Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             Ejże!... Ale wiesz?... to mię cieszy, że matczysko będzie
  2  1,  1 |               ja się z nim! Dopadł ci mię on jednego razu na Lisowskiem,
  3  1,  1 |             razu na Lisowskiem, a jak mię zaorał kłem po łydach, to
  4  1,  1 |              aże w kolano. Pod siebie mię przecie o mało nie wziął,
  5  1,  1 |              się to stało... Dość, że mię... te... puścił. Rzuciłem
  6  1,  1 |           wiesz? Skąd wiesz? Drażnisz mię licząc na to, żeś pod dachem
  7  1,  2 |              W nocy. Na koniu. Czekaj mię przy oknie od ogrodu. W
  8  1,  3 |              potu na jego czoło: będą mię bili. Skręcał się w sobie
  9  1,  3 |            powiem wam nic, choćbyście mię porznęli na kawałki!~- Powiesz!... -
 10  1,  5 |             szyję i szeptał:~- Zanieś mię...~Spostrzegł po chwili,
 11  1,  6 |             widma z szeptem:~- Zawieź mię, zawieź...~Nie mógł wymówić
 12  1,  6 |             Zobaczy, pada, kapral, to mię puszczą bez żywą ulicę". "
 13  1,  7 |              Tak było ze mną... Oddał mię ojciec do szkoły kadetów.
 14  1,  7 |               na lato zwykle zabierał mię do siebie jeden przyjaciel
 15  1,  7 |              myślami... Nie wiem, czy mię będziesz rozumiał...~Eks-student
 16  1,  7 |            rozmawiać z ojcem, porwała mię desperacja. Ojciec stał
 17  1,  7 |              W jednej rozmowie zelżył mię, w drugiej zagroził...~-
 18  1,  7 |             bagnetami Prusaki... Krew mię uszła... Leżałem między
 19  1,  7 |            się po mnie w nocy, nalazł mię półżywego. Na ręku wyniósł...
 20  1,  7 |            karczujemy jałowce. Smutek mię zagryza... A z domu... żeby
 21  1,  8 |              myśli, jak wówczas, gdyś mię na lekcjach Łęskiego, Hubego,
 22  1,  8 |             na pokoje królewskie, tyś mię zawsze odmawiał i sam...
 23  1,  8 |            szkole i w polu. Widziałeś mię przy sobie w bitwach. Przecież
 24  1,  8 |               nic złego. Nie ratowała mię nawet rodowa duma, bo gdym
 25  1,  8 |             wywodów. Wtedy to olśniła mię ta myśl, którą czczę teraz.
 26  1,  8 |            myśl była: inne życie. Już mię surowe twoje obowiązki nie
 27  1,  8 |              idzie?~- Żołnierz, który mię z pola wyniósł na ręku,
 28  1,  8 |              tego wszystkiego, czymeś mię waćpan przejął swego czasu.
 29  1,  8 |               której tyle lat uczyłeś mię nie bez skutku. Zaprawdę,
 30  1,  8 |           świat, w mój świat, ogarnia mię duma, że do niego z krwi,
 31  1,  8 |              rzekł książę.~- Zraniłeś mię...~Tyle tylko Piotr wyrzekł,
 32  1,  8 |               wydmę piaszczystą. Boli mię szelest liści, nęka zapach
 33  1,  8 |               idącej ku mnie...~Ratuj mię, o Przyjacielu duszy mojej!~
 34  1,  8 |              na jego ręku udźwignąłeś mię z ziemi.~Tyś to uczynił,
 35  1,  11|        psiekrwie... Miemce!... Szanuj mię, psie! Żołnierza! W bitwach,
 36  1,  11|           wciąż powracające:~- Szanuj mię, psie, człowieka wolnego!~
 37  1,  12|         koledzy z szeregu.~- Puścicie mię, panowie bracia, na plac?~-
 38  1,  12|             byście waćpanowie puścili mię na plac.~- A kiedy nie możná...~-
 39  1,  13|               Taki rozkaz!~- Może byś mię waćpan puścił na oficerskie
 40  1,  13|               brzegu i spytał:~- Racz mię waszmość objaśnić, jaka
 41  1,  13|            przerwać dysertacją, skoro mię książę obrażasz, ale że
 42  1,  13|            jeszcze: .~- Eliasz, obudź mię jutro do dnia...~Za chwilę
 43  1,  13|             ducha. Co do mnie, znajdą mię wszędzie i zawsze, dopóki
 44  1,  13|         gnatach, a krwi w żyłach. Nic mię nie zwróci z drogi. Mnie
 45  1,  14|         ruszając się z miejsca.~- Czy mię poznajesz? - rzekł Gintułt
 46  1,  14|         żabota - nie chciałbym, żebyś mię źle zrozumiał. Straciłem
 47  1,  14|              nim, byłem i będę, jeśli mię nie odpędzi dla innych powodów.~-
 48  1,  14|        opryskliwym śmiechem:~- Nie on mię w każdym razie będzie nim
 49  1,  14|       czynu-skoku ludzkości, to zabij mię jak nędznego psa! Pamiętam,
 50  1,  14|           nocach, w sekrecie, wyuczał mię trygonometrii, inżynierii,
 51  1,  14|       spróchniałym, aczkolwiek wyklął mię i wydziedziczył za objawiony
 52  1,  14|                  Nadzwyczajne!~- Mało mię to wszystko obchodziło dawniej
 53  1,  14|              obchodziło dawniej i nic mię dziś nie interesuje.~- Jednak...
