Tom, Rozdzial

  1  1,  2 |     zatrzęsły nim aż do samej głębi duszy. Pochylił się na kark konia
  2  1,  2 |           na pozór nie było wcale w duszy, co tam leżało jak ruda
  3  1,  3 |              Nigdzie nie było żywej duszy. Dał znak Krzysiowi. Przesadzili
  4  1,  3 |           do cna rozszarpujące mość duszy smaganie upokorzenia.~Ale
  5  1,  3 |       uśmiech przesunął się po jego duszy na myśl, jak to śnieg, gdy
  6  1,  4 |             ciała i każde drgnienie duszy pełne było krzyku. Zdarzały
  7  1,  4 |          cicha głuchą piosenkę swej duszy, śpiewkę bez słów, jeszcze
  8  1,  5 |      marzenie ziszczone, duszę swej duszy, kwiat cudnobarwny żywota.
  9  1,  5 |       spadło i martwe leżało w jego duszy. Smutnymi oczyma patrzał
 10  1,  5 |         swój żelazny. Rozległ się w duszy jej zwierzęcy ryk, skierowany
 11  1,  5 |        przebłyskiem nadziei mordu w duszy, która jak płomyk ciepły
 12  1,  5 |             okurzone dymem zapachu. Duszy jego uchwycił się błąd.
 13  1,  5 |        leżącego w poprzek sanic bez duszy.~
 14  1,  7 |            druga choroba: męczarnie duszy. Oto poprzedniego dnia powziął
 15  1,  7 |         zamykał je pieszczotliwie w duszy swej na siedm zamków.~Boczna
 16  1,  7 |   przyciskał do serca wszystką mocą duszy, wszystkimi siłami ciała.
 17  1,  7 |        pełne czci, pocałunki oddane duszy przez duszę wpośród ukłonów
 18  1,  7 |     zdrętwiałymi palcami owe krzyki duszy, przeciągłe, długie, padające
 19  1,  7 |           świata, były bliskie jego duszy, chorej z miłości. Pchało
 20  1,  7 |      wrotami.~Naokół nie było żywej duszy. Wincenty zaczął wołać,
 21  1,  8 |             wiekami osiadłym, a tak duszy znajomym! Trafiały się w
 22  1,  8 |             część z głębokości jego duszy, jakim cudem stały się widomym
 23  1,  8 |             wypełzło. Została się w duszy próżnia niejasna; usadowiona
 24  1,  8 |             stanąwszy uczułem moc w duszy i siłę w oczach. Przestałem
 25  1,  8 |             exilium? Nic z nieh.dla duszy. Tylko strupy hańby, wypomnienia
 26  1,  8 |         niemoc: fizyczne cierpienie duszy. Zamieniłem się w byt obcy
 27  1,  8 |            Ratuj mię, o Przyjacielu duszy mojej!~Miałem Cię koło siebie
 28  1,  8 |             tak ucieka przeczucie z duszy mojej, i tylko ciemność
 29  1,  10|           się w nich wszystko życie duszy. To, co każdy człowiek chowa
 30  1,  10|       wyrazem zmiażdżony, zabity na duszy. Uczuł tę instynktowną dumę,
 31  1,  12|         mroku. Słyszał w głębi swej duszy szelest sukni dawno zmarłych
 32  1,  14|             szpiku kości i do głębi duszy. Ów świat, który teraz poznawał,
 33  1,  14|       Wszystko stało jeszcze w jego duszy na tych samych fundamentach,
 34  1,  14|       gruntu. Rodził się, prawda, w duszy nieustanny śmiech i tryskał
 35  1,  14|         popiołu. Z głębokich źródeł duszy wypływało nie znane dotychczas,
 36  1,  16|         łąkę, obejmował ją wzrokiem duszy, z krzykiem uniesienia,
 37  1,  16|           mokrych traw i zatapiał w duszy człowieka cudnej siły niezwalczony
 38  1,  17|          zewnątrz nas, lecz w głębi duszy. Nie pochwyci ich pamięć
 39  1,  17|          jest od człowieka, zwisa z duszy jak łachman ciężki i bolesny,
 40  1,  17|             przed wewnętrznym okiem duszy ściana domowa na obraz kotary,
 41  1,  17|           ciemnościach wewnętrznych duszy, a dłonią rękojeść szpady.
 42  2,  1 |          procedery. Toteż osiadła w duszy poddziedzica głucha wściekłość
 43  2,  1 |         Grudnie, bądź w Krakowie. W duszy Rafała zrodziło się wówczas
 44  2,  2 |           czole pełnym ołowiu, a na duszy owa tajemnicza zmaza, której
 45  2,  2 |           ust. Słyszał w głębi swej duszy przemierzły podszept miłosny...~
 46  2,  2 |   dobywające się z najgłębszego dna duszy. Ale zarazem wylewy ich
 47  2,  2 |         łóżka blady, zdruzgotany na duszy, sam dla siebie odmienny
 48  2,  5 |         drogami, jak wdziera się do duszy zapach kwitnacego ogrodu.
