Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |        Gdzieżbyś ty o takich rzeczach mógł pamiętać! Żebym ja kozy
  2  1,  1 |           pewien czas tchu złapać nie mógł, a choć się wreszcie uspokoił,
  3  1,  1 |            twarz tak naziębła, że nie mógł mówić. Z gościńca skręcono
  4  1,  1 |             niegościnny. Wreszcie nie mógł wytrzymać i popchnął pierwszego
  5  1,  1 |              takie zabawy znaleźć bym mógł? Zawsze na służbie... Oto
  6  1,  2 |              wsiąść na siodło już nie mógł. Ani sposobu! Przyrósł do
  7  1,  2 |               siłę palenia. Rafał nie mógł od niej oderwać wzroku,
  8  1,  2 |         zjawił się i ojciec. Nikt nie mógł poznać starego Olbromskiego,
  9  1,  2 |             pięknej pani.~Skoro tylko mógł się wymknąć, biegł do izby
 10  1,  2 |            się do niej na chwilę. Nie mógł, po prostu nie był w możności
 11  1,  2 |              śpiących, ale nikogo nie mógł poznać. Drżał na myśl, że
 12  1,  2 |         wreszcie, gdzie jest, ale nie mógł przyjść do siebie. Wspomniał
 13  1,  2 |           zaczął wciągać na nogi. Nie mógł wyjść z podziwienia, czemu
 14  1,  3 |             że drży. Sam także ledwie mógł stłamsić przerażający dreszcz
 15  1,  3 |            ludzkich? Gdyby ktokolwiek mógł mu powiedzieć, oznaczyć
 16  1,  3 |              lat trzydzieści kilka, a mógł mieć więcej niż pięćdziesiąt.
 17  1,  4 |          świat. Oto wszystko. Sam nie mógł ani pojąć, ani zrozumieć,
 18  1,  5 |             wsunął śrubę w otwór, nie mógł ich zamknąć, toteż zostawiając
 19  1,  5 |           zupełna, że Rafał o kęs nie mógł w nią wszczepić wzroku,
 20  1,  5 |                czego dotykał rękoma i mógł dosięgnąć oczyma. Widma
 21  1,  5 |            nie dawał mówić. Rafał jak mógł osuszał swe "wąsy". Pomagała
 22  1,  5 |               Nie ściągał wodzów, nie mógł kierować jej chodami.~Dokoła
 23  1,  5 |           schylony nad jej szyją, nie mógł się jeszcze otrząsnąć ze
 24  1,  5 |           takiej strony, że wcale nie mógł osądzić, gdzie jest. Było
 25  1,  6 |             Zawieź mię, zawieź...~Nie mógł wymówić nazwy. Zapomniał,
 26  1,  7 |               wygłaskać, żeby młodszy mógł przyjść w domu do zdrowia.
 27  1,  7 |          skoro tylko "wyrodek" będzie mógł stać na nogach, ma się z
 28  1,  7 |     Skrępowany czarownymi więzami nie mógł ruszyć się z miejsca. Wdychał
 29  1,  7 |     pobłyskliwej wodzie stawu - i nie mógł od nich oderwać oczu. Była
 30  1,  7 |                że Rafał znieść go nie mógł. Czuł, że musi złagodzić
 31  1,  7 |               skrzywienie twarzy. Nie mógł sobie dać rady z uczuciem
 32  1,  7 |             postaci tego brata... Nie mógł na to przystać, że ów brat
 33  1,  8 |          ukłon, a języka w gębie. Nie mógł oczu oderwać od jego kostiumu
 34  1,  8 |                Boć jeżeli kto, to pan mógł się czuć dobrze na tej drodze
 35  1,  8 |        wybuchnęło jak słup ognia. Nie mógł zrozumieć, skąd ta służalcza
 36  1,  8 |        takiego rozkazu, gdybyś oto... mógł stać na nogach.~- Rachunek! -
 37  1,  10|      zanurzała się i kryła. Rafał nie mógł od niej oderwać oczu. Nigdy
 38  1,  10|            zepsuć chwilę radości, nie mógł się ruszyć z miejsca. Spojrzał
 39  1,  11| nieznośniejsza, myślami jej objąć nie mógł ani ogarnąć wyobrażeniem.
