Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             czele szedł z wysuniętą głową ciemnoorzechowy rogacz.
  2  1,  1 |     świerkowych gałęzi. Pyszna jego głowa, rzucona bezwładnie, patrzała
  3  1,  1 |             jechał za dawnych lat z głową leżącą na kolanach matki.
  4  1,  1 |             mówił szlachcic kiwając głową. - Na lepszym pożytkowaniu
  5  1,  1 |              Z podziwu czy zachwytu głowa jego chwiała się na prawo
  6  1,  1 |         słotach, nie mieć dachu nad głową? Lepiej było poniewierać
  7  1,  1 |          człek twardy...~Hibl kiwał głową.~- Jeśli zagrodnik trzysta
  8  1,  2 |         niemu i drugi kołpaczek. Ta głowa dziewicza była bliżej. Nie
  9  1,  2 |         Rafał ruszył przed siebie z głową schyloną, jakby miał zamiar
 10  1,  2 |         jest i co się z nim dzieje. Głowa mu z bólu pękała, w oczach
 11  1,  2 |         takiej runął na wznak i nim głowa jego dopadła poduszki, zachrapał
 12  1,  3 |     Powinieneś zrozumieć tą właśnie głową "wonnościami zlaną", że
 13  1,  3 |          drewno.~Ochynął się cały z głową. Poczuł, jak tafle, złomy,
 14  1,  3 |            czarne pola...~Rozpalona głowa leżała nieruchomo na poduszce
 15  1,  5 |          rozwalić ściany swej celi. Głowa płonęła, a krew biła w skroniach.
 16  1,  5 |            jedwabnego szala, którym głowa jej była nakryta. Zanurzył
 17  1,  5 |            samą zatratę... Bezsilna głowa zwisła i wsparła się o lodowatą
 18  1,  6 |            w przestworzu bez końca. Głowa stała się głazem lecącym
 19  1,  6 |             dla postrachu innych...~Głowa Rafała zsunęła się znowu
 20  1,  7 |          nędzę.~Zaszumiały nad jego głową dersławickie aleje. Olbrzymie
 21  1,  7 |       stronę niewysłowionej altany. Głowa styka się skronią z jej
 22  1,  7 |             styka się skronią z jej głową, a dokoła szelest i gwar
 23  1,  7 |     Wznosiła się z bagien olbrzymia głowa porosła tatarakiem, grzybieniem
 24  1,  8 |      wszakże wsparta była bezwładna głowa o tylną poręcz krzesła i
 25  1,  8 |          stopami została, niebo nad głową. Słońce i nam świeci. Podnieść
 26  1,  8 |       wszystko, trzeba samemu dumną głową przewyższyć wszystkich,
 27  1,  8 |        cicha:~- To żołnierz...~Wtem głowa jego upadła na poręcz. Twarz
 28  1,  8 |             i niósł do domu. Piękna głowa Piotra zwisła na jego ramieniu.
 29  1,  8 |           na ramę otwartego okna, a głowa jak lity kamień odwaliła
 30  1,  8 |           mrokach nocy kołatała się głowa moja po wezgłowiu, a w niej
 31  1,  9 |      pańskiego tłumu. Ośmielił się. Głowa jego była pełna niedorzecznej
 32  1,  9 |            szedi sam na przedzie, z głową podniesioną. Przebywał najgłębsze
 33  1,  9 |            się ku ziemi jak kudłata głowa chłopa-starca. Gdy wóz otoczony
 34  1,  10|            wracać do swej kryjówki?~Głowa mu pękała z rozpaczy: nie
 35  1,  11|             Szedł naprzód z zadartą głową - i kwita. Każdy dzień,
 36  1,  11|       oddawała mu dalekie skinienie głową. Nigdy się nie odwróciła
 37  1,  12|            się na koźle, potrząsnął głową i wskazał biczyskiem zbliżające
 38  1,  12|       generała, sam jeden z nakrytą głową wstępuje na "olbrzymie"
 39  1,  14|      milczeniu słuchał ze zwieszoną głową. Gdy Sułkowski skończył,
 40  1,  17|        wyjrzała z bramy kędzierzawa głowa ulicznika albo wśliznęła
 41  1,  17|          szedł ospale, ze zwieszoną głową. Nagle osobliwy, nieznany
 42  1,  17|            przeleciały już nad jego głową. Jeden z ułamków kręcił
 43  1,  17|          duszę. Gdy tak błąkał się, głową przewyższając hauteur d'
 44  2,  1 |             i siedział bez ruchu, z głową podpartą na ręku. Usta jego
 45  2,  1 |  człowieczyna w haftowanym fraku, z głową upudrowaną i czerwonym nosem.