 49  2,  5 |            mój na niebie? Duszo mej duszy?...~
 50  2,  6 |     nierychło przesunęła się w jego duszy smuga łaskawego światła,
 51  2,  7 |   przezroczystości, wciąż z dna jej duszy bijące, czyniły ją pełną
 52  2,  9 |           wdzierał się do skrytości duszy niepostrzeżenie jak żądło
 53  2,  9 |       jakiego dopuszcza się na jego duszy ten obcy widok. I oto nagle
 54  2,  10|         głos wypływający z ludzkiej duszy... W sercu zostaje pusta
 55  2,  10|             prawdziwy krzyk z głębi duszy, wołający na góry, które
 56  2,  10|         skupiał się w nim. Poczuł w duszy nową siłę, jakoby w mocnej
 57  2,  11|              To jest ojczyzna mojej duszy... Spojrzyj...~Na krańcach
 58  2,  11|            nawałnice ciosały w jego duszy wolę straszliwą. Ta to zatoka
 59  2,  11|       różowa, skromna i siostrzanej duszy... Ma ją w oczach, a od
 60  2,  12|           cwancygiera nie miał przy duszy, przesadził rozciapane bajora
 61  2,  12|       wiedząc o tym, że nie ma przy duszy jednego grosza.~- Ja nic
 62  2,  12| bezprzykładny gniew i bunt. Z całej duszy i ze wszystkich sił szukał
 63  2,  12|      pojazdu. W miarę tych ruchów w duszy Rafała tworzyć się poczęły
 64  2,  15|          tylko. Przestał już służyć duszy. I oto została sama jedna.
 65  2,  15|     roześmiał się z głębi, z gruntu duszy, do myśli nowej dla niego,
 66  2,  16|              A mnie wówczas z głębi duszy~Wszystkie czucia żal poruszy...~
 67  2,  17|         przemówią krótkim słowem do duszy wojska... Hańba by to, prawi,
 68  2,  17|          ani napitku. Kto leżał bez duszy i taczał się z końca w koniec
 69  2,  17|             je sam diabeł wymyślał. Duszy swojej to już żaden nie
 70  2,  18|        cielesnego serca, lecz z dna duszy wypłynęła krótka modlitwa.
 71  2,  20|           własną drogę, torował dla duszy swej szeroki gościniec.~-
 72  2,  20|            gęstym obłokiem od ognia duszy ani nie zasłoniły się mgłami
 73  2,  20|             gdyby odczuła stan jego duszy. Była prawie zwyciężona.
 74  2,  20|    dotychczas nie znane wybuchały z duszy postanowienia, by za chwilę
 75  2,  21|           mógł wyznać jej mękę swej duszy! Odejść i odejść bez jednego
 76  2,  21|            Na śmierć, do zatracenia duszy! Umieram z żalu za tobą...
 77  2,  21|           mieć odwagę w każdym calu duszy i w każdej żyle. Chcesz,
 78  2,  22|       zastarzałym nałogiem leżąca w duszy, ocknęła się w pamięci Rafała.
 79  2,  24|             byli, że głód marli, że duszy w sobie nie czują. Sąd wojenny,
 80  3,  1 |             baśnie - płonęła w jego duszy. Jechał na koniu śniąc na
 81  3,  1 |  Niezmyślony zachwyt wynosi z głębi duszy imię ukochane: Viriates!~
 82  3,  2 |          dostrzegając nigdzie żywej duszy począł równo, miarowo biec
 83  3,  2 |             Pomyślenie błędne, obce duszy, jakieś niby to sformułowanie
 84  3,  2 |        uznałby jena przekór głosowi duszy za ciekawe, godne uwagi
 85  3,  3 |          spotykając na drodze żywej duszy. Ileż to razy topiąc bydło
 86  3,  3 |         miasto myśleli o nim jako o duszy znajomej i czującej. Lubili
 87  3,  3 |      rozmysłów, ręce się trzęsły. Z duszy jego wybuchała zaciekłość,
 88  3,  3 |      wiarusa o krok i rzekł z całej duszy: - Bracie, zaklinam cię -
 89  3,  3 |    trzymając w ramionach tę siostrę duszy swej, drżącą i kruchą jak
 90  3,  3 |     tapczana silniejszy i zdrowy na duszy.~- Masz dosyć? - spytał
 91  3,  3 |          kołyską i euforyczna pieśń duszy patrzącej w rozchylone niebiosa-wszystko
 92  3,  3 |         zagłuszyć paroksyzmy dawnej duszy.~Cóż ja mam ze sobą teraz
 93  3,  3 |             oczu jak kształt piekła duszy widzialny z bliska.~Wtem
 94  3,  3 |           ją strzały armat o śmierć duszy przyprawiły. Zatrzęsły się
 95  3,  4 |         utrapieniu za tym, co już w duszy jego uschło, skruszyło się
 96  3,  6 |             w Rafale rozciąga stawy duszy i głęboki ból, zaklęty ból~
 97  3,  6 |         mocy, z całej siły, z całej duszy i wzniósł zdrętwiałą i ciężką
 98  3,  6 |           imienia nie przerażał już duszy. Melodyjne sylaby, nie,
 99  3,  6 |      niesłychana. Jęk ludzki podaje duszy skrzydła, krzyk rozpaczy
100  3,  10|        wszystko to jak wielki skarb duszy ukazało mu się od razu.
101  3,  11|         zjeżyła na głowie. Ujrzał w duszy swej moc przysięgi na ten
102  3,  13|             i na chwilę dał wolność duszy. Ujrzał jak gdyby dzieciństwo
103  3,  14|             spracowanie się ciała i duszy, znużenie i odrazę. Z rzadka
104  3,  15|             dziś u nas chciał bić z duszy za takie czy inne następstwo?
105  3,  15|          okrzykiem:~- Ja się biję z duszy za kraj!~- No, powiadajże
106  3,  15|             i uśmiechał się z głębi duszy.~- Dobrze - powiedział Krzysztof -
107  3,  15|           Zwierzyłem mu się z całej duszy swojej. Pojął mię jak brat