Tom, Rozdzial

2001  2,  1 |                tutaj bladooki zapisywał się na ratuszu warszawskim w
2002  2,  1 |             zamglonymi oczyma i czepiał się rękoma ramienia. Jarzymski,
2003  2,  1 |           twarze siedzących, wsłuchiwał się w rozmowy, a raczej w kłótnie
2004  2,  1 |          drugiej stronie stołu rozwalił się był i siedział z łokciami
2005  2,  1 |           rozmowę z kim innym.~- Ciebie się pytają, filozofie? Z Sandomierskiego?
2006  2,  1 |               tamten ze spokojem, jakby się dowiadywał, że brat Rafałów
2007  2,  1 |           Szkoda chłopa, oficer był, co się zowie, z instrukcją, choć
2008  2,  1 |                o tym gadali, sprzeczali się, dysputy wiedli. Bywał u
2009  2,  1 |                suche liście...~Podniósł się, wyciągnął rękę i, patrząc
2010  2,  1 |                de publicis bajać, to my się mało nie pobeczeli. Chociaż
2011  2,  1 |              szermierki, to nie. Nigdym się z nim, dziękować Bogu, nie
2012  2,  1 |            sprzeczce z Gintułtem. Zląkł się walki na szpady. Ze strachu
2013  2,  1 |      rozstrzygnięcie zagadki przewinęło się w jego sercu. Uderzył w
2014  2,  1 |           przyjaciel. Pragnął rzucić mu się w objęcia, czymkolwiek wyrazić
2015  2,  1 |            ściśniętymi pięściami zaczął się przedzierać do zezującego
2016  2,  1 |                Dwaj przeciwnicy rzucali się tutaj na siebie z krzykiem:~-
2017  2,  1 |            drżyj ! Wiadomo przecie, żeś się dorobił jako hecmajster
2018  2,  1 |                widziały. Jedni ściskali się z niezmierną serdecznością,
2019  2,  1 |         serdecznością, inni patrzyli na się wzajem spode łba.~Przez
2020  2,  1 |                  wołano -- teatr! Teatr się zaczął. Co żywo! Zbierajcie
2021  2,  1 |             zaczął. Co żywo! Zbierajcie się. Kończcie!~Jak na zawołanie,
2022  2,  1 |                okrągły gospodarz zjawił się we drzwiach. Nisko schylił
2023  2,  1 |             katowskiego topora. Zjawili się lokaje podający kapelusze,
2024  2,  1 |               tamto jest buda, o której się nawet nie mówi. Dobre to
2025  2,  1 |                gawiedzi z miasta. Nigdy się z tym nie odzywaj, że chcesz
2026  2,  1 |                chcesz to widzieć, bobyś się finalnie skompromitował.
2027  2,  1 |          Uważasz?~- Jeszcze jak!~Wlekli się środkiem ulicy, skręcali
2028  2,  1 |               do siebie. Banda tłoczyła się przy drzwiach zamknięsych,
2029  2,  1 |               Le feinte par amour miała się ku końcowi. Kiedy Rafał
2030  2,  1 |                Rafał za innymi wtłoczył się do sali, spostrzegł, że
2031  2,  1 |             pełna po brzegi. Znalazłszy się na parterze, w sąsiedztwie
2032  2,  1 |          wyprawy przycichli i uspokoili się. Wejście ich zwróciło uwagę
2033  2,  1 |             Wychodźmy, jak tylko sztuka się skończy.~- Wychodźmy!~-
2034  2,  1 |          pokazują. Można będzie zabawić się.~- Dobra myśl!~- Wychodźmy!~-
2035  2,  1 |           spadła, całe gremium wysunęło się chyłkiem. Większość miała
2036  2,  1 |             ciągle coś gwarzył zanosząc się od śmiechu.~- Cóż oni tam
2037  2,  1 |              będziemy robili?~- Zobaczy się. Jest bufet.~- No, bufet...
2038  2,  1 |                 chwilę wszyscy znaleźli się w ciemnych,, łojowymi świeczkami
2039  2,  1 |            wierszem rymowanym rozlegało się ze sceny, słabo rozwidnionej
2040  2,  1 |            sąsiedniej! - głośno odezwał się jakiś mężczyzna siedzący
2041  2,  1 |                 milczeniu przysłuchiwał się awanturze, i szedł w stronę
2042  2,  1 |             Większość towarzyszów udała się za nim, niektórzy zostali
2043  2,  1 |           środku parteru. Rafał znalazł się w bufecie i znowu pił dużo.
2044  2,  1 |                  muskały wąsy, świeciły się przed nim roziskrzone oczy
2045  2,  1 |                zdania, na które zgadzał się bez zastrzeżeń. Przez pustą
2046  2,  1 |                  z płonącą głową. Wlókł się po błocie ulicznym, hałasując
2047  2,  1 |                ordynarnie z kozła, żeby się z drogi usuwać. W tej samej
2048  2,  1 |               pomruk rotmistrza rozległ się nad głowami idących i furman
2049  2,  1 |               Nogi w sztylpach znalazły się na miejscu furmańskich.
2050  2,  1 |               kobiet.~Ktoś mówił:~- Nic się wam, baby, nie stanie! Rotmistrz
2051  2,  1 |               grzbiet furmana i zanosił się od śmiechu słysząc jego
2052  2,  1 |            wrzaski. Gdy stangret wydarł się z rąk napastników, laski
2053  2,  1 |           przeraźliwy wrzask rozlatując się w kawałki. Świstały w powietrzu
2054  2,  1 |            wąskiej kamieniczki. Dostali się tam po żelaznych sztachetach
2055  2,  1 |               góry i na dół. Gruz sypał się w oczy... W tej samej chwili
2056  2,  1 |                owdzie w oknach zapalało się światło. Przerażone białe
2057  2,  1 |           Przerażone białe figury snuły się i biegały za wybitymi szybami...~
2058  2,  1 |                 sąsiedniego zaułka dały się słyszeć kroki ludzi równo
2059  2,  1 |            pludra!~- Hab Acht!- rozległ się w ciemności spokojny głos.
2060  2,  1 |         spokojny głos. Tłum pijany zbił się w gęstą kupę. Gdy nowy sztylet
2061  2,  1 |         zgrzytnęła w powietrzu. Rozległ się furkot drąga i urwany ryk.
