Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |                myśliwiec.~Był już mrok prawie, gdy na skraju leśnym stanęli
  2  1,  1 |             rzekł z cicha, uprzejmie i prawie z pokorą - czy mamy zaszczyt
  3  1,  1 |                  Teraz ja... Ja jestem prawie Galicjanin. Wiednia nie
  4  1,  1 |           Wilię wzięliśmy z nimi dzika prawie żywcem.~- Aż tak? - dziwił
  5  1,  1 |           głosem ochrypłym, ukryty już prawie w dymie prochowym.~- Niechaj
  6  1,  2 |             nigdzie nie bywał i nikogo prawie nie przyjmował u siebie.
  7  1,  2 |           wesprzeć go siłą i wyciągnąć prawie z domu. Gdy go owiało mroźne
  8  1,  2 |           ściany jego zgięły się; dach prawie gruntu dotykał, a dzikie
  9  1,  3 |             wysuwały się z mroku osoby prawie dotykalne, brzmiały słowa,
 10  1,  3 |           Dopiero druga... - wyszeptał prawie głośno.~Opanował go taki
 11  1,  3 |       uderzenia, innych do trzydziestu prawie bez bólu tylko smagał. Wiedziano,
 12  1,  4 |          zakipiała w młodzieńcu. Hańba prawie nie do zniesienia: stać
 13  1,  5 |            widzenia jej tak cielesnymi prawie oczyma nie miała granic,
 14  1,  5 |           szelestem, ale na to miejsce prawie nie padały, gdyż utworzył
 15  1,  5 |              wzrok natężał, że widział prawie cielska ścigających go wilków,
 16  1,  5 |            miękkim śniegu, bezwładny i prawie rad z tego, co się stało.
 17  1,  7 |              dla Piotra brata, którego prawie nie znał. Notował jakieś
 18  1,  7 |             rzędem, rozwidlone u samej prawie ziemi, powikłane w konary,
 19  1,  7 |             powitać brata. Nie znał go prawie, gdyż ów brat, poróżniony
 20  1,  7 |              Bez turkotu, bez szelestu prawie zajechawszy pod cień ogromnych
 21  1,  7 |             uśmiech głębokiej radości, prawie zachwytu, prawie szczęścia
 22  1,  7 |              radości, prawie zachwytu, prawie szczęścia ukazał się na
 23  1,  7 |             wyszedłem, bez pożegnania, prawie psami wyszczuty. Dawne to
 24  1,  7 |            pochwy! Boże mój!...~Usiadł prawie bez tchu. Siedział tak,
 25  1,  7 |                oni tego nie dostrzegli prawie. Wieczerzę więcej niż biedną
 26  1,  8 |           myśli tak rozwlekłe, że były prawie niczym, nie słyszał dzikich
 27  1,  8 |               tych dni chwile zdziwień prawie bolesnych, a jednak samą
 28  1,  10|        rozkoszny w swej natarczywości, prawie bolesna żądza poznania tajemnic
 29  1,  10|               do stancji z grubiańskim prawie zawiadomieniem, że książę
 30  1,  11|                weszły w modę codzienne prawie jazdy konno. Nad wieczorem
 31  1,  12|               ci ludzie byli oberwani, prawie bez butów. Znienacka dokuczliwy
 32  1,  13|               Powiem ci jeszcze słowo.~Prawie siłą odprowadził go do drzwi
 33  1,  14|            rachunki! - zaczął krzyczeć prawie Sułkowski. - Jeszcze żyje,
 34  1,  14|             tysiące ludzi... - szeptał prawie z rozpaczą. - Zapomniał
 35  1,  14|                głosem, prędko, sucho i prawie niegrzecznie - przypomina
 36  1,  16|           przenikniony powiew i nakaz, prawie szept czy śpiew: "Módlmy
 37  1,  17|            ulicą Garety, mechanicznie, prawie bez udziału myśli licząc
 38  2,  1 |              czasu Rafał nie wyjeżdżał prawie z domu i najbliższej okolicy.
 39  2,  1 |           Ponieważ ja w łacinie jestem prawie ignorant, a muszę teraz
 40  2,  1 |             odmalowało się zdziwienie, prawie zdumienie. Przez chwilę
 41  2,  1 |     Jarzymskiego i Rafała nie zwracano prawie uwagi. Ten i ów witał się
 42  2,  1 |            dopiero spostrzegł, że cały prawie dzień spędza przy stoliku.
 43  2,  1 |           zmierzał Jarzymski. U samych prawie podwojów nasunął się buńczucznie
 44  2,  2 |           skrytą w dłoniach. I tak już prawie do samego rana trwało bezkształtne
 45  2,  2 |     naprzeciwko siebie uśmiechając się prawie ze szczęściem do jakichś
 46  2,  2 |               szeroką przepaską, która prawie całą twarz od czoła aż do
 47  2,  2 |              były spuszczone, a cudne, prawie odsłonione piersi oddychały
 48  2,  3 |                i wskazał ręką korytarz prawie ciemny, ba rozwidniony tylko
 49  2,  3 |          wysokiej, sklepionej, ciemnej prawie, obitej suknem. Był tam
 50  2,  4 |               szeroką przepaską, która prawie całą twarz od czoła aż do
 51  2,  4 |              były spuszczone, a cudne, prawie odsłonione piersi oddychały
 52  2,  9 |            weszły na kamienistą perć i prawie zginęły. Gdzieniegdzie czerniała
 53  2,  11|                szczytu nowotne, wątłe, prawie białe listowie, a słodki
 54  2,  12|            Czuł pieszczotę tego widoku prawie fizyczną. Było mu cieplej.
