Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |           Echo ich grania słabło coraz bardziej, aż wreszcie utonęło
  2  1,  1 |          jego nagość i rany. Już coraz rzadziej niedźwiedź ociera
  3  1,  1 |      ciałem o pień starego buka; coraz rzadziej przychodzi śnić
  4  1,  1 |        głowie. Janczary rzegoczą coraz głośniej, coraz głośniej,
  5  1,  1 |         rzegoczą coraz głośniej, coraz głośniej, im dalej w knieję;
  6  1,  2 |    jadących przodem wzmagała się coraz bardziej. Bliżej, rozgłośniej
  7  1,  2 |          Tymczasem zjeżdżało sań coraz więcej. Dwie kapele złączyły
  8  1,  2 |    starego węgrzyna. Gwarzył też coraz głośniej, śmielej, płynniej,
  9  1,  2 |           Biegał między tłumem i coraz jawniej szukał oczyma panny
 10  1,  3 |           że niski ląd staje się coraz twardszy. Wreszcie wybrnęli
 11  1,  3 |          szedł ociężale, później coraz prędzej, aż wreszcie pobiegł.
 12  1,  3 |   zarośla, krzaki, doły. Było im coraz cieplej i z każdym krokiem
 13  1,  4 |          się przed jego wzrokiem coraz to nowe powiaty zuchwalstwa.
 14  1,  5 |              czytał Rafał głosem coraz cichszym, widząc, iż ojciec
 15  1,  5 |   radości widząc, jak śnieg dmie coraz lepiej, i marzył o tym,
 16  1,  5 |       dusz i ciał kipiała zamieć coraz potężniejsza.~Śnieg zasypywał
 17  1,  5 |     Baśka kopnęła się w przecwał coraz bardziej chyży. Jeździec
 18  1,  5 |    szarpały go, ale już słabiej, coraz słabiej. Łeb siepał się
 19  1,  5 |          słabiej. Łeb siepał się coraz wolniej. Wreszcie wśród
 20  1,  5 |         już ruchem źgał zwierza, coraz mniej ruchomego. Słyszał
 21  1,  5 |     Świtało. Odsłaniały się pola coraz dalej i dalej. Modra poświata
 22  1,  5 |      wlókł za saniami z wołaniem coraz cichszym. Konie szły noga
 23  1,  6 |        kłębem zniżał się, zniżał coraz bardziej, sięgając niemal
 24  1,  7 |        nogą, utykanego, w sposób coraz bardziej niepokojący, aż
 25  1,  8 |   istocie być w Grudnie. Sił mam coraz I mniej... - tłumaczył się
 26  1,  9 |  uderzało w bok śpiżowy. Ciosami coraz mocniejszymi wyczyniało
 27  1,  11|          poza jego wiedzą, wciąż coraz bardziej odmienna w swym
 28  1,  11|          do szaleństwa, piął się coraz wyżej i wyżej. Zuchwalstwo
 29  1,  11|          rozgrzany, odsadzał się coraz bardziej; niósł coraz wścieklej,
 30  1,  11|        się coraz bardziej; niósł coraz wścieklej, wreszcie poszedł
 31  1,  11|    zrywał się z ziemi z krzykiem coraz straszniejszym. Nie słychać
 32  1,  11|        rwał z miejsca, gdy ciosy coraz wścieklejsze, obłąkane,
 33  1,  13|        już zupełna, przechodniów coraz mniej, a ci, co się jeszcze
 34  1,  14|        wewnątrz siebie zawierało coraz bardziej ostrzejszy niepokój.~
 35  1,  14|      oczy jego przybierały wyraz coraz bardziej ciekawy, przebiegły
 36  1,  14|   otwierano. Wreszcie, na odgłos coraz silniejszego kołatania,
 37  1,  14|      westchnienia. Szedł krokiem coraz bardziej przyśpieszonym,
 38  1,  17|        góry w wyżłobione koleje. Coraz mniej mając w oczach światła,
 39  1,  17|          mając w oczach światła, coraz słabiej rozróżniając kontury
 40  1,  17|         człowieka, który się wił coraz ciszej na kamieniach. Zmęczone
 41  1,  17|    palcami przyciskał do piersi, coraz mocniej, coraz trwożliwiej,
 42  1,  17|        do piersi, coraz mocniej, coraz trwożliwiej, skrwawione
 43  1,  17|         na wieki do jam śmierci. Coraz już rudziej, ale coraz wyraźniej
 44  1,  17|           Coraz już rudziej, ale coraz wyraźniej rozdzierały ciemności
 45  2,  1 |   obojętnie, ale twarze ich były coraz bardziej sztywne i oczy
 46  2,  1 |          bardziej sztywne i oczy coraz silniej przymglone. Jarzymski
 47  2,  1 |    arystokrato - wołał rotmistrz coraz głośniej wśród powszechnego
 48  2,  1 |       dodało mu odwagi i wesela. Coraz bezczelniej i niedbale]
 49  2,  1 |  zamroczony, na powietrzu tracił coraz więcej władzę w nogach i
 50  2,  1 |     Tymczasem "Blacha" uchodziła coraz szybciej zwartą kolumną.
