Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |         białych oponach, wyłożone jak gdyby perłową macicą, zdawały
  2  1,  1 |               w uszach odzywa się jak gdyby syk sepleniący wiwilgi zabitej
  3  1,  1 |             Ech, Boże miłosierny...~- Gdyby to wuj zjechał do nas na
  4  1,  2 |             do samego dna. Był to jak gdyby akord tej samej pieśni,
  5  1,  2 |              Dłonie jego ścisnęły jak gdyby toporzysko siekiery i ramię
  6  1,  2 |              dnia dzisiejszego, była, gdyby na dziedzińcu tak znakomici
  7  1,  2 |         chwile iskrzył się w nich jak gdyby gniew, drżały jakieś pragnienia,
  8  1,  2 |           pragnąc jej służyć, w razie gdyby czegokolwiek potrzebowała.
  9  1,  3 |       największa ze zbrodni ludzkich? Gdyby ktokolwiek mógł mu powiedzieć,
 10  1,  3 |           ręce, ściśnięte do kupy jak gdyby klamrą, pętaczkę ze swego
 11  1,  4 |       niewymowna... Przyćmił oczy jak gdyby smutek. Ale za nim stały
 12  1,  5 |                Wypadał z gwizdem, jak gdyby z jakichś szczelin w ziemi.
 13  1,  5 |               go przebił na wylot jak gdyby lanca. Kobyła z ryczącym
 14  1,  5 |              cmokające kłańcanie, jak gdyby zgłodniałych psów.~- Wilki
 15  1,  6 |           gwizdę, sypał w okienko jak gdyby suchym piaskiem.~Rafał słuchał.~
 16  1,  7 |               wody stawów, daleko jak gdyby jeziora błyszczące. Nigdzie,
 17  1,  7 |           odległości oko ujmowało jak gdyby promienie świetlne, na szczytowych
 18  1,  7 |          śpiewał ostatni.~Były to jak gdyby czaty, nocne wojska uczuć,
 19  1,  7 |               i zaczerwienił się, jak gdyby go schwytano na uczynku
 20  1,  7 |           odeszły, stały nad nią, jak gdyby w modłach utopione. Zdało
 21  1,  8 |            słyszał w głębi siebie jak gdyby obietnicę tajemniczą, wyjawioną
 22  1,  8 |             Cóż by człowiek był wart, gdyby ciągle chodził w twoich
 23  1,  10|            tak miał wzrok zmącony, że gdyby naprzeciwko siedział znajomy,
 24  1,  10|              z drobiazgową uwagą, jak gdyby przywłaszczał sobie na zawsze
 25  1,  10|           doskonałej obojętności, jak gdyby te rzeczy, pierwszy raz
 26  1,  10|             przez chwilę na kogoś jak gdyby czekała... Nikt nie nadchodził.
 27  1,  11|                jeśli nie oczy, to jak gdyby spuszczone powieki. Rzadko
 28  1,  11|               towarzystwu waletę, jak gdyby nigdy nic, i ruszaj. Wróć
 29  1,  11|          rozkoszą. Zadrgała w nim jak gdyby struna; wyśpiewał się krótki,
 30  1,  12|              w przybysza wielkie, jak gdyby senne oczy samotnych świętych,
 31  1,  12|        rozciągnięte, mamiąc oczy, jak gdyby bliski ląd, na którym sinieją,
 32  1,  13|       przywiędłym, srebrnoszarym, jak gdyby szronem okrytym, wśród gajów
 33  1,  14|              w tym samym mieście, jak gdyby w zjawisku nieznajomym wcale.
 34  1,  14|          twarze ludzkie niemiłe i jak gdyby spłakane. Sam książę przeziąbł
 35  1,  14|           umiejętności dyplomatyczne. Gdyby nie Sokolnicki, który po
 36  1,  16|               dzieciństwie na zawsze, gdyby nie siostra, nie Zofka.
 37  1,  16|         unosiły się w przestrzeni jak gdyby skrzydlate płatki kwiatu.
