Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         stado sarn, a na ich czele szedł z wysuniętą głową ciemnoorzechowy
  2  1,  1 |      psiedusze wiatr owieje. Wiatr szedł od Klonowa, akuratnie. Takem
  3  1,  1 |        strugą ku Porąbkom. Miemiec szedł przy wozie, sapał i fajkę
  4  1,  1 |        zawieszone zwierzęta. Chłop szedł pierwszy. Koniec drąga był
  5  1,  1 |        brunatną od nabiegłej krwi, szedł jednak twardo aż do drogi
  6  1,  2 |           szczęścia rzewnymi łzami szedł dalej.~W sąsiedniej izbie
  7  1,  3 |      łoskotem, zbliżał się ku nim. Szedł na nich z nocy.~Z nagła
  8  1,  3 |         wlókł się padając co krok, szedł ociężale, później coraz
  9  1,  3 |          okiennej framudze. Za nim szedł już bez pośpiechu Filip,
 10  1,  4 |           południowego wytchnienia szedł cichaczem do stajni i kęsy
 11  1,  5 |   parsknęła kilkakroć, gdy do niej szedł, i dotknęła go wilgotnymi
 12  1,  5 |      zniżało między rzędami lip, i szedł obok płotu otaczającego
 13  1,  5 |        Wyprostowany, pewnymi kroki szedł naprzód pragnąc jednym ciosem
 14  1,  5 |       kolan i na chwiejnych nogach szedł, uciekał, zmykał od łkającego
 15  1,  5 |     obrąbanymi zawisł nad polami i szedł na jego czoło. Ostatni raz
 16  1,  6 |          to tak beło. Ten zołmierz szedł od wojska, a służył siła
 17  1,  6 |      strony, trzymał je u pysków i szedł krokiem żelaznym. Rafał
 18  1,  6 |       rzekę, jak ta chcesz!" Ogień szedł, a on precz gwer nabija.
 19  1,  6 |       wojny nie gnali. Pan z panem szedł bić się we światy...~- A
 20  1,  7 |            oglądając się za siebie szedł z izby. Matka, płacząca
 21  1,  8 |            na jego ramieniu. Rafał szedł za Michcikiem, sam nie wiedząc,
 22  1,  9 |            za tą wspaniałą czeredą szedł z dala onieśmielony Rafał.
 23  1,  9 |          alei grudzieńskich, Rafał szedł tuż obok pańskiego tłumu.
 24  1,  10|            i oczyma krwią zalanymi szedł omdlałym krokiem poza plecami
 25  1,  10|         sakiewce, pełen wzruszenia szedł przez wspaniałe sale.~
 26  1,  11|            siebie, na swej drodze. Szedł naprzód z zadartą głową -
 27  1,  11|   anielskie! Marzył o niej ciągle. Szedł z nią zawsze przez jakieś
 28  1,  11|        stali a mięśniach z żelaza, szedł przodem w każdym wyścigu.
 29  1,  11|            zachodziło za lasy. Koń szedł noga za nogą. Rafał go nie
 30  1,  12|      narodowej! - mamrotał książę. Szedł batalion strzelców odziany
 31  1,  12|          ludu zwrócony, posłusznie szedł na dół... Było coś nad wszelki
 32  1,  13|        uścisk dobrego przyjaciela, szedł ulicami szukając na oślep.
 33  1,  13|             Książę nie zrozumiał i szedł dalej. Wówczas kilku żołnierzy
 34  1,  14|          sączyły się westchnienia. Szedł krokiem coraz bardziej przyśpieszonym,
 35  1,  15|           piersi. Zdarzało się, że szedł polami o niczym nie myśląc
 36  1,  15|          sylogizmach, więc i teraz szedł w gronie koleżeńskim z obojętnością
 37  1,  16|         przywdział domową odzież i szedł na pole, gdzie mu kazano.
 38  1,  17|            wiedział. Dzień w dzień szedł teraz do pugilaresu tego
 39  1,  17|     robotnika płatnego na dniówkę. Szedł tedy wciąż tymi samymi szlakami,
 40  1,  17|          retranchements Charles... Szedł ulicą Garety, mechanicznie,
 41  1,  17|          czterech miesięcy, książę szedł ospale, ze zwieszoną głową.
 42  1,  17|     kamelie i biały bambus. Książę szedł przed siebie na oślep. Ujrzał
 43  1,  17| zaprzestaniu walki, książę Gintułt szedł przed samym zachodem słońca
 44  1,  17|     Minąwszy Palazzo del Té książę szedł ku Miglioretto śliczną niegdyś,
 45  1,  17|        wsiąkła w ciemność. Gintułt szedł z nimi. Broń do ataku, krok
 46  1,  17|     rannych. Chyżo z dobytą szpadą szedł książę, porwany przez uniesienie.