2062  2,  1 |             awanturników. Ront rozsunął się i cofał pod ścianami kamienic.
2063  2,  1 |            ścianami kamienic. Rozlegały się świstki, krzyki niemieckie
2064  2,  1 |                 przygodny wódz.~- Wziąć się za ręce, i w tył!~- Osaczą
2065  2,  1 |        sandomierska. Żołnierz, z którym się zmagał, płatnął go do krwi
2066  2,  1 |              obezwładnił. Prusak osunął się na ziemię. Wówczas zwycięzca
2067  2,  1 |          walecznych awanturników cofała się pośpiesznym marszem ku wylotowi
2068  2,  1 |           napastujących, zaczął posuwać się naprzód, świecąc sobie latarniami,
2069  2,  1 |               zmylenia pościgu rozeszli się w różne strony. Rafał jakoś
2070  2,  1 |             otrzeźwiał i zdołał dopytać się o Jarzymskiego. Szli w kilku,
2071  2,  1 |         zaułkami, przejściami, wziąwszy się za ręce. Nie zatrzymali
2072  2,  1 |                 za ręce. Nie zatrzymali się wcześniej, aż dosięgli bezpiecznego
2073  2,  2 |           Gnosis~Nazajutrz Rafał ocknął się bardzo późno w jakimś ciemnym
2074  2,  2 |               to tu, to tam, odwracając się ku czemuś jaśniejszemu,
2075  2,  2 |          bielało straszliwie - śmiejące się podle, ociekłe cynizmem,
2076  2,  2 |        zostawały w człowieku i rozlegał się cichy, bezmyślny, obrzydły
2077  2,  2 |                 chwili Rafał zdecydował się, że musi wyjść z tego lokalu.
2078  2,  2 |            przedsionku zdybał, i kazało się odprowadzić do pałacu księcia
2079  2,  2 |           pałacu i zadzwonił, wydało mu się to rzeczą tak głupią, że
2080  2,  2 |          woskowe świece i cicho oddalił się. Rafał czuł dla niego wielką
2081  2,  2 |               miejscu. Co tchu rozebrał się, zakopał w pościeli i miał
2082  2,  2 |             zdmuchnąć świecę, gdy drzwi się znowu z cicha otwarły i
2083  2,  2 |           Zaledwie zgasił świecę, uczuł się znowu w mocy niezwyciężonego
2084  2,  2 |             wody, gdy oto nagle zjawiła się na jego piersiach ohydna
2085  2,  2 |                 opasujące... Nie dawało się odtrącić ani zedrzeć z piersi.
2086  2,  2 |          piersiach. Głowonóg przemienił się w kobiecego trupa, w rozdęte,
2087  2,  2 |            rękoma, wygniłe oczy wlepiły się w je-go sen, i dawno struchlałe
2088  2,  2 |             podszept miłosny...~Obudził się późno w nocy i usiadł na
2089  2,  2 |          zalewały twarz, łzy dobywające się z najgłębszego dna duszy.
2090  2,  2 |          pochodziły. Całe ciało trzęsło się, gdy tak spływały, podobnie
2091  2,  2 |                z mroków półsnu wywinęła się jasna myśl, zupełnie jak
2092  2,  2 |              Ale odpowiedź nie wysuwała się z ciemności. Tylko nowy
2093  2,  2 |               dumanie, walka nie dająca się wyrazić słowami, jakoby
2094  2,  2 |                 ludzi, z którymi stykał się wczoraj. Dolatywało do niego
2095  2,  2 |              Ręce drętwiały z ohydy, że się nimi dotykał tych ran broczących
2096  2,  2 |                  których rozum, zdawało się, nie był w stanie objąć
2097  2,  2 |           zastał księcia. Już zbliżając się do drzwi żelaznych usłyszał
2098  2,  2 |            wysokim sklepieniem donośnie się rozlegała. Książę rozmawiał
2099  2,  2 |           przychylności, która narzucać się nie chce, lecz przyjętą
2100  2,  2 |           pragnie, że Rafał znowu uczuł się wzruszonym. Tylko dziś w
2101  2,  2 |                 twarzy majora zaświecił się uśmiech dobry, głęboki,
2102  2,  2 |           prędkie zachłyśnięcie, dające się często zauważyć u nieśmiałych
2103  2,  2 |          wstrzemięźliwym, dopraszającym się o łaskawy posłuch - wydaje
2104  2,  2 |             łaskawy posłuch - wydaje mi się być najwyższym szczęściem,
2105  2,  2 |                na twarzy jego odmalował się mętny jakiś wyraz. Major
2106  2,  2 |           Budownika świata, nie objawia się bardziej niż w dojrzewaniu
2107  2,  2 |          dojrzewaniu ziarna, w rodzeniu się traw na łące, gdy przygrzeje
2108  2,  2 |             wody stojące na niej trzęsą się i raz w raz polśniewają,
2109  2,  2 |               drobniutkiej trawy schyla się i wałęsa za wiatrem jakoby
2110  2,  2 |                 taka chwila. Zdawało mu się, że wypukłe, przymglone
2111  2,  2 |                cześć dla trawy rodzącej się z małego ziarna, które wiatr
2112  2,  2 |             zimnym porankiem...~Zadumał się na chwilę, jakby zapomniał,
2113  2,  2 |          wątłego szczepu i ciąży, jakby się kłonił do snu. U pelazgijskich,
2114  2,  2 |                którym tylekroć poiliśmy się z księciem. Nieprawdaż?~-
2115  2,  2 |                tego, czym jest rodzenie się z ziarna. Demeter jest symbolem
2116  2,  2 |               rośliny, a ono samo staje się twórcą, macierzą, rodzącą
2117  2,  2 |                pierwsza roślina poczęła się przed wiekami. Demeter jest
2118  2,  2 |               znakiem siły, która nigdy się nie wyczerpie, potęgi, która
2119  2,  2 |              blasku piękności wydostaje się nad ziemię i łączy z rozkwitłym
2120  2,  2 |          wystrzela jako łodyga, ozdabia się kwiatem i nowe rodzi ziarna.
