Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |           stanowisku. Był w ogrodzie swego dzieciństwa. Tajała kra
  2  1,  1 |           rzekł szlachcic wstając ze swego miejsca. -Ja tu jestem panem,
  3  1,  1 |          komisarz z dumą, wstając ze swego miejsca.~Po chwili zwrócił
  4  1,  1 |        zduszonej gardzieli. Wstał ze swego miejsca i zaczął chodzić
  5  1,  2 |               Baśki", młodej klaczki swego chowu. Baśka liczyła sobie
  6  1,  2 |            uchwyci się kresu i portu swego, słusznie zaprawdę gratulari
  7  1,  2 |    sąsiedniej izbie ujrzał rodzonego swego ojca złączonego dziwnym
  8  1,  3 |           szli po zapłociu ich aż do swego, w skok wdarli się na górę
  9  1,  3 |            gdyby klamrą, pętaczkę ze swego szalika.Ale oślepiająco
 10  1,  4 |           cichaczem do stajni i kęsy swego chleba oddawał klaczce Basi.
 11  1,  5 |             do wsi Arcole, która dla swego położenia wśród bagnisk
 12  1,  5 |          stajni Rafał pchnął okienko swego pokoju. Okiennica, umyślnie
 13  1,  5 | przygotowanym drągiem, był już pewny swego. Wionęła dokoła jego twarzy
 14  1,  5 |            na całą noc, aż do chwili swego powrotu, otworem, spełniał
 15  1,  7 |              w istocie nie był pewny swego.~- Już w szkole, uważasz,
 16  1,  8 |          kapitan. On wszystko wie ze swego rozumu. Jego każde słowo
 17  1,  8 |          wyprzysiągł się pod mieczem swego Boga.~- Bo też i było o
 18  1,  8 |            czymeś mię waćpan przejął swego czasu. Mam nieprzełamany
 19  1,  8 |            pień lipy, zbliżył się do swego pana i zaczął do niego coś
 20  1,  8 |           się stał samym tylko i dla swego celu istniejącym cierpieniem.~
 21  1,  9 |              wieczny spoczynek ciało swego pana a towarzysza.~Ledwie
 22  1,  9 |              ledwie zdołał wyleźć ze swego śpichlerzyka. Przed oczyma
 23  1,  10|            się obudził, znalazł koło swego łóżka tackę z przyborem
 24  1,  10|             Tu będzie wyczekiwała na swego, aż ci osmętnieje z tego,
 25  1,  10|        siebie na kolana...~Stał obok swego fotela jak na płytach rozpalonego
 26  1,  11|            lasu. Rafał począł smagać swego gniadosza i gnał co tchu.
 27  1,  11|              ty, człowieku? Na panaś swego rękę podniósł? Na pańskie
 28  1,  12|            Saba w Akrze. Wydali ze , swego łona niezliczony poczet
 29  1,  12|         wolności, doża chroni się do swego domu, a patriarcha Giovanelli
 30  1,  12|              widział takich ludzi za swego niedługiego żywota. Uśmiech
 31  1,  12|             Foscari, kiedy wracał do swego więzienia... Nad swobodnymi
 32  1,  13|        lądzie pełen furii i poganiał swego woźnicę, ale nim do Padwy
 33  1,  13|      przedramieniem przycisnął go do swego boku. Zaczął szeptać:~-
 34  1,  13|             wyżebrywać dla żołnierza swego żołd, buty, odzież byle
 35  1,  14|          Gintułt wygładzając koronkę swego żabota - nie chciałbym,
 36  1,  14|           cudzej, lecz ze siebie, ze swego własnego przejrzenia, że
 37  1,  15|        Książę Gintułt opłacił był za swego wychowańca wikt i mieszkanie
 38  1,  15|         sierota, zostający na opiece swego stryja, byłego rotmistrza
 39  1,  15|              studiów, chciał widzieć swego wychowanka na jakimś urzędzie,
 40  1,  16|         śladu, bez znaku, bez cienia swego bytu, niby bruzda wyorana
 41  1,  17|        żołnierz z dobrawoli oddał ze swego żołdu dwie części na fortyfikacje,
 42  1,  17|        piwnic i lochów, nie ratowała swego mienia. Nad wieczorem tegoż
 43  1,  17|       polskich. Książę zerwał się ze swego miejsca, znalazł szpadę
 44  2,  1 |            przyjaźń. Książę wstał ze swego miejsca, skłonił się przed
 45  2,  1 |            że przyjeżdżasz wprost ze swego dystryktu.~- Nie inaczej,
 46  2,  1 |          mętną radość. Był tak pewny swego szczęścia, że gotów był
 47  2,  1 |           innych zezowaty wyłażąc ze swego kąta - że Benedykt dąży
 48  2,  2 |             Persefona przebywa tam u swego podziemnego małżonka. Ale
 49  2,  2 |      wszystko złe? Któż je wysnuł ze swego łona? Skąd się poczęło trzęsienie
 50  2,  2 |            trzeci raz usłyszał gwarę swego niemowlęctwa.~Widział go
 51  2,  2 |              ojciec na białe kudełki swego jedynaka, na okrągłe rączki
 52  2,  2 |              piątej rocznicy urodzin swego jedynaka, jako ów Hektor,
 53  2,  2 |         grzechów. Sam wyniesie ducha swego w pustyni ponad ludzie,
 54  2,  2 |          wiedział o tym trybie życia swego "brata" sekretarza, a jeszcze
 55  2,  3 |     otworzyły się. Książę wprowadził swego sekretarza do małej salki
 56  2,  3 |           Niech koniec jego do serca swego przyłoży...~W tej chwili
 57  2,  3 |             i nowy mularz widział ze swego miejsca wszystkich współbraci.
