Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |           które spadły z wysoka na ziemię i rozprysły się w kształt
  2  1,  1 |         drzew leciały raz w raz na ziemię ogromne płaty lepkiego śniegu.~-
  3  1,  1 |            zarośla, a sam runął na ziemię dusząc się od łkania.~Ocucił
  4  1,  1 |        wypadła, a i samych łomot o ziemię. A jeleń poszedł kole nich,
  5  1,  1 |        łapami worał się w śnieg, w ziemię, i nie popuszcza. Trzeci,
  6  1,  1 |           na koniu, obcasy wparł w ziemię. Tym oto kozikiem, co go
  7  1,  2 |          wodzów, musiał skoczyć na ziemię. Runął w śnieg i ledwo utrzymał
  8  1,  2 |            siłę w nogach. Opadł na ziemię jak płaszcz. Kilku parobków
  9  1,  2 |          Ze starości zapadł. się w ziemię, ściany jego zgięły się;
 10  1,  3 |         olbrzymimi fałdami osiadał ziemię.~W dole rzeki był zator
 11  1,  3 |         kilkakroć, runął twarzą na ziemię. Kiedy wstał chwiejąc, się
 12  1,  4 |    dwadzieścia razy prasnęła nim o ziemię, że ledwie wstał. Nieraz
 13  1,  5 |           stóg siana. Zeskoczył na ziemię, wydarł sporą porcyjkę,
 14  1,  5 |        budynku. Wtedy zeskoczył na ziemię i sprowadził klaczkę z wyniosłości
 15  1,  5 |            jednym ciosem zwalić na ziemię każdego, kto zechce zakłócać
 16  1,  5 |            kobyły, która runęła na ziemię, i zleciał w głęboką zaspę.
 17  1,  5 |            zemsty Rafał skoczył na ziemię i wielkimi krokami poszedł
 18  1,  5 |          ze drżeniem waliło się na ziemię. Myśli z czaszki uciekły.
 19  1,  6 |    sposobem: "Kulę wyjm, ciśnij na ziemię i zadepcz w piachu nogą".
 20  1,  7 |       proch rozbijał. Zlatywało na ziemię jako kwiat czereśniowy.
 21  1,  7 |        żywe trupy i z wlepionymi w ziemię oczyma pogrążyły się w spokój
 22  1,  7 |            bryki, rzucić się tu na ziemię i samemu zostać w ciągu
 23  1,  8 |  platowanej. Z powozu wyskoczył na ziemię smukły młodzieniec. Rzucił
 24  1,  8 |           który siedział patrząc w ziemię z taką grzeczną obojętnośeią,
 25  1,  8 |          zmarły brat jeszcze widzi ziemię i wodę. Może słyszy ostatni
 26  1,  8 | rozświetliła gnuśne obłoki, ukrytą ziemię, lasy, pola, pustkowia i
 27  1,  10|       aleję, która dokądś, jakby w ziemię, zanurzała się i kryła.
 28  1,  10|           nieboszczyk rozpaprał! A ziemię to kto darł spod jałowców?~-
 29  1,  11|      poderwano mu nogi, rzucono na ziemię. Wzniosły się kije i zaczęły
 30  1,  12|    chwyciło go za bary. Rzucony na ziemię, z piersi przyduszonej kolanami,
 31  1,  13|        Euganejskich zstępując całą ziemię płaszczem osłaniają, uciszał
 32  1,  14|      nauczyć się uderzeniem nogą w ziemię wywoływać z niej legiony,
 33  1,  14|         dla własnego celu napełnia ziemię swoją straszną, niezmierzoną
 34  1,  16|       wytłumacz - mówiła patrząc w ziemię ze zmarszczonymi brwiami -
 35  1,  16|          głowę na ręce i patrząc w ziemię.~- Jakże taki pan -tłumaczył
 36  1,  17|           przedsiębrał, wsiąknie w ziemię tak samo, jak wsiąka deszcz,
 37  1,  17|            tak samo, ,jak wsiąka w ziemię krew zastrzelonego człowieka.-
 38  1,  17|       miękką, skopaną i wynawożoną ziemię na półtora sążnia, wyrzucała
 39  1,  17|       granatnik, sam rzucił się na ziemię pod murem. Książę ujął dłonią
 40  1,  17|   wypadając z ciemności, naprzód w ziemię, jak lane kule, a potem
 41  1,  17|          Wiązali ręce powalonym na ziemię. Oficerowie w pierwszej
 42  1,  17|            bagnetem, osunął się na ziemię. Żywi rozwściekli się od
 43  2,  1 |  obezwładnił. Prusak osunął się na ziemię. Wówczas zwycięzca znalazł
 44  2,  2 |        piękności wydostaje się nad ziemię i łączy z rozkwitłym Dionizosem.
