Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |  przestworem: Gałęzie świerków, na których leżała ciężka pościel śniegowa,
  2  1,  1 |      zakisłe, nieprzebyte gozdy, z których się wieczne wody sączyły.
  3  1,  2 |         wypełniły po brzegi wąwóz, których tyle w tamtej okolicy; gdzie
  4  1,  2 |         niósł go wskroś tych zasp, których zimny oddech tak miłośnie
  5  1,  2 |            mgnienie oka, uśmiechy, których piękność i rozkosz głębia
  6  1,  2 |         sama stanęła obok sanek, w których siedziały znajome panie.
  7  1,  3 |   marzycielskie wspominanie spraw, których nie było wcale i nigdy,
  8  1,  4 |     krótkie odpowiedzi na pytania, których mu zresztą cześnik nigdy
  9  1,  4 |         oczy rozsiewające iskry, z których każda tworzyła nowy świat.
 10  1,  5 |        sobie drogę ku opłotkom, na których Baśka załamała się była
 11  1,  7 |          śnienie, miewał widzenia, których potęgi, plastyki, dotykalności
 12  1,  7 |         nastąpić, jak na rzeczy, w których samoistne tkwi życie. Spotykając
 13  1,  7 |            leniwo wlokąc gnaty, na których tylko skóra wisiała, wyciągnęły
 14  1,  7 |           bardzo rozległych, wśród których słały się wody stawów, daleko
 15  1,  7 |           kadzidła. Wyrazy nowe, o których nic nie wiadomo, czym są:
 16  1,  7 |      czarne place zgorzałej ziemi, których murawa przejąć nie zdołała.
 17  1,  7 |         piersi. Patrzał w te okna, których wydłużone odbicia widać
 18  1,  7 |          stronie i w szeregu tych, których na śmierć nienawidziłem.
 19  1,  7 |             tracił z oczu granice, których dotychczas nigdy nie przekraczał.
 20  1,  8 |          ruchomą, zmienną i słabą, których widok rozdzierał duszę smutkiem
 21  1,  10|       wierzchołki. A lipy! Lipy, z których każda miała kilkaset lat,
 22  1,  10|            nim przez szereg sal, z których jedne były mozaikowane,
 23  1,  10|           obok wielkich obrazów, z których spoglądały na niego nagie
 24  1,  11|           rwał jeszcze skokami, od których błoto na obie strony pierzchało
 25  1,  11|    trzymając cugle wierzchowców, z których zsiedli towarzysze. Tamci
 26  1,  12|            sprawach i zabiegach, z których przed rokiem śmialiby się
 27  1,  16|            wielkanocnych, w czasie których Rafał był osobą interesującą
 28  1,  16|            podkówkami i cholewami, których nagi jucht przebijał spod
 29  1,  16|        ścianach nasiąkłych wodą, z których samotne dziecko pańszczyźnianego
 30  1,  16|            przymrużonymi oczyma, w których gorzał ogień szczery, rzekła
 31  1,  17|     Gintułt nosił starym wiarusom, których "wujaszek"- szkorbut zagryzał,
 32  1,  17|         roboty, między kanonierów, których białe ze zgrzebnego płótna
 33  1,  17|        przeobrażone teraz w bagna, których środkiem ciekła leniwie
 34  1,  17|     niezapomniane na całe życie, w których zamknięte są światy samoistne,
 35  2,  1 |   Opuszczony pałac, ze ścianami, z których tynk oblatał, z pordzewiałymi
 36  2,  1 |  zasłonione wyniosłymi drzewami, z których sypały się złote liście.
 37  2,  1 |       gdzie one rodzą się głazy, z których w Objawieniu miasto wielkiego
 38  2,  1 |            otoczone parkanami, zza których rozłożyste drzewa wychylały
 39  2,  1 |           rozumiał okoliczności, o których istnieniu dopiero miał się
 40  2,  1 |   wrzaskliwie było za drzwiami, do których właśnie zmierzał Jarzymski.
 41  2,  1 |        swych nowych towarzyszów, z których dwaj stali na balkonie pierwszego
 42  2,  2 |    tajemnicze, podziemne głębie, z których pochodziły. Całe ciało trzęsło
 43  2,  2 |            głowa płonęła od myśli, których rozum, zdawało się, nie
 44  2,  2 |          mrocznych i dżdżystych, w których ciągu ziarno leży ukryte
 45  2,  2 |      Myśleć, że czystymi oczyma, w których zamknięty jest firmament
 46  2,  3 |            w te okropne strony, do których my sami zbliżamy się ze
 47  2,  5 |         wzrok w aleje niewidoczne, których głębokie jaskinie przejmują
 48  2,  5 |           rozkoszy niewysłowionej, których przecież nie da zaznać nigdy...
 49  2,  6 |      żółtawe w tym blasku gałęzie, których szczyty chwiały się z wolna,
 50  2,  6 |      dolinie między dwiema górami, których czarne puszcze zlewały się
 51  2,  7 |           Na suchych wzgórkach, do których woda przystępu nie miała,
 52  2,  7 |       nieskończone szeregi wiosen, których myśl ludzka nie obejmie,
 53  2,  7 |        godziny i rozległe czasy, w których przeciągu zapatrywali się
 54  2,  7 |            żerdziami drogach, obok których stoją szeregiem modrzewie
 55  2,  8 |     wysokim czapkom tych ludzi, do których jeden przyczepił sobie ogon
 56  2,  9 |          Przeskakiwał przepaści, w których czeluściach marzy cmentarny
 57  2,  9 |             do zgorzałych zwłok, w których płonie duch i oczy... Leciał
 58  2,  11|            obmierzłymi są kraje, w których los postawił naszą kolebkę!