 46  2,  1 |            Rafał kiwał dobrodusznie głową i przez łzy patrzał w twarz
 47  2,  1 | towarzystwie innych osób, z płonącą głową. Wlókł się po błocie ulicznym,
 48  2,  2 |            na jego piersiach ohydna głowa. To było właśnie samo, w
 49  2,  2 |      broczących siną, zgniłą krwią, głowa płonęła od myśli, których
 50  2,  2 |       doskonałej bezwładności woli. Głowa jego zsunęła się na rozłożone
 51  2,  2 |        Mistrza katedry, z pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto,
 52  2,  3 |           kształtu, a na nim trupia głowa, w którą wstawiana świeca
 53  2,  4 |        Mistrza katedry, z pochyloną głową czekała.~On rzekł:~- Kobieto,
 54  2,  5 |           ze zmarszczkami na czole! Głowa twoja jest zimna i ciężka,
 55  2,  6 |             kół. Rafał uczynił znak głową, że już czas. Ale jego towarzyszka
 56  2,  7 |          potępieniu... Kiwała jasną głową ku kwiatom, spowiadała się
 57  2,  7 |         ściągał w doliny. Helena, z głową opartą na kamieniu, patrzała
 58  2,  7 |           cudowna, złoto-biała jego głowa układała się inaczej, coraz
 59  2,  8 |    rozdzierał jego piersi i gardło, głowa, siepiąc się ślepymi rzuty,
 60  2,  9 |     doskonałą i ciepłą kolebą.. Pod głową miał obfitą kępę naniesionego
 61  2,  9 |     zadawania śmierci, a pełna żaru głowa o czymś strasznie skutecznym
 62  2,  9 |          samo miejsce, upadł na nie głową, ustami i sercem, sercem
 63  2,  9 |             ją jako głupstwo:~Ponad głową, w której myśli huczały
 64  2,  9 |             zarysy skał zawisły nad głową jakoby młoty i obuchy siekier.
 65  2,  9 |          jak głaz. Ręce jego, nogi, głowa, a osobliwie stopy - to
 66  2,  9 |           jakiś brzask światła, nad głową strop półokrągły, wykuty
 67  2,  10|        szlachcica, którego chamy... Głowa leniwo zwisła na piersi,
 68  2,  10|    słuchacza zsunęło się na ziemię. Głowa upadła na twarde kamienie,
 69  2,  10|        który spienione skaczą fale. Głowa spoczywa jakoby na czyjejś
 70  2,  10|           miotała się jego oszalała głowa. Była i pod stropem, i nad
 71  2,  10|             smudze światła, tuż nad głową Rafała. Góral wstrzymał
 72  2,  11|            dzieje zdarzenia?~Skinął głową z wyrazem mniemanej ciekawości,
 73  2,  11|           po dziecięcemu swą wielką głową i chrapliwym głosem, naraz
 74  2,  11|           stał nad nią ze zwieszaną głową jak nad otwartym grobem.
 75  2,  12|        kiwnął karczmarzowi niedbale głową i usiadł sobie wygodnie
 76  2,  12|             się do graczów i kiwnął głową na przywitanie, jak to szlachcic,
 77  2,  12|       czasami z łaski a dobrej woli głową, odpowiadając na ukłon pracowitego
 78  2,  13|             zaczęła nucić bez słów. Głowa jej, otulona obłokiem loków,
 79  2,  17|          śmiał się żołnierz kiwając głową. - Zważcie ino, panowie
 80  2,  17|     siedział na niskim stołeczku, z głową bezwładnie leżącą na dłoniach.