 51  2,  2 |        Eleuzis... - mówił major, coraz bardziej zwrócony do księcia
 52  2,  2 |         z jego mózgu. Serce biło coraz wolniej i tylko same wargi
 53  2,  4 |         z jego mózgu. Serce biło coraz wolniej i tylko same wargi
 54  2,  6 |       wierzchołki swoje wznosiły coraz wyżej i wyżej. Szerokie
 55  2,  6 |       wełnistą linią. Zimno było coraz bardziej, jak na nizinach
 56  2,  7 |      chmury pożądania, które idą coraz wyżej, coraz wyżej i widzą
 57  2,  7 |           które idą coraz wyżej, coraz wyżej i widzą pod sobą obszary
 58  2,  7 |      głowa układała się inaczej, coraz inaczej, by lepiej śnić
 59  2,  9 |       bezrozumna, z każdą chwilą coraz dziksza pomsta wybuchnęła
 60  2,  9 |      pleśń rannej zorzy powleka. Coraz jaśniejszą, coraz bardziej
 61  2,  9 |       powleka. Coraz jaśniejszą, coraz bardziej wyraźną stawała
 62  2,  9 |  rozpadlin wdzierał się na nowe, coraz wyższe wierzchołki. Widział
 63  2,  9 |       Widział, jak się pomyka na coraz wyższe piętra i kominki
 64  2,  9 |        Gnali go dalej a dalej... Coraz częściej trafiały się wsie
 65  2,  10|          płyty posadzki. Prędko, coraz wścieklej miotała się jego
 66  2,  11|   niegdyś Genueńskiej. Góry były coraz wyższe, coraz bardziej skaliste...~
 67  2,  11|          Góry były coraz wyższe, coraz bardziej skaliste...~Nareszcie
 68  2,  12|        po twarzy. Wiatr rzeźwy i coraz surowszy powiewał. Wskutek
 69  2,  12|         stron drogi zbliżały się coraz bardziej ku jadącym skrzydła
 70  2,  13|    początku nieśmiało, a później coraz wyraźniej, piękniej zaczęła
 71  2,  13|        piersi dziewiczej płynęła coraz wyżej i wyżej, uroczyściej
 72  2,  15|        go tylko i przyprawiało o coraz większe zamknięcie w sobie.
 73  2,  16|        Stokłosach. Sam kopał się coraz głębiej w swych książkach.
 74  2,  17|      wojskami, więc strach szedł coraz większy. Wtedy to powstał
 75  2,  17|         go, jak się stawał mały, coraz mniejszy, czerniał, znikał,
 76  2,  18|     łkającymi piersiami. Pędzili coraz szybciej, szybciej, szybciej...
