Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |          śniegu, trzymały wysokie głowy u samej ziemi nie mogąc
  2  1,  1 |     chwili mruknął nie odwracając głowy:~- Zawieś mi kartę.~Strzelec
  3  1,  2 |       blasku księżyca widział ich głowy i kołpaczki: u jednej -
  4  1,  2 |    podniesiony przez młodzież nad głowy wszystkich.~Żydki urznęły
  5  1,  2 |           krojem szyte kontusiki, głowy w lokach i podstrzyżone.
  6  1,  2 |         ukazały się w nich liczne głowy czeladzi, dziewek i parobków
  7  1,  2 |     wiecznego potępienia. Widział głowy, rozrzucone ręce i nogi,
  8  1,  3 |      przed sofizmatami udręczonej głowy ściskał pięście i wyprężał
  9  1,  5 |          dachu, całego od stóp do głowy. Wciągnął w nozdrza ów śnieg
 10  1,  5 |       ramiona. Objęli się rękoma. Głowy schyliły się ku sobie, wsparły.
 11  1,  5 |        najgłębszej rany, stanęli. Głowy dźwignęły się, uniosły ku
 12  1,  5 |           tylko uderzenie krwi do głowy. Schylił się, ręce wsparł
 13  1,  5 |          wilków, wiatr zdarł mu z głowy czapkę. Rafał schylił głowę
 14  1,  5 |        półnagie widmo; od stóp do głowy staplane we krwi, zagrodnik
 15  1,  6 |         bardziej, sięgając niemal głowy, to znowu chłonął niewidzialną
 16  1,  7 |         sprychami, i nie odwracał głowy, gdy mijała długi ogród.
 17  1,  7 |        Rafałowi przyszła teraz do głowy myśl, że i brat może go
 18  1,  8 |     wszystko. Niech inni podnoszą głowy - i żyją.~- Nie chciałbym
 19  1,  10|        wtedy?~Krew mu uderzyła do głowy... Zostać między lokajstwem...
 20  1,  10|  wiszących jak bijaki cepów, nóg, głowy, ślepiów i nosa oblewała
 21  1,  10|      lekka odkrytych, wzniesionej głowy, na której każdy włos był
 22  1,  11|        upojeniem, fruwający wkoło głowy. Przy stole nigdy otwarcie
 23  1,  11|           zdolen był rwać włosy z głowy. Traf zrządził, że się przekonał
 24  1,  11|     stanął w strzemionach i przez głowy otaczających, między wysokimi
 25  1,  11|            owionęła go od stóp do głowy jak fetor nie do zniesienia.
 26  1,  12|           tako załatwił obowiązki głowy rodziny i wyjechał z kraju.
 27  1,  13|           wziął. Wybij to sobie z głowy. Teraz praca na śmierć.
 28  1,  14| odczesywał z białego czoła na tył głowy. Oczy miał wielkie, nadzwyczajnego
 29  1,  14|      powolnym ruchem prześlicznej głowy chciał zakryć przykre zdumienie,
 30  1,  15|   szynionem na tyle metafizycznej głowy. Długo jeszcze nie mógł
 31  1,  16|       schylały ku niej rozmarzone głowy. Wyrastały tam kwiaty nigdzie
 32  1,  16|         Cóż ci znowu strzeliło do głowy?~- Nic nadzwyczajnego. Mnie
 33  1,  17|           lodowate dreszcze, bóle głowy, rozum i przytomność wyszarpujące
 34  2,  1 |     Książę dał mu znak skinieniem głowy. Kamerdyner odwrócił się,
 35  2,  1 |            niby u Murzyna. W tyle głowy, ujęte w kitajkowy czarny
 36  2,  2 |   przyjaznym pochyleniem wielkiej głowy i uśmiechem tak szczerym,
 37  2,  3 |       umyślnie trupie piszczele i głowy dla przestraszenia go jak
 38  2,  3 |         samej chwili na ciemieniu głowy jego spoczęły zimne końce
 39  2,  5 |        ręki, do jednego włosa mej głowy. Wszystkam jest jego w marzeniach
 40  2,  5 |        wszystka jestem od stóp do głowy, od włosa na głowie do małego
 41  2,  5 |        nagim ramieniu. Włosy jego głowy są na ręce mej obnażonej,
 42  2,  6 |           okryta pyłem od stóp do głowy. Rozognione jej oczy szukały
 43  2,  6 |        podnosiły w niebo kamienne głowy bezleśne turnie, rozszarpane,
 44  2,  7 |       krawędź, na której były ich głowy. Śliska, czarna ściana spadała
 45  2,  9 |     gibkie płomyki, że w kościach głowy buzuje się pożar, a mózg
 46  2,  9 |       ostry sztylet, miażdżyć ich głowy jesionową maczugą, rozdzierać
 47  2,  9 |            skąd przyszedł taki do głowy dźwięk?... Gryzł oczy i
 48  2,  10|      Rafał usłyszał w szumie swej głowy, który go na chwilę nie
 49  2,  10|          ręce i założył je na tył głowy...~- No, Mocarny, potańcuj...
