Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |      śniegu runęła na jego ręce, twarz, kolbę i panewkę. Pociągnął
  2  1,  1 |       nie było sposobu.~Rafałowi twarz tak naziębła, że nie mógł
  3  1,  1 |      kurcie ze srebrnymi guzami. Twarz jego była czerwona i oczy
  4  1,  1 |          w kieszeniach rajtuzów. Twarz jego, schłostana przez wiatry,
  5  1,  1 |    czkawki czy łkania.~Hibl miał twarz spokojną, tylko jakby stężałą.
  6  1,  1 |          w kieszeniach rajtuzów. Twarz jego była straszna, o kolorze
  7  1,  1 |        szarpiąc czuprynę i wąsy. Twarz jego była szara, oczy zdziczałe.
  8  1,  2 |     zimny oddech tak miłośnie mu twarz ochładzał... A w saniach
  9  1,  2 |         przepływały szybko przez twarz i gasły nagle w wybuchach
 10  1,  2 |        żyły jak strąki, czerwoną twarz, wzburzonę włosy, i parsknęła
 11  1,  3 |        niż pięćdziesiąt. Byłą to twarz szara, ciemna, otoczona
 12  1,  3 |          trupia; zielona bladość twarz mu okryła. Straszna wściekłość
 13  1,  4 |     toczka, który głowę okrywał. Twarz bledsza, jakby starsza od
 14  1,  4 |           a może żal odwracał tę twarz, te upajające dziewicze
 15  1,  5 |         wskroś wiatrów siekących twarz, w poprzek miękkich śniegów.
 16  1,  5 |       serca. Zatrzymał się tam i twarz ukrył w dłoniach. Serce
 17  1,  5 |       przecudowne czoło, śliczną twarz, odkrytą szyję i piersi.
 18  1,  5 |         niekiedy schyloną ,nisko twarz Rafała. Teraz dopiero czuł
 19  1,  5 |      szmaty zamieci chlastały mu twarz, długa końska grzywa siekła
 20  1,  5 |    Zbliżył do zdruzgotanej mordy twarz i mówił w nią:~- Znaj pana,
 21  1,  5 |        się po zagonach, padał na twarz w lotne zaspy, dźwigał się
 22  1,  6 |          czeluściach nocy, bladą twarz... Przytulił do siebie ten
 23  1,  7 |       ekstazę miłości: upadał na twarz przed szczęściem utraconej.
 24  1,  7 |          naprzód pochylony. Miał twarz bardzo piękną, zupełnie
 25  1,  8 |          w przestwór. Blada jego twarz, otoczona bujnymi włosami,
 26  1,  8 |      okryta ironia wionęła przez twarz pana, gdy to mówił.~- Cincinnatus... -
 27  1,  8 |           wyznaję, wyznaję...~Na twarz Piotra Olbromskiego wydobył
 28  1,  8 |  ośmielił rękę podnieść na pany.~Twarz Olbromskiego targnęła się
 29  1,  8 |     głowa jego upadła na poręcz. Twarz stała się blada jak masa
 30  1,  8 |      zajrzał z przerażeniem w tę twarz. Ujrzał dolną wargę przygryzioną
 31  1,  8 |       uciekał, żeby się twarzą w twarz przeciwko idącej śmierci
 32  1,  10|    Gintułt. Oczy miał utkwione w twarz tej sąsiadki, a na wargach
 33  1,  10| zdumieniem, wlepiały bez ruchu w twarz starszego brata, z którym
 34  1,  10|         na ziemi... Rafał zakrył twarz dłońmi i słuchał w zachwycie.
 35  1,  10|     zmieniły się do niepoznania. Twarz przybrała wyraz chłodu i
 36  1,  10|         na Rafała oczy szklane i twarz porzniętą nagłymi bruzdami,
 37  1,  10|       owym uśmiechem wdzianym na twarz jak maska, uśmiechem przyjęć.
 38  1,  11|      cienie przepływają przez tę twarz i że w szczególny sposób
 39  1,  11|         w pobliżu nosa targał mu twarz. Rozpacz runęła na niego
 40  1,  11|         Wróć wieczorem o zmroku. Twarz na noc obłóż wodą... Adieu...~
 41  1,  11|       wysokimi czapami, zobaczył twarz Michcika. Chłop stał obdarty
 42  1,  11|     Michcika, ujrzał nawet szarą twarz Żyda Uriasza, ale słabo
 43  1,  12|       zdrętwiałe. Ten i ów ukrył twarz w dłoniach. Jeden książę
 44  1,  13|     niemal cielesnymi oczyma jej twarz, pamiętał każde jej słowo,
 45  1,  13|          ogromna, dług, wygolona twarz ukazała się nad całym tłumem.