2121  2,  2 |               mimiczne, nagłe zjawianie się kształtów przy brzmieniu
2122  2,  2 |                rodu Eumolpidów, wlewały się do serc i otaczały czcią
2123  2,  2 |              kykeon. To wszystko działo się przed nocą tajemnic. Ci,
2124  2,  2 |          naprzeciwko siebie uśmiechając się prawie ze szczęściem do
2125  2,  2 |             sekretarz... Ilekroć zetknę się z pięknym światem Greków,
2126  2,  2 |           pięknym światem Greków, staję się poganinem...~Książę przez
2127  2,  2 |                wreszcie rzekł obracając się do Rafała:~- Chciałem cię
2128  2,  2 |           wolumin.~Rafał skwapliwie jął się tej roboty, uszczęśliwiony,
2129  2,  2 |           zwierząt tam, gdzie wykołysał się duch ludzkości, gdzie w
2130  2,  2 |                skruchy i trwogi, jakich się tam doznaje.~- Na pewno
2131  2,  2 |                Straszny, a jednak... Ja się do tej wysokości wznieść
2132  2,  2 |               To nie dwaj ludzie mocują się w słowie, nie dwaj kapłani,
2133  2,  2 |               twierdzi, że złe urodziło się w człowieku z jego wolnej
2134  2,  2 |               ciągu wielu lat wpatrywał się w niebiosa, gdzie przez
2135  2,  2 |            samotności rozważał, ośmiela się głosić, że natura złego
2136  2,  2 |                 tak ciężkie, że, zda mi się, ziemia pod nim zadrżeć
2137  2,  2 |       przekonany w duchu i do katolików się nie przyłącza. Dziś już
2138  2,  2 |                 dwu duchów spierających się o poznanie wieczności, i
2139  2,  2 |            przyszedł, Fortunatus oddala się na pustynię, by znowu w
2140  2,  2 |                 a sese divisae... Jakże się nie ulitować nad nim, gdy
2141  2,  2 |          krokodylu i skorpionie, którzy się pasą mordem słabych, a żywią
2142  2,  2 |           udręcza zimno, za którym czai się choroba. Mdła mucha roznosi
2143  2,  2 |           zaczęło, którego oczy stawały się cudniejsze niż złote wino,
2144  2,  2 |              wyschłe i spalone, wznoszą się do niebios szukając tego,
2145  2,  2 |          nieznane, gdzie rozkosz splata się z boleścią, gdzie mądra
2146  2,  2 |        najchętniej ludzka niedola, żeby się wśród łez uciszyć? Ale przenikające
2147  2,  2 |              wysnuł ze swego łona? Skąd się poczęło trzęsienie ziemi
2148  2,  2 |               Fortunata... Oto wpatruje się ze swej pieczary w najwyższą
2149  2,  2 |          zalewisk pelikana, który błąka się nad falami i znosi dzieciom
2150  2,  2 |        niepożyty szpik. Widział go, jak się doczekał siwizny syna, jak
2151  2,  2 |          mądrość męską. Widział go, gdy się doczekał wnuka, i w jego
2152  2,  2 |           chętnie i z .pociechą, stawał się jakoby rolą niską i płaską;
2153  2,  2 |               żywota... Widział go, gdy się w głuchej tajemnicy przed
2154  2,  2 |             śmierci, nad którym unaszać się będzie gwar i szczebiot
2155  2,  2 |                   Ale wnet wspomniał mu się inny... Tamten, dojrzałych
2156  2,  2 |         czółeczko, w którym przeglądają się myśli młodociane na obraz
2157  2,  2 |               idącą ku wezgłowiu i bawi się po raz ostatni rączkami
2158  2,  2 |           ptaszek w wiosenne rano, pyta się o nędzne rzeczy bieżącej
2159  2,  2 |           wiedząc, jaka to ręka nad nią się wznosi. Nie mógł doczekać
2160  2,  2 |    nieprzeliczone wymysły łajdactwa, co się już formą żywota stały,
2161  2,  2 |            zbójcami, że z czasem stanie się samo jedną więcej sztuką
2162  2,  2 |           pewnej chwili oczy te ożywiły się i książę rzekł innym głosem:~-
2163  2,  2 |                 rozmową naszą. Zdaje mi się, że wygodniej ci będzie
2164  2,  2 |            pracownia. Na środku mieścił się ogromny stół, a dokoła niego
2165  2,  2 |                 i na prost niego sunęła się w dół stara grabowa aleja.
2166  2,  2 |                 duchowego lenistwa, dał się ogarnąć doskonałej bezwładności
2167  2,  2 |                woli. Głowa jego zsunęła się na rozłożone karty książki
2168  2,  2 |                 parny obłok, przesunęła się utajona żądza w czystej
2169  2,  2 |                 chęć. Czuł to, że skoro się tylko obłatwi z tłumaczeniem
2170  2,  2 |             największą niechęcią zabrał się do przekładu. Przyszło mu
2171  2,  2 |           rodzajem satysfakcji wciągnął się w przedziwną dysputę św.
2172  2,  2 |            dziwnym uczuciem.~Zdawało mu się, że myśli, które przełożył,
2173  2,  2 |             które przełożył, ożyły i że się weń wpatrują zastygłymi
2174  2,  2 |                 świeżo powstałe wlewało się do głębi. Chłód zimny powiewał
2175  2,  2 |               Osobliwie król Filip stał się osobistością, z którą się
2176  2,  2 |               się osobistością, z którą się niemal przestaje. Ciągle
2177  2,  2 |          słonecznym promieniem, zdawali się być nieśmiertelnymi za życia,
2178  2,  2 |               znudzony pisaniem wymykał się wieczorem w sekrecie do
2179  2,  2 |            Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale. Miał własny klucz
2180  2,  2 |                z Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem najlepszego
2181  2,  2 |                 wstąpić do loży, byleby się jaka otwarła, więc Polacy,
2182  2,  2 |                 z Niemcami, zakrzątnęli się żywo. W początkach czerwca
2183  2,  2 |               goldenen Leuchter. Odbyło się wkrótce pierwsze wspólne
2184  2,  2 |                  Rafał z zapałem wybrał się na tę niezwykłą uroczystość.