 50  2,  10|      włosy zwisły w tyle zadartej głowy długimi strzępami jak nastroszone
 51  2,  11|           na krawędziach, szyje i głowy zwisające dla zasłyszenia
 52  2,  11|          Ze drżeniem, odsłoniwszy głowy, mijali Szwajcarowie diabelski
 53  2,  11|          wielkie ciało od stóp do głowy. Upuścił gałąź na ziemię
 54  2,  13|           i wskazując ostrzyżenie głowy brata z pozostawieniem na
 55  2,  13|       przytulać do serca oddalone głowy dzieci.~Panna Mery, wsparta
 56  2,  14|  staromodnie, z niemiecka, w tyle głowy. Wystający, cienki nos sterczał
 57  2,  16|        trudnych, nie włażących do głowy, aż do najbłahszych, a nawet
 58  2,  17|           zajadle pędzić w aleję. Głowy przyjaciół ociężale dźwignęły
 59  2,  17|          Bądź spokojny! Włos ci z głowy nie spadnie pod dachem tego
 60  2,  17|       boju spracowany... Błąd się głowy czepia, gwer z ręców leci,
 61  2,  17|          sobą cień tyli, że w nim głowy nie schowasz. Przyszedł
 62  2,  17|       okręty. Ludzie nasi odkryli głowy. Milczą i żegnają się oczyma
 63  2,  18|          przysięgających. Nakryli głowy futrzanymi czapkami, wybiegli
 64  2,  18|          mając pełne uszy i pełne głowy. Minęli w skok drogę prowadzącą
 65  2,  18|      jękiem przycisną) do piersi. Głowy ich zetknęły się, oddechy
 66  2,  19|       przyjaciela i niemym ruchem głowy wskazał coś w oddali. Krzysztof
 67  2,  19|           Baum, Baum...~Wszystkie głowy drgnęły i z ust do uszu
 68  2,  20|          związany w węzeł na tyle głowy.~Przez chwilę mierzyła przybyszów
 69  2,  20|          mówienia, w pochyleniach głowy, kiedy zwracała się, ażeby
 70  2,  21|       mgła, dziewica w przystroju głowy 1'oiseau de paradis... Dalej
 71  2,  21|      futrem en lapin de Moscovie, głowy półokryte, w tokach de gaze
 72  2,  21|           do sali sąsiedniej. Tył głowy wsparł o śliskie odrzwia
 73  2,  21|          tyle że zdołali odwrócić głowy, kiedy im prosto w ślepie
 74  2,  21|          ogromną jego postać, od .głowy do stóp zamkniętą w wielkim
 75  2,  21|      kudłate. Za nim pokazały się głowy dzieci o twarzach jakoby
 76  3,  1 |     popasać, intendenci potracili głowy. Zaraz następnego rana wysłano
 77  3,  2 |  porzucili swe zajęcia i zwrócili głowy w tamtę stronę. Istotnie
 78  3,  3 |         się tej konającej miazgi. Głowy obwiązane czerwonymi chustkami
 79  3,  3 |           w raz w czoło, w ciemię głowy. Przeraźliwe jęki umierania...
 80  3,  3 |         porwały w sztuki pierwsze głowy i piersi. Jasna krew strugą
 81  3,  3 |           przed nimi ukazały siei głowy i lufy. Huknęły strzały
 82  3,  3 |        pomoc!~Dokoła jego piersi, głowy, szyi - ruch rąk, szepty,
 83  3,  3 |          jak rażony gromem. Tyłem głowy wyrznął w kamienny próg
 84  3,  3 |     ironii, oglądał go od stóp do głowy. Rzekł wreszcie:~- Widziałem
 85  3,  3 |          Tamten zaprzeczył ruchem głowy. Rzekł po chwili:~- Uciekła
 86  3,  3 |         Wyganowski nie odwracając głowy.~- Mam dosyć.~- To idziemy.~-
 87  3,  3 |      ziemi, zwisły ze spracowanej głowy. Bezwładne ręce leżały na
 88  3,  4 |         wokoło?~Zeszły się dokoła głowy, obległy nozdrza, napłynęły
 89  3,  4 |        szum, unosi się w pustynię głowy huk jak w głębokim, starodrzewnym
 90  3,  4 |     porwane szczątki, potrzaskane głowy, wspierają się na łokciach
 91  3,  6 |     generała i olbrzymi cień jego głowy na przeciwległej ścianie.
 92  3,  6 |      konie. Ciężko zahuczał śpiż. Głowy, wyloty, czopy, puste komory,
 93  3,  6 |           Migały w dymie wyciory, głowy kanonierów w rogatych czapkach,
 94  3,  6 |          nóg, nie tylko przytulić głowy. Widział odchodząc, jak
 95  3,  7 |            obejrzał go od stóp do głowy i rzekł niechętnie:~- Możesz
 96  3,  7 |        Miał wprawdzie jeszcze ból głowy, ale już ani śladu wczorajszego
 97  3,  9 |      rzeki dowódca nie odwracając głowy. - Sądziłem, że ujrzymy
 98  3,  9 |       wszystkie ku ziemi nachylił głowy. Generał szedł między szeregi
 99  3,  10|   instrumentu. To samo pochylenie głowy, ten sam wyraz twarzy. Oczy
100  3,  10|            ten sam wykwintny ruch głowy, ułożenie rąk i nóg. Siedział
101  3,  13|     wychodzi, ujrzał trzy cienie. Głowy obramowane w kwadraty kwefów
102  3,  14|            Nie przychodziła mu do głowy nijaka myśl. Ani jedno wspomnienie
103  3,  14|      uwagi i nie raczył skierować głowy, by dostrzec, kto nań w
104  3,  14|       wierzchu, drugi raz tamten. Głowy ich prały w głazy, zęby
105  3,  16|           jedna do drugiej wzdłuż głowy, zdały się wołać na Krzysztofa