Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |    szyszkami w górę wzniesionymi, niby gniazdo bocianie, bujał
  2  1,  1 |          końcowych igieł jaśniała niby wysunięte pazury. Co chwila,
  3  1,  1 |         nastaje, a pospołu z nią, niby chmurki w wyżynie, inne
  4  1,  1 |       zimny do szpiku przejmuje i niby czyjeś skostniałe palce
  5  1,  1 | tajemnicza, niedostępna rozkosz - niby ów las... A jakie coś drapieżne,
  6  1,  1 |        się drugi, rzewny i czysty niby miąższy tenor. Rafał ocknął
  7  1,  1 |       płynął w pościgu rzeźwy huk niby muzyka złowroga, pełna dzikiego
  8  1,  1 |    dopiero zaczął gadać do chłopa niby po naszemu, ale jakosi frymuśnie.
  9  1,  1 |           odległych garbach gór i niby długie srebrnoszare zwoje
 10  1,  1 |          Ona to wydaje się na oko niby melancholiczka, a to jest
 11  1,  2 |       życiem rzucały się w zaspy, niby czółna w fale jeziora.~Radość
 12  1,  2 |       niemu przebija. Schylał się niby to poprawiając tręzlę lub
 13  1,  2 |         Sam był przebrany w strój niby wiejski, krakowski, w żupan
 14  1,  2 |  ostatnich sanek, swawolne słowa. Niby groty z ognia uderzyły w
 15  1,  2 |       ubity był twardo i zrównany niby najdoskonalsza posadzka.
 16  1,  2 |        przesunęła się jakaś osoba niby obłoczek niebieski. Co tchu
 17  1,  2 |           uderzyć nią w tłum cały niby taranem. Nie wiedział tylko,
 18  1,  3 |         caput impedire myrto...~A niby dalszy ciąg, z najposępniejszą
 19  1,  3 |          milczkiem, z wolna. Była niby nudą i z nagła stawała się
 20  1,  3 |      głębin banie i skręty wirów, niby olbrzymie źródliska kipiące
 21  1,  3 |           wody grzmiał tam ponuro niby zlatujący wodospad z jakichś
 22  1,  3 |        dech zimowego mieszkania i niby widma szli przez tę stancję.
 23  1,  4 |      baśni, przypowieści, patrzał niby na to, co się dokoła działo,
 24  1,  4 |     nogach, które stawiała miękko niby po kobiercu i z dziwną gracją.
 25  1,  6 |        Wtem zawołali: "Ruht! "-to niby na odpoczynek. Mnie feldfebel
 26  1,  7 |       sposób cudaczny, w wesołym, niby to młodzieńczym uśmiechu.
 27  1,  7 |         Pożegnał matkę, siostry - niby to czule, i szerokim krokiem
 28  1,  7 |         Stara na nich kora pękała niby przyodziewek zetlały, rozłażący
 29  1,  7 |         się przed nim w powietrzu niby czaszka rozbita. W jechali
 30  1,  7 |          dymiły się młode brzózki niby obłoczki wiosenne. W głębi
 31  1,  7 |           obliczu czegoś, co było niby nim samym, a było razem
 32  1,  7 |      ledwie początkiem śmiechu, i niby na skrzydłach lecieli do
 33  1,  7 |      gibka rózga nowotna zadrżała niby od przenikającego chłodu
 34  1,  8 |         wśród wiklin i tataraków, niby to czatując na kaczki. Dopiero
 35  1,  8 |      stała się świetlista i silna niby namiętny, daleki, daleki
 36  1,  8 |          niej wałęsały się myśli, niby kroki obłąkanego człowieka,
 37  1,  10|            Grube, ukośne szkarpy, niby potworne nogi, grzęzły w
 38  1,  10|        kupił. Mówili mi tu, że to niby asan dysponujesz, jak i
 39  1,  10|        dwór zajmę.~- Waszmość pan niby?~- A ja. Cóż się wasanu
 40  1,  11|    Gintułta uczyły się jeszcze i. niby to pozostawały pod ścisłym
 41  1,  11|           we wszystkim na prawach niby gościa, niby domownika.
 42  1,  11|           na prawach niby gościa, niby domownika. Dopuszczano go
 43  1,  11|          nikt nie wzywał, skoczył niby to poniesiony przez konia.
