Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         głos:~- Na-hoho!~- O, nasz pan woła! -z trwogą mruknął
  2  1,  1 |         ciskał psom. Gdy nadeszli, pan Nardzewski obejrzał się
  3  1,  1 |              Niechże ta wielemozny pan feśter darują..." ~Miemiec
  4  1,  1 |         Niechże ta choć wielemozny pan feśter wlezą na wóz, bo
  5  1,  1 |          se: "Co mi do tego? Kazał pan feśter jechać, to jadę.
  6  1,  1 |            popuści - choć i jaśnie pan Olchowski.~- Zobaczymy,
  7  1,  1 |            i rzucał w ogień. Stary pan siedział na wystającym głazie
  8  1,  1 |            nim ręce. Właśnie wtedy pan Nardzewski wyciągnął z kieszeni
  9  1,  1 |        zadał inne:~- Czy wielmożny pan na fundamencie dekretu ratę
 10  1,  1 |            rewersem. Czy wielmożny pan to publicandum otrzymał?~-
 11  1,  1 |            spodziewaniu, wielmożny pan jeden z niewielu zaległ
 12  1,  1 |            A teraz co do homagium. Pan baron von Lipowski, pierwszy
 13  1,  1 |                Tak jest. Wielmożny pan nie tylko nie udał się osobiście
 14  1,  1 |          nie oglądał. ~- Wielmożny pan tam do szkół zapewne?... -
 15  1,  1 |    wychowała nieboszczka krajczym. Pan Olchowski, jako sam człek
 16  1,  1 | zdziwieniem:~- Dlaczego? Wielmożny pan obiecał wyjaśnić...~Szlachcic
 17  1,  2 |             rzekła nagle starsza z pań. ~~,~- Ale bo ja... właśnie
 18  1,  3 |       wciągnął w piersi powietrze.~Pan Filip był pedelem szkolnym,
 19  1,  3 |         szkolnego Jana Kapistrana. Pan Filip był niewielkiego wzrostu,
 20  1,  3 |         oddech w każdym studencie.~Pan Filip umiał siec rózgą w
 21  1,  3 |            niemiecka czy z polska. Pan Filip wszystko wiedział,
 22  1,  3 |           miejscowość oczyma wołu. Pan Filip gwizdał niedbale,
 23  1,  3 |          obiedwie dłonie studenta. Pan Filip narzucił na te ręce,
 24  1,  6 |           choć do wojny nie gnali. Pan z panem szedł bić się we
 25  1,  7 |          świat?! Jak się wielmożny pan dowie...~- Nie dowie się!~-
 26  1,  7 |          się na koźle. - Tam młody pan mieszka.~- To jest Wygnanka -
 27  1,  7 |            Zapytał wreszcie:~- Czy pan kapitan Olbromski jest w
 28  1,  8 |        całkiem do kory.~Teraz, gdy pan kapitan zaczął trzebić pustki,
 29  1,  8 |         Dawniej, przed dwoma laty, pan kapitan czasami przychodził
 30  1,  8 |      własną ręką darł jałowce. Ale pan kapitan i wtedy nie miał
 31  1,  8 |            nie przychodzi na rolę. Pan kapitan jak wolnym krokiem
 32  1,  8 |          nie będzie taki mądry jak pan kapitan. On wszystko wie
 33  1,  8 |         ozime, co je tam widać, to pan kapitan sam wsiał, ale tamto
 34  1,  8 |          on karczował tę nowinę, a pan kapitan ją zasiał...~Piękny
 35  1,  8 |      zapachu wódek, którymi piękny pan był zlany.~- Mości kapitanie,
 36  1,  8 |     interesowi. Boć jeżeli kto, to pan mógł się czuć dobrze na
 37  1,  8 |           nóg panu dziedzicowi!... Pan kapitan... książę... darował
 38  1,  8 |            świecie, każdy zaiste - pan. Gdzież był kiedy na ziemi
 39  1,  8 |            widzę...~- Brat.~- A... pan brat. No, to pewno twój.
