Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         drzewa. No, dobrze. Ściął on se jedlicę tylą co wieża
  2  1,  1 |          będą drzewa pilnowały. A on już koźlątka nie popuści -
  3  1,  1 |           gońca pierwszej wody. I on tam, Niemen, ma ochotę i
  4  1,  1 |         po grudzie jak ten lis.~- On, choć jest pies cnotliwy,
  5  1,  1 |          wiarę? -chybił. Artifex! On i takie sztuki potrafi,
  6  1,  1 |          się z nim! Dopadł ci mię on jednego razu na Lisowskiem,
  7  1,  1 |           hołdowniczego, wreszcie on sam - i znowu korpus kawalerii.~-
  8  1,  2 |       naigrawał. Wtedy nawet, gdy on, Rafał Olbromski, żywy i
  9  1,  2 |         że z nami jedziesz, jak i on...~- Nie umiem śpiewać.
 10  1,  2 |       towarzyszki, czy do Rafała.~On czuł, że musiała się przy
 11  1,  2 |          pochwyciła ramię Rafała: On instynktownym ruchem przysunął
 12  1,  2 |    jednego z sąsiadów, równie jak on dorastającego i z nagła
 13  1,  3 |           głębokości przerażenia: on umrze...~Wlókł się myślami
 14  1,  3 |          jego czole piętno hańby. On sam czuł się winowajcą.
 15  1,  3 |         to uwagi nie zwrócił, ale on ze ściśniętymi zębami liczył
 16  1,  3 |            Rafał domyślił się, że on to jest zwierzyną, którą
 17  1,  3 |        tego namówił: ty Cedrę czy on ciebie? Rafał milczał.~-
 18  1,  4 |        swobodnie na pastewniku... On pierwszy dopadł, pierwszy
 19  1,  5 |          we śnie pogrążona, że to on, we własnej postaci, nie
 20  1,  5 |          w tańcu?~- Tak.~- Gdzież on jest? koń?~- W kuźni stoi
 21  1,  5 |            Rafał zadygotał.~Jakże on widzi te pola? Jakże widzi
 22  1,  5 |         tysiące mar, tak samo jak on podrywających się z zagonów
 23  1,  6 |           chcesz!" Ogień szedł, a on precz gwer nabija. Wtem
 24  1,  7 |  niewysłowiony złotostron i że to on sam wyrywa z niego zdrętwiałymi
 25  1,  7 |         starym domu. "Toż to jest on? Piotr?" - myślał przypatrując
 26  1,  7 |  postępować, tak nawet myśleć jak on i oni. Nastawał, żebym się
 27  1,  7 |         tu z tym żołnierzem, skąd on rodem. Wziąłem w dzierżawę
 28  1,  8 |        wolnym krokiem przybył, to on lubił usiąść na kamieniu
 29  1,  8 |        patrzeć, jak Uryś pracuje. On nie dlatego przychodził,
 30  1,  8 |       Urysia nie trzeba pilnować. On siadł na kamieniu, podparł
 31  1,  8 |          głowę na ręce i patrzał. On patrzał, on milczał. Ale
 32  1,  8 |       ręce i patrzał. On patrzał, on milczał. Ale za najmądrzejszą
 33  1,  8 |       taki mądry jak pan kapitan. On wszystko wie ze swego rozumu.
 34  1,  8 |     najlepszy towar. Parę razy to on się odezwał nie o te karczowanie,
 35  1,  8 |            nie umie powtórzyć, co on powiedział o tamte rzeczy,
 36  1,  8 |           pacierze, wie mocno, że on mówił czystą prawdę. On
 37  1,  8 |           on mówił czystą prawdę. On nie mówił, jak zawsze mówi -
 38  1,  8 |           bez urazy- goj do Żyda, on nie mówił nawet jak Żyd
 39  1,  8 |           jak Żyd do Żyda. Raz to on przyszedł, długo milczał,
 40  1,  8 |     powiedział mu prawdę. A potem on mówił takie wielkie słowo
 41  1,  8 |    szlachcic siał albo karczował? On się przepasał płachtą i
 42  1,  8 |        jest bardzo przyjemnie, że on karczował tę nowinę, a pan
 43  1,  8 |     wychodzili ludzie na pańskie, on pilnował parobków i dziewuch
 44  1,  8 |         żeś nie jego dźwignął, bo on zostanie sobą, tym, czym
 45  1,  9 |        pychy z tego tytułu, że to on właśnie, na którego nikt
 46  1,  10|          jest. Śniło mu się, że i on uczestniczy w tej zabawie.
 47  1,  11|    wyręczono się nim w potrzebie. On godził się na wszystko.
