Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |       dostrzegalny, tak lekki, że stał długo w powietrzu migocąc
  2  1,  1 |       oparty o pień grubego buka, stał bez ruchu i nasłuchiwał.~
  3  1,  1 |        duchem mrozu. Olbrzymi buk stał samotny, twardy i zimny,
  4  1,  1 |        szczytu góry. Przez chwilę stał tam u wejścia na gołoborze
  5  1,  1 |           weń weszło, i na powrót stał się sobą. Już ani okien,
  6  1,  1 |        odległości kilkuset kroków stał nad zabitym rogaczem ogromny
  7  1,  1 |           znaczonej jedli, kajetu stał. Wylazł mi sarn pod lufę,
  8  1,  1 |  Nardzewski.~- No, przecie nie ja stał, ino oni, choć ta już na
  9  1,  1 |      wysokim i najeżonym skałami. Stał jeszcze po nich wszędzie
 10  1,  1 |          na rożnie. Przy drzwiach stał wciąż strzelec Kacper i
 11  1,  2 |          mówił już kilka wyrazów. Stał mu w oczach cudny czar tej
 12  1,  2 |         panna Helena, obok której stał właśnie, z nagła ujrzawszy
 13  1,  2 |         zdumieniu i wyszła. Rafał stał plecami o ścianę oparty
 14  1,  2 |           komu. Naprzeciwko niego stał szlachcic, chudy, mizerny,
 15  1,  2 |           z modrzewiowego drzewa. Stał w głębi ogrodu. Ze starości
 16  1,  3 |         ich mentor i chlebodawca. Stał przed nimi w bieliźnie,
 17  1,  5 |          lasów Góreckich. Gdy tam stał chwilę, pierwszy raz ogarnęło
 18  1,  5 |       wkroczył na obszar dworski. Stał w ulicy ogrodowej, która
 19  1,  5 |           powietrzem tego ogrodu. Stał w gąszczu krzewów bzu, które
 20  1,  5 |  prostopadłej do tej, przy której stał.~Biały promień wydzierał
 21  1,  5 |        się jakoby schylony filar, stał chwilę w powietrzu i rozlatywał
 22  1,  5 |        ciągle. Przez chwilę Rafał stał przed tą ścianą niewidzialnego
 23  1,  6 |           i kolegę, co kole niego stał. Ja wracam na to miejsce,
 24  1,  7 |       nieomylniejszą od rachunku. Stał się teraz brzydki jak trup.
 25  1,  7 |           aż do dalszego rozkazu. Stał już na nogach i tego też
 26  1,  7 |    Nieruchomy, nieżywy, bez głosu stał ciągnąc z łąk i wsysając
 27  1,  7 |           się do służącego, który stał przy drzwiach, ze słowami:~-
 28  1,  7 |       nigdy. Pierwszy raz w życiu stał w obliczu czegoś, co było
 29  1,  7 |       świat się wyniósł szeroki i stał symbolem rzeczy okrytych
 30  1,  7 |    porwała mię desperacja. Ojciec stał po stronie i w szeregu tych,
 31  1,  7 |       jego biało-niebieskich, jak stal zsiniała od ognia, dymiły
 32  1,  8 |          który z dala, bez ruchu, stał obok płotu przypatrując
 33  1,  8 |        przestrzeń.~Michcik, który stał ramieniem oparty o pień
 34  1,  8 |           jak świat, który by się stał samym tylko i dla swego
 35  1,  9 |          trumnę. Wśród dziedzińca stał prosty, czterokonny wóz,
 36  1,  10|          mchu... W jednym miejscu stał dąb zwany łabędziem" dla
 37  1,  10|         przed siebie na kolana...~Stał obok swego fotela jak na
 38  1,  10|      dźwigający się z samego dna. Stał tak długo, wpychając sobie
 39  1,  10|        drzwi boczne uchyliły się. Stał w nich książę Gintułt. Na
 40  1,  11|            Sam krzywonogi Żydowin stał przede drzwiami i patrzał
 41  1,  11|    zobaczył twarz Michcika. Chłop stał obdarty ze szmat, półnagi,
 42  1,  12|          wmurowany w jego myśli i stał się symbolem pewnych zajść
 43  1,  14|          i brudny człowiek, który stał przed nim, przypatrywał
 44  1,  16|         piekarni...~Rafał umilkł. Stał jakiś czas u wejścia, rozglądając
 45  1,  17|         przed słońcem. Pod murami stał już cień włoski, martwy,
 46  1,  17|      Szczęście chciało, że książę stał o pięćdziesiąt co najmniej
 47  2,  1 |        choć pedant i kaznodzieja. Stał w mojej okolicy. Żyliśmy.
