Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         podniósł, odwrócił śliczną głowę z rożkami i uważnie nasłuchiwał.
  2  1,  1 |         się jak uderzony drągiem w głowę. Przez pewien czas tchu
  3  1,  1 |          niestety...~Obcy podniósł głowę. Uśmiech nieokreślony wypłynął
  4  1,  1 |        konwulsyjnie chwycił się za głowę i coś jak szczekanie wyłamało
  5  1,  1 |     Młodzieniec nierychło podniósł głowę. Zdało mu się, że dopiero
  6  1,  2 |        piękna pani.~Rafał podniósł głowę i spostrzegł, że cały łańcuch
  7  1,  2 |        Dalej go! czerwony złoty na głowę... -zachęcał projektodawca.~-
  8  1,  2 |             panna Helena odwracała głowę w tym kierunku, gdzie był
  9  1,  3 |           grzbietach! Rafał wtulił głowę w poduszkę i jął rozmyślać
 10  1,  3 |       Zamieć kłamstw leciała przez głowę winowajcy i tysiąc myśli,
 11  1,  3 |         Rafał umilkł znowu, wsunął głowę w ramiona, jakby wszystko,
 12  1,  3 |         oblany krwią, i, zniżywszy głowę, na oślep rzucił się do
 13  1,  4 |           futrzanego toczka, który głowę okrywał. Twarz bledsza,
 14  1,  5 |    wysmarowane łojem, i wcisnął na głowę futrzaną czapeczkę. Gdy
 15  1,  5 |           już iść trzeba. Dźwignął głowę, zrobił jeszcze dwa kroki
 16  1,  5 |            się boję.~Rafał schylił głowę. Wargi jego znalazły znowu
 17  1,  5 |        odkrytych. Usunęła natrętną głowę miękkimi rękoma, a gdy spragnione
 18  1,  5 |        ostrym głosem, przychylając głowę do szyi kobyły, przez ściśnięte
 19  1,  5 |     zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął głowę, wykręcił się na siodle
 20  1,  5 |        głowy czapkę. Rafał schylił głowę i uczuł wnet, że ma płomień
 21  1,  5 |         Tęczowe ognie napełniły mu głowę i oczy. Magnął kozła przez
 22  1,  5 |           niemu wargi. Otaczała mu głowę senna łagodność wonnego
 23  1,  5 |       pojął...~To dnieje.~Podniósł głowę płonącą w ogniach niebieskich,
 24  1,  5 |            wsuniętą miał na uszy i głowę owiązaną szmatami. Konający
 25  1,  6 |          ujrzały przed sobą rogatą głowę krowy i błyszczące spokojnym
 26  1,  6 |             Dźwigał wtedy bezsilną głowę z szeptem bezdźwięcznym
 27  1,  6 |         dobroczynna siła dźwignęła głowę cięższą niż góra? Jakaż
 28  1,  7 |          jej oczu. Złożył umęczoną głowę na jej piersiach, trzęsących
 29  1,  7 |            był gefrejterem. Miałem głowę naładowaną myślami... Nie
 30  1,  8 |         siadł na kamieniu, podparł głowę na ręce i patrzał. On patrzał,
 31  1,  8 |            nie wiesz, czy jak? Dał głowę. Tak jakby ją kazał wbić
 32  1,  8 |          na sejmikach rąbało każdą głowę mądrzejszą. Gdy sobie wspominam
 33  1,  8 |          wsunął rękę pod bezwładną głowę i chciał złożyć zmarłego
 34  1,  8 |            przebiła na wskroś moją głowę, poznałem Cię, o Bracie,
 35  1,  9 |          Żołnierz podnosił wówczas głowę i blade, osłupiałe oczy
 36  1,  10|    uchyliły się i wsunął przez nie głowę kozaczek w suto szamerowanej
 37  1,  10|         zwracała wówczas swą długą głowę i na chwilę śmiech panieński
 38  1,  10|          Nikodem Chłuka kładł mu w głowę Bóg wie jakie wiadomości
 39  1,  11|        wolnością. Nigdy przez jego głowę nie wionął cień pytania:
 40  1,  11|        śmierć. Przemknęło mu przez głowę widmo ojca. Tymczasem książę
 41  1,  11|           ból od cięcia szpicrutą. Głowę miał pełną dymu, w kościach
 42  1,  13|       cokolwiek odpoczął, podniósł głowę. Dym tytoniowy źarł w oczy
 43  1,  13|      liberi nono fratelli... Objął głowę rękoma i, na poły słysząc
