszcie kwaterą w Gniewie nad Wierzycą.
104  2,  24|              ramię i wydarli pałasz. Wreszcie i trzech towarzyszów ściśnięto
105  2,  24|        strzelali z okien i ze drzwi. Wreszcie kiedy i bramę zachodnią
106  2,  24|        chromych i osłabłych. Stanęły wreszcie wojska w mieście. Rozeszła
107  3,  1 |      Przysowie 20 koni, w Omulcu 10, wreszcie 12 koni rozmieszczono między
108  3,  1 |        pętaczce na miejscu. Przyszła wreszcie dokładna wiadomość z oddziałem
109  3,  1 |              morze, pod Kołobrzeg... Wreszcie 26 maja przeczytano legii
110  3,  1 |          zimnej krwi piechoty, o tym wreszcie, że "Generał-porucznik"
111  3,  1 |            Kaliszu jako żołnierz czy wreszcie oficer-bałaguła w czasie
112  3,  1 |       służbach cyzalpińskich. Oni ta wreszcie pod króla Józefa pośli,
113  3,  1 |             kraj daleki, wołając, że wreszcie widać Pireneje. Cedro wlepiał
114  3,  1 |              snem patrzącego oka, aż wreszcie wymykała się z niego - ginąc
115  3,  1 |    łańcuchami zatopionych gór. Wyjdą wreszcie rzeki morskie najwyżej,
116  3,  2 |          pinie na zboczach niższych, wreszcie olbrzymimi zagajami rozrosły
117  3,  2 |            ciała. Łby ich zwisały, a wreszcie cielska waliły się bezwładnie
118  3,  3 |         Utebo, Monzalbarba, pierwszy wreszcie dotarł do klasztoru San
119  3,  3 |         upałów i zimna nocnego, stąd wreszcie wyruszano na setne i tysiączne
120  3,  3 |          ociekającymi, chyżo wypadli wreszcie na pierwszy plac.~Engracia! ~
121  3,  3 |         nabierał pełne płuca tchu, a wreszcie porwał się z miejsca. Ruszył
122  3,  3 |             chyba chodźmy... - rzekł wreszcie jeden.~- Chodźmy... - rzekł
123  3,  3 |             strony jak snące raki, a wreszcie wygaśli kolejno w dusznej,
124  3,  3 |              od stóp do głowy. Rzekł wreszcie:~- Widziałem waćpana na
125  3,  3 |        wgięły do wewnątrz i wywaliły wreszcie pospołu z wrótniami. Szturmujący
126  3,  3 |            Hiszpanie zdobyci zostali wreszcie jeden po drugim, żywcem.
127  3,  3 |         zstępując ze Schodów. Stanął wreszcie u drzwi na dole i spojrzał
128  3,  3 |              requiescam... "~Zeszedł wreszcie na dół Wyganowski. Kiedy
129  3,  3 |          Zaragozy, miasta Aragonów i wreszcie zjednoczonych we wspólną
130  3,  4 |       wzrokiem patrzał w jego twarz. Wreszcie podniósł rękę do kapelusza
131  3,  6 |           sam, w polu. Patrol, który wreszcie zaczął raliować się pod
132  3,  6 |    potłuczonego huzara. Spostrzeżono wreszcie, że podporucznik Olbromski
133  3,  6 |              nie ważył ust otworzyć. Wreszcie, licząc oczywiście na niemoc
134  3,  6 |          mogło być mowy.~Nawinął się wreszcie chirurg i wziął Rafała w
135  3,  6 |         wyrwane okienka i wejście, a wreszcie ostatnią w ruinach walkę.~"
136  3,  6 |        światłem, głośno klął, gadał, wreszcie wkroczył do sąsiedniej izby.
137  3,  6 |              potem coraz mocniej, aż wreszcie Sokolnicki zgrzytnął:~-
138  3,  6 |        martwym okiem patrzał na nią. Wreszcie rzekł niby do siebie:~-
139  3,  6 |             siły. Sokolnicki rozwarł wreszcie ogromne powieki i klął na
140  3,  6 |         Atakują, atakują!~Ocknął się wreszcie i siadł na łóżku. Za chwilę
141  3,  6 |         wodzą generała Schaurotha, a wreszcie brygada generała Spetha.
142  3,  6 |              przytrzymał ją silniej, wreszcie odjął od oczu i złożył.
143  3,  7 |           ostatniego wzruszenia. Ale wreszcie przypomniał sobie dom księcia
144  3,  7 |           Rafuś Olbromski... - rzekł wreszcie z cicha do swego starego
145  3,  8 |         długiej przerwie otwarła się wreszcie droga i książę Gintułt powziął
146  3,  9 |             godziny, trzy kwadranse, wreszcie jedenasta. Sokolnicki chodził
147  3,  11|             ostatniego klasztoru, aż wreszcie zdobyły go wraz z czterema
148  3,  11|           słyszał ten głos. Znalazła wreszcie...~- Nie inaczej... Piotra
149  3,  14|         drogi, wlepiał oczy we mgłę. Wreszcie stary Gajkoś mruknął z drugiego
150  3,  14|             przychodniów. Nie stoisz wreszcie przed oczyma ze starodawnym
151  3,  14|         uderzył piersiami, kolanem i wreszcie czołem o gruzy. Chropawe
152  3,  14|            twarz w głębokie jamy, aż wreszcie obszedł w różnych kierunkach
153  3,  17|              i odrestaurował młyn, a wreszcie od wiosny trzeciego roku
154  3,  17|        Objąłem ziemię, muszę się raz wreszcie jąć pracy. Wiecznie będę