 48  2,  2 |      Joanny. Osobliwie król Filip stał się osobistością, z którą
 49  2,  2 |      schadzek z Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem
 50  2,  2 |           w której na samym końcu stał Rafał, powiodła okiem z
 51  2,  3 |           niebieskim. W głębi jej stał tron ze złotymi ozdobami.
 52  2,  4 |      Joanny. Osobliwie król Filip stał się osobistością, z którą
 53  2,  4 |      schadzek z Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem
 54  2,  4 |           w której na samym końcu stał Rafał, powiodła okiem z
 55  2,  6 |          jest Helena z Dersławic?~Stał w obłoku powietrza uszczęśliwionym
 56  2,  6 |         oczy zasłoniły powiekami. Stał patrząc w swe ziszczone
 57  2,  9 |     drżących nogach, zlany potem, stał na tym miejscu z oczyma
 58  2,  9 |         ognistą rózgą do pochodu. Stał się podobny do czarnego
 59  2,  10|           to znowu, jak doskonała stal, kuły kamienne płyty posadzki.
 60  2,  10|        Kie przysła noc, toś, jako stał, pokalany po syfie, w tyk
 61  2,  11|            pędząc w doliny, gdzie stał perłowy zmrok wiosennych
 62  2,  11| najpotężniejszym ogniem przyrody, stał w swym ciemnym odosobnieniu
 63  2,  11|         Upuścił gałąź na ziemię i stał nad nią ze zwieszaną głową
 64  2,  12|      przezorny właściciel kiełbas stał sobie pobożnie u wejścia
 65  2,  13|           się w ramiona kogoś, co stał w cieniu. Szeptał najczulsze
 66  2,  13|       pocałunki. Rafał zażenowany stał z boku. Był onieśmielony
 67  2,  14|      liści. Sam dwór w Stokłosach stał w lesie, między sosnami,
 68  2,  15|            każdy zapach i kształt stał się sobą tylko. Przestał
 69  2,  17|         Jeden mocny nasz batalion stał załogą w Mantui i był najsilniejszą
 70  2,  17|    człowieka dziennie dawali. Par stał się taki, że mdlał najtęższy.
 71  2,  17|        objawiły zbójeckie. Bagnet stał się ostatnim prawem. Każdy
 72  2,  17|        poranka jak inny człowiek. Stał na tym samym miejscu z rękoma
 73  2,  18|           w cztery strony świata. Stał na rozdrożu spróchniały
 74  2,  19|      rękawiczki.~Trzeci skazaniec stał nieporuszony. Głowa jego
 75  2,  20|         niej było za osłoną barw. Stał się jak człowiek zasłuchany
 76  2,  20|      mojej szpicruty...~Olbromski stał nieporuszony, aczkolwiek
 77  2,  21|         Przy jednym z tych słupów stał pan Ołowski, człowiek jeszcze
 78  2,  21|       maska.~Obok drugiego filaru stał plenipotent Kalwicki w najwspanialszym
 79  2,  21|         dwa dni świąteczne.~Teraz stał w tłumie wystrojony według
 80  2,  21|    przyciągnął... Tymczasem Cedro stał wyprostowany wpatrując się
 81  2,  21|           potęgi i cudownej siły. Stał się piękny, wspaniały i
 82  2,  21|         tylko obszlegów, żeby się stał artyleryjskim mundurem.
 83  2,  21|         zajęty na kwaterę oficera stał znacznie dalej, we wsi.
 84  2,  21|        swoje w tym miejscu, gdzie stał, zakaszlał się straszliwym
 85  2,  21|     posępnym spojrzeniem. Gdy tam stał zastygły i oniemiały, widziało
 86  2,  22|        się na równe nogi i chwilę stał w bezczynności, nie wiedząc,
 87  2,  22|       nabijał strzelbę, gdy Rafał stał zaczajony pod oknem z pałaszem
 88  2,  22|          hrabiego Mieroszewskiego stał oddział szaserów francuskich.
 89  2,  22|      porównania lepiej od Rafała, stał się teraz pierwszą osobą.
