Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |            go brać na ramię tytego konia!...~Zabity sarn, trafiony
  2  1,  2 |         grecka trefione. Podniecał konia do skoku i kiedy się równał
  3  1,  2 |        duszy. Pochylił się na kark konia i tylko siłą wstrzymał ręce,
  4  1,  2 |         nagłej decyzji zeskoczył z konia i stanął w tyle sanek. Przez
  5  1,  3 |            leci śladem cwałującego konia. Snuje się jako pajęczyna,
  6  1,  5 |          ledwie zdążył przypaść do konia, odwiązać supeł cuglów i
  7  1,  5 |          wylatywały do góry, ponad konia. Kiedy niekiedy zrywał się
  8  1,  7 |          nad opałką łeb naręcznego konia, wyschłą czaszkę z ruchomymi
  9  1,  9 |            rodziców. Nim napasiono konia i nim się sam goniec odpowiednio
 10  1,  11|        Kochał swoją izbę, ubranie, konia, na którym jeździł zazwyczaj -
 11  1,  11|         Księżniczka chciała puścić konia i zwracała się z żądaniem
 12  1,  11|           niby to poniesiony przez konia. Anglik księżniczki, rozgrzany,
 13  1,  11|            już tylko lśniące kłęby konia, aksamitny kapelusz i złote
 14  1,  11|            co mocy w ręku ściągnął konia szpicrutą i w kilkunastu
 15  1,  11|         zamachem chwycił cugle jej konia, zdarł go i osadził. Ogiery
 16  1,  11|       rozległ się dzwon. Zleciał z konia.~Pierwszym jego czynem,
 17  1,  11|     brzozami huk, tętent kopyt jej konia i lepki szelest roztrącanego
 18  1,  11| wzgardliwym śmiechem i odwróciwszy konia odjechała.~Książę tknął
 19  1,  11|            odjechała.~Książę tknął konia obcasem i przysunął się
 20  1,  11|            Przyznaj się: spadłeś z konia? co? prawda?~- Ależ gdzie
 21  1,  11|           zwrócić uwagę. Sięgnął z konia i pociągnął za ramię pierwszego
 22  1,  11|     wzniósł szpicrutę, zaczął ciąć konia i zdzierać go uzdą, siekł
 23  1,  14|          jak na munsztuku dzikiego konia...~Cóż więc jest owa władza,
 24  1,  14|        lędźwiami z żelaza dzikiego konia Arabii. Pieni się już nasze
 25  1,  16|      familia w komplecie. Zawracał konia i jechał do domu spokojny
 26  1,  17|           do którego należą.~Tknął konia ostrogą i chciał w bok odjechać.
 27  1,  17|         chwycił groźnie cugle jego konia i nie puścił, choć nad nim
 28  2,  9 |        jednego razu można by zabić konia. Leżały dwa duże placki,
 29  2,  16|       swoich szparek. Puścił wolno konia. Obadwaj jeźdźcy noga za
 30  2,  18|            zęby po ciemku zbijał i konia jeszcze hrabiemu skaleczysz.
 31  2,  18|            śmiały i potężny tętent konia pędzącego po śliskiej grudzie.
 32  2,  18|         Krzysztof ściągnął cuglami konia i osadził go w miejscu.
 33  2,  18|           się na siodle i ściągnął konia harapem. Mieli tylko jeszcze
 34  2,  18|         skraju...~Wtem Rafał zdarł konia z okrzykiem przerażenia.~
 35  2,  18|     ojcowskie. Westchnął. Zdzielił konia straszliwym ciosem harapa.
 36  2,  20|          nieswoim zdaje się, że do konia byłem i jestem stworzony.~
 37  2,  21|    jeździec skierował ku nim swego konia i ostrym kłusem nadjeżdżał
 38  2,  21|         oficerski, wreszcie trącił konia ostrogą, żeby wjechać w
 39  2,  21|      usłyszeli tuż za wałem tętent konia lecącego w skok. Przycupnęli.
 40  2,  21|            niego.-Za cóż ty kupisz konia, mundur i najmiesz pocztowego?~
 41  2,  22|           wyjrzał, wszyscy trzej z konia .opatrywali rękę kolegi.
 42  2,  22|            nabili jeszcze broń i z konia dali pięć strzałów w karczmę,
 43  2,  22|        odstąpi swej rangi, a nawet konia i munduru, za niewielki
 44  2,  22|            Nawet-em sam skrobnął z konia piechura szabliskiem, że
 45  2,  22|           I nie my jedni. Kto miał konia tęższego, a mógł go spiąć
 46  2,  22|           aferze wyśli. A kto miał konia ścigłego i nie czekał, to
 47  2,  23|          milczeniu, ciężko zlazł z konia. Poszedł ku namiotowi. Wówczas
 48  2,  24|       Krzysztof sam pilnował swego konia. Czyszczenie tylko i zadawanie
 49  2,  24|            nie zaplątało, bo głupi konia znarowi, jak mu grzywę terlicą
 50  2,  24|          hufiec; Prusak zlatywał z konia albo chwytał się ostatniej
 51  2,  24|          lukę między ludźmi. Zdarł konia. Do pistoletu! Wszystko
 52  3,  1 |           Gajkoś wyszykował tu dla konia dobre pomieszczenie a niezły
 53  3,  1 |    brodacza, ale pomimo całej siły konia dopaść go nie mógł. Po zebraniu
 54  3,  1 |   porucznik Wychliński spiął nagle konia i rzucił się naprzód z takim
 55  3,  1 |   zdecydowaną, że Gajkoś wstrzymał konia. Splunął za nim w ciemność
 56  3,  1 |          wojaczki - jak siodło bez konia. Jeszcze bym się rozpił
 57  3,  1 |         padał na góry. Cedro spiął konia ostrogami i popędził za
 58  3,  1 |           Krzysztof umieścił swego konia przy żłobie w jakiejś pustej
 59  3,  2 |           peregrynujący obok swego konia, dzwonił zębami z zimna,
 60  3,  2 |   Krzysztof musiał prowadzić swego konia za uzdę i iść obok niego
 61  3,  2 |    poznania forsy i trudu jucznego konia, jego znojów i niemal uczuć -
 62  3,  3 |            Miał teraz iberyjczyka, konia szybkiego jak wiatr.. Otrzymał
 63  3,  3 |        zdecyduje się na skok - pęd konia i nastawiony grot! Struga
 64  3,  3 |          Krzysztof Cedro zatrzymał konia i zapamiętał się w dumaniu.