 40  1,  11|              jakiegoś jej przymiotu i mógł do woli wyśmiewać z niego
 41  1,  11|          stłumionym gwarem. Rafał nie mógł się przecisnąć, gdyż całe
 42  1,  13|               gdy błysnęła latarnia i mógł zajrzeć brańcowi w oczy.~-
 43  1,  14|               jak tę oto mapę. Gdybym mógł stawać się bez drżenia,
 44  1,  14|              ugory ziemi, żeby siewca mógł w rozerwane jej łono rzucać
 45  1,  15|              głowy. Długo jeszcze nie mógł przyjść do słowa. Pierś
 46  1,  17|         najbardziej przemijające.~Nie mógł w Ankonie doczekać się na
 47  1,  17|               przed idącym. Zrazu nie mógł zrozumieć, co to się stało.
 48  1,  17|             się do armat. Gintułt nie mógł pojąć, co to za ludzie.
 49  1,  17|              z łóżka. Ogarnął się jak mógł i wyszedł. Żyd za nim. Mówił
 50  2,  1 |            nie dogadzało, gdyby Rafał mógł, na czas pewien, objąć miejsce
 51  2,  1 |               księcia. Rafał ledwo go mógł poznać. Twarz jego sczerniała,
 52  2,  1 |        oszołomiony tym wszystkim, nie mógł zebrać myśli. Najbardziej
 53  2,  1 |             panów, prostował się, ile mógł. Miasto zrobiło na niego
 54  2,  1 |         rozkaz stangretowi.~Rafał nie mógł się oprzeć i siadł do powozu.
 55  2,  1 |       zezującego prześmiewcy, ale nie mógł roztrącić zbitego tłumu.
 56  2,  2 |               nad nią się wznosi. Nie mógł doczekać piątej rocznicy
 57  2,  2 |           sekretarza, a jeszcze mniej mógł wiedzieć gruby a ciężki
 58  2,  4 |           sekretarza, a jeszcze mniej mógł wiedzieć gruby a ciężki
 59  2,  6 |                że jak skamieniały nie mógł się poruszyć. Toż jest Helena
 60  2,  7 |             szczęście człowiecze. Nie mógł odszukać w niej kobiety
 61  2,  8 |               to najstraszniejsze, co mógł zobaczyć na ziemi. Począł
 62  2,  8 |           słyszał już wtedy nic i nie mógł nic widzieć. Płaty krwi
 63  2,  9 |            zboczyła ze ścieżki, i nie mógł go już znaleźć.~Przeląkł
 64  2,  9 |        strącał już głazy, które tylko mógł udźwignąć. Ale o tym wiedział
 65  2,  10|             którego udźwignąć już nie mógł, zwalił na głowę towarzysza
 66  2,  11|               ściśniętych ustach. Nie mógł powstrzymać myśli, która,
 67  2,  11|               ostatniej granicy, skąd mógł napisać do królowej Izabeli
 68  2,  12|     więzieniem za samo milczenie. Nie mógł przecież inaczej. Musiałby
 69  2,  12|              z litości darował mu, co mógł zbyć bez żalu: zdarte zawadiackie
 70  2,  12|              zboża. Pożywiał się, jak mógł. Zachodził na odludne plebanie
 71  2,  12|            miedzach po to, żeby wiatr mógł obdzierać ich posiwiałe
 72  2,  12|           płucami jej powietrze i nie mógł się nasycić widokiem. Po
 73  2,  12|              której mimo usiłowań nie mógł w sobie przytłumić.~- Nędzna
 74  2,  12|            tyle pewniejszy siebie, że mógł pomyśleć, co przedsiębrać
 75  2,  12|            jeszcze pocieszał się, ile mógł, że go oczy mylą. Był to
 76  2,  12|            niedoli. Oto najgorsze, co mógł jeszcze przeżyć: zetknąć
 77  2,  12|      położeniu i w takiej chwili! Nie mógł już nawet uciekać, gdyż
 78  2,  12|      nadchodzący spokój uwierzyć, ale mógł to czynić o tyle, o ile
 79  2,  13|     Dojeżdżając do Olszyny, Cedro nie mógł usiedzieć na miejscu. Stawał
 80  2,  13|              xoseaux...~Stary pan nie mógł udźwignąć powiek ani rozerwać
 81  2,  14|         trudno by było określić, gdyż mógł wahać się między czterdziestym
 82  2,  15|               niemało lekarskich, nie mógł odgadnąć, co mu jest. Toteż
 83  2,  15|          zwróconymi ku niebu. Sam nie mógł odgadnąć, co mu dolega.