2185  2,  2 |            Wielkiemu Przewodnikowi udać się do sali sąsiedniej i prosić
2186  2,  2 |                 weszły do świątyni. Nim się ukazały, na dany znak Bracia
2187  2,  2 |           masonek. Na pytanie: czy nikt się nie sprzeciwia tej prośbie,
2188  2,  2 |                 patron...~Wtem rozległo się twarde uderzenie we drzwi
2189  2,  2 |                była w stanie wydźwignąć się z jego mózgu. Serce biło
2190  2,  2 |          Kobieto, kim jesteś?~- Nazywam się Helena de With.~Usłyszawszy
2191  2,  2 |            palce jego prawej ręki wpiły się jak szpony w dłoń lewą.
2192  2,  2 |                coś do profanki i plątał się w tej przemowie jak żaczek
2193  2,  2 |             ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć lat, Rafał
2194  2,  2 |                 Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje
2195  2,  2 |          zasłoniły mu twarz odkrywającą się spod przepaski, ale ją ujrzał
2196  2,  2 |              Niszczyciela. Rafał trząsł się i dygotał z zimna słysząc
2197  2,  2 |                 wyrazy. Włosy jeżyły mu się na głowie, a wiatr śmiertelny
2198  2,  2 |                i pazury wilcze werznęły się w jego gardło, młotem biły
2199  2,  2 |                 dekę piersiową, włamały się pod żebra, a zielony blask
2200  2,  2 |        uczennicy. Rafał nie widział, co się działo, nie rozumiał, czemu
2201  2,  2 |                 Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
2202  2,  2 |               przyjęta siostra posuwała się z wolna, jak piękny duch,
2203  2,  2 |                 głęboko. Kiedy zbliżała się, obszedłszy środek, do kolumny,
2204  2,  2 |               zastygły, twarz odchyliła się jeszcze bardziej w górę.
2205  2,  2 |             górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się, że padnie
2206  2,  2 |                 nią zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno
2207  2,  2 |             miesiąca.~Usta jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły
2208  2,  3 |            niedźwiedzie futro, wzdrygał się jednak od przykrych dreszczów
2209  2,  3 |              napadów gorąca. Zdawało mu się, że konie biegną za prędko,
2210  2,  3 |              ulicy i młodzieniec poddał się konieczności. Wyskoczył
2211  2,  3 |               Napotkane drzwi otworzyły się. Książę wprowadził swego
2212  2,  3 |                 Spod jego fraka wysuwał się biały fartuch z jedwabiu,
2213  2,  3 |            ciemne pokoje. Z nagła drzwi się piorunująco otwarły i Rafał
2214  2,  3 |                 otwarły i Rafał znalazł się sam jeden w sali wysokiej,
2215  2,  3 |            którą wstawiana świeca tliła się bynajmniej nie tajemniczo.
2216  2,  3 |                drgawek gniewu. Wściekał się, że oto zostawiono umyślnie
2217  2,  3 |               nocne przeprawy i zaśmiał się czaszkom w oczy. Zamiast
2218  2,  3 |           niecierpliwość sprzeciwiającą się wszelkiemu nabożeństwu.
2219  2,  3 |             ciszy chwilowej wydźwignęła się z mroku i ciszy pieśń. Zrazu
2220  2,  3 |             jeden głos zaczęta, rozlała się w chór szeroki:~O, selig
2221  2,  3 |     rozdzielonym murze. Miękko odsunęły się niewidzialne drzwi i stanęli
2222  2,  3 |             samo jak książę. Znajdujący się pośrodku miał na ramieniu
2223  2,  3 |             obnażoną szpadę. Zbliżywszy się do Rafała ów mąż środkowy
2224  2,  3 |              jak poprzednio, rozstąpiły się i te same osoby weszły powtórnie.
2225  2,  3 |            Drzwi cicho zaszemrały i dał się słyszeć podniesiony głos,
2226  2,  3 |                   rzekł Rafał.~- Stanie się zadość twej woli - odpowiedział
2227  2,  3 |                żądań, z trzaskiem drzwi się otwarły i pytający przed
2228  2,  3 |             ruchami nakazano mu trzymać się ściśle i ciągle, usłyszał
2229  2,  3 |            brzegiem przepaści, która ci się odgraża zgubą ostateczną.
2230  2,  3 |              kroków dalej zalecił, żeby się nisko schylić, jak gdyby
2231  2,  3 |                nisko schylić, jak gdyby się przechodziło pod nawisłym
2232  2,  3 |                  na dawne miejsce, dało się słyszeć tępe uderzenie drewnianego
2233  2,  3 |                  szczęk broni. Rozległo się drugie uderzenie - i wszystko
2234  2,  3 |           niemiecku pytał drugiego: jak się "przychodzień" sprawował? -
2235  2,  3 |          odpowiedział, je z odwagą.~Dał się słyszeć głos majora mówiącego
2236  2,  3 |             pokłon.~Po raz trzeci ozwał się major:~- Prowadźcie go w
2237  2,  3 |                których my sami zbliżamy się ze drżeniem. Każcie mu doświadczyć
2238  2,  3 |               końcu szeregu osób, które się wciąż naprzód posuwały.~
2239  2,  3 |           złożonej przysięgi... Zawahał się. Jeszcze chwila, jeszcze
2240  2,  3 |             jedno mgnienie oka i zerwie się na równe nogi, zedrze z
2241  2,  3 |                 całego...~Wtem rozległo się drewniane uderzenie młotka
2242  2,  3 |              znaku. Tuż nad nim rozległ się miękki, dobrotliwy głos
2243  2,  3 |               przysięgi. Rafał uradował się do głębi, do cna, jak wówczas,
2244  2,  3 |                 ucznia Mularza. Podnieś się. Prowadźcie go na Zachód.~
2245  2,  3 |                 wszystkie kroki kierują się ku niemu; i uczuł ostrza
2246  2,  3 |                płomień spirytusu palący się na wzniesieniu, gdzie siedział
2247  2,  3 |            migotliwy płomień, ukazywała się jakoby w chmurze. Rozległo
2248  2,  3 |              jakoby w chmurze. Rozległo się drugie uderzenie i znowu
2249  2,  3 |                całym zgromadzeniu stala się solenna cisza. Rafał znowu
2250  2,  3 |            niemu swe szpady, uszykowali się we dwa szeregi, inni zajęli
2251  2,  3 |       trójramiennym. Po bokach wznosiły się dwie śpiżowe kolumny. Na
2252  2,  3 |               miejscach. Mistrz zwrócił się do niego z długą i serdeczną
2253  2,  3 |          wszystkie ceremonie zakończyły się pocałunkiem Mistrza, Rafał,
2254  2,  3 |                Sądził, że teraz skończą się już obrzędy, ale się zawiódł.
