Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |        zdjął czapkę; drapie się... Myśli se: "Źle!" Wziął do niego
  2  1,  3 |        niezawisłym od świadomości, myśli i woli, głuchym aktem bezdennej
  3  1,  3 |           snuły się widma, wywody, myśli, przeczucia.~Pomimo jednak
  4  1,  3 |      Rzuciły się nań wszystkie złe myśli, wszystkie fatalne kombinacje,
  5  1,  3 |            wstrząsał jego ciało, a myśli zamieniły się w błędny dym.
  6  1,  3 |           głowę winowajcy i tysiąc myśli, ale żadna nie zamieniła
  7  1,  4 |      skazaniec zbierał rozwleczone myśli, układał przytomne i krótkie
  8  1,  4 |           dnia, prac, zajęć, nawet myśli, nawet uczuć. Żywiło go
  9  1,  5 |            za uderzeniem powtórnym myśli, że dotyka ręką węgłów domu,
 10  1,  5 |           rozdzierało się w nim od myśli, że już iść trzeba. Dźwignął
 11  1,  5 |        trwóg: Vae victis! Podmuchy myśli, jakie nigdy jeszcze nie
 12  1,  5 |            musiał sobie utworzyć w myśli. Tą właśnie sprawą był zajęty...
 13  1,  5 |     drżeniem waliło się na ziemię. Myśli z czaszki uciekły. Widział
 14  1,  7 |   cierpiały jak od ukłucia noża, a myśli zamieniły się w zazdrość.
 15  1,  7 |     podróżą, cierpiał najbardziej. Myśli, porzucone przez chwilę,
 16  1,  7 |         stronę rodzinną i w tłumie myśli bezładnych uczuł dokuczliwy
 17  1,  8 |      Częstokroć oplątany przez swe myśli tak rozwlekłe, że były prawie
 18  1,  8 |           nie bicie krwi, tylko... myśli. A na to istotnie ani felczer,
 19  1,  8 |           Już zastaliło się serce. Myśli ustały.~- Jeśli tak, to
 20  1,  8 |          tłamsisz w sobie zaskórne myśli, jak wówczas, gdyś mię na
 21  1,  8 |           kufrze. Obległy go teraz myśli innego porządku. Zaczął
 22  1,  8 |      parobkom, kilka przeznaczył w myśli dla matki i sióstr. Zajęcia
 23  1,  8 |   wezgłowiu, a w niej wałęsały się myśli, niby kroki obłąkanego człowieka,
 24  1,  10|          jak na szpilkach. Mnóstwo myśli kłóciło się w jego głowie
 25  1,  11|      pytania: co będzie dalej? Bez myśli o tym wiedział jedno, że
 26  1,  11|           potęgą towarzyszących mu myśli i niewysłowiona rozpacz
 27  1,  12|         był jakby wmurowany w jego myśli i stał się symbolem pewnych
 28  1,  12|         uczyniły ją piękną i godną myśli nigdy nie uprzykrzonych.
 29  1,  13|     utęsknienie do Werony. Z głębi myśli wzburzonych, błędnych i
 30  1,  14|           owej dobie łączyli się w myśli zwołania sejmu. Wszystek
 31  1,  14|         ulicą, skulone od zimna. W myśli jego przelatywały podarte
 32  1,  14|      odpychające. Tuż obok stanęły myśli dopiero zbudzone w głowie
 33  1,  14|          najgłębszej calizny swych myśli, lecz nagle zamilkł. Ujrzał
 34  1,  17|           miłujące słodkie wody... Myśli strudzone od malarii plączą
 35  1,  17|   mechanicznie, prawie bez udziału myśli licząc pociski. Krył się
 36  1,  17|            jest. Powtarzał sobie w myśli raz za razem zlecenie i
 37  1,  17|     rzuciły się na twarz. Wstrętne myśli rzuciły się na duszę. Gdy
 38  2,  1 |         wszystkim, nie mógł zebrać myśli. Najbardziej podobała mu
 39  2,  1 |          przeprosiłeś się ze mną w myśli, to spadam w twoje objęcia...~-
 40  2,  2 |            krwią, głowa płonęła od myśli, których rozum, zdawało
 41  2,  2 |         rzekł Rafał ze drżeniem.~W myśli jego jak żywa stanęła taka
 42  2,  2 |           ze szczęściem do jakichś myśli, Rafałowi nie znanych.~Pierwszy
 43  2,  2 |        czyli Mąż z Boga... mądry i myśli przezroczystej jako krynica
 44  2,  2 |          olbrzymi cios, to brzemię myśli,- tak ciężkie, że, zda mi
 45  2,  2 |           w którym przeglądają się myśli młodociane na obraz białego
 46  2,  2 |          nędzny kamień. Ani jednej myśli, ani najsłabszego uczucia!
