Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             czci, gdy płynął w bory ów śpiew niewysłowiony. Brzmienie
  2  1,  1 |           Zamierał jak westchnienie ów żałosny świst-poświst...
  3  1,  1 |             rękę wyciągnął. I nagły ów strach! Nagły, przeszywający
  4  1,  1 |          niedostępna rozkosz - niby ów las... A jakie coś drapieżne,
  5  1,  1 |            nogi dwu zwierząt i drąg ów między nie wsunął. Gdy to
  6  1,  1 |     spomiędzy warg wypadał szorstki ów chichot, podobny także do
  7  1,  2 |             wszystko, że to uśmiech ów skryty, niewidoczny, schowany
  8  1,  3 |            uderzenie, surowe, obce, ów głos żelazny, wychodzący
  9  1,  4 |        snujący się pod sklepieniem. Ów to dym wonny, czarodziejski,
 10  1,  5 |          klucz ma w kieszeni. Klucz ów był to płaski ułomek kutego
 11  1,  5 |           głowy. Wciągnął w nozdrza ów śnieg rozpylony, łechcący
 12  1,  5 |            do ust, zawrzeć w nazwie ów niespodziany głos rodzący
 13  1,  5 |           ruchu źrenicy zmienił się ów sen w postrach gwałtowny,
 14  1,  5 |         Rafał chwycił nagimi dłońmi ów czerep za nastroszone grube
 15  1,  6 |        mówią, ale dusza jego, jakby ów dym rozproszona, słyszała
 16  1,  7 |            syna. Przypomniano sobie ów sądny dzień, kiedy to ów
 17  1,  7 |            ów sądny dzień, kiedy to ów starszy, młody podówczas
 18  1,  7 |         tego dnia Rafał słyszał już ów krzyk, ale nie zwracał nań
 19  1,  7 |          samym, sobie samemu śpiewa ów niewysłowiony złotostron
 20  1,  7 |            Nie znał go prawie, gdyż ów brat, poróżniony z ojcem,
 21  1,  7 |            domu. A któż ta?~- Brat.~Ów człowiek odsunął się i Rafał
 22  1,  7 |             mógł na to przystać, że ów brat tajemniczy, który poza
 23  1,  8 |        osuszam. Rowy...~- Zgoła jak ów... Cincinnatus.~Ordynarna,
 24  1,  8 |           musiało być rozwiązane.~- Ów raj był waszym, magnackim.
 25  1,  8 |         tego stolika. Rafał widział ów klucz wypolerowany od częstego
 26  1,  9 |           Dusza jego wcieliła się w ów moment, weszła tamtędy w
 27  1,  10|       zwracać na niego uwagę. Ten i ów rzucił okiem i ani myślał
 28  1,  10|           księżniczki miał w oczach ów szczególny wyraz. Wszyscy,
 29  1,  10|        drzwiami rozległ się śmiech, ów jedyny na ziemi... Rafał
 30  1,  10|         spojrzenie i, co najgorsza, ów grzeczny, łaskawy, pański
 31  1,  10|            coś bardziej jeszcze niż ów śmiech cudzego, nieprzełamanego,
 32  1,  11|            Czegóż was tu taka kupa?~Ów stary, trzęsący się dziad
 33  1,  11|            obszary nędznej boleści. Ów dawny chichot, wyłamujący
 34  1,  12|           od nich zstępuje ku niemu ów szept niezrozumiały. Jakże
 35  1,  12|              oczy zdrętwiałe. Ten i ów ukrył twarz w dłoniach.