 44  1,  11|          bontuje. Pada, że my som niby wolne. A tu sam pokazał,
 45  1,  11|   policzku przypiekł go do żywego niby rozpalonym żelazem. Rafał
 46  1,  12|          węgierskich, w mundurach niby błękitnych z pąsowymi wyłogami,
 47  1,  12|        Śnił patrząc na nią, że go niby urząd duchowy, niby trybunał
 48  1,  12|         że go niby urząd duchowy, niby trybunał sądzący zapytuje
 49  1,  12|        Książę siedząc na uboczu i niby to przysłuchując się rozmowie
 50  1,  12|          pewnych zajść duchowych. Niby dziwne, magiczne szkło dawał
 51  1,  12|        świetliste miedze i drogi, niby polne szlaki między rolami
 52  1,  13|           obraz sennych marzydeł, niby z otwartych grobów, wybuchało
 53  1,  14|        doskonałe aż do tej chwili niby szpady wyborowe, i nagle
 54  1,  14|        szerokości rana, z której, niby krople krwi, sączyły się
 55  1,  16|     zawsze jednako było je widać, niby złudne marzenia, które ostygły
 56  1,  16|            bez cienia swego bytu, niby bruzda wyorana w powierzchni
 57  1,  16|      wodzie masa szerokich liści, niby monstrualnie rozrosłe żabie
 58  1,  16|        sobie tęsknotę, spływającą niby kropla zjadliwa, która rozgryza
 59  2,  1 |         do księcia obszerny list, niby to z dziękczynieniem za
 60  2,  1 |          gdy to usłyszał. Cześnik niby to zadawał żonie, Rafałowi
 61  2,  1 |      spiętrzone w naturalne loki, niby u Murzyna. W tyle głowy,
 62  2,  1 |            Po chwili dodał:~- Był niby we Francji, był podobno
 63  2,  1 |              A trafił na zebranie niby masonów... - przerwał mu
 64  2,  1 |       matron... - gadał rotmistrz niby to do przyjaciela zwanego "
 65  2,  1 |          potężne ręce, trzymające niby sztandar wyrwaną sztabę
 66  2,  2 |        bujnych, silnych wzruszeń, niby młoda krew z rany zadanej
 67  2,  2 |        zwanej "Pelasgis", to jest niby to osoby, ducha tego, czym
 68  2,  2 |        Spojrzyjmy, jak samotnego; niby gęste obłoki, otaczają Angramajniu
 69  2,  2 |        dzieło szczególne. Była to niby historia zakonu templariuszów,
 70  2,  4 |        dzieło szczególne. Była to niby historia zakonu templariuszów,
 71  2,  7 |           wał z drobnych kamieni, niby wąż różnobarwny, w rudą
 72  2,  7 |          z jedwabiu, przeznaczone niby to do wód w Bardyjowie.
 73  2,  7 |         jakby suche nici pajęcze. Niby rozlane wino pachniały z
 74  2,  7 |        odległe hale, jasnozielone niby ogrody, obwiedzione kamiennymi
 75  2,  7 |          mokre, ciężarne gałęzie, niby ciemne dymy. Helena wciągała
 76  2,  7 |   niepodobne do niczego na ziemi, niby to w kliny włochate, nastrzępione,
 77  2,  9 |       leżał nóż kończysty wygięty niby turecki jatagan, oprawiony
 78  2,  9 |           zaciężyło na ciemieniu, niby wieko skrzyni z żelaza,
 79  2,  9 |       wierzchołków leśnego ostępu niby szata posępna. W dali, na
 80  2,  10|          nawet żal, nawet wyrzut, niby miejsce w domu, z którego
 81  2,  10| rady-rzece-boś chłop! Insy bedzie niby w sobie tęgi, ale go bieda
 82  2,  11|           topoli, ciemne i twarde niby pergamin. Wychylił się z
 83  2,  11|   gładkich i subtelnie kreślonych niby wodnymi znakami, a ruchliwych
 84  2,  12|        Tamci odpowiedzieli na ten niby ukłon w sposób niezdecydowany,
 85  2,  15|          pod zwieszonymi gałęźmi, niby w grocie czarnozielonej,
 86  2,  15|    dzieciństwa objęło go za szyję niby ręce siostry, którą jedno
 87  2,  17|   zszeptują, że jeden do drugiego niby to przypadkiem, z głupia
 88  2,  17|       usnąć nie możesz. Drzemiesz niby, a przez sen słyszysz, że
 89  2,  18|  awanturnicy postanowili wyruszyć niby to na polowanie, konno i
 90  2,  20|      troskliwości o konie. Cedro, niby to zabierając się do noclegu
 91  2,  20|       teraz opromieniały mu czoło niby blask samoistny, ale napływ
 92  2,  21|          polach. Będzie zachodził niby to z polowania do rządcy.