 77  2,  19|         grupami rozmawiających i coraz lepiej nastawiając uszu,
 78  2,  19|          swojej pognał lud. Gwar coraz głośniejszy, coraz żywszy
 79  2,  19|          Gwar coraz głośniejszy, coraz żywszy rozciekawionej tłuszczy,
 80  2,  19| słuchaczów w tym pokrzyku tłumów coraz bardziej natężonym, coraz
 81  2,  19|        coraz bardziej natężonym, coraz silniej podbechtanym i jak
 82  2,  20|      widać z wierszów książki, w coraz go głębsze, piękniejsze
 83  2,  20|         prawie i onieśmielonych. Coraz dłużej trwały te chwile,
 84  2,  20|       nie schodził, a stawał się coraz świetlistszy, coraz bardziej
 85  2,  20|          się coraz świetlistszy, coraz bardziej uduchowiony. Nozdrza
 86  2,  20|    ogarnąć nie mógł. Przybierała coraz bo inną postać i formę,
 87  2,  21|        Minęła północ i Krzysztof coraz częściej począł szukać towarzysza
 88  2,  21|     każdą chwilą wdzięczniejsze, coraz bardziej pewne swej piękności,
 89  2,  21|   jeszcze w milczeniu i zgrozie, coraz szybciej, coraz szybciej...
 90  2,  21|         zgrozie, coraz szybciej, coraz szybciej... Wiry wlekły
 91  2,  21|     pędzącą wodę śniadą barwicą. Coraz wyraźniej było widać rzekę
 92  2,  21|          my poczniemy? - szeptał coraz ciszej.~- Przede wszystkim
 93  3,  1 |       mglistym niebie, a później coraz oczywiściej, jakoby odległe
 94  3,  1 |      metalu. Nurzały się w sobie coraz szybciej te skiby i bruzdy
 95  3,  1 |          z szelestów i pluszczeń coraz wyżej wydobywał się głos
 96  3,  2 |   rozpaczą pilnował swego. Szedł coraz wolniej, byleby go nie utracić
 97  3,  2 |          biec z góry. Deszcz bił coraz rzęsiściej. Okolica wciąż
 98  3,  2 |         bez wiedzy, że to czyni, coraz ciszej, jakby na nogach
 99  3,  2 |        na stosy, i ognie pełgały coraz żywiej. Krzysztof ociężałymi
100  3,  2 |          do góry, w towarzystwie coraz donioślejszej symfonii kiszkowej.
101  3,  3 |     rozpękłych ścianach wypadały coraz to nowe szeregi wystrojonych
102  3,  3 |       uwięzionym w bramie zastęp coraz większy. Ujrzawszy istny
103  3,  3 |        ich spróchniałych zębach. Coraz natarczywiej, prędzej, namiętniej
104  3,  3 |          jawy. Widział i słyszał coraz niedokładniej... Zbudził
105  3,  3 |          właściwie wbrew woli.~- Coraz lepiej.~- Zginęli ci. którzy
106  3,  3 |          żałosnych słów, cisnęła coraz bardziej do serca kwiaty.
107  3,  6 |           zrazu ostrożnie, potem coraz mocniej, aż wreszcie Sokolnicki
108  3,  6 |        Chwila ciszy - i znowu, a coraz częściej. Słupy błękitnego
109  3,  6 |      Tylko owe linie stawały się coraz bardziej jawnymi. Widział
110  3,  6 |  spomiędzy grzmotu armat; huczał coraz bliżej i bliżej, wzmagał
111  3,  6 |          Wrzynał się swym koniem coraz głębiej między szeregi rogatych
112  3,  6 |     Woltyżerowie uchodzili brnąc coraz głębiej w bajora, odbijając
113  3,  6 |      Fizylier polskie szły w tył coraz bezładnej. Panika padała
114  3,  6 |      przy samej ziemi powietrze.~Coraz bliższe wybuchy dymu z kilku
115  3,  6 |          sztucznymi ogniami szły coraz gęściej jakoby stada ognistych
116  3,  7 |    strony Piaseczna słychać było coraz bliżej strzały karabinowe.
117  3,  9 |        ziemi lecących na trumnę. Coraz ciszej, coraz ciszej, coraz
118  3,  9 |         na trumnę. Coraz ciszej, coraz ciszej, coraz ciszej...~
119  3,  9 |      Coraz ciszej, coraz ciszej, coraz ciszej...~Wtem od jednego
120  3,  11|     straszny. Granaty poczną bić coraz gęściej w płomienie. Na
121  3,  13|         buki. Grunt był ku górze coraz twardszy, złożony z krwawego,
122  3,  14|    nastawione urwiska. Wstępował coraz wyżej na górę zrujnowaną,
123  3,  14|         czwartą! Szukał po ziemi coraz większych, nieudźwignionych