 81  2,  18|            siodła. Trepka z odkrytą głową szedł za nimi jakiś czas
 82  2,  18|         zachlastanej cholewie buta. Głowa z wysiłkiem dźwignęła się
 83  2,  19|        skazaniec stał nieporuszony. Głowa jego była zadarta do góry:
 84  2,  20|       Krzysztof siedział zadumany z głową wspartą na ręce i oczyma
 85  2,  20|     zwróciła się ku niemu królewska głowa, obciążona przepysznymi
 86  2,  20|     rozmaita i wielostronna, że jej głową ogarnąć nie mógł. Przybierała
 87  2,  21|       bożyszcza.~Jakże była piękną!~Głowa jej stała się podobną do
 88  2,  21|        siedziała jego księżniczka z głową opartą o kraj marmurowego
 89  2,  21|             to tam, rozciągając nad głową błękitny szal z Kaszmiru.
 90  2,  21|         dzieci i wnuki.~Rafał kiwał głową. Od jednego zamachu zdzierał
 91  2,  21|            ciało jeszcze marzyło, a głowa wciąż leżała na obłokach,
 92  2,  21|            począł łkać jak dziecko. Głowa jego padła do nóg zabitego,
 93  2,  22|              tu wskazał nieznacznie głową na hałasującą kompanię),
 94  2,  24|          Nie ma już teraz dachu nad głową. Idzie przed siebie i tyla.
 95  3,  2 |        głęboki przebiegł go, piękna głowa głucho runęła w miękką ziemię.
 96  3,  2 |           nich wyniośle i odszedł z głową zadartą do góry, w towarzystwie
 97  3,  2 |         boleśnie i chytrze; kiwając głową niby potwierdzał, a niby
 98  3,  2 |             w oczy z serca. Pokiwał głową, pokiwał głową... Później
 99  3,  2 |              Pokiwał głową, pokiwał głową... Później pocałował go
100  3,  2 |             pod policzek, żeby choć głowa leżała na suchym. Głodny
101  3,  3 |            ukazywała się raz po raz głowa. Dym stamtąd buchał. Wziąwszy
102  3,  3 |          zgiął kark, huknął naprzód głową dla złapania tchu i trafił
103  3,  3 |       pomnikach zgasłych królewien. Głowa okryta była kornetem. Habit
104  3,  3 |      wychodził.~Krzysztof dopadłszy głową posłania w tej chwili zachrapał
105  3,  3 |        charczał pod nim. Tylko jego głowa wciąż się jeszcze dźwigała,
106  3,  3 |         starzec w krwawej płachcie, głową przerastający wszystkich,
107  3,  3 |            Zdało się idącemu, że to głowa niewidzialna spoczęła na
108  3,  3 |           Zasnęła, widać, niedawno. Głowa jej upadła bez sił na tylną
109  3,  3 |          Chwilę słuchała strzałów z głową wtuloną w ramiona, blada
110  3,  4 |             odpędzić aktami woli... Głowa jest jako puste, rozległe,
111  3,  4 |             siecią dziki orzeł-zyz. Głowa bezwładna chwieje się w
112  3,  4 |          Toż przecie jasno widać...~Głowa się pali, głowa kipi i wre.
113  3,  4 |            widać...~Głowa się pali, głowa kipi i wre. Jako snopy ognia
114  3,  5 |         hajdawerach Niezabitowski z głową przez pół obwiązaną chustką.
115  3,  6 |        maluje się w ustach i wielka głowa z niechęcią odwraca się
116  3,  6 |          trupa, urąga mu nieruchoma głowa i dumnie zaciśnięte usta...~
117  3,  6 |             zachrapał na cały dwór. Głowa jego leżała na brzegu poduszki,
118  3,  8 |            generał pokiwał ku niemu głową i mruczał do siebie:~- Aha,
119  3,  9 |        czapkę i słuchał z pochyloną głową. Zaraz potem odjechał.~Noc
120  3,  9 |      wszyscy, tak samo ze zwieszoną głową. I w jego sercu odbił się
121  3,  10|             gorzko, gorzko. Pokiwał głową... Zapytał nagle:~- To i
122  3,  11|          Sandomierz. Generał skinął głową i złożył lunetę. Gintułt
123  3,  13|              ze zwieszoną na piersi głową, usta sobie stułą zakrywa...
124  3,  15|             Człowiek najpewniejszy! Głową ci za niego ręczę. Doświadczyłem
125  3,  15|           człowieka.~Kapitan skinął głową i wyszedł. Cedro udał się