 58  2,  4 |          wiedział o tym trybie życia swego "brata" sekretarza, a jeszcze
 59  2,  6 |            miłości swej, w tajemnicę swego życia. Skądże przyszła ku
 60  2,  7 |    przywieziony z Azji i darowany mu swego czasu przez księcia, oraz
 61  2,  7 |          lubili błąkać się w pobliżu swego domu. Świerki wyłaniające
 62  2,  9 |          Nieszczęśliwy zerwał się ze swego posłania. Wyszedł z koleby.
 63  2,  9 |   nieprzebyty szlak, wstał z miejsca swego cierpienia i szedł co prędzej.
 64  2,  10|            na ziemi. Przykuty był do swego miejsca, do haka, poza nim
 65  2,  10|          dawna ocknął się już był ze swego upadku, widział taniec i
 66  2,  10|             napełniła żyły. Wstał ze swego barłogu i twardymi krokami
 67  2,  11|          liście. Już figa puściła ze swego szczytu nowotne, wątłe,
 68  2,  12|            nie chciał wymienić nawet swego nazwiska. Jako odmawiającego
 69  2,  12|             był odsłonić całą nagość swego nieszczęścia, wykryć tajemnicę
 70  2,  12|              zginęła, dla uratowania swego życia, życia, co obmierzło...
 71  2,  12|          akcent, żeby tak dobrnąć do swego dnia i swojej nocy!~W pewnym
 72  2,  12|        Karczmarz wyniósł wreszcie ze swego Laboratorium żelazną rynkę
 73  2,  12|     oberżysty i zapytał, czy na czas swego pobytu w zajeździe może
 74  2,  12|             i widział w nich miejsca swego spoczynku. Spoglądał w odległe
 75  2,  15|             na sercu. Ale w niskości swego ucisku nie umarło serce.
 76  2,  17|           mili, że nie odpędzacie od swego proga żebraka wędrownego.
 77  2,  17|     otaczając go kołem.~- Do dom, do swego kukrzyska idę z miejsca
 78  2,  17|           pod powieką...~A taki swój swego gdzie nie wiedz, w dziesiątym
 79  2,  18|          dzieciństwa, widział z okna swego pokoiku, gdy jeszcze był
 80  2,  20|         począł czytać, nosem, według swego zwyczaju, jeżdżąc po stronicach.