 47  2,  1 |      olbrzymie teki i zwoje. Rafał szedł cicho, rozglądając się po
 48  2,  1 |   pruskiego z czerwonymi wyłogami. Szedł wyprostowany, głośno stukając
 49  2,  1 |     przysłuchiwał się awanturze, i szedł w stronę bufetu. Większość
 50  2,  1 |          to z wyciągniętymi rękoma szedł naprzód, co chwila ściskając
 51  2,  2 |  niezupełnie zrozumiały. Obojętnie szedł do sali, gdzie poprzednio
 52  2,  3 |       uderzających jedna o drugą i szedł pod stalowym szczękiem schylony,
 53  2,  7 |             Wskroś obszarów lazuru szedł rozwiać się w postać inną,
 54  2,  9 |     uczynił tego aż do tej chwili. Szedł wielkimi krokami, rozwalając
 55  2,  9 |           rękoma gałęzie świerków, szedł do podnóża niebotycznej
 56  2,  9 |             który się nudzi. Wtedy szedł prędzej, dopóki nie zaczął
 57  2,  9 |             Potem wszystko ustało. Szedł tedy naprzód i wracał, szedł
 58  2,  9 |       Szedł tedy naprzód i wracał, szedł i wracał. Szukał miejsca,
 59  2,  9 |           czucie i runęło w proch. Szedł przełęczami, szczytami.
 60  2,  9 |         błękitnym niebie świeciło, szedł naprzód. Dawno zjadł resztkę
 61  2,  9 |         miejsca swego cierpienia i szedł co prędzej. Tak minął trzeci
 62  2,  9 |         Nareszcie spotkał ludzi...~Szedł onego dnia w dół rozległego
 63  2,  9 |     spływać z chmur. Rafał z wolna szedł w las i trafił na potok
 64  2,  9 |        między sobą w daleką drogę. Szedł teraz rozdołami, po podgórzu
 65  2,  12|         badyle ziemniaczanej naci.~Szedł przez bezpłodną piaszczystą
 66  2,  12|          szlaczkiem ludzi ubogich, szedł szparko, nóg nie żałując.
 67  2,  13|               Czasami wyskakiwał i szedł prędko pod górę, wesoło
 68  2,  17|         pomocy. W przedniej straży szedł batalion od innych odmienny.
 69  2,  17|               Puste były, gdyś tam szedł ku portowi, żeby choć z
 70  2,  17|      wstawił, abo ta na paluszkach szedł z nożem w rękawie jak pies-milczek.
 71  2,  17|      pchała człowieka, żeś właśnie szedł od nory do nory... Skutek
 72  2,  17|        onymi wojskami, więc strach szedł coraz większy. Wtedy to
 73  2,  17|        Algesiras a Ceutą w Afryce, szedł wolno w stronę naznaczoną.
 74  2,  17|      czasem rozdął, i wtedy statek szedł kadysi w morze, to znowu
 75  2,  17|    niekiedy wydął... Kadłub okrętu szedł ku nam to prawym, to lewym
 76  2,  18|             Trepka z odkrytą głową szedł za nimi jakiś czas przez
 77  2,  20|          świeżym śniegiem... Rafał szedł obojętnie, z uczuciem wesołej
 78  2,  20|       szafki napoleońskiej, wesoło szedł stojący zegar, obdarzony
 79  2,  20|           na spoczynek. Jak błędny szedł za lokajem, który im przyświecał
 80  2,  21|           ukazał się ów porucznik. Szedł żwawo po schodach w swym
 81  2,  21|         którą sobie był wybrał. On szedł w taniec jedwabnymi krokami,
 82  2,  21|         był już od dawna spokojny. Szedł takimi samymi krokami jak
 83  2,  23|           Henryk Dąbrowski. Ciężko szedł koń cisawy pod jego olbrzymią
 84  2,  24|            wysoka młot-samogrzmot. Szedł polem-lasem ów grom daleki.