 36  1,  12|       rozmowie widział przed oczyma ów zastęp bagnetów znad słodkich
 37  1,  13|         twardym, chodziwym krokiem. Ów poszept żołnierza w marszu,
 38  1,  13|           przerwany został, a ten i ów ze słuchaczów nachyla ku
 39  1,  13|            sztabsoficerowie z dołu. Ów starszy, który wykładał
 40  1,  14|             kości i do głębi duszy. Ów świat, który teraz poznawał,
 41  1,  14|           Pewien... Polak.~Człowiek ów oddalił się. Po chwili wrócił
 42  1,  17|     wpatrzył się oślepłymi oczyma w ów szczególny, jedyny na świecie
 43  1,  17|            drogę. Wnet jednak ten i ów, zajechany bagnetem, osunął
 44  2,  1 |      szczególną radość. Sam odwiózł ów drogocenny skrypt na pocztę
 45  2,  1 |             jest i co go sprowadza, ów człowiek powiódł go do bocznych
 46  2,  1 |        zwracano prawie uwagi. Ten i ów witał się z wchodzącym przez
 47  2,  1 |     niechcenia zgarniał do kieszeni ów stosik złota, Jarzymski
 48  2,  1 |         ucztując. W kilku miejscach ów gwar zamieniał się na zwadę
 49  2,  1 |             Jarzymskiego przez stół ów wąsal, którego zwano rotmistrzem -
 50  2,  1 |            jakąś sumę, a wnet ten i ów zaczął rzucać na stół dukaty
 51  2,  1 |            kogo zwano Bursztynkiem. Ów towarzysz wyprawy ciągle
 52  2,  2 |        urodzin swego jedynaka, jako ów Hektor, który w szyszaku
 53  2,  3 |            Zbliżywszy się do Rafała ów mąż środkowy począł mówić
 54  2,  6 |        obecność i powtarzał stokroć ów pewnik, że ona jest na pewno
 55  2,  9 |         dojrzał miejsce: podchmurny ów zrąb na skale, wystający
 56  2,  9 |       zacząć oczekiwanie, już szmer ów na wieki wieków utonął w
 57  2,  13|           szepnął mu prawie do ucha ów najstarszy między lokajami.~
 58  2,  14|           grubymi brwiami.~Jegomość ów miał na sobie dosyć dziwaczne
 59  2,  15|      kiwając się sennie i szumiąc w ów głos rozkoszny, który zagłusza
 60  2,  16|         okrytych jesiennymi mgłami, ów posępny dzień domagały się
 61  2,  17| przyśpieszyło rozkaz wsiadania. Sam ów został na lądzie, gdy fregaty
 62  2,  17|              Widzieli my go z dala, ów cmentarz chodzący po morzu,
 63  2,  17|           Wzmógł się wiater. Aż się ów statek weźmie i wściecze
 64  2,  17|        ruszył do boju. Wnet przecie ów murzyński generał zdradził
 65  2,  18|       ściskali się w milczeniu, nim ów toast spełnili. .~- Nekanda! -
 66  2,  18|     dźwignęła się w piersiach, jako ów feniks z popiołów. Nowe
 67  2,  19|       jeziorem od brzega do brzega.~Ów człowiek zbliżył się do
 68  2,  19|    przetrzeć dłonią, już nieznajomy ów człowiek zawisł na haku.
 69  2,  20|          zatrzymać na zimnej karcie ów żywy, zielony blask wpadający
 70  2,  21|       oczyścił. Wreszcie ukazał się ów porucznik. Szedł żwawo po
 71  2,  21|           następnym Lansjerze. Znał ów taniec jeszcze z Warszawy,
 72  2,  21|            zabarwiały .prześlicznie ów daleki, niebieskawy spłacheć
 73  2,  22|           mieszkał komendant placu. Ów komendant, pijanica, widać,
 74  2,  24|          krakowskiej. Tak też zwano ów regiment - "kalisko-sieradzko-wieluński".
 75  2,  24|             dala we mgłach zimowych ów po Zawiślu spłacheć ziemi
 76  2,  24|  młot-samogrzmot. Szedł polem-lasem ów grom daleki. Niosły go wiatry
 77  2,  24|            takie uzdolnienie. Ten i ów ani się obejrzał, kiedy
 78  2,  24|            starszy żołnierza, co je ów Gdańsk, gdzie i na jakiej
 79  2,  24|            Nowem, na brzegu Mątawy, ów regiment, dybiący zawsze
 80  2,  24|     porucznika Łojewskiego. Oddział ów szedł ze wszelkimi ostrożnościami,
 81  2,  24|             szykiem, rzuciła się na ów oddział. Jeźdźcy polscy,
 82  3,  1 |             ułudy? Dla tego przeżyć ów dzień grudniowy? Nie, nigdy!