 40  1,  9 |             Na twarzach większości pań i panów malowała się szczera
 41  1,  9 |            księcia Gintułta. Młody pan przypatrywał mu się uważnie.~-
 42  1,  10|          wszedł do izby i rzekł:~- Pan marszałek kłania się i prosi
 43  1,  10|      dniach dwór zajmę.~- Waszmość pan niby?~- A ja. Cóż się wasanu
 44  1,  10|        Maria!~- Co też to waszmość pan!... Wstyd doprawdy...~-
 45  1,  10|           otoczony gronem pięknych pań, poszedł na spacer do parku
 46  1,  10|       książę...~- Tak, tak - rzekł pan uśmiechając się dziwacznie. -
 47  1,  11|           mandatariusz ci to mówi. Pan Chłuka to teraz jest twój
 48  1,  11|          teraz jest twój prawowity pan. Cóż ty, człowieku? Na panaś
 49  1,  11|         rozgniewa się w sercu swym pan Chłuka, da cię na wieczny
 50  1,  12|           gniewu. Ocknął się w nim pan. Twardym krokiem, laską
 51  1,  13|       Powązkami.~- Es ist... ja... Pan przybywa z Paryża? Może
 52  1,  13|           uczynkiem. W nadziei, że pan generał mocą i władzą swą
 53  1,  15|        zalegających ostatnie ławy. Pan Lody zwracał się do nich
 54  1,  16|  wyszarzane pończochy. Nawet stary pan, choć nadąsany i chmurny,
 55  1,  16|            słowo: jaśnie oświecony pan, jaśnie oświecony książę
 56  1,  16|            jaśnie oświecony książę pan...~Rafał nie odpowiadał.
 57  1,  16|     patrząc w ziemię.~- Jakże taki pan -tłumaczył jej Rafał dla
 58  2,  1 |      Potrafię.~- Wszakże - ciągnął pan z uśmiechem - chodziłeś
 59  2,  1 |         piękne pojazdy eleganckich pań i panów, prostował się,
 60  2,  12|            na praktyki Rafałowe.~- Pan wasanów skąd jedzie?~- Z
 61  2,  12|           Jakże się, u kaduka, ten pan nazywa?~Furman zawahał się
 62  2,  12|         wszedł do stancji wysmukły pan, modnie i pięknie ubrany.
 63  2,  13|             mówił przyjaźnie stary pan, którego Rafał miał przed
 64  2,  13|    grzeczności w chwili, gdy stary pan tak dalece był zajęty synem,
 65  2,  13|   Krzysztof - gdyby też wasz młody pan i dziedzic, przybywający
 66  2,  13|           zetknęli? - spytał stary pan.~- W Tarnowie - szybko rzekł
 67  2,  13|            pannie hrabiance.~Stary pan poprawiał mankiety, uśmiechał
 68  2,  13|           chantoit Amélie...~Stary pan usiadł w fotelu, przymknął
 69  2,  13|            lit de xoseaux...~Stary pan nie mógł udźwignąć powiek
 70  2,  14|   zbytniego pośpiechu. - Nareszcie pan hrabia raczył sobie przypomnieć
 71  2,  14|                Pewny już byłem, że pan...~- Hrabia... - dorzucił
 72  2,  14|               dorzucił Cedro.~- Że pan... cha, cha! - nigdy do
 73  2,  14|            wyskakując z bryczki.~- Pan hrabia łaskawość swoją roztaczać
 74  2,  14|         się w promieniach łaski.~- Pan poseł siwiejesz nie na żarty...~-
 75  2,  14|        Jakże się cieszę!~- Pozwoli pan poseł dobrodziej, że mu
 76  2,  14|            Stokłosach. Jest to imć pan Rafał Olbromski. Rafałku -
 77  2,  14|           Olbromski. Rafałku - imć pan Szczepan Nekanda Trepka,
 78  2,  14|       leżąc w ramionach.~Długo też pan hrabia myśli zabawić w tej
 79  2,  14|            Bierzemy się do roli.~- Pan hrabia także!~- Sądzisz
 80  2,  14|         tutaj przytomny rodak, imć pan Krzysztof Cedro spotkawszy
 81  2,  14|            me miserum! A jakże też pan hrabia myśli brać się do
 82  2,  14|      studiujesz? Powiedz prawdę.~- Pan hrabia przybywasz z jednej
 83  2,  14|   dworzyszczu po tobie zostanie.~- Pan hrabia żartuje sobie nieprzystojnie.~-
 84  2,  17|       cytadelę. Zażądał tylko nasz pan generał, żeby wojsko austriackie
 85  2,  17|          dzieła. Ale się oparł sam pan generał. Inną myśl podał.
 86  2,  17|       czasu. Z tym planem udał się pan generał Dąbrowski do Pierwszego
 87  2,  17|             Zemsta jest moją, mówi Pan... - głucho odparł żołnierz.~-
 88  2,  17|             Zemsta jest moją, mówi Pan. Nic waszmość nie wyrokuj!
