Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |       przydał:~- Mój siostrzeniec, Olbromski, z Sandomierskiego. Na poetyce
  2  1,  2 |         Wtedy nawet, gdy on, Rafał Olbromski, żywy i trzeźwy, na nią
  3  1,  2 |          kulig, kulig!~Wtedy stary Olbromski znowu z gracją podał ramię
  4  1,  3 |         zostawimy ją tutaj - rzekł Olbromski - a sami pójdziemy piechotą.
  5  1,  3 |            łacińskiej gardzieli:~- Olbromski!... to ty, ptaszku! Twoja
  6  1,  3 |           do towarzysza niedoli.~- Olbromski! - wykrztusił belfer trzęsąc
  7  1,  7 |        wreszcie:~- Czy pan kapitan Olbromski jest w domu?~- W w... w...
  8  1,  7 |           sąsiedniej izby. Kapitan Olbromski był wysoki, szczupły i nieco
  9  1,  8 |           książę... - rzekł szybko Olbromski.~Oczy jego świeciły się
 10  1,  8 |          potrwa. Ale będę w tym...~Olbromski dźwignął się z krzesła,
 11  1,  8 |   zostawiasz "obywatela" Michcika.~Olbromski milczał dziwnie. Rzekł jeszcze
 12  1,  12|            biedą, tyle dokazać, że Olbromski zdał wymagany egzamin do
 13  1,  15|    narzekaniem profesorów Rafał de Olbromski przebrnął zawiłości wersyfikacji
 14  1,  15|        swej izdebki obok kuchni de Olbromski miał możność wymykania się
 15  1,  15|   wyrocznią mody i twórcą tężyzny. Olbromski był jego prawą ręką, pomocnikiem
 16  1,  15|          przyjaźni z Jarzymsiem de Olbromski wstąpił na filozofię. Rotmistrz-opiekun,
 17  1,  15|       siewcami mowy naddziadów. De Olbromski nie chwytał nigdy za lutnię.
 18  1,  15|       habuitrationem sufficientem?~Olbromski władał łaciną znacznie lepiej,
 19  2,  1 |   francusku:~- Mój nowy sekretarz, Olbromski...~Po chwili zwrócił się
 20  2,  1 |           i najbliższy przyjaciel, Olbromski, dziedzic I z Sandomierskiego.~-
 21  2,  1 |          Jeśli z Sandomierskiego i Olbromski, to powinien być bratem
 22  2,  1 |           Oleśnicy! - żywo zawołał Olbromski.~Jedno z najpiękniejszych
 23  2,  1 |        żywe mięso.~Wówczas dopiero Olbromski wziął walić z sandomierska.
 24  2,  2 |            osób grających w karty. Olbromski leżał na swej pościeli z
 25  2,  6 |         czegoś - i znalazły. Rafał Olbromski stanął przy drzwiczkach
 26  2,  12|           września 1804 roku Rafał Olbromski wyszedł z dolin i lasów
 27  2,  12|         szkliła w zielonej flaszy.~Olbromski podlegał napadom potyfusowegó
 28  2,  12|             No, tera ty dajesz... ~Olbromski nie nastawał.~Karczmarz
 29  2,  12|           po długiej nieobecności.~Olbromski przypatrywał mu się z bolesnym
 30  2,  12|            Na miły Bóg... Rafuś... Olbromski... To on!~- Wszystko ci
 31  2,  12|               Broń Boże! - zawołał Olbromski. - Nie pragnę bynajmniej
 32  2,  12|         dal zasnutą sinymi lasami. Olbromski miał teraz to, czego tak
 33  2,  13|          we własnej osobie - Rafuś Olbromski!~- Proszę, proszę... Witam! -
 34  2,  14|  Stokłosach. Jest to imć pan Rafał Olbromski. Rafałku - imć pan Szczepan
 35  2,  16|    naddunajskiej stolicy. Trepka i Olbromski spędzali dni tej jesieni
 36  2,  17|      przyjaciele - Trepka, Cedro i Olbromski - siedzieli na ganku dworu,
 37  2,  18|           Magistra vitae, uważasz, Olbromski?~- Każ no dawać śniadanie... -
 38  2,  19|      osobliwego nie dojrzał. Wtedy Olbromski nachylił się ku niemu i
 39  2,  19|            gdyby radosnym. Cedro i Olbromski, potrącani i pociągnięci
 40  2,  20|     znacznej odległości od' Wisły. Olbromski szczegółowo lustrował okolicę
 41  2,  20|           na wieki. Widzem tym był Olbromski. Zapomniał, gdzie jest.