 85  2,  24|           Dąbrowskiego nieustannie szedł naprzód. Znajdował się już
 86  2,  24|           generała Niemojewskiego, szedł regiment jeźdźców poznańskich
 87  2,  24|            Łojewskiego. Oddział ów szedł ze wszelkimi ostrożnościami,
 88  3,  1 |         noc, a ma się na świtanie. Szedł na szpicu kapitana Fijałkowskiego
 89  3,  1 |        pierwszym szeregu ułańskim. Szedł przy nim kapitan Fortunat
 90  3,  1 |          japy rozdziawiali i szmer szedł między pułkami, dopiero
 91  3,  1 |      wielki marsz - aż do Bajonny. Szedł przez Gotha, Eisenach, Fuldę,
 92  3,  1 |      wędrujące konie. Noga za nogą szedł senny pułk topolowymi alejami "
 93  3,  1 |         jeszcze jego krwawe zorze, szedł po wierzchu zebrania wód
 94  3,  2 |         Konopki ruszył sam w góry. Szedł nie drogą na Irun, lecz
 95  3,  2 |       rozkładano ogniska.~Żołnierz szedł od strony przepaści i pchał
 96  3,  2 |      następnych dni pułk lansjerów szedł leniwo i ostrożnie w dół
 97  3,  2 |           rozpaczą pilnował swego. Szedł coraz wolniej, byleby go
 98  3,  2 |          ruszył naprzód gościńcem. Szedł teraz co tchu, żeby dogonić
 99  3,  2 |         nogi palone wolnym ogniem!~Szedł w tym miejscu obcym na palcach,
100  3,  2 |      nieugięta.~Drożyna owa, którą szedł, kamienista i poryta przez
101  3,  2 |         witraże. Ze dworu po ziemi szedł mokry chłód.~W kłębach owego
102  3,  2 | poprzebieranych żołnierzy. Naprzód szedł szereg jakoby chłopców mających
103  3,  3 |        Ebra ze strony południowej. Szedł w przedniej straży całego
104  3,  3 |       zmysły posyłając na wzwiady, szedł w górę za szelestem kroków,
105  3,  3 |             Znikła za drzwiami. On szedł za nią o kilka kroków, nieświadom
106  3,  3 |        pożądanie widoku piękności. Szedł nic wiedząc o tym, że idzie.~
107  3,  3 |      zstępując za nimi z góry.~Gdy szedł po schodach ostatni i z
108  3,  3 |          kobiet pędzonych bagnetem szedł wysoki człowiek w ogromnym
109  3,  3 |            wyruszył. W' jego tropy szedł czternasty pułk francuski
110  3,  3 |          ludzie...~Cicho jak zmora szedł dookoła po deskach ganku,
111  3,  3 |          stopą, czy nie zaskrzypi.~Szedł nieskończenie długo... Sądził,
112  3,  6 |         przednia. Oddział środkowy szedł kupą, mając po boku wachmistrza
113  3,  6 |         Dębakiem, przez środek pól szedł miarowy, chrzęstliwy, dzwonny
114  3,  6 |     wytężyły się w tę stronę, skąd szedł daleki takt. I oto w odległości
115  3,  6 |          oczach.~Patrol austriacki szedł w stronę nadarzyńskiego
116  3,  6 |      wypadł spomiędzy drzew. Zrazu szedł nierównymi skokami, jak
117  3,  6 |           było jak na dłoni. Zrazu szedł równo, sporą ryścią. Ale
118  3,  6 |       najrozmaitsze rodzaje broni. Szedł tamtędy w kolumnach, brnąc
119  3,  6 |   wyprostował się. Twardym krokiem szedł z wolna przed wyciągniętym
120  3,  6 |          nawet z lekka pyliła. Koń szedł po niej ostrą ryścią, a
121  3,  6 |             Rafał ogarnięty szałem szedł z nimi. Napadli na piechotę
122  3,  6 |       ustąpić. Żolnierz austriacki szedł na nich z wyniosłości w
123  3,  6 |            z wyniosłości w nizinę, szedł kolumną liczącą trzy tysiące
124  3,  6 |         wypadli z zasadzki. Książę szedł w szeregu, walcząc jak prosty
125  3,  6 |           Cały drugi pułk piechoty szedł na nią głębokim szykiem.~
126  3,  6 |            na oblegających wioskę. Szedł w pierwszym szeregu porucznik
127  3,  6 |           się za nimi krok w krok, szedł w ich tropy tym samym bajorem.
128  3,  6 |        czapki, mokry aż do ramion. Szedł na oślep przez zorane pola
129  3,  7 |            jest potrzebnym. Kto by szedł po to, żeby patrzeć, jak
130  3,  8 |            Wrócił potem na drogę i szedł w zamyśleniu, kierując się
131  3,  8 |       Pamiętam z dawnych czasów... Szedł tam nasyp od Kamionek, przecinał
132  3,  8 |             Rafał wysiadł z niej i szedł ścieżką nad rowem. Książę
133  3,  9 |          ślady iłowatych fal. Opar szedł z rozkopanych (ech, gdzie
134  3,  9 |          niewymowne pieśnie. Młody szedł za jego 'głosem i w którąkolwiek
135  3,  9 |       przez igielne ucho rozsądku.~Szedł zadumany nad sprawami życia,
136  3,  9 |     przepuszczony. Senny i nieswój szedł jeszcze drogą czas jakiś,
137  3,  9 |           Gliniecką ku Dziecinowu. Szedł naprzód pluton saperów,
138  3,  9 |            nachylił głowy. Generał szedł między szeregi tak samo
139  3,  10|         Cedro wysunął się z tłumu.~Szedł omackiem, grzecznie uśmiechnięty,
140  3,  10|       przyjacielu, podmawiać, żeby szedł.~Zstępowali w dół, w najniższą
141  3,  13|          ułanów ze swego szwadronu szedł na szpicy przedniej straży
142  3,  14|           wiatru i okrutnej słoty, szedł wesoło jak niegdyś. Najbliższym
143  3,  14|           nań w ciemności szczeka,~Szedł zawinięty w swój płaszcz,
144  3,  14|         róże jasne tamtej nocy!...~Szedł obskoczony przez marzenia,
145  3,  14|            poszarpane zburzyszcze. Szedł zrazu naprzód, potem na