 45  2,  2 |           ze siebie kieł, przebija ziemię, wystrzela jako łodyga,
 46  2,  2 |        tylko od własnego ciężaru w ziemię wrasta. Oto wszystko. Wzruszenie
 47  2,  2 |           ciemnej nocy spogląda na ziemię głębokością mroku okrytą
 48  2,  3 |            się, jak gdyby wsiąkł w ziemię...~
 49  2,  8 |         jeden z chłopów powalił na ziemię. Widział, jak się zaciekle,
 50  2,  8 |         powtórnie obalić chciał na ziemię i jak poprzedni, posiąść,
 51  2,  9 |       niego rozpacz. Zwalił się na ziemię, zaczął rwać włosy, zdzierać
 52  2,  9 |          młode smereki, wbijając w ziemię stopami górskie zioła. Było
 53  2,  9 |      miejscu z oczyma wlepionymi w ziemię. Słuchał. Łudziło mu się,
 54  2,  9 |     przeminęła, nadzieja spadła na ziemię, jak łza spada z rzęsy,
 55  2,  10|           słuchacza zsunęło się na ziemię. Głowa upadła na twarde
 56  2,  10|           kie sie zmirkało, sła ze ziemie taka mgła gęsta, brzyćka,
 57  2,  11|            głowy. Upuścił gałąź na ziemię i stał nad nią ze zwieszaną
 58  2,  14|  Modrzewiowe ściany zasuwały się w ziemię. Dookoła rozsiadał się ogród,
 59  2,  16|     stanęły wnet, jakby ich nogi w ziemię wrosły. Z nastawionymi uszyma
 60  2,  17|          broń na kolanie, o świętą ziemię strzaskali. A oto z młodego
 61  2,  17|        pieśni przemierzali dalekie ziemie... Wśród onych chrobrych
 62  2,  17|       Savoną, już ledwie znać było ziemię. Morze dalekie było stamtąd
 63  2,  17|        gołym okiem z pokładu starą ziemię... Cicho było i pięknie.
 64  2,  17|         ogrody pałacu i zakopali w ziemię. Ale takie sprawy nie przerywały
 65  2,  17|           mi było wstąpić na swoją ziemię. U samych jej drzwi musiałem
 66  2,  17|           były wasze nogi, żeby na ziemię tę wstąpiły. Bóg pewnie
 67  2,  18|         wiatru padnie za chwilę na ziemię. A ręce bezwiednymi ruchami
 68  2,  20|            piersi. Spuścił oczy na ziemię i, kiedy Krzysztof bawił
 69  2,  22|          Jeden z żołnierzy padł na ziemię. Trzej, siedzący jeszcze
 70  2,  22|          garsteczkę pospolitaków z ziemie wielońskiej, nie chwalęcy
 71  2,  24|           dach piorunem zjechał na ziemię i przemienił się na kilkanaście
 72  2,  24|           rozrosłe, wkopywali je w ziemię jeden przy drugim, żeby
 73  2,  24|             że to łomoce w zmarzłą ziemię straszliwy kij-samobij,
 74  2,  24|            drugim, jak bije nogą w ziemię! Raz, raz! Jeszcze! Nie
 75  2,  24|          swoich Michałków na twoją ziemię sprowadzę i Michałkom twoją
 76  2,  24|        sprowadzę i Michałkom twoją ziemię oddam. A ty idź, precz mi
 77  2,  24|     gniewnie tupie nogą w mazurską ziemię?...~Aczkolwiek miał pocztowego,
 78  3,  1 |           weń, jak drzewo wrasta w ziemię niezmiernymi korzeniami,
 79  3,  1 |          Józefa pośli, a ja się do ziemie wydarł.~- No, a teraz cóż
 80  3,  1 |       porządkiem wyłożę. Idą oni z ziemie włoskiej, moje ułany, do
 81  3,  1 |     widział na oczy świat szeroki, ziemię włoską, ziemię francuską,
 82  3,  1 |            szeroki, ziemię włoską, ziemię francuską, Niemce, góry,
 83  3,  1 |     wodzowym przysiągł. Obejdziemy ziemię het-precz, porządek zrobimy
 84  3,  1 |        zrobimy i dopiero znowu] do ziemie, ale już wtedy ostatni raz
