Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         ziemi nie mogąc oderwać od niej przymarzłych gałęzi. Gdzie
  2  1,  1 |           polanki widać górę, a na niej poszczerbione ruiny. Księżyc
  3  1,  1 |         kutych wozów, ale już i na niej sosny wyrosły. W kolejach
  4  1,  1 |          tej ruinie kościoła! Co w niej jest, co płacze i woła z
  5  1,  1 |         starodawną głuszą. Widać w niej było siedliska na wydartych
  6  1,  1 |          twardą drogę, żeby się na niej utrzymać.~- No i cóż, Rafciu,
  7  1,  2 |            ruchem przysunął się ku niej. Tak przez chwilę stali
  8  1,  2 |         palenia. Rafał nie mógł od niej oderwać wzroku, zapomniał
  9  1,  2 |           Wrzawa uciechy huczała w niej jak spieniona woda. Zdrowie,
 10  1,  2 |            Rafał przyłączał się do niej na chwilę. Nie mógł, po
 11  1,  2 |        wyszeptał...~Zbliżył się do niej bezradnie stojącej. Posunęła
 12  1,  3 |            z łoskotem tłukły się w niej, aż wreszcie tył łodzi twardo
 13  1,  3 |           gibnęła się, gdy Rafał z niej wyszedł, usłyszał szklisty
 14  1,  3 |         ciszy nocnej zaczęły się w niej budzić, wstawać i do kolosalnych
 15  1,  3 |            cudzą łódź, że pływał w niej nocną porą, że tę łódź zatracił,
 16  1,  4 |           granicą nowego czasu. Od niej inne zaczęło się życie.
 17  1,  4 |        Często przychodził teraz do niej bez chleba, bez jabłek...
 18  1,  5 |        parsknęła kilkakroć, gdy do niej szedł, i dotknęła go wilgotnymi
 19  1,  5 |       Basiu, Basiu... - szepnął do niej na przywitanie.~Szybko jej
 20  1,  5 |    powinien był zbliżyć się już do niej. Naprężył oczy i wyciągniętą
 21  1,  5 |          figury, okręca się dokoła niej jak badyl, pełza jak bluszcz,
 22  1,  5 |            zagrzała się tęgo, że w niej krew kipi. Wkrótce, jak
 23  1,  5 |           siano...~Miał już iść od niej... Otrząsnął się, przeciągnął...
 24  1,  5 |            Nie wszystkie jednak do niej przyszły. Kilka z nich ze
 25  1,  5 |    unurzany we krwi; wysuwał się z niej co chwila, wlekąc na zewnątrz
 26  1,  7 |    przerastały drogę, a gdy się od niej cofnęły drzewa, to otwierała
 27  1,  7 |            świerczki taplały się w niej jak gąsięta, a jaskry ze
 28  1,  7 |           nagle kroplisty deszcz z niej się sypał szeleszcząc w
 29  1,  7 |          nieba, oddzielając się od niej z żalem, jak dusza, kiedy
 30  1,  8 |        wiekami orana, gdyż znać po niej było wyraźne bruzdy i zagony.
 31  1,  8 |     wyobraźni, nawet wspomnienie o niej wypełzło. Została się w
 32  1,  8 |       Znalazłem w sobie skałę i na niej stanąwszy uczułem moc w
 33  1,  8 |         pod oknem. Chory ukląkł na niej bezwładnie, siadł na nogach.
 34  1,  8 |           wybujałe schylały się ku niej spod nieba, patrząc weń
 35  1,  8 |          Cieszyła się, gdy szły od niej wolno, rytmicznie a jakby
 36  1,  8 |       głowa moja po wezgłowiu, a w niej wałęsały się myśli, niby
 37  1,  9 |         wrócił z trumną i ułożył w niej na wieczny spoczynek ciało
 38  1,  10|           kryła. Rafał nie mógł od niej oderwać oczu. Nigdy nic
 39  1,  10|         najpiękniejszej, bokiem do niej siedział książę Gintułt.