 65  3,  3 |        chłopów.~Krzysztof porzucił konia i wyprawy, aczkolwiek nie
 66  3,  4 |      rankiem w saneczki, w jednego konia... Kopna, nieprzetarta droga.
 67  3,  5 |    roztrącił tłum biegnąc do swego konia. Gdy się znalazł na siodle
 68  3,  6 |        lesie utonął.~Rafał wywiódł konia z koleiny i puścił go lasem
 69  3,  6 |        siłą i rąbały się szablą, z konia. Podporucznik Olbromski
 70  3,  6 |            dezerterujący, zdarłszy konia wędzidłem tak wysoko, że
 71  3,  6 |         zucha. Ale ściągnięto go z konia. Gdy mu starszy wachmistrz
 72  3,  6 |       Katerla nie wytrzymał. Zdarł konia, nawrócił nim w miejscu
 73  3,  6 |       rozkazu!~Zsiadł wachmistrz z konia i zwrócił się do huzara:~-
 74  3,  6 |           zsadził swego pacjenta z konia, pobiegł w podwórze i hukał
 75  3,  6 |           młokosy, popamiętacie!~- Konia odwiąż od płotu! Zaprowadź
 76  3,  6 |           wodza. Przyprowadzono mu konia. Siadł nań ciężko. W milczeniu
 77  3,  6 |         rozkaz. Sokolnicki zwrócił konia z rozkazem:~- Marsz!~Gdy
 78  3,  6 |          Janczewic.~Rafał wypuścił konia. Za chwilę był w środku
 79  3,  6 |           z raportem.~Rafał puścił konia we wskazanym kierunku i
 80  3,  6 |         dalece, że nie mógł trącić konia ostrogą.~Pozostał na tym
 81  3,  6 |            potężną siłą osadziwszy konia. Koń ów chwytał dech ze
 82  3,  6 |      wszystko lepiej widzieć tknął konia ostrogą i podjechał do armat.~
 83  3,  6 |          szablę. Rafał zdarł swego konia i stępa pojechał na prawo,
 84  3,  6 |            olszynie. Wódz zsiadł z konia i nie wyjmując z ust krótkiej
 85  3,  7 |        brzegu na szosie, w nocy. A konia mi zabito koło Falent. Jestem
 86  3,  8 |            księciu i zagadnął go z konia:~- Jakim to prawem, mości
 87  3,  9 |       sprawę. Kiedy goniec zlazł z konia w pianach, dymiącego, schlastanego
 88  3,  9 |     wyszedł do niego, sam obejrzał konia i broń. Za chwilę ułan z
 89  3,  9 |          Generał powstrzymał swego konia i gołym okiem mierzył przedpiersia.
 90  3,  9 |       swoim są państwie...~Zwrócił konia i pomknął z towarzyszami
 91  3,  9 |            generał skierował swego konia na prawo i wraz z Raf cłem
 92  3,  9 |          wodzie. Generał wstrzymał konia i szepnął do Rafała:~- Czy
 93  3,  9 |               Sokolnicki zatrzymał konia i rzekł do Rafała:~- Stój
 94  3,  9 |           Sokolnicki.~Sam zsiadł z konia i prowadząc go za uzdę doszedł
 95  3,  9 |            kazał mu pilnować swego konia. Sam stanął w szeregu między
 96  3,  10|     smutnej. Nie wytrzymał. Pchnął konia ostrogami przez szeroki
 97  3,  10|     bardziej w ramiona i wstrzymał konia. Patrzał spode łba. Nawet
 98  3,  11|            rzucić pocztowemu cugle konia i na piechotę zdążać już
 99  3,  13|            ma Austriaków. Zsiadł z konia i to samo kazał uczynić
100  3,  13|       rzucił okiem w nizinę, zdarł konia i stanął w miejscu jak skamieniały.
101  3,  15|       Byłbym stratowany na śmierć. Konia mojego złapał w biegu, gdym
102  3,  15|       poznali rodacy. Dam mu swego konia. Powiedzie was pewnym, najbliższym
103  3,  16|          trup.~Gdy Cedro skoczył z konia i przypadł ku niemu, ujrzał
104  3,  17|            koń!~- Musiałem dobrego konia wziąć na tak wielką wyprawę.~-
105  3,  18|    dalekich.~Ręka pociągnęła cugle konia i jakiś rozkaz padł z ust.