 90  2,  24|    podoficerów. Na czele kompanii stał kapitan. Ten miał pod sobą:
 91  2,  24|          głów. Na czele batalionu stał jego szef. Ten miał pod
 92  2,  24|          nad siodlarzami żołnierz stał dzień i noc. Ściągały się
 93  2,  24|  niespełna dwu mil od tego miasta stał pułk Dziewanowskiego. Posłyszawszy
 94  2,  24|         armaty. Generał Dąbrowski stał kwaterą w Gniewie, a przednia
 95  3,  1 |          kompanie jazdy. W Maldze stał batalion piechoty, 50 koni
 96  3,  1 |     tylekroć zbroczyła.~Krzysztof stał na koniu. Olśniony od majestatu
 97  3,  1 |        ciężar jego śliskiej bryły stał się równy sile ciągnącej
 98  3,  1 |    ujściach rzek.~Krzysztof Cedro stał sam jeden w ciemności i
 99  3,  2 |             Pełen głębokiego żalu stał nad nim jeździec z oczyma
100  3,  2 |       rzeki. Z miejsca, na którym stał, zbaczała na lewo ku rzece
101  3,  3 |          Arcabal. Krzysztof Cedru stał w baterii naprzeciwko klasztoru
102  3,  3 |        pchnął drzwi, przy których stał. Otwarły się z trzaskiem
103  3,  3 |        był na froncie czworoboku, stał na progu i osłaniał kolumnę.
104  3,  3 |     zostały w mig suknie...~Cedro stał przed swoją wybranką i patrzał
105  3,  3 |            Tam uwolnił jej ramię. Stał się z niego w mgnieniu oka
106  3,  3 |     umiałby wyznać, jak długo tam stał pogrążony w dumanie. Najlżejszy
107  3,  4 |     rannego. Nieruchomy, zadumany stał Napoleon. Któż wie? Może
108  3,  4 |           broczącej z ust.~Cesarz stał jeszcze nad nim długą chwilę.
109  3,  6 |        spotkanego chłopa, tak jak stał, wzięto między konie i kazano
110  3,  6 |         nie wróci.~Już go nie ma. Stał się oto skibą gliny, kopką
111  3,  6 |         jakoby płytka damasceńska stal. Nie, nie daruje, nigdy
112  3,  6 |       cesarskich huzarów. Kapitan stał na swym koniu zupełnie skamieniały.
113  3,  6 |     wrąbali w siebie nawzajem, aż stal z trzaskiem zgrzytała. Rafał
114  3,  6 |     otwartego miejsca.~Koń Rafała stał w płytkiej wodzie leśnej
115  3,  6 |        raszyńskiej. Dwór w Opaczy stał w niewielkim, pustym ogrodzie.
116  3,  6 |       dwójnasób ciekawie. Generał stał nad nim ze świecą przez
117  3,  6 |   dalekimi błotami Jaworowa tuman stał gęsty.~Po drugiej stronie
118  3,  6 |           i rezerwy Sierawskiego, stał na koniu Sokolnicki. Trzymał
119  3,  6 |         dalej. Jedenasty pomocnik stał z prawej strony przy samym
120  3,  6 |        szlak ku grobli, na którym stał niedawno z generałem. Teraz
121  3,  7 |           do generała.~Sokolnicki stał niedaleko na koniu. Był
122  3,  7 |           to miejsce. We drzwiach stał książę Gintułt. Ranny poznał
123  3,  7 |          Sokolnicki po żołniersku stał piersią całą naprzeciwko
124  3,  8 |       Obok wysoko zasłanego łóżka stał Zajączek, z przesadną, umyślnie
125  3,  8 |           swoim kącie. Pod ścianą stał ze skrzyżowanymi na piersiach
126  3,  8 |           Z tym żołnierzem, który stał nad błotem raszyńskim...
127  3,  9 |           oczy, byłem w namiocie. Stał przede mną tęgi, starszy
128  3,  9 |          generał Pelletier. Długo stał bezczynnie wpatrując się
129  3,  10|           gościńcowi. Koń pod nim stał właściwie na miejscu, o
130  3,  10|        obraz zachwycający. Trepka stał na koniu prawie na szczycie.
131  3,  10|           się i zmarniał w sobie. Stał się z niego w krótkiej chwili
132  3,  11|            już dach je okrywający stał w ogniu. Wiatr wionął i
133  3,  11|        imieniu. To książę Gintułt stał przy portalu i kiwał na
134  3,  11|         ogniomistrzów. Sokolnicki stał bez ruchu z lunetą przy
135  3,  11|        ziemię. Oniemiały żołnierz stał bez ruchu. Książę przypadł
136  3,  14|         uciekał, nie miały końca. Stał się z nich straszliwy labirynt
137  3,  14|          przeraźliwy fetor trupów stał nieruchomo, Krzysztof wydarł
138  3,  16|         klasztoru jezuitów, gdzie stał batalion trzeci polski i
139  3,  17|      który z wysmukłego młodziana stał się mężczyzną muskularnym,