 40  1,  10|             Przynajmniej robiono z niej młódkę.~Miała włosy jasne,
 41  1,  10|             co jest wszystkim, bez niej? Na twarzach młodzieży leżała
 42  1,  10|            w zamkniętej skrzyni, u niej stało w oczach, w ustach,
 43  1,  10|    dreszczem szczęścia, a biegł od niej na ludzi smutek i udręczenie.~
 44  1,  10|        swych piersiach. Skoczyć ku niej, chwycić rękoma to królewskie,
 45  1,  11|         Elżbiety.~Nie kochał się w niej, och nie! Można by prędzej
 46  1,  11|          zawsze zapamiętał jakiś w niej szczegół brzydoty, coś,
 47  1,  11|     prawdziwie anielskie! Marzył o niej ciągle. Szedł z nią zawsze
 48  1,  11|          na samą myśl o tym, co do niej mówił.~Widział wówczas strach
 49  1,  11|          mu się nigdy przemówić do niej jednego wyrazu. Z dala odpowiadała
 50  1,  11|            gościńcu, zaczął się do niej zbliżać. Ale szybkobiegacz
 51  1,  11|     podnosiła się tam kurzawa, a w niej migały jakieś figury. Krzyk
 52  1,  14|          nogą w ziemię wywoływać z niej legiony, jak Pompejusz.~-
 53  1,  14|           zbóż ziarna, wydobywać z niej, zamiast chwastu, pszenicę.~
 54  1,  16|         się nad wodą i schylały ku niej rozmarzone głowy. Wyrastały
 55  1,  16|          sobie piszczałkę i gra na niej jednostajną, uboższą niż
 56  2,  1 |    ślicznie dobranych szpaków, a w niej z pańską gracją rozwalonego
 57  2,  1 |  rozpaczliwe wrzaski zamkniętych w niej kobiet.~Ktoś mówił:~- Nic
 58  2,  2 |       słońcem, jak wody stojące na niej trzęsą się i raz w raz polśniewają,
 59  2,  2 |         sama trwoga i wytryskała z niej cześć dla trawy rodzącej
 60  2,  2 |         losem człowieka, a ginie w niej słabszy i lepszy. W sobie
 61  2,  5 |   zewnętrznego szmeru. Było dokoła niej cicho, cicho i ciemno. Parna
 62  2,  5 |    tęsknoty. Jakże dziwną była dla niej ta duszna noc, jakże była
 63  2,  6 |     zostańmy - błagał pochylony ku niej.~- Pojedziemy dalej! - rzekła
 64  2,  6 |      królewski przybytek. Śniło na niej przedwieczny swój sen. Widzieli
 65  2,  6 |          sczerniałą belkę, każdy w niej cios siekiery, każdą okrągłą
 66  2,  7 |          wciąż piękniejąca. Było w niej coś z wiatru, z płynących
 67  2,  7 |         słodyczą swoją i mówiły do niej, że dla nikogo, dla samych
 68  2,  7 |            przeminęła, i kiwały ku niej fioletowymi, żółtymi i rumianymi
 69  2,  7 |       barki - przestawał widzieć w niej radości cielesne, szczęście
 70  2,  7 |    człowiecze. Nie mógł odszukać w niej kobiety i niespodziewanie,
 71  2,  7 |          własnymi oczyma widział w niej swojego własnego ducha.
 72  2,  7 |        silnej. Wieczną falą biła z niej doskonała lekkomyślność,
 73  2,  8 |         jak ręce zbója zdzierały z niej suknie, szarpały koszulę,
 74  2,  9 |             wciąż oddalając się od niej, i stanął u brzegów strumienia,
 75  2,  10|           kwadratowa jama. Kraty w niej kazały wierzyć, że to okno.
 76  2,  10|            telo bedzie, co i przez niej. Wezmo cie na spytki, na
 77  2,  11|          ziemia godna człowieka. W niej się zamyka świat i jego
 78  2,  11|            godną tych kwiatów. Dla niej tu rosły. Ją wysławiają.
 79  2,  14|            nie masz dla mnie nic z niej innego okrom pragnienia,
 80  2,  14|          Jeśli potrafisz wydobyć z niej wszystkie zasoby, to cały
 81  2,  15|            rzeczy odrażających dla niej i bezużytecznych. Stopniowo
 82  2,  17|       Latarnia morska połyskuje na niej raz za razem, raz za razem,
 83  2,  17|    wieczorna tak wielka, że się od niej strzała pozłocista kładła
 84  2,  17|            wyspie. A już my się na niej wyżej czuba nażyli. Co który
 85  2,  17|           na fali. Podpłynął ta ku niej Murzynek portowy na swej
 86  2,  17|          podlaskim lesie. Zaraz po niej grzmiała druga, za tamtą
 87  2,  17|            żółtą febrę, alem się z niej wylizał. Leżałem w barłogu
 88  2,  17| sczerstwiała wtedy i uczynił się z niej jakoby płytki brzeszczot,
 89  2,  20|       naturalnie... Mam przecie do niej bilecik, rekomendujący nas,
 90  2,  20|       przed oczyma, wszystko, co w niej było za osłoną barw. Stał
 91  2,  20|          nasza przeprawa miała dla niej pociągnąć jakiekolwiek przykrości...~-
 92  2,  20|           tylko buty, ale i nogi w niej zostaną.~- A niech sobie
 93  2,  21|         wiedzy, przedzierał się ku niej, żeby nareszcie wyznać,
 94  2,  21|     trzpiot, jednocześnie drwiąc z niej oczyma pełnymi odrazy i
 95  2,  21|           chwila czekania. Setki w niej wieków przepłynęły. Mówiła
 96  2,  21|        Musiał teraz oddalać się od niej i wracać, oddalać i wracać
 97  2,  21|       odejściem z sali, upadł przy niej na kolana, objął jej nogi
 98  2,  21|     tamtego brzegu, to odpadali od niej ku środkowi rzeki. Lodowisko
 99  2,  24|  rozmaitych kalibrów. Brakowało do niej skałek i nabojów, brakowało
100  2,  24|            utarczka Rafała. Mało z niej odniósł wrażeń. Z dala ujrzał
101  2,  24|       Dywizja polska musiała się w niej cofnąć przed nieprzyjacielem,
102  3,  1 |           sukienna, pikowana. Przy niej białe kordony. Kita! Tyla!