 46  1,  13|       Ocierając wielką, czerwoną twarz swoją ręcznikiem, spytał:~-
 47  1,  13|   uśmiech z serca rozjaśnił jego twarz.~- Nie chciałbym rozstać
 48  1,  15|          i okropnością zjawiska. Twarz -nakrywał rękoma, żeby nic
 49  1,  17|       się stało. Ale jakaś blada twarz w wyrwanym oknie... Wraz
 50  1,  17|           Rzucił okiem na czarną twarz, białe zęby, wysadzone na
 51  1,  17|     wirowały tu i rzuciły się na twarz. Wstrętne myśli rzuciły
 52  1,  17|    Nachylała się ku niemu ohydna twarz lichwiarza, który mu pożyczał
 53  1,  17|   Oficerowie polscy miotali mu w twarz obelgi. Książę Gintułt złamał
 54  2,  1 |      Rafał ledwo go mógł poznać. Twarz jego sczerniała, zeschła
 55  2,  1 |       nasyconej żywą barwą krwi. Twarz ta, spojrzenie oczu, uśmiech
 56  2,  1 |          się jak szpony w ręce i twarz Rafała, pragnąc wyśledzić
 57  2,  1 |        Rotmistrz ocierał spoconą twarz i z wolna mówił:~- Staniesz
 58  2,  1 |        obok Rafała.~Patrzał mu w twarz zupełnie zamglonymi oczyma
 59  2,  1 |      głową i przez łzy patrzał w twarz mówcy.~- Tamten to był statysta,
 60  2,  2 |    płynęły z jego oczu, zalewały twarz, łzy dobywające się z najgłębszego
 61  2,  2 |  żegadłem zbója, spłynął i obmył twarz skrytą w dłoniach. I tak
 62  2,  2 |     przepaską, która prawie całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała.
 63  2,  2 |        Błyski kling zasłoniły mu twarz odkrywającą się spod przepaski,
 64  2,  2 |   obłąkanym wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie, łuki brwi
 65  2,  2 |      drży, podniosła oczy jak na twarz każdego z Braci... Ale ujrzawszy
 66  2,  2 |         Oczy jej nagle zastygły, twarz odchyliła się jeszcze bardziej
 67  2,  3 |           gdzie siedział Mistrz. Twarz majora, oświetlona kiedy
 68  2,  4 |     przepaską, która prawie całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała.
 69  2,  4 |        Błyski kling zasłoniły mu twarz odkrywającą się spod przepaski,
 70  2,  4 |   obłąkanym wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie, łuki brwi
 71  2,  4 |      drży, podniosła oczy jak na twarz każdego z Braci... Ale ujrzawszy
 72  2,  4 |         Oczy jej nagle zastygły, twarz odchyliła się jeszcze bardziej
 73  2,  6 |        pod brodą oskrzydlało jej twarz. Tylko niektóre pasma włosów
 74  2,  7 |           Z tym właśnie twarzą w twarz obcowali. Cieszyli się patrząc
 75  2,  10|        zginą. Oto dźwięk łaskawy twarz mu owiał leśną jodłową wonią.
 76  2,  10|       jak pantera. Jego wychudła twarz, obwieszona pozlepianymi
 77  2,  12|    zniweczony do ostatniej żyły. Twarz miał żółtą z sinymi plamami,
 78  2,  12|  bardziej głośną i jawną. Zakrył twarz dłońmi.~Tymczasem Krzysztof
 79  2,  12|         przed Rafałem swą piękną twarz, jakby z zamiarem oddania
 80  2,  13|          potężny. Rafał nastawił twarz przeciwko temu powiewowi
 81  2,  13|         niż przed chwilą, jak go twarz pali, zarówno od schłostania
 82  2,  13|  zamaskowanego złoczyńcę. Nalana twarz była w tej chwili pokryta
 83  2,  14|    sześćdziesiątym rokiem życia. Twarz miał smagłą, ciemną. Gęste
 84  2,  14|           wyczekując, prosząc...~Twarz Trepki była dziwacznie wykrzywiona.
 85  2,  14|         krzyczał~Cedro zbliżając twarz aż do twarzy przyjaciela
 86  2,  17|         w średnim jeszcze wieku. Twarz jego była ogolona a ogorzała
 87  2,  17|       zajrzała w oczy, tchnęła w twarz... Rozmiotła burza naszą
 88  2,  17|    kolanami. Już po upływie dnia twarz nabrzmiewa i zaczyna czerwienić
 89  2,  17|  splecionymi na poręczy krzesła. Twarz jego była blada i szczególnie
 90  2,  18|   Śmiertelna bladość okryła jego twarz.~Oczy miał półzawarte, usta
 91  2,  20|   spojrzeć na dawno nie widzianą twarz... Obadwaj wyglądali przepysznie
 92  2,  20|           których loki ocieniały twarz, a olbrzymi pukiel był związany
 93  2,  20|         i śmiało patrzały w jego twarz te oczy prześliczne, te
 94  2,  20|         wąsami blond jak wiechy. Twarz miał tęgą, tłustą, czerwoną
 95  2,  20|      Płomień ognia buchnął mu na twarz, na szyję i czoło. Zadzwoniły
 96  2,  21|     szybko.~W ciągu tych dwu dni twarz Rafała osunęła się, a oczy
 97  2,  21|         Uśmiech wesoły wdział na twarz...~Nie, nie nadchodzi...