 83  3,  1 |            mu się, że go zna dawno. Ów wielki Cesarz, jak w pieśni,
 84  3,  1 |           wskazywały sobie nawzajem ów kraj daleki, wołając, że
 85  3,  2 |        grobowych. Spod nich to wiał ów przejmujący, zwilgły, trupi
 86  3,  2 |             Bóg karze go zapewne za ów kult wina oraz cieląt widokiem
 87  3,  3 |             we wszelkich kierunkach ów ogród pracowicie uprawny,
 88  3,  3 |            Woltyżerowie porachowali ów tłumek oczyma... Za chwilę
 89  3,  3 |        wkroczenie z obrębu murów na ów balkon drewniany. Posunęli
 90  3,  3 |          Idą...~Pobiegli wszyscy na ów balkon okalający podwórze.
 91  3,  3 |            chłopięce. Może by ustał ów chytrze niemy kierat mózgu!
 92  3,  3 |             gmachach Monte Torrero. Ów tłum rozpierzchał się na
 93  3,  6 |            och, nie! To starca nęka ów ciemny, niepowrotny, niezgłębiony
 94  3,  6 |             za niego i w nim, a żal ów rznie się wśród poczucia
 95  3,  6 |   błyskawiczną prędkością. Żołnierz ów odparował ciosy i pozornie
 96  3,  6 |          spienionych koniach. Ten i ów prowadził rumaka węgierskiego,
 97  3,  6 |          rumaka węgierskiego, ten i ów wlókł rannego czy potłuczonego
 98  3,  6 |           drobinki pyłu, toteż cały ów pułk widać było jak na dłoni.
 99  3,  6 |            spalić, włóczyć końmi za ów tryumf, jakiego doznał na
100  3,  6 |            nic puszczę! - zgrzytnął ów burgrabia.~- Nie puścisz,
101  3,  6 |            jego odzienie i zamilkł. Ów oficer miał na sobie krótki,
102  3,  6 |          siłą osadziwszy konia. Koń ów chwytał dech ze świstem,
103  3,  7 |        komenderującego wartą. Stary ów wiarus na pytania Rafała
104  3,  8 |         oblicze. - "Ja" - to znaczy ów pułk jeszcze nie sformowany
105  3,  9 |         Żołnierze polscy patrząc na ów trójkąt niezwalczony poczęli
106  3,  10|        sprawą. Rafał znał doskonale ów wyraz twarzy zobojętniały,
107  3,  10|        płotem z tarniny kołysał się ów łan pszeniczny, bardzo rozległy;
108  3,  11|            klasztorem benedyktynek. Ów trójkąt, który tworzyły
109  3,  11|             morduj, chamie!~Ale oto ów żołdak garścią zasłania
110  3,  11|            jaśnie panie... - szepce ów żołdak austriacki. - Lei!
111  3,  11|           ma znaczyć'?... Po chwili ów żołnierz bierze księcia
112  3,  12|      Klimontowu! W konie! Lecą ,jak ów ranny wicher na skrzydłach
113  3,  13|             ołtarzu porzucił. Wtedy ów jęk i trwoga...~Lud pada
114  3,  14|     nielicznych przechodniów. Ten i ów z nich stanął w biegu i
115  3,  14|         czarny otwór. Widział teraz ów otwór oczyma jakoby w biały
116  3,  16|            trupa woń śmierci.~Ten i ów z wiarusów zakopcił fajkę
117  3,  16|           ciało, że było gorące jak ów piasek pod stopami. Trup
118  3,  17|        malin i wielkich ostów. Cały ów "stary las" kopcił się teraz