2255  2,  3 |            skończą się już obrzędy, ale się zawiódł. Mistrz, zwrócony
2256  2,  3 |            Säule, wreszcie zawiązującej się loży sióstr masonek. Wypite
2257  2,  3 |          rozumiał jak nigdy w życiu, co się z nim dzieje i był wszystkiemu
2258  2,  3 |                żyłach, ramiona dźwigały się do czynu, umysł był ostry
2259  2,  3 |               ogniwem.~Wówczas rozległa się pieśń Braci, mówiących po
2260  2,  3 |              prawej ręki każdego łączył się z lewym łokciem sąsiada,
2261  2,  3 |               Wszystkie oczy skierowały się ku oczom Mistrza, utopiły
2262  2,  3 |          zastygły. Jakże dziwnymi stały się te oczy Mistrza katedry!
2263  2,  3 |             powoli do jego stóp i zdało się, jak gdyby wsiąkł w ziemię...~
2264  2,  4 |               Osobliwie król Filip stał się osobistością, z którą się
2265  2,  4 |               się osobistością, z którą się niemal przestaje. Ciągle
2266  2,  4 |          słonecznym promieniem, zdawali się być nieśmiertelnymi za życia,
2267  2,  4 |               znudzony pisaniem wymykał się wieczorem w sekrecie do
2268  2,  4 |            Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale. Miał własny klucz
2269  2,  4 |                z Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem najlepszego
2270  2,  4 |                 wstąpić do loży, byleby się jaka otwarła, więc Polacy,
2271  2,  4 |                 z Niemcami, zakrzątnęli się żywo. W początkach czerwca
2272  2,  4 |               goldenen Leuchter. Odbyło się wkrótce pierwsze wspólne
2273  2,  4 |                  Rafał z zapałem wybrał się na tę niezwykłą uroczystość.
2274  2,  4 |            Wielkiemu Przewodnikowi udać się do sali sąsiedniej i prosić
2275  2,  4 |                 weszły do świątyni. Nim się ukazały, na dany znak Bracia
2276  2,  4 |           masonek. Na pytanie: czy nikt się nie sprzeciwia tej prośbie,
2277  2,  4 |                 patron...~Wtem rozległo się twarde uderzenie we drzwi
2278  2,  4 |                była w stanie wydźwignąć się z jego mózgu. Serce biło
2279  2,  4 |          Kobieto, kim jesteś?~- Nazywam się Helena de With.~Usłyszawszy
2280  2,  4 |            palce jego prawej ręki wpiły się jak szpony w dłoń lewą.
2281  2,  4 |                coś do profanki i plątał się w tej przemowie jak żaczek
2282  2,  4 |             ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć lat, Rafał
2283  2,  4 |                 Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje
2284  2,  4 |          zasłoniły mu twarz odkrywającą się spod przepaski, ale ją ujrzał
2285  2,  4 |              Niszczyciela. Rafał trząsł się i dygotał z zimna słysząc
2286  2,  4 |                 wyrazy. Włosy jeżyły mu się na głowie, a wiatr śmiertelny
2287  2,  4 |                i pazury wilcze werznęły się w jego gardło, młotem biły
2288  2,  4 |                 dekę piersiową, włamały się pod żebra, a zielony blask
2289  2,  4 |        uczennicy. Rafał nie widział, co się działo, nie rozumiał, czemu
2290  2,  4 |                 Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
2291  2,  4 |               przyjęta siostra posuwała się z wolna, jak piękny duch,
2292  2,  4 |                 głęboko. Kiedy zbliżała się, obszedłszy środek, do kolumny,
2293  2,  4 |               zastygły, twarz odchyliła się jeszcze bardziej w górę.
2294  2,  4 |             górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się, że padnie
2295  2,  4 |                 nią zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno
2296  2,  4 |             miesiąca.~Usta jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły
2297  2,  5 |       Pokuszenie~Helena de With błąkała się po swym buduarze. Gruby
2298  2,  5 |               żelaza... Helena zbliżała się do okien, wychodziła na
2299  2,  5 |                trawnikiem, znowu cofała się w głąb pokoju, miotając
2300  2,  5 |                 w głąb pokoju, miotając się bez wiedzy, bez woli...~
2301  2,  5 |           opadały bezwładnie i splatały się z boleścią. Spoglądała w
2302  2,  5 |           wiatry i morze upału składały się na nią, tworzyły ją od tygodni.
2303  2,  5 |              ciemności. Radość wznosiła się na kłębach zapachów z mroku
2304  2,  5 |                 krąży dokoła domu, czai się w słupach dymiących aromatów,
2305  2,  5 |                uderzenia jego rozlegały się w uszuch jak kroki szczęścia
2306  2,  5 |              ziemi, brylantowe. Zdawało się oku, że widzi ich bryły
2307  2,  5 |               stała tak długo, kołysząc się łagodnym, melodyjnym ruchem.
2308  2,  5 |           gwiazd, śpiew ich wdzierający się do serca niewidzialnymi
2309  2,  5 |     niewidzialnymi drogami, jak wdziera się do duszy zapach kwitnacego
2310  2,  5 |             moją? Czy masz włosy, które się śnią uśpione i w nocy i
2311  2,  5 |           wzdychają we mnie i pogrążają się w moje oczy. Czy patrzę
2312  2,  5 |        spojrzenie. Usta jego czerwienią się od krwi jak róże w moim
2313  2,  5 |           ogrodzie, czarne brwi zsuwają się potężnie od władzy strasznej
2314  2,  5 |              które ją opasywały, i wiła się na miejscu jak nadeptana
2315  2,  6 |             Niezwykle krótko zatrzymała się w Krakowie. Co dziwniejsza,
2316  2,  6 |                objął jej rękę. Zaśmiała się krótko, gardłowym śmiechem,
2317  2,  6 |             kącie pustej izby. Świeciła się tam już na szynkwasie łojowa
2318  2,  6 |             tonęli w nich zapamiętawszy się na śmierć. Była to rozkosz
2319  2,  6 |                 straszliwie i nad życie się kochali. Gdyby jedną chwilę
2320  2,  6 |                za cenę życia, zrzekliby się życia z drwiącym śmiechem.