 93  2,  21|        chodziłam patrzeć w mrok i niby na jawie widzieć twe wilcze
 94  2,  21|          uprzejmego powabu, co są niby znaki symboliczne wstydliwości
 95  2,  21|   przyńdzie. Rozumiecie?~- Czy ja niby rozumiem?~- No!... A co
 96  2,  22|  przeczucia grały w każdym z nich niby ułudny głos muszli, na który
 97  2,  22|       wyprawą. Bo to my wyjechali niby na jarmark do Secemina gościńcem
 98  3,  1 |   wszystkie siły ludu prężyły się niby moc człowieka w jednej rozpętanej
 99  3,  1 |       Były ciężkie i jednostajne, niby z jałowego metalu. Nurzały
100  3,  2 |        błędne, obce duszy, jakieś niby to sformułowanie tego widoku
101  3,  2 |          i chytrze; kiwając głową niby potwierdzał, a niby zaprzeczał.
102  3,  2 |         głową niby potwierdzał, a niby zaprzeczał. Po wyrazie twarzy
103  3,  3 | Chłopickim utworzył kolumna zbitą niby lity tłok i niezdobytym
104  3,  3 |      półotwarte i włosy wzburzone niby chmura burzy wiosennej nad
105  3,  4 |          myśli samowładne i bujne niby w dalekiej przeszłości,
106  3,  4 |       łomoce skrzydłami w gałęzie niby złapany siecią dziki orzeł-zyz.
107  3,  4 |        widać, o Trepce...~I znowu niby ogromy chmur pędzą myśli
108  3,  4 |       Śmiech dobrotliwy otacza je niby mgła...~Nie jesteś tak znowu
109  3,  4 |         żołnierskich piersi grzmi niby dźwięczny strzał stu armat:~-
110  3,  6 |         przebijającego gęsty las.~Niby na jawie, niby trzeźwymi
111  3,  6 |         gęsty las.~Niby na jawie, niby trzeźwymi oczyma ujrzał
112  3,  6 |       niego i bawiły u wezgłowia, niby goście pożądani, niby kształty
113  3,  6 |  wezgłowia, niby goście pożądani, niby kształty ulubione i najprzyjemniejsze,
114  3,  6 |     ulubione i najprzyjemniejsze, niby zapachy znajomych kwiatów
115  3,  6 |    patrzał na nią. Wreszcie rzekł niby do siebie:~- Mało nas, bardzo
116  3,  6 |          i niósł ją dokądś w pole niby najdroższy skarb. Ujrzał
117  3,  6 |      strzechy i oszalałych ludzi. Niby to jest żal, strach, boleść,
118  3,  6 |        huk przeleciał nad okolicą niby drżący okrzyk. Rafał roześmiał
119  3,  6 |       powłóczyła te głosy śmierci niby całun dobrotliwy.~Na grobli
120  3,  10|       smutny, pół szyderczy i owo niby to tępe gapiostwo prostaka...
121  3,  10|           nasunęły się przed oczy niby wierzeje gościnnie rozwarte,
122  3,  10|      wierzeje gościnnie rozwarte, niby sienie. Prawie niepochwytny
123  3,  12|          na głowie ręką miętosił, niby to z gotowością do ukłonu.
124  3,  12|        chory będzie spał. Chciano niby obmyślić dla tak wielkiego
125  3,  12|      wiatru pod słońcem. Uśmiech, niby jutrzenka daleka, zajaśniał
126  3,  13|       wilgotne w narożnikach muru niby cień wiecznie obecny czyhają
127  3,  17|     łapczywie objął gospodarstwo, niby to chwilowo, niby to dla
128  3,  17|   gospodarstwo, niby to chwilowo, niby to dla ulżenia staremu.