103  3,  1 |      schodziła noc. Niewidzialne w niej zgonne odmęty poczęły szumieć.
104  3,  1 |            płaszczyzna i wstanie z niej bałwan. Wyciągnie posłuszne
105  3,  1 |         Wzmogła się pieśń. Grzmi w niej wieszczący głos o dziejach
106  3,  2 |     przykopę kamienną przysiadł na niej i po stokroć zadawał sobie
107  3,  2 |        wzrost człowieka. Wykute na niej było niezgrabne wyobrażenie
108  3,  3 |         piaskiem, bito wyłomy obok niej z prawej i lewej strony
109  3,  3 |      Obrońcy barykady zeskoczyli z niej kilku susami i zwarli się
110  3,  3 |        znać księżom...~Przypadł do niej skokiem. Porwał w ramiona.
111  3,  3 |     rozbitego nosa tyle krwi, że z niej powstała na ustach i brodzie
112  3,  3 |        marzył wcale o tym, żeby do niej mówić: ani u tym, żeby ją
113  3,  3 |            rozpaczy rozległ się na niej. Dosięgli pierwszych worków
114  3,  3 |         oblała tę rękojeść. dokoła niej skrzepła i czarną lawą zastygła.~
115  3,  3 |        zdobyta, już wzięta, już na niej łyka. "Teraz cię, krzyczymy,
116  3,  4 |          Jako snopy ognia latają w niej zdarzenia, obrazy, dowody,
117  3,  4 |          ukryty w chmurach. Oczy w niej zagmatwane latają, latają,
118  3,  5 |         wywalona i przez okrągły w niej wyłom ciągnął się stół do
119  3,  6 |          Olbromski nie spuszczał z niej oka - i w tak dziwnej pozycji
120  3,  6 |         obsadzić, utwierdzić się w niej, no i bić się na śmierć.
121  3,  6 |         lekka pyliła. Koń szedł po niej ostrą ryścią, a w jeźdźcu
122  3,  6 |     grzmotnął w groblę wywalając w niej dziurę.~Koń ułana trwożnie
123  3,  6 |           przez groblę, ale i obok niej, wskroś bagien, po pas zanurzeni.
124  3,  8 |           bryczki. Rafał wysiadł z niej i szedł ścieżką nad rowem.
125  3,  9 |            górę rzeki. Nie było na niej widać mostu aż do miejsca,
126  3,  9 |            saskiej, wszystek się w niej począł i do niej należał.
127  3,  9 |    wszystek się w niej począł i do niej należał. Rafał nie mógł
128  3,  9 |            po glinie i zarabiali w niej do pasa. W pewnym miejscu
129  3,  10|          obudwu idących stukały po niej jak po deskach. Przyszedłszy
130  3,  11|    przeraźliwa od krzyku. Trzask w niej słychać wszechmocnego pożaru...
131  3,  12|        sąsiada, który stanowił dla niej partię. Myśli sobie teraz
132  3,  14|            dosięgli Huerby. Był na niej w jednym miejscu rzucony
133  3,  14|     zagięcia Huerby, druga szła do niej równolegle, później wypaczała
134  3,  14|           samotna ściana. Tkwiły w niej belki, wisiały okna, resztki
135  3,  14|      marzeniu polem jesiennym obok niej, słyszał wiatr ścigający
136  3,  15|          pampeluńską i dolinami do niej przyległymi, inne w rozdół
137  3,  17|           i dwie zimy przepędził w niej znośnie. Wszystek teraz