2321  2,  6 |           ciężary bez wartości, zważyły się i upadły na dno dusz. Tylko
2322  2,  6 |        ukwieconej, wstały i rozszerzyły się w oczach i ustach.~Dał się
2323  2,  6 |              się w oczach i ustach.~Dał się słyszeć na brukowanym podcieniu
2324  2,  6 |               towarzyszka nie podnosiła się z miejsca. Odsunął się od
2325  2,  6 |        podnosiła się z miejsca. Odsunął się od światła i zajrzał w oczy.
2326  2,  6 |          niektóre pasma włosów wymykały się wzdłuż policzków. Szary
2327  2,  6 |                jak skamieniały nie mógł się poruszyć. Toż jest Helena
2328  2,  6 |         Nierychło, nierychło przesunęła się w jego duszy smuga łaskawego
2329  2,  6 |       nieskończony.~Ta sama myśl odbiła się w jej oczach, w ustach i
2330  2,  6 |                  lecz drżało, ręce same się splotły i błogosławieństwo
2331  2,  6 |                 wargi. Tak samo splotły się jej ręce i oczy zasłoniły
2332  2,  6 |            ziszczone szczęście i modlił się bez słów, bez poruszenia
2333  2,  6 |               czarne puszcze przelewały się z góry na górę, wznosiły
2334  2,  6 |           kamieniach, to znowu wspinała się na przełęcze, wdzierała
2335  2,  6 |                rosły w oczach i zdawały się być potwornego kształtu
2336  2,  6 |                 których szczyty chwiały się z wolna, stykając się i
2337  2,  6 |           chwiały się z wolna, stykając się i rozchodząc pomiędzy sobą.
2338  2,  6 |              zgoła niepodobny. Słuchali się wzajemnie z radosnym zdumieniem,
2339  2,  6 |          szarobiałej. Liście te chwiały się i wyginały ku światłu, łudząc,
2340  2,  6 |                tak głośno.~Wysoko wzbił się księżyc. Było po północy.
2341  2,  6 |           Szczyty leśnych gór odrzynały się w zrzedłym błękicie nieba
2342  2,  6 |             głębokie i czarne, że zdały się być otchłaniami bez dna.
2343  2,  6 |          jaskinie dolin. Tam to rzucała się droga w rozwartą paszczę.
2344  2,  6 |                  że tam właśnie ośmieli się powieść za sobą. Serca wołały
2345  2,  6 |           zwieszone ku ziemi, wzdrygały się niespodzianie i pochylały
2346  2,  6 |          porywczy tętent kopyt rozlegał się na sennej drodze. Leciał
2347  2,  6 |              nich uczynił? Oczy nurzały się w nią, nurzały bez końca
2348  2,  6 |              bez końca i, zapamiętawszy się w cudnym blasku miesięcznym,
2349  2,  6 |            niesłychany żal, przeobrażał się w krzyk przerażenia czy
2350  2,  6 |             całkowite czucie - wyrywało się ku gwiazdom rozsypanym w
2351  2,  6 |                nad urwiskiem i skręciła się w miejscu. Las uciekł sprzed
2352  2,  6 |          których czarne puszcze zlewały się ze sobą, ukazał się inny
2353  2,  6 |             zlewały się ze sobą, ukazał się inny świat. Zdało się, że
2354  2,  6 |            ukazał się inny świat. Zdało się, że się odchyla kraina księżyca...~
2355  2,  6 |               inny świat. Zdało się, że się odchyla kraina księżyca...~
2356  2,  6 |            złoty dym obłoku i rozwiewał się w błękitną nicość. Nad nim,
2357  2,  6 |            Zimne ich oblicza uśmiechały się w złotawym niebie. Helena
2358  2,  6 |           gardła. Krzywe pazury wbijały się między żebra, a ślepie patrzały
2359  2,  6 |          Mocniejszy jesteś niż wilk. Ty się nie boisz nikogo na ziemi!
2360  2,  6 |                 Drwisz sobie i śmiejesz się wesoło z ludzi, z przysiąg
2361  2,  6 |            przysiąg i ślubów. Nie boisz się nikogo, nikogo, nikogo na
2362  2,  7 |               pośrodku dach jej wysuwał się poza ściany i tworzył chodnik
2363  2,  7 |                 do tej świetlicy, gdzie się przed ludźmi schowało ich
2364  2,  7 |            hałaśliwie mówiąc: Otwórzcie się, drzwi kochane, prowadźcie
2365  2,  7 |           świetlicy miłości... Odemknij się, wrzeciądzu bukowy, litościwy
2366  2,  7 |          miłości...~Przed chatą ciągnął się w dół smug łąki aż do potoku,
2367  2,  7 |                łąki aż do potoku, który się pienił między kamiennymi
2368  2,  7 |                 przez witraż, wdzierało się przez tęczowe i małe szyneczki
2369  2,  7 |           łące-kochance. Łąka zmieniała się jak ich dusze. Co dnia była
2370  2,  7 |              tych miejscach rozpleniały się trawy nasiąkłe wodą, o barwie
2371  2,  7 |              szerokimi bryzgami miotała się koniczyna i bujne fale mietlicy
2372  2,  7 |               kamiennym łożysku pieniła się zdyszana, niemilknąca chuć
2373  2,  7 |              granitową skalinę Tatr, aż się wyrwał w ciepłe niziny,
2374  2,  7 |                  Łagodny zapach wznosił się z łąki-kochanki, mlekiem
2375  2,  7 |            głową ku kwiatom, spowiadała się ziemi rodzącej, wodzie,
2376  2,  7 |            ziemskiej ciemnicy, zbliżała się do okna, by widzieć, co
2377  2,  7 |                 wówczas chęcią zbliżała się ku progowi, żeby boso i
2378  2,  7 |                 depcąc kwiatów, schylać się nad każdym i wydzierać z
2379  2,  7 |                 w góry. Helena ubierała się w kierpce góralki i w lekkie,
2380  2,  7 |        urwiskach i głazach przedzierali się, dokąd oczy poniosą. Na
2381  2,  7 |                 sięgną oczy, obejmowali się wpół i zapadali w głuchy
2382  2,  7 |               głuchy sen albo splótłszy się na wzór dwu limb zrosłych
2383  2,  7 |                siostrą i bratem, którzy się na wieki wieczne kochają.