 44  1,  13|     koszuli i zlewał sobie obficie głowę wodą. Książę zniecierpliwiony
 45  1,  16|          źródła. Rafał widział jej głowę z płowymi włosami przesuwającą
 46  1,  16|       miejscu myślało. Wsparł tedy głowę na ręku i myślał. Zbudził
 47  1,  16|       palcach, badawczo wychylając głowę zza tarniny. Gdy go spostrzegła,
 48  1,  16|    poważnie, opierając przechyloną głowę na ręce i patrząc w ziemię.~-
 49  1,  16|     spojrzała na niego i podniosła głowę. - Czemużeś mi nigdy o tym
 50  1,  17|             kamieniami walą się na głowę, na ciemię jej, na piersi
 51  1,  17|     spłoszonymi kroki.~Rozbijał mu głowę, miażdżył oczy, dusił oddech
 52  1,  17|            pierwsze działo, wsunął głowę między policzki strzelnicy
 53  1,  17|       wieść hiobową chwycił się za głowę i siedział przez chwilę
 54  1,  17|           między ludźmi, dźwigając głowę ciężką jak kowadło. Mróz
 55  2,  1 |         Nowo przybyły miał ogromną głowę z nadzwyczaj wydatnymi rysami
 56  2,  1 |           nazwisku. Rafał podniósł głowę i ujrzał stojącą na środku
 57  2,  1 |           na wskroś i otumaniał mu głowę. Jarzymski posadził go na
 58  2,  1 |          Nisko schylił wypudrowaną głowę... Wymienił jakąś sumę,
 59  2,  2 |            nocy. Chował przed nimi głowę to tu, to tam, odwracając
 60  2,  2 |        teraz z siłą roztrzaskującą głowę rwało obok, stronami. Ręce
 61  2,  2 |           Pierwszy książę odwrócił głowę i schyliwszy ją nad książką
 62  2,  2 |          nad nią cień orła i sępa, głowę okrąża myśl o krokodylu
 63  2,  2 |            Wolno udźwignęła lecącą głowę. Wtedy uśmiech...~- Feix -
 64  2,  4 |            Wolno udźwignęła lecącą głowę. Wtedy uśmiech...~- Feix -
 65  2,  5 |          wonne owionęło jej czoło, głowę, poruszyło włosy i spłynęło
 66  2,  5 |        ręce na piersiach, schyliła głowę... Przez serce jej płynęły
 67  2,  7 |           samego siebie w piersi i głowę. Gaje kosodrzewiny zaczynały
 68  2,  8 |            żmija i zdołał odwrócić głowę. Ujrzał wtedy w płomieniach
 69  2,  8 |       mózgu. Udało mu się dźwignąć głowę. Dojrzał, że Helena z rąk
 70  2,  9 |          dobrotliwie. Gdy dźwignął głowę i odsunął brunatną cuchę,
 71  2,  9 |            pomacawszy rozeznał, że głowę ma obmytą i rany jej zawiązane
 72  2,  9 |           Tymi dwiema rękoma ujęła głowę zbudzonego z niewiedzy i
 73  2,  9 |   wspomnienie. Wstał tedy, związał głowę szmatami, wziął w rękę bunkosz,
 74  2,  9 |    nieruchomy czatuje.~Nim wysunie głowę, przez mgnienie oka mierzy
 75  2,  10|           odrazą i trwogą dźwignął głowę i znużonymi oczyma jął patrzeć
 76  2,  10|     przebywa zemsta, ogarnęła jego głowę, a kolana swe wgniotła mu
 77  2,  10|            już nie mógł, zwalił na głowę towarzysza kaźni. Gniew
 78  2,  10|         miecza. Z wolna przez jego głowę waliła się olbrzymia myśl,
 79  2,  11|           odeszła, któraś zdeptała głowę moją i serce, i duszę moją...
 80  2,  12|           Wędrowiec wolno dźwignął głowę i rzekł mu przez zęby, że
 81  2,  13|         subtelną i jeszcze piękną. Głowę jego osłaniała gładka peruczka
 82  2,  13|            Panienka wnet podniosła głowę i spojrzała na niego z zabawnym
 83  2,  13|       istnieniu kobiet i napełniły głowę niejasnym udręczeniem, piersi
 84  2,  14|            pragnął.~Trepka spuścił głowę i spode łba świdrował Krzysztofa
 85  2,  17|          natrętną ciżbą oblegające głowę. Otwarte pola ciągnęły oczy
 86  2,  17|          Olbromsio! Ten myśli, dam głowę, o kolacji.~- A bo i prawda!