 38  1,  17|               i siniejące góry są jak gdyby dźwięki najsubtelniejsze
 39  1,  17|              się i wiercą naokół, jak gdyby pogrążeni w falach szczególnego
 40  2,  1 |       najszczytniejszą jego rozrywką, gdyby nie męczarnie doznawane
 41  2,  1 |     familijnym widokom nie dogadzało, gdyby Rafał mógł, na czas pewien,
 42  2,  1 |            uśmiech ją rozwidniał, jak gdyby sztuczne światło rozpraszające
 43  2,  1 |         zgromadzeniu ogniste oko, jak gdyby szukał, kogo ma chwycić
 44  2,  1 |         Poszatkowałbym go na kapustę, gdyby do rzeczy przyszło, bo ręki,
 45  2,  1 |             władzę w nogach i rękach. Gdyby nie Jarzymski, runąłby był
 46  2,  1 |             dotychczas w spokoju, jak gdyby pobudką do czynu. Opanowała
 47  2,  2 |               chwil wczorajszych, jak gdyby z zaklęsłych grobów, fetor
 48  2,  3 |           żeby się nisko schylić, jak gdyby się przechodziło pod nawisłym
 49  2,  3 |            jego stóp i zdało się, jak gdyby wsiąkł w ziemię...~
 50  2,  5 |              Och, nie! Była tylko jak gdyby nadzieją szczęścia, które
 51  2,  6 |              i nad życie się kochali. Gdyby jedną chwilę trzeba było
 52  2,  7 |     odchodzili stamtąd zasmuceni, jak gdyby w nich zamieszkały na nowo
 53  2,  7 |           chwilę stanie...~I oto, jak gdyby w odpowiedzi, rozwierało
 54  2,  9 |           głupkowata chęć zemsty, jak gdyby chęć rozrywki u człowieka,
 55  2,  11|         marmuru. Któż by się zdziwił, gdyby na jego spotkanie wyszedł
 56  2,  11|        cyprysy w grupie tworzącej jak gdyby czarną i ciemną kaplicę.
 57  2,  11|               cyprysowej ciemnicy jak gdyby krzyk symboliczny, znak-zwiastun
 58  2,  12|            jego sił na wypadek walki, gdyby przyszło bez pożegnania
 59  2,  13|             uwija prostacką zupę.~- A gdyby też tak domniemany szambelan...
 60  2,  13|                   mruczał Krzysztof - gdyby też wasz młody pan i dziedzic,
 61  2,  13|       Przynieś za to jeszcze ciastek. Gdyby nie ja, siedziałabyś między
 62  2,  15|             czynność tak okropna, jak gdyby kto gardziel dwuletniego
 63  2,  16|          zamiarem puszczenia chartów, gdyby się okazało, że na polach
 64  2,  16|          Rafał chętnie jej słuchał... Gdyby był Trepka przestał ją śpiewać
 65  2,  16|              Bagnety ich tworzyły jak gdyby ruchliwe jezioro, które
 66  2,  17|               w koło, przechylał, jak gdyby pragnął koniecznie pokazać
 67  2,  17|               i cały się zgarbił, jak gdyby w sobie samym ukryć chciał
 68  2,  18|             mocy z twarzy uczynił jak gdyby maskę żelazną. Twardym ruchem
 69  2,  19|            silniej podbechtanym i jak gdyby radosnym. Cedro i Olbromski,
 70  2,  20|             nie wchodzić... A jednak, gdyby, tak przyszło cofnąć się
 71  2,  20|             otwartą... mówił Cedro. - Gdyby nasza przeprawa miała dla
 72  2,  20|            nastrojów pani Ołowska jak gdyby odczuła stan jego duszy.
 73  2,  20|          porządkowi zdarzeń, temu jak gdyby prawu rządzącemu w ciemnościach.