 84  2,  17|            pokładem, tego kapitan nie mógł brać do roboty, ale który
 85  2,  17|             brać do roboty, ale który mógł ustać na nogach, tego na
 86  2,  20|               najobojętniejszym, jaki mógł wydobyć z siebie:~- Czy
 87  2,  20|            niego mówił Krzysztof. Nie mógł i nie chciał dosłyszeć jego
 88  2,  20|           czasy...~Wtem Krzysztof nie mógł wytrzymać i prawie krzyknął:~-
 89  2,  20|                   Rafał! Gdybym ci to mógł słowami wyrazić, jakie to
 90  2,  20|               końcu wiosny.~Rafał nie mógł się nadziwić, napatrzyć
 91  2,  20|       ściśnięte zęby, tak że tylko on mógł te wyrazy posłyszeć:~- Szukam...
 92  2,  20|               tego chłystka!" Później mógł już rozmawiać swobodnie.
 93  2,  20|             Kalwickiego ledwie-ledwie mógł dawać odpowiedzi przytomne.
 94  2,  20|           żadnym wysiłkiem zdusić nie mógł. Obojętność pani Ołowskiej
 95  2,  20|              że jej głową ogarnąć nie mógł. Przybierała coraz bo inną
 96  2,  21|               panią Elżbietą, ale nie mógł pochwycić ani jednej tak
 97  2,  21|             tym, co będzie.~O, gdybyż mógł wyznać jej mękę swej duszy!
 98  2,  21|             nadejdzie ta chwila, żeby mógł dotknąć tamtej ręki. Widziało
 99  2,  21|              i po szeleście szat. Nie mógł własnego spojrzenia udźwignąć
100  2,  22|         zmienionego kolegę, Rafał nie mógł słowa przemówić i nie wiedział,
101  2,  22|              nie umiem, więc jakżebym mógł być oficerem? Nawet nie
102  2,  22|            Kto miał konia tęższego, a mógł go spiąć ostrogami, rzucić
103  2,  23|           skrupulatnym obliczeniu nie mógł pokryć kosztów umundurowania
104  2,  23|        tamtego oddziału urywał, gdzie mógł, oddziałki pruskie, zajmował
105  2,  24|             jak na złość, nigdzie nie mógł zdybać, tak przed nim chyżo
106  2,  24|          chwili wysłania Łojewskiego, mógł dać dragonom silny odrzut,
107  2,  24|               przeważnie lancą.~Gdzie mógł kupą się rzucić w skok z
108  2,  24|       Charelot zbliżył się o tyle, że mógł wśród gradu kul ustawić
109  3,  1 |              siły konia dopaść go nie mógł. Po zebraniu się sił obronnych
110  3,  1 |             stanowczej. Krzysztof nie mógł zrozumieć nic a nic z całej
111  3,  1 |             kraj. Aże chłop gadać nic mógł, jak se wspomniał, choć
112  3,  1 |        Olśniony od majestatu gór, nie mógł się ruszyć. Przytłukła go
113  3,  1 |               jeden w ciemności i nie mógł odejść, zaczarowany przez
114  3,  2 |              stanął w osłupieniu. Nie mógł się ruszyć z miejsca. Nie
115  3,  2 |         karabin do piersi. Sam ledwie mógł wykrztusić pytanie, tak
116  3,  2 |          głowę ułana. Przybysz ledwie mógł wykrztusić mot d'ordre,