 55  2,  12|                mieszkasz?~- Czy stale? Prawie...~- Co tam robisz?~- Co
 56  2,  13|           zawołał Krzysztof dziecięcym prawie dyszkantem.~Zawstydził się
 57  2,  13|             młodą sperką! - szepnął mu prawie do ucha ów najstarszy między
 58  2,  13|                z uczuciem nieuchwytnej prawie odrazy. Jej loki, białe
 59  2,  13|               i zagrał ulubioną, widać prawie domową piosenkę:~La nuit
 60  2,  14|              interesa przefacjendował, prawie poseł na Sejm Wielki, peregrynant,
 61  2,  17|               zamilkli i, szczególnym, prawie bolesnym uczuciem przejęci,
 62  2,  17|            siedliskiem były góry Kaho. Prawie cała ludność murzyńska na
 63  2,  17|               Bracia moi co do jednego prawie wwalili się w mogiły z głuchą
 64  2,  18|             słowa bez związku, własne, prawie niedorzeczne słowa-symbole,
 65  2,  20|           uczuciem wesołej ciekawości, prawie z rozczarowaniem. Poddał
 66  2,  20|         Krzysztof nie mógł wytrzymać i prawie krzyknął:~- Posłuchaj! posłuchaj!
 67  2,  20| entuzjastycznym, szczerym i dziecięcym prawie uśmiechem.~- I to waszmość,
 68  2,  20|          odczuła stan jego duszy. Była prawie zwyciężona. W jej ruchach,
 69  2,  20|            władzy tych oczu, pokornych prawie i onieśmielonych. Coraz
 70  2,  20|            jeszcze nie widział był nic prawie prócz surowego, jednolitego
 71  2,  20|          wydelikaconych, przejrzystych prawie od próżniactwa, miał w sobie
 72  2,  20|           swych dni. A kiedy dochodził prawie do obłąkania nie wiedząc,
 73  2,  20|                go do szaleństwa. Toteż prawie z radością wstał od stołu
 74  2,  21|               Wtedy usta jego szeptały prawie głośne wyrazy uwielbienia,
 75  2,  21|                do buduaru. Panował tam prawie mrok. Na kominku żarzył
 76  2,  22|              zacinał szkapki i galopem prawie dopadł lasu. Dopiero gdy
 77  2,  22|            uszczęśliwienia, dziecięcej prawie uciechy.~Nad samym już wieczorem
 78  2,  24|          paradowały oklep. Jeszcze też prawie w tej armii nie było podkomendnych
 79  3,  2 |                i uzd. Tym staranniej i prawie z rozpaczą pilnował swego.
 80  3,  2 |             Pleban wytrzeszczył oczy i prawie z płaczem jął bić się w
 81  3,  3 |              przecinająca gród na dwie prawie równe części. Trzecie wyjście
 82  3,  3 |            Światło słoneczne ognistym, prawie żółtym płatem leżało na
 83  3,  3 |            drugi strzał. Po nim trzeci prawie jednocześnie. Ujrzeli przed
 84  3,  3 |               Była wysmukła, widzialna prawie w swej sukni przejrzystej.
 85  3,  3 |               tworzyły całą dzielnicę, prawie kwadrat opasany czterema
 86  3,  3 |         bynajmniej ich widoku, ale ich prawie nie dostrzegając. Był już
 87  3,  3 |           ochotnym sercem...~Cedro już prawie spał, ramieniem wsparty
 88  3,  6 |            oczyma ujrzał ojca... Nigdy prawie o nim nie myślał, ani razu
 89  3,  6 |                kraj, że teraźniejszość prawie znikła. Jak przeszkoda w
 90  3,  6 |             pewnej chwili zaczął mówić prawie to samo co Sokolnicki. Wywodził
 91  3,  6 |          roześmiał się wesoło. Zawołał prawie z rozkoszą:~- Aha! Nareszcie!~
 92  3,  6 |           Drugi huk, trzeci. Potem dwa prawie jednocześnie.~- No! No! -
 93  3,  6 |               czapkach.~Stali w bagnie prawie po kolana. Nabijali bez
 94  3,  6 |               plutonów, które biły się prawie na oko. Działo się to o
 95  3,  7 |           wzrokiem. Książę zmienił się prawie do niepoznania. Ciemnoszara
 96  3,  9 |               z Radzymina 29 kwietnia, prawie bez przerwy szła forsownym
 97  3,  9 |                Ostrówka i bez szelestu prawie, podwójnym krokiem zdążał
 98  3,  9 |             zmarłych. Ale nie wiedział prawie, o kim myśli i kogo wspomina.
 99  3,  10|     zachwycający. Trepka stał na koniu prawie na szczycie. wzgórka i patrzał
100  3,  10|       gościnnie rozwarte, niby sienie. Prawie niepochwytny szum zwieszonych
101  3,  10|             pan Cedro. Nie zmieniły go prawie lata ubiegłe. Ta sama piękna,
102  3,  10|       rozdartej piłki, nos zetknął się prawie ze śpiczastą brodą, powieki
103  3,  14|           przed nimi widok, bo w całej prawie dolinie drzewa były wycięte.
104  3,  14|             biegła w dół, stosując się prawie do zagięcia Huerby, druga
105  3,  15|       łańcuchach iberyjskich za Ebrem. Prawie tedy z Vallée d'Aran poszli
106  3,  15|          zduszeniu przez wielkie siły. Prawie tedy nie sypiali w ciągłym
107  3,  15|                wytchną...~Mówił to już prawie we śnie pogrążony, choć
108  3,  17|               górami, za lasami, ludzi prawie nie widzę... skądże mam?...~-