 54  1,  14|        piaszczyste przeprawy... Dławi mię po nocach niezrozumiała,
 55  1,  16|     księżniczka Elżbieta.~Warto, żeby mię zobaczyła w tym kostiumie! -
 56  1,  16|         tatuńciowi dobrodziejowi, żeś mię tu zastał...~- Nie mówić?~-
 57  1,  16|             przeszkadza albo komu? Tu mię nikt nie widzi, a tam zaraz
 58  1,  16|                 Nie zobaczę, nie masz mię co straszyć. - A żebyś wiedziała,
 59  2,  1 |                co się tam działo, tak mię, uważasz, wzięło, że zacząłem
 60  2,  1 |              Bóg, boję się! Rotmistrz mię przestrzeli na wylot zatrutą
 61  2,  1 |          połciach słoniny. Trzymajcie mię!... umrę ze śmiechu...~-
 62  2,  1 |         Miodowej ułatwiałeś...~- Chce mię nie tylko jutro przy szopie
 63  2,  1 |               d'antichambre i dlatego mię tam wieziesz w chwili, kiedy
 64  2,  5 |         jesteś, który chciałeś nazwać mię żoną? Ktoś ty jest i skąd
 65  2,  5 |          wiosenna błyskawica. Któż to mię całuje w tej ciszy i ciemności?
 66  2,  5 |          ciszy i ciemności? Czy to ty mię całujesz, błyskawico? Czy
 67  2,  5 |            Czy to wy, róże? Czy to ty mię całujesz, młody mój cieniu?
 68  2,  9 |         uczynił?~Czemu prześladujecie mię, grozicie mi i mścicie się
 69  2,  12|               okna i rzekł:~- Czy też mię poznasz, koleżko Krzysiu?~
 70  2,  12|             ci powiem z czasem, tylko mię o nic nie pytaj.~- Jedno
 71  2,  12|            Bój się Pana Boga... Wstyd mię wracać do rodzinnego domu,
 72  2,  13|            kiepskich generałów! Skarz mię, gromowładny Jowiszu, pozbaw
 73  2,  13|           gromowładny Jowiszu, pozbaw mię nadziei otrzymania klucza
 74  2,  14|            Krzysztof Cedro spotkawszy mię w ciężkiej opresji na ryngach
 75  2,  17|               one legiony... Wliczyli mię do trzeciego, co był ostatkiem,
 76  2,  17|            słyszysz waszmość, dopadła mię tu wieść w jednym miasteczku:
 77  2,  18|           swoją drogą papy... Nie ucz mię pan hrabia z łaski swojej,
 78  2,  20|                wysapał wąsal. - Skoro mię wwalą na tortury, przynajmniej
 79  2,  20|           kufę piwa. Panie Boże, mało mię udar nie zwali, jak pomyślę...~-
 80  2,  20|      przyjedzie - co to będzie?~- Nic mię nie obchodzą włosy waszmości.~-
 81  2,  21|               noc dzisiejszą, zamiast mię nękać i osłabiać.~- Głupcze... -
 82  2,  21|               się waćpan starał, żeby mię widzieć?~Milczał.~- Mówże
 83  2,  21|                Zdaje mi się.~- Zaproś mię waćpan później do tego tańca.~-
 84  2,  21|           kochałem w życiu! Wysłuchaj mię!~- Cóż chcesz, żebym jeszcze
 85  2,  21|             Mówiłem ci już raz, żebyś mię zostawił w spokoju.~- Dobrze,
 86  2,  22|             służyli.~- No, no... Żeby mię ino ten Żyd nie wydał, nic
 87  2,  22|             tak nie jest, bo mianował mię Męciński, rotmistrz, dowódca
 88  2,  23| dwunastoletnim rozstaniu się połączył mię z wami, rodacy, który mi
 89  3,  1 |               bom głupszy i na śmierć mię dockliwiło, a tamto szelma -
 90  3,  1 |          bitwę pod Kunt toczę. Samego mię tu, mówi, zostawili z Sasami,
 91  3,  1 |              Sasami, z Bawarami. Sasy mię podle zdradziły, nie chcą
 92  3,  1 |          Hieronim ma kwaterę. Brońcie mię, Polacy!" Fijałkowski mu
 93  3,  3 |             Chwała im wieczna! Oni to mię wciągnęli...~- Co do chwały...