 47  2,  2 |       uczuciem.~Zdawało mu się, że myśli, które przełożył, ożyły
 48  2,  3 |         głos majora, którego już w myśli nazywał Przewielebnym Mistrzem
 49  2,  3 |            podochocony. Teraz jego myśli zaczęły żyć. Widział jasno,
 50  2,  9 |    głupstwo:~Ponad głową, w której myśli huczały i grzmiały, rozwalało
 51  2,  11|       ustach. Nie mógł powstrzymać myśli, która, jako prawda nieujęta,
 52  2,  12|        rzekł mu przez zęby, że nie myśli wychodzić.~- Zapłacę ci,
 53  2,  12|          To samo właśnie miałem na myśli. Słuchaj - jedź do mnie!...~-
 54  2,  12|           tworzyć się poczęły fale myśli tak niestałe jak nachylenia
 55  2,  14|    ramionach.~Długo też pan hrabia myśli zabawić w tej dziurze?~-
 56  2,  14|             A jakże też pan hrabia myśli brać się do roli, jeśli
 57  2,  14|            knuje swoje przemierzłe myśli.~- O chorobie pyska i racic,
 58  2,  15|          głębi, z gruntu duszy, do myśli nowej dla niego, nieznanej
 59  2,  16|       Rafał począł zagłębiać się w myśli starego dziwaka i im bardziej
 60  2,  17|            z nich przeżywał własne myśli, natrętną ciżbą oblegające
 61  2,  17|           Co innego Olbromsio! Ten myśli, dam głowę, o kolacji.~-
 62  2,  17|           siostra. Idę, ta ciężkie myśli przed sobą toczę, panowie
 63  2,  17|      początku do końca. Niech jeno myśli pozbieram. Ha, no słuchajcie...
 64  2,  17|          daje pono spocząć biednej myśli. Nigdzie ulgi. Dech pędzi,
 65  2,  17|     człowieka mocno spitego winem. Myśli okropne hulają, a sen za
 66  2,  17|          samym ukryć chciał resztę myśli. Już ranny świt przeciekać
 67  2,  17|           do siebie czy do jakiejś myśli nowej, nieznanej.~- Bodaj
 68  2,  20|          miłej, mistycznej niejako myśli, że to stać się musiało,
 69  2,  20|         zakomunikować te niezwykłe myśli, które teraz opromieniały
 70  2,  20|    mianowicie?~- To są moje własne myśli!... Rafał! Gdybym ci to
 71  2,  20|        jaki dziwny ból znaleźć swe myśli potwierdzone i wykryte,
 72  2,  20|   wyciągnięte z mroku!~- Jakież to myśli takie znów fenomenalne?~-
 73  2,  20|          czoła, w którym taiły się myśli niewiadome, nieznane, subtelne,
 74  2,  20|     Okrążała go woniejąca girlanda myśli, że jest w tym samym domu,
 75  2,  21|        słowa, ustały, zdawało się, myśli. Ani jednego wyrazu nie
 76  2,  21|         Ale nim cokolwiek ułożył w myśli, przesunęła się obok niego
 77  3,  1 |          bez troski, wesół, dobrej myśli, zajęty żołnierskimi sprawami.
 78  3,  3 |         wyciągnął nogi. Ani jednej myśli... Gdzie to on jest i co
 79  3,  3 |           potajemnie, zdradzieckie myśli, myśli tchórzliwe i zrozpaczone,
 80  3,  3 |    potajemnie, zdradzieckie myśli, myśli tchórzliwe i zrozpaczone,
 81  3,  3 |            mógł zasłonić płynących myśli. Dźwigną się jutro z tego
 82  3,  3 |           chwilę sam ze sobą. Wnet myśli jego pędził i ścigał przestrach.
 83  3,  4 |          nad nim niejako, tak samo myśli nieszczęsne niekiedy. wspomną
 84  3,  4 |          ziemię. Widzą z daleka te myśli samowładne i bujne niby
 85  3,  4 |            pali. W nim płoną pióra myśli. Spalone na węgiel wargi
 86  3,  4 |         Wracają trzeźwe i spokojne myśli, przypływa jasna świadomość:~
 87  3,  4 |            niby ogromy chmur pędzą myśli innego porządku, wychodzą
 88  3,  4 |            wynalazków w dziedzinie myśli ludzkiej. Śmiech dobrotliwy
 89  3,  4 |      przykłady. Snują się łańcuchy myśli:~Zabawnyś ty, stary, zabawnyś
 90  3,  6 |           i łamią zeschłe gałązki. Myśli biegły w dal, podobne do
 91  3,  6 |           Zda mu się, że to nie on myśli o ojcu, lecz że sam jest
 92  3,  6 | zgrzybiałym z Tarnin, że wszystkie myśli tamtego, najgłębsze korzenie
 93  3,  6 |       tamtego, najgłębsze korzenie myśli, najcieńsze nitki wiedzeń,
 94  3,  6 |       Kiedyż wróci? Zimne i twarde myśli odtrącają te trwogi. Wiatr
 95  3,  6 |   pospolite, codzienne, folwarczne myśli. Co będzie siał na tej niwie?
 96  3,  6 |               Płonęły rozpierzchłe myśli: Sarny z Łysicy idą, czy
 97  3,  6 |          dobrze nad wszelki wyraz. Myśli przyjemne i wesołe schodziły
 98  3,  6 |      rozwieje.~Odsunął się od tych myśli jak od znajomych, którymi
 99  3,  7 |          wszystkim miał w oczach i myśli wczorajsze pole. Blisko
100  3,  9 |         nie wiedział prawie, o kim myśli i kogo wspomina. Oto z dala,
101  3,  10|      pochód. Chciał wcisnąć między myśli przyjaciela słowo przypomnienia
102  3,  10|        przed sobą wyznać, że ma na myśli Krzysztofa. Było mu przykro
103  3,  12|            w sobie młotem potężnej myśli:~Teraz do Tarnin!~W skok
104  3,  12|          stanowił dla niej partię. Myśli sobie teraz o tym. Była
105  3,  14|        gardła ruchami prędszymi od myśli. Bronił się wciąż, szalenie
106  3,  16|           wolna ją uciszyła gorycz myśli. Zamknęło się serce i dusza
107  3,  17|         paść nim stadninę, którą w myśli stale powiększał. Właśnie
108  3,  18|           zasłonione olbrzymiością myśli dalekich.~Ręka pociągnęła