 89  2,  18|          drogą papy... Nie ucz mię pan hrabia z łaski swojej, o
 90  2,  19|       wieść:~- Chwała bądź Bogu!~- Pan z nami...~- Do wojska oddali!~-
 91  2,  20|          ze wszystkich.~- Jegomość pan Kalwicki, nasz kochany opiekun -
 92  2,  21|          jednym z tych słupów stał pan Ołowski, człowiek jeszcze
 93  2,  21|       łamaną, z łacińska-polską, a pan Ołowski wyśmienitą niemczyzną
 94  2,  21|           kilkunastu osób, panów i pań. Wszyscy ją o coś usilnie
 95  2,  21|      tamburino, a jeszcze waszmość pan... gawota. Nie. Wynajdę
 96  2,  21|          zaciął konie.~- Niech się pan porucznik niczego nie lęka -
 97  2,  22| posługujący wiarus dał im znać, że pan kapitan pije już kawę i
 98  2,  22|       głosił:~- Komunikuje mi imci pan Męciński, rotmistrz-dowódca
 99  2,  22|      najważniejsza, to to, że imci pan Trembecki zabrał po drodze
100  2,  24|        Skarżył się z bekiem, że go pan zbił i wygnał z domu. Ojcu,
101  3,  1 |         zwojowali, ani słowa!~- Da Pan Bóg doczekać... Jeszcze,
102  3,  3 |         rzekł wskazując tapczan.~- Pan kapitan nie ma w sobie,
103  3,  5 |             los infernos!-wołał.~- Pan podporucznik niech żyje!~-
104  3,  5 |         Ałmagro, Santa-Cruz...~- A pan pułkownik tu z wami? - zdołał
105  3,  5 |        zdołał dopytać się Cedro.~- Pan pułkownik Konopka? Gdzie!
106  3,  5 |         Gdzie! Już we Francji nasz pan pułkownik.~- Patrzajcież!
107  3,  5 |         Patrzajcież! A szefowie?~- Pan szef Routier do francuskich
108  3,  5 |           wami dowodzi?~- Sam jeno pan Hupet został nad nami.~-
109  3,  6 |      pierwszego pułku. Ma 6 armat. Pan generał dziś jeszcze o świcie
110  3,  6 |          Pono za Rawką. Pozwoli mi pan generał być w tej batalii
111  3,  6 |         wyśpię. A no! Zaczynamy!~- Pan generał raczy mi pozwolić,
112  3,  7 |               Ale co też to książę pan!... Przecież to jakiś oficer.~
113  3,  7 |      właśnie i ja podążę.~- Książę pan wstępuje do wojska?~- Aha.~-
114  3,  7 |   kłamstwem?~- W jakim celu książę pan udaje się do obozu? -wykrętnie
115  3,  8 |          Józef.~- Cokolwiek książę pan raczy powiedzieć na pochwałę
116  3,  10|          osobie Szczepana Trepkę. "Pan poseł" jechał na koniu polną
117  3,  10|           a chytrej grzeczności.~- Pan poseł nie poznaje, widzę,
118  3,  10|      dojrzeć od razu.~- Na wzwiady pan poseł wyjeżdżasz, siły narodowe
119  3,  10|           tony starego pantaleonu. Pan poseł puścił towarzysza
120  3,  10|            księcia, siedział stary pan Cedro. Nie zmieniły go prawie
121  3,  10|          szukała nut w tece, stary pan Cedro wysunął się z tłumu.~
122  3,  12|           drewnianym zydelku stary pan Olbromski w swej wyszarzanej
123  3,  13|            Zarazem poznał, że źle. Pan na mnie kiwnął palicem i
124  3,  13|          tu, słyszę, tych oficerów pan sklął, zmaścił słowem i
125  3,  13|         szły na niego ze siablami. Pan wielmożny już wtedy w swoją
126  3,  13|        nami! Zatrzaśli my drzwi... Pan mi powiada: "Leź w dymnik
127  3,  13|         mogły podkurzyć... Jak już pan nie zipał, powywłóczyli
128  3,  17|             ejże! Czy to tylko nie pan Cedro do nas jedzie?~- Nie
129  3,  17|            bo karczunku tu dużo, a pan młody. - No, i podoba ci
130  3,  17|             Jako że i Samosiłka... pan mi przyobiecał pod siodło...~