 94  3,  3 |               i tęsknota... rozumiesz mię? Panny Jerozolimskie...
 95  3,  4 |       dzieciństwa. Zapachu mój, otocz mię i przygarnij do życia...
 96  3,  4 |            przygarnij do życia... Weź mię z ucisku gliny i kamieni...~
 97  3,  4 |            Nie wiem.~- Nie poznajecie mię to, panie podporuczniku?~-
 98  3,  4 |               mną myślą zrobić? Dokąd mię też zaniosą?~Wtem postawiono
 99  3,  6 |           Któż to, u stu diabłów, tak mię spaprał? - myślał jak przez
100  3,  6 |       wyciągając rękę, mówił:~- Wciąż mię namawiają do oczekiwania
101  3,  6 |             zacznie szarzeć, obudzisz mię. Obudzisz?~- Obudzę, panie
102  3,  6 |                  Panie generale, racz mię wysłuchać.~- Tylko prędzej,
103  3,  6 |             Zmiłuj się, Panie!~Któryś mię wywiódł spod Offenbach.
104  3,  6 |             Innem, nad Aachem, któryś mię ratował pod Stolpą, pod
105  3,  6 |               frydlandzkim...~Ty, coś mię krzepił w przejściu alpejskim,
106  3,  7 |             lasku?~- Zdaje mi się, że mię szturchano, ale dokładnie
107  3,  7 |            tej chwili wszystkiego, co mię skłoniło wówczas do nagłego
108  3,  7 |               Nie trudź się.~- Ojciec mię wezwał...~Gintułt uśmiechnął
109  3,  7 |              inni umierają...~- Jeśli mię pamięć nie myli, można dostrzec
110  3,  8 |           czasów w Weronie, kiedyś to mię tradował o szkapy Aleksandra
111  3,  9 |           rozkaz wodza...~- Trzymania mię za poły...~- Rozumie się.~-
112  3,  9 |                to tak daleko, że dziś mię we dwa ognie nie wezmą.~-
113  3,  9 |               Cóż dalej?~- Prowadzono mię umyślnie to tu, to tam,
114  3,  9 |             namiocie. Pułkownik bawił mię rozmową. Chwalił Warszawę...
115  3,  9 |           Śmiali się szyderczo, kiedy mię wyprowadzano. Znalazłem
116  3,  10|        zrobiło, panie pośle!~- Bardzo mię za młodu, widzisz, straszyli,
117  3,  10|                Nic nie wiem! Zawiodły mię wszystkie lekarstwa, wszystkie
118  3,  10|           bytu. Poczucie hańby zżarło mię całego. Wspomnij, jak z
119  3,  15|             pasiony kukurydzą.~- Kula mię durch przeszła.~- Kula -
120  3,  15|            służby. Nie mogę! Zarznęło mię to, zadusiło. Ja nie po
121  3,  15|              ludzkim pachołkiem... To mię omija! Teraz już dłużej
122  3,  15|              Cóż to za człowiek? Żeby mię tylko nie sprzedał za jakie
123  3,  15|             całej duszy swojej. Pojął mię jak brat rodzony.~- Ha,