 87  2,  17|        obcasem braterską pierś czy głowę! Dopiero krzyk rodzimy,
 88  2,  17|         nie uszedł z Livorna, żeby głowę ocalić, choć były po temu
 89  2,  17|           te słowa żołnierz wsunął głowę w ramiona i cały się zgarbił,
 90  2,  19|     Motłoch zamilkł, wtulił dobrze głowę w ramiona, znieruchomiał
 91  2,  20|      bardzo długa, rzekł podnosząc głowę:~- Cóż u licha! Nikt nie
 92  2,  20|      tamowało oddech i oszołamiało głowę. Im więcej się zdumiewał
 93  2,  20|       sobie nienawiść. Przeszył mu głowę jego wesoły śmiech sprzed
 94  2,  20|        każdy pies ma prawo położyć głowę na tym progu - tylko nie
 95  2,  21|        swój taniec, Rafał podniósł głowę. Od niewypowiedzianego uśmiechu
 96  2,  21|          ręką jego czoła. Podniósł głowę.~- Spełniłam wszystko, czego
 97  2,  21|           przekrzywiając obojętnie głowę to na prawe, to na lewe
 98  2,  22|          kieliszków wódki, zwiesił głowę na ręce, oparł się całym
 99  2,  22|          świeżo wystruganej i miał głowę przewiązaną bandażem, drugi
100  2,  22|          ciszy. Krzysztof podniósł głowę i rzekł śmiało:~- Nie dziwcie
101  2,  24|        marszałek Lefebvre pobił na głowę generała Roquette, nie wróciło
102  3,  1 |           dłońmi jak liść drżącymi głowę Rolanda podnosi z ziemi,
103  3,  2 |          naskoczyło siodło kryjące głowę ułana. Przybysz ledwie mógł
104  3,  2 |            pomknął żywo, schylając głowę, jakby się chronił od ciosu.
105  3,  2 |      ramienia. Gdy tamten podniósł głowę, spojrzał mu w oczy z serca.
106  3,  2 | wściekłością, jakby za chwila miał głowę położyć na nożu gilotyny,
107  3,  2 |   bezpański zamknął oczy i wrzepił głowę między kule siodła, żeby
108  3,  3 |         myśląc o niczym, udźwignął głowę, wytężył wszystkie siły
109  3,  3 |          oczu we łzach. Drugi miał głowę rozwaloną czerepem granatu,
110  3,  3 |            o chwilach poprzednich. Głowę miał pełną piachu i dymu,
111  3,  3 |            sczerniałego marmuru tę głowę niewysłowionej piękności,
112  3,  3 |          stary zakonnik zwiesiwszy głowę na ręce wsparte o klęcznik...~
113  3,  3 |        przeszyły. Śpiąca dźwignęła głowę, otwarła szeroko oczy.~Powiodła
114  3,  3 |      rozchyliło do krzyku.~Zniżyła głowę gwałtownym ruchem nad tymi
115  3,  4 |          hiszpański!...~Przechylił głowę na bok i patrzał w słoneczną
116  3,  6 |           i pokazał swą rozpłataną głowę. W istocie, skorupa krwi
117  3,  6 |             obmył wódką i zawiązał głowę Austriarka. Gwarzył mu wciąż
118  3,  6 |            po bezmyślnej pijatyce. Głowę miał ciężką, a w rękach
119  3,  6 |    wyraźnie wielką figurę, korpus, głowę, oczy... Wspomniał sobie
120  3,  6 |          widział był już nieraz tę głowę z nosem grubym i długim,
121  3,  6 |           wielką mapę i podparłszy głowę pięściami utonął w padaniu
122  3,  6 |           stoliku łokciami, złożył głowę na ręku... Drzemał tak przez
123  3,  6 |           na nich. Raptem odwrócił głowę i patrzał w ciemny pokoik
124  3,  6 |            Schylał ku nim potworną głowę i mroźne usta przyciskał
125  3,  6 |     pozdrowiony, cieniu...~Zwiesił głowę. Ręce oparł na kuli. Mgły
126  3,  6 |           się oburącz za ogłupiałą głowę. Tam chłop biegał w dyrdy
127  3,  6 |            stępa.~Chaos otoczył mu głowę. Huk ze wszech stron...~
128  3,  6 |        jego duszę. Ściskając sobie głowę słaniał się z miejsca na
129  3,  7 |         przyległych pokojów, oparł głowę o ścianę i śnił na jawie
130  3,  7 |      pokoju.~Rafał dźwignął ciężką głowę i skierował oczy w to miejsce.
131  3,  9 |            pierwszy. Podniósł tedy głowę, skinął oczyma i rzekł:~-
132  3,  9 |          czekał. Tak samo dźwignął głowę naród wojska. Krew odpłynęła
133  3,  9 |            szpadą. Tamten podniósł głowę i w świetle latarni Olbromski
134  3,  9 |          na bagnetach, rozwalił mu głowę, przebił piersi, brzuch,
135  3,  10|         ściany...~ ~Trepka wsadził głowę jeszcze bardziej w ramiona
136  3,  10|           przymknięte... Podniosła głowę i zaczęła śpiewać:~ ~ ~La
137  3,  11|             Ktoś podłożył ręce pod głowę Rafała, dźwignął go z ziemi
138  3,  14|          zwalisk. Leniwie podniósł głowę. W pobliżu, gdzieś obok,
139  3,  14|           Wzniósł ją oburącz ponad głowę siłą nie swoją, lecz jakoby
140  3,  16|          ściągnąwszy koszulę przez głowę zostawił ręce trupa wyprostowane
141  3,  16|          łokcie sparł na kolanach, głowę na dłoniach i patrzał w