 42  2,  20|       głosu i patrząc na tę postać Olbromski liczył chwile, które pozostały
 43  2,  20|        śladu... mojej szpicruty...~Olbromski stał nieporuszony, aczkolwiek
 44  2,  21| przeciwległych drzwi salonu, stali Olbromski i Cedro. Ujrzawszy Niemca
 45  2,  21|            urocze w tym oddaleniu. Olbromski zamknął za sobą drzwi i
 46  2,  21|          łzy.~- Niemce! - wrzasnął Olbromski nastawiwszy dłoni koło ust. -
 47  2,  22|        drzemał czy udawał, że śpi. Olbromski wyciągnął się na długiej
 48  2,  22|     kierunkach huknęły słupy dymu. Olbromski wetknął Krzysztofowi, który
 49  2,  22|           zewnątrz, gdy go chwycił Olbromski z krzykiem:~- Co robisz?~-
 50  2,  22|        waćpana?~- Cedro.~- A twoje Olbromski, to wiem. Znamy się przecie
 51  2,  22|       gruncie rzeczy jednak tobie, Olbromski, radziłbym tutaj zostać.
 52  2,  22|          Ułatwiono ci... - mruknął Olbromski.~- A vrai dire... - tłumaczył
 53  2,  22|    wznosimy toasty - zawołał nagle Olbromski - to ośmielę się i ja prosić
 54  2,  23|            że "Galicjanie" Cedro i Olbromski nie dotarli do Częstochowy
 55  2,  23|        twarzą w tę stronę. Cedro i Olbromski, stojąc obok siebie w strzemionach,
 56  2,  24|            Tam właśnie kwitł Rafał Olbromski.~Już pod Nowem, na brzegu
 57  2,  24|           i armat. Później dopiero Olbromski dowiedział się, że wzięto
 58  2,  24|  chlustający plusk wody po błoniu. Olbromski nie oglądał się poza siebie.
 59  3,  6 |        wszyscy.~Podporucznik Rafał Olbromski wesoły był tego ranka. Koń
 60  3,  6 |          jak zawsze. Stary sknera, Olbromski z Tarnin. Cóż za dziwny,
 61  3,  6 |           Baczność - do zsiadania!~Olbromski z zadowoleniem cielesnym
 62  3,  6 |      szablą, z konia. Podporucznik Olbromski wciesał się w ten zwarty,
 63  3,  6 |         wydobywał się bydlęcy ryk. Olbromski sekretnym ruchem wyciągnął
 64  3,  6 |          wreszcie, że podporucznik Olbromski jest coś zanadto krwią oblany.~
 65  3,  6 |         raport i usłyszeć rozkazy.~Olbromski byt znużony, widocznie wskutek
 66  3,  6 |          swe nazwisko.~- Był kadet Olbromski w Rycerskiej Szkole, a potem
 67  3,  6 |           ogromna, długa, kudłata. Olbromski nie spuszczał z niej oka -
 68  3,  6 |         Śpiący generał ani drgnął. Olbromski zaczął go potrząsać. zrazu
 69  3,  6 |            rób, jak ci się podoba. Olbromski. Pamiętam tamtego! Zacny
 70  3,  6 |            przez brudnego parobka. Olbromski konno towarzyszył mu z boku.~
 71  3,  6 |       teraz na wojsko maszerujące.~Olbromski donośnym krzykiem począł
 72  3,  6 |          miarowo w kierunku Pęcic. Olbromski ujrzał Wygodę opuszczoną,
 73  3,  6 |          się na leżących ludziach.~Olbromski schylił się, żeby przez