117  3,  2 |               pierwszych minutach nie mógł się zorientować, co się
118  3,  2 |           trupi chłód. Krzysztof ,nie mógł wytrzymać. Złożył swe siodło,
119  3,  3 |      przesmutnych jęków a wołań - nic mógł dosłyszeć.~Zerwał się na
120  3,  3 |           górnym otworze, który Cedro mógł widzieć, bo znajdował się
121  3,  3 |             kulami nieprzyjaciół. Nie mógł ściągnąć cyngla. Prostu
122  3,  3 |                Wtedy znowu bez trwogi mógł spojrzeć na nią. Te same
123  3,  3 |               tyś im radeczki dać nie mógł...~- Byłyby cię ładnie oporządziły,
124  3,  3 |            chociaż zasłonił oczy, nie mógł zasłonić płynących myśli.
125  3,  3 |               zawias...~Krzysztof nie mógł już teraz przypomnieć sobie
126  3,  3 |            ledwo go dłonią skrwawioną mógł objąć. Wolno, kryjąc za
127  3,  6 |       najlepszy jeździec w armii, nie mógł skryć pod bujnym wąsem uśmiechu.
128  3,  6 |     zdrętwiałą i ciężką rękę, ale nie mógł już zadać ciosu. Mrówki;
129  3,  6 |        kartkach pugilaresu.~Rafał nie mógł już myśleć o spaniu. Miał
130  3,  6 |          szukać miejsca, gdzie by się mógł wyciągnąć.~Nie było gdzie,
131  3,  6 |            kamiennym i jak umiał, jak mógł najprędzej, wdział swój
132  3,  6 |         zdrętwiały tak dalece, że nie mógł trącić konia ostrogą.~Pozostał
133  3,  6 |      niepowstrzymaną siłą... Tchu nie mógł złapać..: Błysnęły białe
134  3,  7 |               za dwa, trzy dni będzie mógł wstać z łóżka.~- Cieszę
135  3,  8 |           prawej strony, toteż książę mógł dobrze obejrzeć nasypy,
136  3,  8 |    raszyńskiej. A nadto...~- Jeślibym mógł pomóc...~Generał podjechał
137  3,  9 |               niej należał. Rafał nie mógł usnąć. Wstał w nocy i na
138  3,  9 |               nozdrzami, a pałacu nie mógł przed sobą dojrzeć. Pobłądziwszy
139  3,  10|                  Ponieważ tam być nie mógł, przepatrywał jeno zmiany
140  3,  10|         właściwie do siebie - bom nie mógł. Straciłem wiadomość rzeczy.
141  3,  11|     nadaremnie, czyje też są. Któż bo mógł zgadnąć? Byłyż to kości
142  3,  12|              było światła, żeby Rafał mógł dojrzeć, co się stało z
143  3,  13|              głównego gościńca, gdzie mógł łatwo zetknąć się z maruderami
144  3,  13|           kady oprzeć...~- Toś go nie mógł bronić, łajdaku!~- Dy ja
145  3,  14|              nimi było, tylko żem nie mógł wszystkiego wyrozumieć,
146  3,  14|        żelaznej mocy, toteż Cedro nie mógł mu sprostać. Ratowała go
147  3,  15|              braciszku! Gdzieżbym cię mógł stąd puścić bez wypoczynku.~-
148  3,  17|            kazał wleźć na kozieł. Nie mógł się napatrzyć na Cedrę,
149  3,  17|            pioruny! Cóż za koń! - nie mógł Rafał powstrzymać okrzyku,