 98  2,  21|     brzaskach światła węgli, jej twarz, szyję, ręce. Ujrzał ją
 99  2,  21|      futra, pokazując kapelusz i twarz uśpionego oficera, który
100  2,  22|         ze zdumieniem po lesie i twarz jego miała wyraz przykrego
101  3,  2 |          w dłoniach splecionych. Twarz z płaskim nosem, pancerz
102  3,  3 |          znowu mignęła tam biała twarz. Złożył się lepiej do strzału...
103  3,  3 |           Pocisk dymu osmalił mu twarz i na chwilę oślepił oczy.
104  3,  3 |  napastnika. Szczęście owiało mu twarz. Uśmiech owładnął jego oczyma
105  3,  3 |    Między ostatnimi Cedru ujrzał twarz z okna na dole tej kamienicy.
106  3,  3 |    Leżeli, rzuceni na wznak i na twarz. Pełzali, widać, w przedśmiertnej
107  3,  3 |         do licha usnąć. Runąć na twarz między takich oto - i spoczywać
108  3,  3 |      więc ich nie widno. Paść na twarz zgnić jako i ci, którzy
109  3,  3 |        tych pięciu. Runął też na twarz jeden, zachłysnął się krwią
110  3,  3 |       ręce już zesztywniały, ale twarz spokojowi grobu i władaniu
111  3,  3 |          co? - cisnął mu Cedro w twarz słowo jak rękawicę.~Tamten
112  3,  3 |          jeszcze jej nie wdział. Twarz jego teraz wydawała się
113  3,  3 |      porósł i zeżarł, ludzie bez twarz;, a z rozszalałymi oczyma,
114  3,  3 |      śnieg skupień, wyjawiła się twarz blada, z oczyma rozwartymi
115  3,  4 |         Widział go, na żywy Bóg! Twarz blada i tajemnicza nikiej
116  3,  4 |  spojrzenie Krzysztofa.~Spokojna twarz, jakby wykuta, z niewiadomego
117  3,  4 |          wzrokiem patrzał w jego twarz. Wreszcie podniósł rękę
118  3,  6 |     świecie nie ma, wykrzywił mu twarz. Żal mu tego starca, cierpi
119  3,  6 |      koniu zupełnie skamieniały. Twarz jego była jak gdyby z marmuru
120  3,  6 |     wynoszą. Rafał widzi jeszcze twarz bladą; masę krwi w skudłanych,
121  3,  6 |      mruknął przez zęby.~Była to twarz długa, wygolona, o kolorze
122  3,  6 |          odjął od oczu i złożył. Twarz jego była zamazana, jakby
123  3,  7 |       nie widać było pod błotem. Twarz miał czarną i posępną od
124  3,  7 |         niepoznania. Ciemnoszara twarz porznięta była bruzdami,
125  3,  7 |   spochmurniał. Zaćmiła się jego twarz. Rzekł wstając ze swego
126  3,  8 |   patrzał na fortyfikacje. Zrazu twarz jego była senna i bezsłoneczna,
127  3,  8 |       olbrzymi Dąbrowski.~Wielka twarz jego, długi, mięsisty, pałkowaty
128  3,  9 |         blokhauz pod Gdańskiem i twarz majora de With, ale z taką
129  3,  9 |         latarni Olbromski ujrzał twarz jakby natchnioną, pełną
130  3,  10|          towarzyszowi, ukazał mu twarz niemal zdziecinniałą.~-
131  3,  10|          Ta sama piękna, starcza twarz, ten sam wykwintny ruch
132  3,  11|           Pułkownik sam pracuje. twarz ma spaloną od prochu.~-
133  3,  11|     ruchomych glinach i runął na twarz w rów za wałem. W mgnieniu
134  3,  11|   kamieniu. Schyliła się nad nim twarz jednego z kolegów. Człowiek
135  3,  11|            Nad nim pochyla się i twarz mu wodą ociera żołnierz
136  3,  12|     płaszcz i podnieśli chorego. Twarz miał koloru ziemi, oczy
137  3,  12|        ledwie ją można poznać... Twarz cała w zmarszczkach i fałdach,
138  3,  12|    daleka, zajaśniał na ustach i twarz rozwidnił. Tylko oczy zostały
139  3,  13|          i trwoga...~Lud pada na twarz i boi się wszystek, a grube
140  3,  13|         ślad człowieka pozostał. Twarz była zmasakrowana, ramiona,
141  3,  14|   zlatywał w szczeliny, padał na twarz w głębokie jamy, aż wreszcie
142  3,  15|       zawiędły niż w Saragossie.~Twarz jego w marszach i na wietrze
143  3,  15|    widział jeszcze Wyganowskiego twarz bladą. Spał jak kłoda aż
144  3,  16|          na dłoniach i patrzał w twarz przyjaciela. Czasami jego
145  3,  18|    drzewa, po rowach z kamienia. Twarz jego była zimna i obojętnie
146  3,  18|       Patrzy w pułk. Widzi każdą twarz, przechodzi kolejno jedną