 74  3,  6 |         poparzeni jęczeli. Jeszcze Olbromski nie zdążył nabrać wody w
 75  3,  6 |            pokotem składano trupy.~Olbromski cały był w ogniu.~Szarpała
 76  3,  7 |            Mokotowskimi rogatkami. Olbromski z małym oddziałem piechoty,
 77  3,  7 |      popędził w kierunku Mokotowa. Olbromski ze zdziwieniem dowiedział
 78  3,  7 |              Przecie to jest Rafuś Olbromski... - rzekł wreszcie z cicha
 79  3,  7 |  wyjechałeś bez słowa oznajmienia.~Olbromski posępnie milczał.~- Przyszedłem
 80  3,  7 |          With? - spytał bezczelnie Olbromski.~Książę podniósł na niego
 81  3,  9 |               Czy widzisz szaniec?~Olbromski rozpoznawał go już od dawna
 82  3,  9 |      żołnierzami i ruszył naprzód. Olbromski dotrzymywał mu kroku. Wpadli
 83  3,  9 |            i jęki. W pewnej chwili Olbromski znalazł się wraz z innymi
 84  3,  9 |          głowę i w świetle latarni Olbromski ujrzał twarz jakby natchnioną,
 85  3,  10|           oraz pod Niekuszą, Rafał Olbromski znajdował się przypadkowo
 86  3,  10|             Cicho no, cicho, mości Olbromski... kapitanie...~- Czemuż
 87  3,  10|          to cicho ma być porucznik Olbromski?~- Głośno krzykniesz, poruczniku,
 88  3,  10|       ciebie najsroższego kalibru, Olbromski Rafale! Co za koń! co za
 89  3,  11|                   Sandomierz~Rafał Olbromski zdołał dnia 9 czerwca w
 90  3,  11|  mieszkańcy dawno z niego uciekli. Olbromski rzucił się w ubraniu na
 91  3,  11|       jednocześnie z trzech stron. Olbromski poszedł z rynku w parów
 92  3,  11|           łajał, rozkazywał. Kiedy Olbromski przebiegał obwód umocniony
 93  3,  11|            zdyszany adiutant Rafał Olbromski i zdawał sprawę, że wszystka
 94  3,  11|          mnie, dzieci wdowy!~Rafał Olbromski usłyszał ten okrzyk jak
 95  3,  11|         kaszlał, bezsilnie rzężał. Olbromski rozejrzał się wkoło. Zrazu
 96  3,  12|            czerwca posiedli, Rafał Olbromski, książę Gintułt i żołnierz
 97  3,  12|       drewnianym zydelku stary pan Olbromski w swej wyszarzanej bekieszy
 98  3,  12|         się jeszcze z trudu. Stary Olbromski dreptał za synem przynaglając
 99  3,  13|       ustępującym nieprzyjacielem, Olbromski na czele kilkudziesięciu
100  3,  13|          był wysoki parkan ogrodu. Olbromski zaczaił za murowanicą oberży
101  3,  13|           tu stało? - krzyczał nań Olbromski.~- Pana zabili.~- Kto zabił?~-
102  3,  17|           szkła do oczu. Już teraz Olbromski nie wątpił. Jakże nie huknie
103  3,  17|                nieszczerze mruczał Olbromski. - A jakże myślisz dalej?
104  3,  17|       tysięcy naszych wyruszyło...~Olbromski mało nie płakał. Naraz go
105  3,  17|         pod Sandomierzem... -dodał Olbromski. -Teraz u mnie na folwarku
106  3,  18|          powszechna. Cedro i Rafał Olbromski spodziewali się ujrzeć Cesarza.