 48  1,  11|        postała, gdzie tylko ona i on... I tchu mu w piersiach
 49  1,  11|         tę stronę, gdzie był, ale on doskonale wiedział, że cała
 50  1,  11|            wielkimi oczyma. Ale i on pierwszy raz utopił w nią
 51  1,  12|          poranku jego młodości, a on sam... Gdzież się podział
 52  1,  13|       były takiej samej barwy jak on. Przysiągłbyś, że je wykuto
 53  1,  14|           armie wrogów.~- A niech on zginie ze swymi zwycięstwami!
 54  1,  14|           domyślam...~- Tak jest. On strzeże swoich piorunów!
 55  1,  14|       opryskliwym śmiechem:~- Nie on mię w każdym razie będzie
 56  1,  14|         mógłbym wyczuwać... Tylko on jeden na ziemi, między tylu
 57  1,  14|     nadludzka potęga. Ja wiem, że on kocha siebie samego tak.
 58  1,  14|          świat, nikomu nie znany. On do niego zmierza bez przerwy,
 59  1,  15|       węgrzyna ze składu Kraussa, on dla studentów gimnazjalnych
 60  1,  16|          bugaj dziewiczy, którego on sam nigdy jeszcze nie przekroczył.
 61  1,  16|          Kilka godzin przeszło, a on nie wiedział o tym wcale.
 62  1,  16|           To mi wytłumacz, jak to on tak nagle wyjechał... I
 63  1,  16|          nikt nie wiedział, gdzie on jest!~- No, nikt.~- Ale
 64  1,  16|      wiesz... Mnie się wydaje, że on musi być jakiś... puszysty,
 65  1,  16|          mi - gwarzyła Zofka - to on nieboszczykowi bratu Piotrowi,
 66  1,  16|         rodzina, siostry..~. - To on ma siostry?~- Ma... - szepnął.~
 67  2,  1 |            Nikt go nie rozumiał i on nie cenił nikogo według
 68  2,  1 |       nikt nań uwagi nie zwracał. On za to z pilnością przyglądał
 69  2,  1 |        drze starego kasztelana, a on...~W owej chwili Jarzymski
 70  2,  1 |        też i oszczędza na tym, bo on jej znowu służy i za korneciarkę,
 71  2,  1 |        wołał zezowaty. - Nie stąd on czerpie głównie swoje zyski.
 72  2,  1 |        Brat jestem.~- Ano! Gdzież on teraz siedzi, ten mizantrop?~-
 73  2,  2 |          ziemi... Boski ogrodnik! On, który sprawia, że owoc
 74  2,  2 |           dla czerstwego synka... On sprawia, że ciemne śliwki
 75  2,  2 |      Człowiek sam jest winowajcą. On jest grzesznikiem przed
 76  2,  2 |       żmiję i podłą hienę? Azaliż on wymyślił śmierć?~Skierujmy
 77  2,  2 |        dzieciom swym strawę. Jest on, jakoby znak hieroglificzny
 78  2,  2 |          pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto, kim jesteś?~-
 79  2,  3 |       książę stoi obok niego i że on nosi miano Poświęciciela.
 80  2,  4 |          pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto, kim jesteś?~-
 81  2,  6 |        łojowa świeczka. Po chwili on przyszedł i stanął w taki
 82  2,  9 |           mu rany straszliwe. Oto on sam jest lisem i czeka na
 83  2,  10|      Zdawało mu się za chwilę, że on sam to jest nie co innego,
 84  2,  11|      gzymsie marmurowym białe jak on ciałko nimfy? Ucho słuchało,
 85  2,  12|       łajdak jadła nie daje~- No, on tu pewnikiem w te pędy wyniesie..~-
 86  2,  12|           wyniesie..~- Jak też to on przyrządza? - zadał sobie
 87  2,  12|          Rafuś... Olbromski... To on!~- Wszystko ci powiem z
 88  2,  14|            zapytał Rafała.~- Nie, on nie z Wiednia, tylko z Warszawy.~-
 89  2,  14|           być ciekawe. Ale gdzież on jest?... niech go obejrzy
 90  2,  14|      pomysły zagłady, wytępienia. On ze mną politycznie mówi,
 91  2,  17|     wiedział, co zaś za Fryc i co on zrobił z onymi wojskami,
 92  2,  17|          nie poczytał świat, tedy on proponuje nam, abyśmy przyjęli
 93  2,  20|       gdym marzył takie rzeczy, a on to samo głosił tak już dawno!
 94  2,  20|         Miał już być... Wprawdzie on na nic by się w tej sprawie
 95  2,  20|      ściśnięte zęby, tak że tylko on mógł te wyrazy posłyszeć:~-
 96  2,  20|           Dla niego była łaskawą. On tutaj odniósł tryumf. Któż
 97  2,  20|           patrząc na te ognie. To on tam ma się udać... Między
 98  2,  20|          na tym progu - tylko nie on, który za to prawo gotów
 99  2,  21|           z Krzysztofem. A może i on zostanie? Wyłżą się przed
100  2,  21|           którą sobie był wybrał. On szedł w taniec jedwabnymi
101  2,  21|           coś do niego tancerka i on wesoło jej odpowiadał. Uśmiech
102  2,  22|       idziecie do Częstochowy, bo on tam jest teraz komendantem
103  2,  24|          łunę po nocy. Tam ci był on wódz nad wodze, niezwyciężony
104  2,  24|          drugim szwargoce, że nie on winien...~- A gdzie też
105  2,  24|           Bóg jego sam wie, gdzie on. Słuchaj, skąd głos idzie.