2384  2,  7 |            ducha. A gdy oczyma zatapiał się w jej oczy, gdy wdzierał
2385  2,  7 |                w jej oczy, gdy wdzierał się w nie, wstępował i przebywał
2386  2,  7 |           których przeciągu zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci.
2387  2,  7 |          przedziwne pragnienia wznosiły się z ich serc, podobnie jak
2388  2,  7 |             Umrzyjmy już...~Nie zdziwił się. Podnieśli czoła i, sparłszy
2389  2,  7 |            Potok szumiał na dnie, rojąc się w nim jak biały pędrak,
2390  2,  7 |               Przestaniemy być, widzieć się nawzajem,~Uśmiechnęła się
2391  2,  7 |               się nawzajem,~Uśmiechnęła się wesoło i łagodnie jak matka,
2392  2,  7 |                 dziecięcia.~- Zaczęłaby się naprawdę wieczność. Tak
2393  2,  7 |                 twoje na pasy, zwiążemy się nimi, żeby spadając nie
2394  2,  7 |             żeby spadając nie rozlecieć się w rozmaite miejsca przepaści.~
2395  2,  7 |              które przez stulecia sypią się rzeki piargu. Dokoła twarzy
2396  2,  7 |                próchno obracają. Czaiły się tam jak olbrzymie, białawe
2397  2,  7 |     rozciągniętymi skrzydłami.~Zdarzyło się innym razem, że halny wiatr
2398  2,  7 |         Siedzieli nieruchomo, trzymając się rękoma skały, którą czas
2399  2,  7 |              jej wysmukłych nóg, łasiły się na obraz dzikich zwierząt,
2400  2,  7 |           stawić czoła i barki, chwytał się z nimi w zapasy. Uczuwali
2401  2,  7 |               rozkosz porwania, stawali się podobnymi do świerków, jodeł
2402  2,  7 |                 potężne świerki zwijały się do wewnętrz, wokoło pnia.
2403  2,  7 |              ciosami jego tchu schylała się od korzenia wszystka puszcza.
2404  2,  7 |                 chwale poświstów. Zdało się wówczas, że góra rusza się
2405  2,  7 |              się wówczas, że góra rusza się w swoich posadach, chwieje
2406  2,  7 |               płynnymi falami przelewał się w szum, a z szumu wychodził
2407  2,  7 |             gałęzie nie poczęły trzepać się i obłędnymi skoki bić pnia,
2408  2,  7 |              objąwszy kolana wpatrywała się w bure, gorące chmury, które
2409  2,  7 |                 gór. W ustach zmieniały się na śpiew solowy, dostrojony
2410  2,  7 |                dokoła stworzyły. Bawili się wówczas i opowiadali "historie".
2411  2,  7 |           całkowita jej natura, dobywał się wszystek instynkt aż do
2412  2,  7 |                 aż do korzenia. Stawała się wówczas prostą, kryniczną,
2413  2,  7 |                powinno", lecz wynurzało się wszystko, co jest w istocie,
2414  2,  7 |                twarz obcowali. Cieszyli się patrząc nagą a nieustraszoną
2415  2,  7 |                szczere i istotne. Stali się jak dwa kwiaty, co zawierają
2416  2,  7 |            rozpadliny dusz.~Zdarzało im się wśród ciemnych nocy, kiedy
2417  2,  7 |    niedostępnych drożynach, które zdają się gardzić przechodniem, deptać
2418  2,  7 |          jedwabne baśnie, lubili błąkać się w pobliżu swego domu. Świerki
2419  2,  7 |               domu. Świerki wyłaniające się z mroku zdały się być wówczas
2420  2,  7 |           wyłaniające się z mroku zdały się być wówczas obojgu krzykami
2421  2,  7 |           przemijał deszcz, rozdzielały się chmury i odmieniała niepogoda,
2422  2,  7 |             ciekawie w las, patrzeć, co się z nim stało. Badali pilnymi
2423  2,  7 |                 płomieniejącą zwieszają się tu i tam mokre, ciężarne
2424  2,  7 |          patrząc w ścigłe potoki, które się wyrywają spomiędzy kamiennych
2425  2,  7 |                 że ta dziwna woda rodzi się z niczego, a zjawia znikąd,
2426  2,  7 |                 miłość, a później łączy się sama ze sobą, ażeby gnać
2427  2,  7 |         rozdymać w banie i wiry, miotać się w szumnych, niespodziewanych
2428  2,  7 |              jak w tym potoku? - pytali się nawzajem... W jednym miejscu
2429  2,  7 |              wytchnienia. Więc litowali się nad przeklętą dolą na poły
2430  2,  7 |              nieraz stronie zwracali na się oczy i bez wymienienia nazwy,
2431  2,  7 |                 kołem zielonym odbijały się świerki odwieczne i niska
2432  2,  7 |       kosodrzewina. Czasami przeglądały się w nim żółte, dalekie turnie,
2433  2,  7 |                 Kiedy niekiedy zabłąkał się aż tam z odległych regli
2434  2,  7 |              łono tej cudnej, mieniącej się wody, która zamykała w sobie
2435  2,  7 |           niespodziany uśmiech wznosiły się i cicho gasły ruchome wełny.~
2436  2,  7 |              Wizerunki drzew odmieniały się w widma długie, niepodobne
2437  2,  7 |          strwożone i chwiejne, wałęsały się drżąc to tu, to tam, jak
2438  2,  7 |                Cóż mu dziś zrobisz? Jak się odmienisz? Siostrzyczko-niewolnico,
2439  2,  7 |          Siostrzyczko-niewolnico, jakże się będziesz dzisiaj bawiła?