 85  3,  1 |           z dziedzin niemieckich w ziemie Celtyberów. Szlakiem Cesarza...~
 86  3,  2 |           waliły się bezwładnie na ziemię.~Pomimo wszelkich środków,
 87  3,  2 |          rowem drogi. Zębami gryzł ziemię, nozdrzami miotał płonący
 88  3,  2 |       głowa głucho runęła w miękką ziemię. Ustał płomienisty oddech...~
 89  3,  2 |        drzewami naprędce wkopane w ziemię słupy parkanu z poprzeczną
 90  3,  2 |        Chwycił lancę upuszczoną na ziemię, siodło na barki, otoczył
 91  3,  2 |            drogę. Już się walił na ziemię mrok szybkiej nocy. Wytężał
 92  3,  3 |  śmiertelnymi ciosami. Powaleni na ziemię, bronili się nożem wyrwanym
 93  3,  3 |        oprzeć powaleniu pięścią na ziemię, nogi ugięły się. Zdarte
 94  3,  3 |            w mur, że się wwierci w ziemię.~Krzysztof co prędzej chwycił
 95  3,  3 |           nim razem zwaliła się na ziemię i przydusiła go kupa starych
 96  3,  3 |        nazwałbym miasto, kraj mój, ziemię całą! Z osoby twej uczyniłbym
 97  3,  3 |          zębami. Runęli właśnie na ziemię. To jeden, to drugi był
 98  3,  4 |      niekiedy. wspomną rzeczywistą ziemię. Widzą z daleka te myśli
 99  3,  4 |    Wszystko urwało się i zapadło w ziemię. Szum i trzask. Wstręt...
100  3,  4 |         ojca... Wierzyłem, że moją ziemię... A teraz... na obcej:..
101  3,  5 |           którym sądzono, że dawno ziemię gryzie, wiarus wyjął z ust
102  3,  6 |       kapitan.~Obadwaj skoczyli na ziemię z wysoka. Biegli do koni
103  3,  6 |         krzyż klocami, wkopywano w ziemię w miejsca próżne. Przestrzeń
104  3,  6 |           zasieki i sypano, sypano ziemię bez końca.~Batalion pułku
105  3,  6 |         słyszał huk tłukący tępo w ziemię, jakby w nią waliła olbrzymia
106  3,  6 |            ze strzemion i zlazł na ziemię. Koń jego drżał cały. Kłęby
107  3,  6 |           na nich. Pyskiem chwytał ziemię, a jęzorem lizał naokół
108  3,  6 |      porwał w górę i roztrzaskał o ziemię zielone złomy, zabite konie,
109  3,  6 |     krzyczał:~- Granatnik zbity na ziemię!~Straszny trzask granatów
110  3,  6 |           wyginały się i waliły na ziemię jak długie. Od pożaru ratował
111  3,  8 |        książę Ferdynand pójdzie na ziemie pruskie i pobudzi Wszechniemce -
112  3,  9 |           który nastawiał rodzinną ziemię przeciwko rodakom.~Powracając
113  3,  9 |          armatnich, rznących mokrą ziemię. Gdzieś w głębi miał za
114  3,  10|          banków brali pieniądze na ziemię, wiedząc, że ją zaprzedają
115  3,  11|            Rozkopując tak do głębi ziemię tych pagórków, pokrytą młodymi
116  3,  11|           daszki i przyciesie, - w ziemię wrosłe. Cała już połać na
117  3,  11|            zapalony i cisnął go na ziemię. Oniemiały żołnierz stał
118  3,  11|          ale w tej chwili runął na ziemię, powalony ciosami szabel
119  3,  12|          widzieć zgliszcza wszędy, ziemię zjeżdżoną armatami, stratowane
120  3,  12|          były pogniecione, wbite w ziemię przez pułki konnicy idącej
121  3,  13|          stronę. Ujrzał przed sobą ziemię świeżo narzuconą, wysoki,
122  3,  14|          piersi. Obadwaj runęli na ziemię. Na śmierć dusząc się rękoma
123  3,  17|            zaperzył się. - Objąłem ziemię, muszę się raz wreszcie