 81  2,  20|            lepszego światła wstał ze swego miejsca i nachylony do płomienia
 82  2,  20|         godzi...~- Co jeszcze? pytam swego plenipotenta.~- Zaraz z
 83  2,  21|          mody i nie spuszczał oka ze swego bożyszcza.~Jakże była piękną!~
 84  2,  21|              wcale. Otrząsnął się ze swego stanu wówczas dopiero, gdy
 85  2,  21|           nie odrywając ust od czary swego szczęścia, nie budząc się
 86  2,  21|            jeździec skierował ku nim swego konia i ostrym kłusem nadjeżdżał
 87  2,  21|             ze stołu rozdziera brzeg swego rajtroka i wygarnia zaszyte
 88  2,  22|         czerwony jak burak, wstał ze swego krzesła. Rafał poszedł za
 89  2,  24|           possessionatus zaopatrywał swego obrońcę w majtki przez pomyłkę
 90  2,  24|         ziemia? Pokaż no ją! Berlina swego nie masz, zuchelka ziemi
 91  2,  24|               Krzysztof sam pilnował swego konia. Czyszczenie tylko
 92  2,  24|      Dziewanowski pchnął szwadron ze swego regimentu pod wodzą porucznika
 93  2,  24|              do Pelplina i trafił do swego szwadronu. Gdy przybył na
 94  3,  1 |       Krzysztof Cedro nie wyszedł ze swego szeregu. Po zaprowadzeniu
 95  3,  1 |              północna ruszyła się ze swego miejsca. Dziesiątego czerwca
 96  3,  1 |             krakowskiej szła w tropy swego wodza, stary wachmistrz
 97  3,  1 |             oślą. Krzysztof umieścił swego konia przy żłobie w jakiejś
 98  3,  2 |            Cedro, peregrynujący obok swego konia, dzwonił zębami z
 99  3,  2 |           Krzysztof musiał prowadzić swego konia za uzdę i iść obok
100  3,  2 |           prawie z rozpaczą pilnował swego. Szedł coraz wolniej, byleby
101  3,  3 |              nie przestał należeć do swego pułku. Siedział teraz w
102  3,  3 |           mięsem swych oczu, piekłem swego uśmiechu po szeregu zadumanych
103  3,  3 |            nocnym.~Żołnierz wstał ze swego miejsca po cichu. Wysoko
104  3,  3 |           łkań. Wstała dzieweczka ze swego miejsca, jak gdyby z tym
105  3,  4 |            na kamienisty grunt około swego posłania, na zmokłą w nocy
106  3,  5 |            roztrącił tłum biegnąc do swego konia. Gdy się znalazł na
107  3,  6 |               ostrogą do góry, przez swego cudnego wałacha. Jak jeden
108  3,  6 |             spocznij.~Rafał zostawił swego tresowanego Bratka samopas,
109  3,  6 |            skokami, jak gdyby szukał swego taktu, wspólnego dla wszystkiej
110  3,  6 |          jeńców i powiódł do komendy swego pułku, żeby zdać raport
111  3,  6 |          amunicyjne. Chirurg zsadził swego pacjenta z konia, pobiegł
112  3,  6 |               Najtrudniejszych spraw swego życia, najbardziej przykrych
113  3,  6 |           jego widok książę wstał ze swego miejsca i gorączkowo, wyciągając
114  3,  6 |         podniósł szablę. Rafał zdarł swego konia i stępa pojechał na
115  3,  6 |        Książę cofnął się do głównego swego stanowiska w Raszynie. Gdy
116  3,  7 |         taborów, piechoty. Wylazł ze swego legowiska i dopytał się
117  3,  7 |        bardziej po wzruszeniu całego swego ciała, po drżeniu serca,
118  3,  7 |            rzekł wreszcie z cicha do swego starego sługi.~Andrzej chwilę
119  3,  7 |        oficer.~Rafał dźwignął się ze swego miejsca i wyciągnął do księcia
120  3,  7 |               ten, w którym mieszkał swego czasu.~Ranny znalazł się
121  3,  7 |              twarz. Rzekł wstając ze swego miejsca:~- Nie pora już
122  3,  8 |            zresztą słyszałem, oprócz swego jedno tylko zdanie, Fiszera.
123  3,  9 |          pomieszczenie w sąsiedztwie swego dowódcy. Miał spać w maleńkim
124  3,  9 |         Glinkom. Generał powstrzymał swego konia i gołym okiem mierzył
125  3,  9 |             chwili generał skierował swego konia na prawo i wraz z
126  3,  9 |            linii i kazał mu pilnować swego konia. Sam stanął w szeregu
127  3,  11|       zburzono ze szczętem. Z natury swego stanowiska, jako adiutant
128  3,  11|            Wiedział, że tam znajdzie swego dowódcę. Istotnie Sokolnicki
129  3,  11|          bramą Opatowską i adiutanta swego, Jordana, ze stu ludźmi
130  3,  11|           kopiec pochyły...~Wstał ze swego miejsca i podszedł bliżej.
131  3,  12|           niweczy samowolnie rozkazy swego generała? Jakże się to stać
132  3,  13|            powrócił jak niepyszny do swego pułku i na dawne miejsce.
133  3,  13|            kilkudziesięciu ułanów ze swego szwadronu szedł na szpicy
134  3,  13|            naprzeciwko siebie, część swego oddziału i podzielił go
135  3,  13|             która trzyma w ręce koło swego męczeństwa i królewski miecz.
136  3,  13|          widm zza świata...~Wstał ze swego miejsca i szybko wyszedł
137  3,  14|              której sześć armat biło swego czasu na most i przedmieścia
138  3,  15|           nie poznali rodacy. Dam mu swego konia. Powiedzie was pewnym,
139  3,  15|           twoich oczach. Dobrzem się swego czasu przespał u Panien
140  3,  16|           rzeki. Piątego dnia pobytu swego pod Tortozą, z rana, kiedy
141  3,  16|           się nad nim słońce i ognia swego nie przygasi. Piach pod
142  3,  17|              lewo. Ziemia nie dawała swego dziewictwa za darmo. Trzeba