 59  2,  11|          na jego kwiaty olbrzymie, których głąb purpurową nakłuwają
 60  2,  13|   udręczeniem, piersi szlochaniem, których opanować nie ma czasu wśród
 61  2,  14|        planem i zamysłem. Chłopów, których ja pracować, żyć, myśleć
 62  2,  15|         wartości. Śliczne konie, w których tak się dawniej kochał,
 63  2,  15|            była suchymi igłami, po których noga ślizgała się jak na
 64  2,  15|           ogrojce, dziewicze kępy, których człowiek nie przejął jeszcze
 65  2,  17|           nią stały złomy nagie, w których spalone szczeliny wszczepia
 66  2,  17|       Przelatywały straszne burze, których słowo ludzkie nie wypowie.
 67  2,  18|          na wybuchu przekleństw, w których mieszały się w chaos wyrazy
 68  2,  18|          wielkie ogołocone drzewa, których szczyty chyliły się za wiatrem.
 69  2,  20|    Podniósł oczy na okna pałacu, w których właśnie tu i tam światła
 70  2,  20|           się, ucisz...~Za oknami, których szyby powłóczył mróz kryształowymi
 71  2,  20|         było uczesanie jej włosów, których loki ocieniały twarz, a
 72  2,  20|         swych stosunków i wpływów, których ja...~- Pani szambelanowa
 73  2,  20|         dłużej trwały te chwile, w których ciągu nie był w możności
 74  2,  20|         ognie wewnętrznego pożaru, których żadnym wysiłkiem zdusić
 75  2,  20|            aż do błękitnych krain, których nigdzie nie ma, i była żalem
 76  2,  21|            przybyszów, sąsiadów, z których każdego i każdą rozszarpywał
 77  2,  21|        niego bezsilnymi oczyma, do których spływały jeszcze łzy.~-
 78  2,  22|     karabinki i ładownice, a inni, których w osobnym glicie musztrowano,
 79  2,  24|           z dziewięciu kompanii, z których jedna była grenadierska
 80  2,  24|         obciążone dwiema szlufami, których buliony trwogą przejmowały
 81  3,  1 |            w towarzystwie kolegów, których widział tylu. Nie nęciło
 82  3,  1 |         niezmierzone skrzydła gór, których prędkimi oczyma objąć nie
 83  3,  1 |          bliska fale wód żywych, o których śnił na jawie, rozuzdane
 84  3,  2 |            pasterskie siedliska, w których najczęściej drzwi były pozamykane,
 85  3,  2 |          kilkunastu towarzyszów, z których jedni wyprzedzili go jadąc
 86  3,  2 |   ziemskiej. Dalej leżały tablice, których litery, podobnie jak wojownik,
 87  3,  2 |    kiszkowej. Zahuczały organy, na których wygrywano skocznego sztajerka.
 88  3,  3 |            tysiączne ekspedycje, z których każda była zatraceniem.
 89  3,  3 |         łatwo. Trafiały się dni, w których ciągu na próżno plądrowali
 90  3,  3 |          środku pchnął drzwi, przy których stał. Otwarły się z trzaskiem
 91  3,  3 |   oddalającą się szeregiem ruchów, których piękności pamięć nie może
 92  3,  3 |             w rozwartych ustach, z których krzyk zemsty jeszcze zdawał
 93  3,  3 |          oczyma, inni z mordami, w których nie ma oczu, przeraźliwe
 94  3,  5 |           piaszczystych osypisk, w których brzeg urwisty pinie wszczepiają
 95  3,  5 |          wieloramienne świeczniki, których kilka w różnych miejscach
 96  3,  6 |        zaczynały się torfowiska, w których koń od samego brzegu po
 97  3,  6 |         blisko na ćwierć łokcia, w których mieściły się tuleje napełnione
 98  3,  7 |          się o żelazne kraty, przy których biło niegdyś w oczekiwaniu.
 99  3,  8 |          się między markietanów, z których każdy miał numer dający
100  3,  8 |           przybyszów spojrzenia, w których malowała się myśl nie o
101  3,  9 |       równych i jałowych piaskach, których jeszcze trawa nie okryła,
102  3,  9 |           i pasmugi świetliste, po których wiosenny wietrzyk chwiał
103  3,  9 |     ostatka. Grono owych oficerów, których mam za jakichś cudzoziemców,
104  3,  10| hreczkosieje sąsiadujący o miedzę, których nic zgoła oprócz urodzaju
105  3,  10|           zboża, po drzewach sadu, których gałęzie gięły się już od
106  3,  11|        Sandomierza batalion ludzi, których w swoich przeważnie majątkach
107  3,  12|       jabłonek, przy pniach grusz, których owoce: już ciągną gałęzie
108  3,  12|     chlebie i owsie, a chabety, na których przybyli, wprowadził w gródze.
109  3,  14|       straszne pustki mieszkań, od których oderwały się frontowe ściany,
110  3,  14|         posępne skupienia murów, z których narożniki wyrwano minami.
111  3,  14|       zniszczenia biła woń trupów, których nikt nie pogrzebał. Rozłożone
112  3,  14|            cieniem wielkich brzóz, których długie korytarze wychodzą
113  3,  14|            go dosięgali. Gruzy, po których uciekał, nie miały końca.
114  3,  18|         szlaku. Oczy straszliwe, w których gromady ludzkie przyuczone