106  2,  24|           prawo na świecie robić. On tylko jeden tę rzecz wie
107  2,  24|    przydomkiem Mieczyk. Czy też i on słyszy, czy też słyszy,
108  2,  24|           Jana Dąbrowskiego, i że on sam jednemu z eszelonów
109  3,  1 |           już niemożliwe.~Widział on już z dala wojnę i wrosła
110  3,  1 |          diabeł go ta rozezna, co on za jeden! Książę Hieronim,
111  3,  1 |         stary wariacie?~- Dopókąd on, paniczu, świata jak się
112  3,  1 | strzemienia nogę wywłóczyć! Gdzie on, tam i my. On zażywa wczasu-spokoju -
113  3,  1 |    wywłóczyć! Gdzie on, tam i my. On zażywa wczasu-spokoju -
114  3,  1 |          nasza wiara śpi. A skoro on na koń siada, będziemyż
115  3,  1 | niezmiernej tarczy herbowej.~Ileż on znaczy! Ile w sobie mieści!
116  3,  2 |           nogą, inni tak samo jak on wędrując obok wierzchowców.
117  3,  3 |          jednej myśli... Gdzie to on jest i co robi? Co to za
118  3,  3 |        jęki umierania... Gdzie to on tu jest'?~Tuż obok pod murem,
119  3,  3 |          Hiszpanami. Rzucił się i on w tłum. Obrońcy, wymordowani
120  3,  3 |       pokoju. Znikła za drzwiami. On szedł za nią o kilka kroków,
121  3,  3 |        jego kroków. Znikła już, a on ją jeszcze widział przed
122  3,  3 |           mamę kocham!...~- Jakże on teraz, towarzysze, przed
123  3,  3 |          nie zabiła po męsku jako on starego księdza? Żeby głuchoniema
124  3,  6 |        żal?~Zda mu się, że to nie on myśli o ojcu, lecz że sam
125  3,  6 |      Przeszedł do innych. Ach, to on, mistrz de With! Ujrzał
126  3,  6 | Sokolnicki z ukłonem:~- Tak, tak, on zawsze gotów, kiedy mowa,
127  3,  6 |         księcia okrzykami chwały.~On siadł na koń i otoczony
128  3,  8 |    spotkałem księcia Gintułta. Ma on zamiar ufundować pułk jazdy
129  3,  9 |       piątego pułku jazdy. Trafił on na wysuniętą wedetę i był
130  3,  9 |           most skończony.~- Jakże on to zobaczy?~- Może zmiarkować
131  3,  10|          im darmo Sokolnicki! Aby on nie da! Wziął garścią swoją,
132  3,  10|          nie ma...~- Przyjedzie i on.~Starzec podniósł oczy spłakane.
133  3,  10|          i tylu wraca... Czemużby on, najlepszy spomiędzy wszystkich,
134  3,  10|   napełnili weselem... Ale gdzież on jest? co czyni?~- Nie wstrzymywałem -
135  3,  10|          krwawą kąpiel. Mógłże to on spać w domu i władać kawałkiem
136  3,  10|    Przypomnij sobie jego duszę... On, Krzysztof! Pomyślże tylko...
137  3,  10|      Krzysztof! Pomyślże tylko... On, Krzysztof!~
138  3,  11|     książę Gintułt. Przyprowadził on ze sobą do Sandomierza batalion
139  3,  11|            czasu, wypadków, kiedy on widział tę gębę, słyszał
140  3,  11|         na obronę starej świątyni on ich właśnie stamtąd z takim
141  3,  12|   wpuściło do stancji woń różaną. On leżał z przymkniętymi oczyma,
142  3,  12|           pospieszyli za starcem, On tymczasem trzęsącymi się
143  3,  14|       padł na figurę Cedry. Wtedy on podniósł pistolet i rzekł
144  3,  14|         osaczyły ze wszech stron. On wziął na cel pierwszy z
145  3,  15|       kazał. Jeżeli to prawda, co on tam moim Wickom rozpowiada...~-
146  3,  15|     rzeczy, bo nie oni jego, lecz on ich podejmuje: ma ze sobą
147  3,  15|          nadeszła - i nic więcej. On mi ją przyniesie.~Mówiąc
148  3,  15|        José, wywiedzie i mnie. Ma on już dla nas obudwu przygotowane
149  3,  16|           I dół mu sam wykop. Już on nie żołnierz i nie towarzysz.
150  3,  16|    idziemy w bitwę tej godziny, a on dla siebie jednego zwolnienie