 74  2,  20|          odniesie go jutro, pojutrze? Gdyby tak było!... Pchnęła go
 75  2,  20|             Tysiąc strzałów wymierzą, gdyby kiedykolwiek chciał wrócić
 76  2,  21|            zawsze w pogotowiu...~- O, gdyby teraz... Od jednego ciosu!...~-
 77  2,  22|                bracie! Bóg ci zapłać. Gdyby nie ty, zgniliby my w lochach
 78  2,  24| niebezpieczeństwo odsieczy z Gdańska, gdyby Menard został pobity, zdarzył
 79  3,  1 |            dźwigały się z brzegów jak gdyby zwalone baszty zamczysk,
 80  3,  1 |        srebrzyste światło tworząc jak gdyby szlak i drogę prostą do
 81  3,  2 |      rozmarynu, który całe doliny jak gdyby kobiercem wyścieła, wszystko,
 82  3,  2 |             źrenicach, w dziwnym, jak gdyby szyderczym a nieskończenie
 83  3,  2 |       przymknięte, w rękach -żegadła. Gdyby przynajmniej można było
 84  3,  2 |      przynajmniej można było widzieć! Gdyby tytko można było dojrzeć
 85  3,  2 |           nich ogniste widziadła, jak gdyby od nagłej błyskawicy odsłonione,
 86  3,  2 |        powtórzone dziesięciokroć, jak gdyby stado ludzkie już go dopędzało.
 87  3,  2 |             go prawdziwie i szczerze. Gdyby wiarusy wyprawiały stokroć
 88  3,  3 |              pinii. Stamtąd widać jak gdyby step zburzony, strzaskany,
 89  3,  3 |         człowieka! Nieprzyjaciela jak gdyby nie było!~Druga straszliwa
 90  3,  3 |         Łoskot kroku rozbijał się jak gdyby w studni. Krzysztof był
 91  3,  3 |       którejkolwiek spocząć wygodnie, gdyby nie to, że są chwilowo zajęte.
 92  3,  3 |                Są moi, są Francuzi.~- Gdyby to ode mnie zależało... -
 93  3,  3 |          spokojem i ostrożnością, jak gdyby wykonywał przepis obrządku.
 94  3,  3 |           tego oblicza. Stała się jak gdyby widmo we śnie widziane.
 95  3,  3 |      dzieweczka ze swego miejsca, jak gdyby z tym zamiarem, że dokądś
 96  3,  4 |           tego ruchu złamało się, jak gdyby chrupnęło bez dźwięku. Siadł
 97  3,  6 |            żeby to choć ręką pomacać! Gdyby był leżał na cmentarzu,
 98  3,  6 |      skamieniały. Twarz jego była jak gdyby z marmuru wykuta. Wszystek
 99  3,  6 |               nierównymi skokami, jak gdyby szukał swego taktu, wspólnego
100  3,  6 |             oczy i mówił spokojnie:~- Gdyby tak na mnie, to stanąłbym
101  3,  6 |            mówił zatopiony w sobie:~- Gdyby tak na mnie... Wyszedłbym
102  3,  6 |          jaśnie wielmożnego głosu jak gdyby rozkaz rodzonego ojca: dwa,
103  3,  8 |            może i pułk nie najgorszy, gdyby tylko jakiś oddział przekradł
104  3,  9 |               nigdzie nieprzyjaciela. Gdyby nie zbyt wyraźne ślady armat,
105  3,  10|              wypowiedział z cicha jak gdyby sekret żałosny.~- No, tu
106  3,  11|              wyrosła w tym czasie jak gdyby żyła nierozerwalna.~Nieraz
107  3,  11|              dopiero w takiej chwili, gdyby się nie mogli żadną miarą
108  3,  11|                Rozumiesz?~Rozumiem.~- Gdyby się żadną miarą utrzymać
109  3,  13|             wolność duszy. Ujrzał jak gdyby dzieciństwo swoje, śnił
110  3,  13|           ogrodowy mur, tu dudni, jak gdyby wpadał w głębinę pustej
111  3,  13|            zdziwił, któż by wyrzekał, gdyby sklepienie zwaliło się wówczas
112  3,  14|          gdzieś pode mną gnije? Może, gdyby rękoma piach ten rozgrzebać,