2440  2,  7 |              sama jeszcze nie wiesz, co się z tobą za chwilę stanie...~
2441  2,  7 |                w odpowiedzi, rozwierało się lazurowe łono jeziora i
2442  2,  7 |         złoto-biała jego głowa układała się inaczej, coraz inaczej,
2443  2,  7 |           obszarów lazuru szedł rozwiać się w postać inną, w coś innego
2444  2,  7 |               postać inną, w coś innego się zamienić, przeistoczyć -
2445  2,  8 |              połupany szczyt, otwierała się w pewnym miejscu i ciasny
2446  2,  8 |             pancernego rycerza, chwiały się odwieczne kępy świerków
2447  2,  8 |             dokądś w dół grota ciągnąca się długim a ostro sklepionym
2448  2,  8 |              okryty, a ze ścian sączyła się wilgoć obmierzła. Dzikie
2449  2,  8 |                 Strome turnie wychylały się ponad urwisko, wychodząc
2450  2,  8 |                jak na puchu. Wygrzewali się w słońcu przy otworze pieczary
2451  2,  8 |             płomieni, z chichotem kryli się przed nim do wnętrza jaskini,
2452  2,  8 |            bryłę wiecznego lodu. Śmieli się w głos ze słońca, wyczuwając
2453  2,  8 |              pojedyncze skały wynurzają się niespodzianie, skąd wykwitają
2454  2,  8 |              niewypowiedzianą. Wydawało się im wtedy, że to góry wołają
2455  2,  8 |                 to góry wołają same, że się góry i rzeki tak sama w
2456  2,  8 |              stamtąd. Nie mogli oderwać się od doliny, bali się stracić
2457  2,  8 |             oderwać się od doliny, bali się stracić z oczu najmilsze
2458  2,  8 |               straszne uczucie. Targnął się z ziemi... W mgnieniu oka
2459  2,  8 |          zanadrzu, ale ręka nie ruszyła się z miejsca. Uczuł, że sztyletu
2460  2,  8 |        rozpaczliwy jęk Heleny. Szarpnął się ze wszech sił, wygiął jak
2461  2,  8 |               co widziały. Przypatrywał się rzekomo sennemu widziadłu,
2462  2,  8 |               wspaniałe cuchy...~Wydarł się raptem, z taką mocą, że
2463  2,  8 |             mocą, że postronki werznęły się w niego aż do kości, a same
2464  2,  8 |                i gardło, głowa, siepiąc się ślepymi rzuty, trzaskała
2465  2,  8 |                 na ziemię. Widział, jak się zaciekle, straszliwie, zębami
2466  2,  8 |         kamienie obłąkaną gębą, zanosić się od wściekłego wrzasku, od
2467  2,  8 |                wariata. Ciało jego wiło się w sznurach, palce wszczepiły
2468  2,  8 |               buchnął w mózgu. Udało mu się dźwignąć głowę. Dojrzał,
2469  2,  8 |             poprzedni, posiąść, wydarła się. Westchnął z ulgą, gdy półnaga,
2470  2,  9 |          szatana~Był jasny dzień, kiedy się ocknął z morderczych objęć
2471  2,  9 |                chwili tej wspomniał, co się z nim stało... A kiedy wszystko
2472  2,  9 |               wystający okap, zwieszała się nad tą doskonałą i ciepłą
2473  2,  9 |                upłazy łagodnie zniżając się w dół uśmiechały się dobrotliwie.
2474  2,  9 |           zniżając się w dół uśmiechały się dobrotliwie. Gdy dźwignął
2475  2,  9 |               Próbował wstać, ale skoro się z miejsca poruszył, uczuł
2476  2,  9 |           Boleść runęła na niego, jakby się zwaliła owa nawisła skała.
2477  2,  9 |              boleść zaczęła przemieniać się i doskonalić. Nie zechciała
2478  2,  9 |                i głupim ciężarem. Stała się jakoby chytrym a podłym
2479  2,  9 |              gatunku. Głos jej wdzierał się do skrytości duszy niepostrzeżenie
2480  2,  9 |            chwila. Nieszczęśliwy zerwał się ze swego posłania. Wyszedł
2481  2,  9 |       prześladowanie, jakiego dopuszcza się na jego duszy ten obcy widok.
2482  2,  9 |              widok. I oto nagle rzuciła się na niego rozpacz. Zwalił
2483  2,  9 |                na niego rozpacz. Zwalił się na ziemię, zaczął rwać włosy,
2484  2,  9 |                 na sobie szmaty, tarzać się po kamieniach... Zaczął
2485  2,  9 |               ma... Czaszka jego tłukła się o kamienie i bujna krew
2486  2,  9 |             które spadła Helena. Dziwił się, jakim sposobem nie uczynił
2487  2,  9 |      niebotycznej krzesanicy...~Schylał się ku ziemi, ku kwiatom jeszcze
2488  2,  9 |          podnóże skały, wciąż oddalając się od niej, i stanął u brzegów
2489  2,  9 |                 poczęło na nowo szarpać się w piersiach, jakoby istota
2490  2,  9 |             ziemię. Słuchał. Łudziło mu się, że jest przed sądem, że
2491  2,  9 |         zrozumiał, czemu wszystko stało się tak, jak się stało. Teraz
2492  2,  9 |             wszystko stało się tak, jak się stało. Teraz dopiero wiedział,
2493  2,  9 |                 co jest i będzie. Jakże się niegdyś łudził sądząc inaczej!
2494  2,  9 |                 głos przebrzmiał.~Dawał się słyszeć naokół tylko szorujący,
2495  2,  9 |                płynna jego melodia, jak się przez wilgotne igły świerkowe
2496  2,  9 |          cudzych niejako nogach, dziwił się i zdumiewał, że w żyłach
2497  2,  9 |                 w kościach głowy buzuje się pożar, a mózg trawi ognisty
2498  2,  9 |                 nieświadomości.~Zbliżał się wieczór, gdy powstał i z
2499  2,  9 |                 przed secinami, zdawało się, lat, z jego ciała został
2500  2,  9 |             rozrywki u człowieka, który się nudzi. Wtedy szedł prędzej,